Η ιστορία μιας γοργόνας: Ένα παραμύθι του Αυγούστου

Πότε θ' ανοίξουμε πανιά

να κάτσω στο τιμόνι

να δω της Λέρος τα βουνά

να μου διαβούνε οι πόνοι

Η μικρή γοργόνα για πρώτη φορά έβγαινε στο φως του ήλιου.

Ούτε που θυμάται καλά -καλά πως βρέθηκε εκεί.

Θυμάται όμως να γυαλίζουν όλα εκτυφλωτικά κι ένα άσπρο ξωκλήσι πάνω στο βράχο. Κατάλευκο.

Από εκείνη την πρώτη φορά, γεμάτη λάμψη και φως πέρασαν χρόνια και χρόνια.

Οι πρίγκιπες γέρασαν.

Άλλοι έφυγαν για μακρινά ταξίδια και δεν επέστρεψαν ποτέ.

Ήρθαν πρωινά

Ήρθαν δειλινά

Ήρθαν ηλιοβασιλέματα

Νύχτες αστροφώτιστες ή με φεγγάρι

Ήρθε και ο έρωτας

Και δεν χρειάστηκε να αποκτήσει πόδια ή να καταφύγει σε σκοτεινές μάγισσες του βυθού

Εκεί. Στον ευλογημένο βράχο, στάθηκαν αγκαλιασμένοι.

Μισοί στη στεριά. Μισοί στη θάλασσα

Της χάρισε ένα κόκκινο φουστάνι. Της είπε για ένα τραγούδι :

ότι μοιάζει με πυρκαγιά, όταν το φορά

Το κόκκινο φουστάνι απλώθηκε στη θάλασσα, γύρω της

Βρεγμένο, κόλλησε πάνω στο σώμα

που δεν είχε ποτέ νιώσει το ύφασμα

Ένα μεταξωτό ύφασμα, φερμένο από μακρινά ταξίδια,

γεμάτα εξωτικά πουλιά τροπικά ψάρια και μελαχρινές γυναίκες

-σαν σχέδια σε πορσελάνη

Ήξεραν από την αρχή ότι οι ιστορίες με γοργόνες και ναυτικούς ή πρίγκιπες, έχουν κακό τέλος.

Με το φιλί τους τα ξέχασαν όλα…

Κι εμείς τους αφήνουμε λουσμένους στο Αυγουστιάτικο μελτέμι. Με το κύμα να τους σκεπάζει με λεπτότατες λαμπερές σταγόνες

Κι ύστερα καθώς σουρουπώνει και όλα χρωματίζονται με το άλλο κόκκινο, εκείνο της αμφιβολίας, την παίρνει αγκαλιά, ανεβαίνει σιγά –σιγά τα σκαλάκια και κάνουν ένα δικό τους, μυστικό γάμο, εκεί: Στον Άγιο Ισίδωρο

…κι οι ιστορίες δεν χρειάζεται να έχουν τέλος. Στην πραγματικότητα τίποτε και ποτέ δεν τελειώνει.

Πάντα κάτι μένει. Ας είναι και μια σταγόνα στον ωκεανό. Κάποιος, κάπου, κάποτε θα την ανακαλύψει

ΥΓ Μπορείτε να το εκλάβετε και ως εισαγωγή για τη βραδιά παραμυθιού -κι ας είμαστε μακριά από την όμορφη Λέρο και τον Άγιο Ισίδωρο