ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ/ ON THE ROAD

«Μην ψάχνεις πια αλλού/ Εδώ είναι το ταξίδι…»

Θα αρχίσω με μια ομολογία: Από τις μεγαλύτερες αναγνωστικές μου απογοητεύσεις ήταν το «On The Road» του Τζακ Κέρουακ. Είχα διαβάσει τόσα γι’ αυτό που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Πλέθρον», πρέπει να ήμουν από τους πρώτους που έτρεξαν να το αγοράσουν.
Και μετά… Μετά οι σελίδες κυλούσαν με ταξίδια πάνω –κάτω στις ΗΠΑ. Κι όλο περίμενα να συμβεί κάτι διαφορετικό, κάτι να κάνουν οι ήρωες που να δικαιολογεί το μύθο. Ίσως να σταματήσουν να θεωρούν τις γυναίκες αξεσουάρ σαν τους προφυλακτήρες και το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου. Σπάνια βιβλίο μου φάνηκε τόσο βαρετό. Δεν απορούσα που οι μπίτνικς το έριξαν στα ναρκωτικά! Αγκομαχώντας έφτασα στο τέλος. Αυτό το ταξίδι δεν ήταν για μένα!
Τώρα τι σας τα λέω αυτά;
Σας τα λέω για ένα άλλο ταξίδι, που καιρό το σχεδίαζα και δεν θα ήθελα με τίποτε να είναι μια απογοήτευση, ούτε για μένα ούτε για τον συνταξιδιώτη μου: Το δεκάχρονο γιο μου… Τον Μεγάλο όπως τον λέμε εδώ και λίγο καιρό.
Κάτι ο φόβος της απογοήτευσης, κάτι οι δουλειές, κάτι τα πάρτι, οι υποχρεώσεις, κάτι ο καιρός, το αναβάλαμε από Σαββατοκύριακο σε Σαββατοκύριακο. Και κύλησε ένας χρόνος…
Στο μεταξύ θυμόμουνα πάντα ένα ταξίδι με τον δικό μου πατέρα, όταν ήμουνα κι εγώ στην ηλικία του γιου μου. Είχε δουλειές στο Μεσολόγγι και είχα πάει μαζί του. Είναι από τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις μου. Τώρα που δεν είναι πια εδώ το σκέφτομαι ξανά και ξανά. Θυμάμαι με τρυφερότητα ακόμη και τα κουνούπια που μας τσιμπούσαν. Θυμάμαι τον μαγικό δρόμο που οδηγεί μέσα από τη λιμνοθάλασσα από το Μεσολόγγι στην Τουρλίδα, με τα σπίτια μέσα στο νερό που θυμίζουν αμερικάνικο νότο…
Μπλέκονται όλα στο μυαλό και στη καρδιά και στο τέλος δεν ξέρω γιατί αγαπάω τόσο τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού. Για τους μοναδικούς στίχους του, για τον «Πειρασμό» -«έστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη»- που δεν έχει γραφτεί από τότε τίποτε που να τον πλησιάζει ή για εκείνο το ταξίδι των παιδικών μου χρόνων στην «Ιερή Πόλη»; Τα τείχη της είναι τόσο χαμηλά που σου φαίνεται αδιανόητο το πώς αντιστάθηκαν, πως άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι…
Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί ήθελα να πάμε. Τα πράγματα όμως μας οδήγησαν αλλού. Και πήραμε την εκδίκηση μας για τις τόσες αναβολές: Δεν πήγαμε ένα, αλλά τρία ταξίδια!
Θεσσαλονίκη, Κεφαλονιά, Βόλος. Τρία συνεχόμενα Σαββατοκύριακα με τις βαλίτσες στο χέρι…

Πατέρας –γιος έξω από την καθημερινότητα

Καθώς το αεροπλάνο υψώνεται πάνω από τη νυχτερινή Αθήνα, νιώθω πως τα πράγματα αλλάζουν. Αφήνουμε πίσω μας όλα αυτά που μας φθείρουν καθημερινά. «Διάβασες;», «έπλυνες τα δόντια σου;», «γιατί δεν κοιμάσαι ακόμα;» Όλα αυτά διαλύονται σιγά- σιγά, όσο η πόλη μικραίνει από κάτω μας.
Θα διαπιστώσω ότι όλα αυτά δεν είναι μόνον ιδέα μου. Ο Μεγάλος κυριολεκτικά μεταμορφώνεται στο ταξίδι. Δεν χρειάζεται να ανέβει καθόλου ο τόνος της φωνής για να συνεννοηθούμε. Απολαμβάνουμε την πόλη, τις παρέες, τις βόλτες, το φαγητό μας. Χανόμαστε σε μια εκπληκτική έκθεση φωτογραφίας. Εκείνος γίνεται λίγο πιο ώριμος κι εγώ λίγο πιο παιδί. Διασχίζουμε τις αποστάσεις και συναντιόμαστε πάλι.
Όταν γυρίζουμε πίσω, νιώθω πως η επαφή μας, που μέσα στη χρονιά έφτανε συχνά να μπλοκάρεται, έχει αποκατασταθεί. Μιλάμε και επικοινωνούμε πέρα από τις λέξεις. Με έναν κώδικα που δεν τον καταλαβαίνει ούτε η Μαμά, ούτε η Μικρή, ούτε και το… Μωρό!
Είναι η πιο τρυφερή συνωμοσία. Που δεν έχει σκοπό να αποκλείσει κανέναν, αλλά μας κάνει ξεχωριστούς.
Αυτό θα συνεχιστεί και στον επόμενο σταθμό μας, την Κεφαλονιά. Θα επιβιώσει μέσα σε μια αντροπαρέα, θα γνωρίσει τη μαγεία του Μύρτου και της Μελισσάνης, θα ξεπεράσει μια γαστρεντερίτιδα κολυμπώντας στο Ιόνιο και θα αντιμετωπίσει με ψυχραιμία το γεγονός ότι το πλοίο σταμάτησε μεσοπέλαγα. Θα τραβήξει ακόμη ωραίες φωτογραφίες και βίντεο…
Και ύστερα έρχεται το αποκορύφωμα: Ο Βόλος. Φοβάμαι ότι το μακρύ ταξίδι με το αυτοκίνητο θα μας κουράσει και τους δυο. Παρασκευή απόγευμα, μετά τη δουλειά ξεκινάμε. Έρχεται φορτωμένος με CD. Η «συμφωνία κυρίων» είναι απαραίτητη. Θα ακούμε εναλλάξ ένα δικής μου και ένα δικής του επιλογής:
Άκουσα τόσο μαζεμένο Χιπ Χοπ, που δεν έχω ξανακούσει στη ζωή μου. Αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Τελικά φτάσαμε, χωρίς να το καταλάβουμε.
Μείναμε σε ένα ωραίο ξενοδοχείο, πήγαμε σε τσιπουράδικο και αυτό ήταν μόνον το πρελούδιο.
Την άλλη μέρα καταφέραμε να επισκεφθούμε την «Αργώ» που ετοιμαζόταν για το μεγάλο της ταξίδι. Ένα πολύτιμο μάθημα ιστορίας, από αυτά που δεν γίνονται ποτέ στο σχολείο. Μας έπιασε μια δυνατή βροχή, αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου…
Το κλου, το κρατούσαμε για το τέλος. Το μοναδικό τρενάκι του Πηλίου. Βρεθήκαμε στα Άνω Λεχώνια και κάναμε την εκδρομή προς τις Μηλιές. Ο Μεγάλος πανηγύριζε γιατί μόλις πριν από λίγες ημέρες είχαν διαβάσει για το τρενάκι στο βιβλίο της Γλώσσας και ήταν σίγουρος πως θα «τάπωνε» τους συμμαθητές του και ειδικά τον Χ. που συνεχώς κοκορεύεται ότι έχει πάει παντού…

Τίποτε δεν είναι ίδιο «μετά»

Όταν πια επιστρέψαμε από τα ταξίδια μας, ήταν σα να ήρθαμε από άλλο πλανήτη. Ήταν παράξενο να προσγειώνεσαι στην καθημερινή πραγματικότητα μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες, όλες αυτές τις εικόνες, πολύτιμες και για τους δυο μας.
Άλλαξε μέσα σε λίγες μέρες ο τρόπος που βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Νομίζω ότι αποκαταστήσαμε μια καλύτερη μορφή επικοινωνίας, ακόμη κι αν ποτέ δεν είναι όλα «ρόδινα». Οι καυγάδες –όπως καταλαβαίνετε- δεν μπορούν να λείψουν ποτέ, όμως οι τόνοι έχουν σαφώς πέσει…
Το ταξίδι έτσι κι αλλιώς δίνει τα σημαντικότερα μαθήματα σε γιο και πατέρα. Μαθήματα κάθε είδους. Από την ιστορία και τη γεωγραφία, μέχρι τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής. Και βλέπεις ότι όταν είσαι χαλαρός, μακριά από την πίεση, μπορείς ακόμη και τα δύσκολα να τα διαπραγματευτείς με πολύ καλύτερο τρόπο. Κι εσύ και το παιδί.
Και θυμάμαι πάντα μια συνέντευξη που είχα πάρει από την ψυχολόγο Αλεξάνδρα Κορωπιώτου και επέμενε ότι δεν υπάρχει τίποτε σπουδαιότερο από το να ταξιδεύεις μαζί με τα παιδιά. Μου μιλούσε για τα μαθήματα που παίρνεις και δίνεις και τότε δεν μπορούσα ακόμη ακριβώς να τα συλλάβω…
Κι αν μου επιτρέπεται, θα σας έλεγα να «θυσιάσετε» κι εσείς ένα από τα …συναρπαστικά σας Σαββατοκύριακα και να τα περάσετε οι δυο σας: Πατέρας και γιος, μητέρα και κόρη κλπ, κλπ Θα είναι μια μοναδική εμπειρία –πιστέψτε με!
Ένα 48ωρο θα φέρει θετικές ανατροπές στη ζωή σας και ίσως θα σας προετοιμάσει να αντιμετωπίσετε καλύτερα τις κρίσεις που σας περιμένουν με την εφηβεία.
Ο απόμακρος πατέρας που γυρνάει κουρασμένος από τη δουλειά, θα αντικατασταθεί από τον ορεξάτο άντρα που ξυπνάει χαρούμενος, έτοιμος για νέες ανακαλύψεις.
Το πιεσμένο παιδί, θα νιώσει ελεύθερο και χαρούμενο. Μακριά από σχολεία, διαβάσματα και προγράμματα…
Κοιτάζουμε τις φωτογραφίες και τα βίντεο που τραβήξαμε και νιώθουμε ακόμη μια φορά να λειτουργεί ο ολοδικός μας κώδικας επικοινωνίας που είπα και πριν και δημιουργεί ακόμη και με τους υπόλοιπους της οικογένειας μια διαφορετική σχέση.
Κι ας νιώθει παράξενα η μαμά, που μερικές φορές πια δεν καταλαβαίνει τι λέμε μεταξύ μας. Γελάμε πονηρά, κι αλλάζουμε συζήτηση!