Τα σουβλάκια του Θανάση, η οικονομική κρίση και η... Γκιώνα

Στο δρόμο για το χωριό, ή για να είμαι ακριβής τις μέρες που προηγούνται της αναχώρησής μας, η συζήτηση ανάμεσα στα παιδιά μου περιστρέφεται γύρω από τα σουβλάκια του Θανάση.
"Εγώ θα φάω τρία", λεει ο μεγάλος.
"Κι εγώ τρία" λέει η κόρη που σπεύδει να αντιγράψει.
"Θουβλάκια! Θουβλάκια!" φωνάζει περιχαρής ο μικρός.
Ο οποίος, με ελάχιστα δόντια στο στόμα του, τότε, ένα βραδάκι που περιμέναμε τα σουβλάκια να ψηθούν άρχισε να φωνάζει πλησιάζοντας απειλητικά την ψησταριά. Ο Θανάσης αναγκάστηκε να αφαιρέσει ένα σουβλάκι από άλλη παραγγελία και να του το δώσει, για να τον κάνουμε να σταματήσει.
Το πήρε και το κρατούσε ευτυχής ως τρόπαιο. Νομίζαμε ότι απλά θα τα πιπιλήσει και θα το αφήσει... Αμ δε!
Αργά και μεθοδικά, δεν άφησε ούτε ψίχουλο...

Νάμαστε λοιπόν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στα Καστέλλια και τα δεκαπέντα σουβλάκια, μαζί με ψημένες πίτες, τις αυθεντικές τηγανητές πατάτες και το λαμπερό, δροσερό κρασί από την Ελάτεια καταφθάνουν στην ανυπόμονη παρέα μας. Σύντομα δεν έχει απομείνει τίποτα στο τραπέζι...

Ο Θανάσης, Σερραίος στην καταγωγή, παντρεμένος με Καστελλιώτισσα, αποφάσισε, παίρνοντας τη σύνταξή του να ανοίξει ένα καφενείο- ουζερί στα Καστέλλια, όπου πέρα από τα σουβλάκια έχει τη δυνατότητα ο κάθε επισκέπτης να δοκιμάσει καταπληκτικούς μεζέδες και νοστιμιές, δικής του έμπνευσης (η βορειοελλαδίτικη συναντά τη ρουμελιώτικη γαστρονομία) και να πει καλό κρασί, ούζο ή τσίπουρο -όλα προσεκτικά διαλεγμένα.

Αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν, αντί η πολιτεία να τον ενισχύσει, αντί να τον αντιμετωπίσει ως θετικό παράδειγμα, μήπως τελικά αφήσουμε τις μεγάλες πόλεις που αργοπεθαίνουν και μπορέσουμε να δώσουμε ζωή στην ελληνική περιφέρεια που ψυχορραγεί, προσπαθεί να τον... πολεμήσει!

Έτσι λοιπόν, όπως μου αφηγήθηκε ο ίδιος, μια ωραία μέρα εμφανίσθηκε στο μαγαζί του το
Σώμα Οικονομικού Ελέγχου (πρώην ΣΔΟΕ). Μετά από καταγγελία (ποιού άραγε;) έκαναν ολόκληρο ταξίδι από τη Λαμία για να έρθουν στο χωριό μας και να του βάλουν 2000 ευρώ πρόστιμο γιατί ψήνει σουβλάκια χωρίς να έχει ταμειακή μηχανή!
Οι εγκέφαλοι του πρώην ΣΔΟΕ ανακάλυψαν πως θα αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση: με τα σουβλάκια του Θανάση!
Και αφού σαρώσαν με τους ελέγχους τους όλο το μεγάλο κεφάλαιο τώρα πιάνουν και τους υπόλοιπους. Ξέρετε τώρα πόσα... τεράστια έσοδα έχει ένα μαγαζί σε ένα χωριό που ερημώνει. Ένα μαγαζί που κρατιέται ανοικτό με ατέλειωτες ώρες προσωπικής δουλειά που ποτέ δεν θα μπορούσαν να πληρωθούν.
Ένας άνθρωπος με λιγότερο κουράγιο και μεράκι, προφανώς θα έκλεινε το μαγαζί. Ο Θανάσης σκοπεύει να συνεχίσει. Εμείς θα είμαστε δίπλα του.

Όμως τι να πω; Τα συγχαρητήρια μου στους διώκτες του οικονομικού εγκλήματος και στους προϊσταμένους τους! Προφανώς επειδή τα Καστέλλια είναι στη Φωκίδα, ενώ η Λαμία στη Φθιώτιδα, θα πήραν και τα ανάλογα εκτός έδρας για να ασκήσουν τα καθήκοντά τους. Όπως φαντάζομαι ότι θα κάνουν και στα μεγάλα κέντρα διασκέδασης της Λαμίας, στις βιομηχανίες κλπ

Μικρή λεπτομέρεια, αντί επιλόγου: Ο Θανάσης είναι μέλος της Επιτροπής Για τη Σωτηρία της Γκιώνας. Προφανώς ο συγκεκριμένος έλεγχος δεν είχε καμία απολύτως σχέση με όσους θέλουν να φιμώσουν ποικιλοτρόπως τα μέλη της επιτροπής.

Προσοχή : Δεν το χωρά ο νους μου πως θα ήταν δυνατόν μια τέτοια δημόσια υπηρεσία να εξυπηρετεί συμφέροντα επιχειρηματιών. Άλλωστε είναι γνωστή η διαφάνεια που λειτουργούν όλα στην Ελλάδα. Και βεβαίως δεν κατηγορώ κανένα. Εσείς τι λέτε;

Στη φωτογραφία το καφενείο Παπανικολάου, το παλιότεορ του χωριού που εξακολουθεί να λειτουργεί. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το ουζερί του Θανάση.


Διαβάστε και τη μαρτυρία της τότε εξάχρονης Μαρίνας για το χωριό και τα... σουβλάκια

(από το http://www.kastellia.gr/loc_ks/forum_content.asp?ID=27)

Σαν το χωριό πουθενά
Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο είμαι 6 χρονών, φυσικά και δε γράφω εγω το μήνυμα αλλά το υπαγορεύω στο μπαμπά μου. Λοιπόν, το χωριό μου είναι το ομορφότερο στο κόσμο, τι κι αν δεν έχει θάλασσα, εγώ το καλοκαίρι περνάω τις καλύτερες μου ώρες με τους φίλους μου. Παίζω από το πρωί μέχρι το βράδυ και γυρίζω σπίτι μόνο όταν με μαζέψουν. Έχει τα νοστιμότερα σουβλάκια, τις ωραιότερες πορτοκαλάδες και την αγαπημένη μου προβατίνα στα κάρβουνα. Αλλά το πιο σημαντικό έχει τους καλύτερους μου φίλους, που περιμένω όλο το χειμώνα για να δω. Δυστυχώς δεν πηγαίνουμε όσο συχνά θα ήθελα αν και για να σας πως την αλήθεια έχω πει στο μπαμπά μου να βρει δουλειά και να μείνουμε για πάντα στο χωριό. Μόλις φτάσουμε στη διασταύρωση αρχίζω και πανηγυρίζω και όταν παρκάρουμε μπροστά στο σπίτι τρέχω να δω τις κότες και να φάω παγωτό (μόνο ένα). Όταν μεγαλώσω θέλω να μείνω για πάντα στο χωριό μου. Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Μαρίνα

Σημείωση: Η φωτογραφία με τα σουβλάκια είναι από το Kopiaste