"Απροσδιόριστης κυριότητας" η Ρω για τους Τούρκους!

Απεχθάνομαι κάθε είδους εθνικισμό. Δεν θα αναλύσω το τι και το πως. Τα έχει πει θαυμάσια και συνοπτικά ο Μπρεχτ στις "Ιστορίες του κυρίου Κόϊνερ":
Αγάπη για την Πατρίδα
Μίσος για τους πατριδολάτρες
Ο κ. Κόϋνερ δε το ’κρινε απαραίτητο να ζει σε μια χώρα. Έλεγε: παντού μπορώ να πεινάσω. Κάποτε όμως έλαχε να περνάει από μία πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας στην οποία ζούσε τότε. Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο. Ο κ. Κόϋνερ κατέβηκε και διαπίστωσε ξαφνικά ότι είχε αγαναχτήσει ενάντια σ΄ αυτόν τον άνθρωπο, και μάλιστα όχι μόνο ενάντια στον άνθρωπο μα προπαντός ενάντια στην χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί.
Γιατί; ρώτησε ο κ. Κ., έγινα εθνικιστής εκείνη την στιγμή; Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή.
Μα γι αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε την βλακεία. Γιατί κάνει βλάκες αυτούς που την συναντούν."..

Το ζήτημα είναι τι γίνεται όταν η γειτονική χώρα, στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία, θέτει συνεχώς ζητήματα εκ του μη όντος. Τι γίνεται όταν η πολιτική μας ηγεσία βρίσκεται σε βαθιά ύπνωση και όταν όλοι μαζί ασχολούνται με το ανύπαρκτο θέμα της "Γρίπης των Χοίρων" με μόνο στόχο την εισροή δισεκατομμυρίων στα ταμεία των φαρμακευτικών εταιριών...
Τότε η Τουρκία διεκδικεί τα πάντα: Ακόμη και τη Ρω!
Έζησα την προηγούμενη κρίση στα Ίμια από κοντά, ταξίδεψα πολλές φορές στην Ίμβρο, έβγαλα και ένα βιβλίο, προσπαθώντας να διαπεράσω την παγερή αδιαφορία των κυβερνήσεων για τον ελληνισμό που σβήνει.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον απ' όλα θα ήταν να σας πω ότι το ντοκιμαντέρ που γυρίσαμε για την Ίμβρο (διάρκειας 35') δεν προβλήθηκε ποτέ! Μόνο σε κάποιες εκδηλώσεις... Ήταν η εποχή των "ζεϊμπέκικων", αν θυμόσαστε. (Κάποια στιγμή πάντως θα το ανεβάσω στο διαδίκτυο)
Τα δυο κείμενα που ακολουθούν τα αφιερώνω σε όλους εκείνους που με τη στάση τους βοήθησαν ώστε οι γείτονές μας να αποθρασσυνθούν πλήρως...

Διαβάζω στο ρεπορτάζ των "Νέων":
"...Τρεις Τούρκοι δημοσιογράφοι συνοδευόμενοι από δύο άλλα άτομα επιχείρησαν να προσεγγίσουν τη νήσο Ρω με τουριστικό σκάφος. Επί τόπου βρέθηκε περιπολικό του Λιμενικού Σώματος και λίγο αργότερα φουσκωτό σκάφος της τουρκικής Ακτοφυλακής. Πραγματοποιήθηκε έλεγχος και οι πέντε Τούρκοι επέστρεψαν στα μικρασιατικά παράλια.

Με ανακοίνωσή του ο αρχηγός του Λιμενικού Σώματος αντιναύαρχος Θεόδωρος Ρεντζεπέρης, επιβεβαίωσε πως σήμερα, Τρίτη και περί ώρα 17:35, εντοπίστηκε εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων και συγκεκριμένα στη θαλάσσια περιοχή πλησίον της νησίδος Ρω, τουρκικό τουριστικό σκάφος.
«Πραγματοποιήθηκε ο συνήθης αστυνομικός έλεγχος του σκάφους, που έφερε το όνομα Pony, στο οποίο επέβαιναν εκτός του κυβερνήτη, τέσσερα (04) άτομα, όλοι Τούρκοι υπήκοοι, τα οποία κατά δήλωσή τους, είχαν την ιδιότητα του δημοσιογράφου».
Μετά την ολοκλήρωση του ελέγχου και αφού τους συστήθηκε η άμεση αποχώρηση από τα ελληνικά χωρικά ύδατα, το σκάφος απέπλευσε στις 18:10.
Στην περιοχή έσπευσε και σκάφος της τουρκικής Ακτοφυλακής που παρακολουθούσε τις εξελίξεις διακριτικά σε απόσταση.
Σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης στο τουρκικό σκάφος επέβαιναν δύο δημοσιογράφοι του ιδιωτικού τουρκικού πρακτορείου ειδήσεων Ihlas, ένας δημοσιογράφος της Sabah, ο οδηγός του και ο καπετάνιος του σκάφους.
Το θέμα αποτέλεσε κεντρική είδηση στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, πολλά εκ των οποίων έκαναν λόγο για «απροσδιόριστου κυριότητας» νησί επί του οποίου οι Τούρκοι δημοσιογράφοι «εντόπισαν στρατιωτικό φυλάκιο, κτίρια και εκκλησία».

Στην παγίδα των τουρκικών μέσων ενημέρωσης φαίνεται ότι έπεσε προς στιγμήν και το Reuters, το οποίο επικαλούμενο το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, αναπαρήγαγε τον ισχυρισμό περί «διαφιλονικούμενης» νήσου. Σε λίγη ώρα ωστόσο έστειλε δεύτερο τηλεγράφημα με το οποίο διόρθωσε την αρχική λανθασμένη διατύπωση.
Ένας από τους τρεις Τούρκους δημοσιογράφους, πιθανώς εκείνος της Sabah, Μπεκίρ Ονέρ Σαν, φωτογραφήθηκε με την τουρκική έχοντας για φόντο το ελληνικό νησί. Η εφημερίδα μετέδωσε την είδηση με τη φωτογραφία αυτή και υπό τον τίτλο «Δεύτερη κρίση Ιμίων, σύλληψη Τούρκων δημοσιογράφων από την Ελλάδα».
Μία ημέρα νωρίτερα το τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο Kanal D είχε χαρακτηρίσει τη νήσο Ρω «ουδέτερη», σημειώνοντας σε ρεπορτάζ του ότι η Ελλάδα οικειοποιήθηκε «με νέο τετελεσμένο μία νησίδα, που δεν ανήκει σε κανέναν».

Και μια εξαιρετική παρουσίαση για το νησί και τη κυρά της Ρω από το
http://www.pare-dose.net

Δέσποινα Αχλαδιώτη - Η θρυλική «κυρά της Ρω»


Η Ρω ή Ρώγη ή Ροπή, όπως την αναφέρουν διάφοροι χάρτες ή παλιά βιβλία, βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελλόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές.
Είναι το πρώτο νησάκι που βλέπει ο επισκέπτης από το πλοίο λίγο πριν φτάσει στο νησί προερχόμενος από τη Ρόδο, με την ελληνική σημαία να ανεμίζει και το Κάστρο να δεσπόζει στη μέση και ψηλά, σαν μάρτυρας μιας μακράς Ιστορίας πολυκύμαντης αλλά όχι ξεχασμένης.

Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Καστελλόριζο, την ονόμασαν «Καρά αντά», από το μελανωπό χρώμα των βουνών της.
Η ονομασία «Άι Γιώργης» δόθηκε από το μικρό εκκλησάκι με τη λιτή αιγαιοπελαγίτικη, μοναστηριακού ρυθμού, αρχιτεκτονική που μέχρι σήμερα σώζεται ιερό και αμόλυντο στο μικρό και πεταλοειδές λιμανάκι της Ρω.
Κοντά του υπάρχει μια μικρή αγροτική έκταση, που καλλιεργεί ο εκάστοτε διαμένων κτηνοτρόφος.
Η Pω ανήκει «κατά κυριότητα» στο Δήμο Μεγίστης, ο οποίος κάθε τέσσερα χρόνια την εκμισθώνει σε κτηνοτρόφο κάτοικο Καστελλορίζου με τη διαδικασία πλειοδοτικού διαγωνισμού.
Σ΄ αυτό το άγονο νησί, έζησε μια Ελληνίδα νησιώτισσα. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη.
Έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ως «κυρά της Ρω» γιατί επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη δύση του ήλιου, για να πει σ’ όλους, πως τούτος ο τόπος που πατούσε, απέναντι από τα τουρκικά παράλια, ήταν Ελλάδα.
Στη Ρω είχε εγκατασταθεί με τον άντρα της, Κώστα και την τυφλή μητέρα της από το 1924. Μετά το θάνατο και του άντρα της και της μητέρας της, η κυρα-Δέσποινα ή η «Κόρη της Ρω» όπως την έλεγαν στο νησί, κατόρθωσε μόνη της να κατοικήσει και να κρατήσει ελληνικό το νησάκι της, καλλιεργώντας και βόσκοντας εκεί τα λιγοστά ζώα της.
Το σπουδαιότερο είναι πως συνεργάσθηκε με τον Ιερό Λόχο και με άλλους αντιστασιακούς.
Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε στο Καστελόριζο και εκεί έδρασε με τις αποστολές στρατευμάτων για τη Μέση Ανατολή, κρύβοντας και φυγαδεύοντας αξιωματικούς και στρατιώτες. Τότε, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Καστελόριζου, είχαν φύγει για τα γύρω νησιά, την Κύπρο, την Αίγυπτο.
Όταν με διαταγή των Άγγλων εγκαταλείφθηκε ομαδικά το Καστελλόριζο, εκείνη παρέμεινε μόνη στη Ρω. Και με θάρρος και ψυχραιμία αντιμετώπισε όλους τους κινδύνους. Εξαιτίας αυτής της ηρωίδας, το μικρό αυτό νησί παρέμεινε ελληνικό, στο οποίο ύψωνε τη σημαία ή χαιρετούσε με αυτήν τα διερχόμενα πλοία. Κι εκείνα ανταπέδιδαν το χαιρετισμό με τα σφυρίγματα τους. Για τον ηρωισμό της έγραψε αρχικά ο Μιχάλης Χονδρός στα «Καστελλοριζιακά Νέα» το 1960.

Μετά τα γνωστά γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησάκι της έγιναν γνωστά παντού. Την τίμησε η Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, η Βουλή των Ελλήνων, η Εθνική Τράπεζα, Δήμοι, Σύλλογοι και άλλοι φορείς.

Η ίδια η Δέσποινα Αχλαδιώτη, είχε ζητήσει να ταφεί μ΄αυτή τη σημαία:

Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ.

Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο.

Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες…
Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τουρκικές ακτές.

Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον τάφο...

Η «κυρά της Ρω» απεβίωσε σε ηλικία 94 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982.
Στις 14 Μαΐου 1982, η Δέσποινα Αχλαδιώτη κηδεύτηκε με τιμές εθνικής ηρωίδας στο Καστελλόριζο και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
Το φέρετρό της ήταν σκεπασμένο με την ελληνική σημαία.
Η μνήμη της, λειτουργεί σα γέφυρα που ενώνει την αρχαία Ελλάδα των αποίκων του 9ου-8ου αιώνα π.Χ., το Βυζάντιο, την παράδοση και τον πολιτισμό χαμένων πατρίδων…

Σήμερα στο νησί υπάρχει ο τάφος της, τα δύο μικρά σπιτάκια όπου διέμενε και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, όλα δίπλα στο λιμανάκι.

Το 1993, το έργο της προσπάθησε να συνεχίσει ο φυσικοθεραπευτής Κλήμης Ναυρίδης, που έμεινε γνωστός ως ο «κύρης της Ρω».
Αντεξε στο νησάκι τρία χρόνια. Οι προστριβές με άλλους δύο, που ήρθαν στο νησί, αλλά και τα επεισόδια με λαθρομετανάστες, τον ανάγκασαν να πάρει την απόφαση να φύγει.Τον «πρόδωσε» η καρδιά του το 1998 και πέθανε σε ηλικία 50 ετών.