Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;

Πώς από τα παιχνίδια στην άμμο βρέθηκα να πιάνομαι όταν έχει υγρασία;

Τι το 'θελα; Πρωί πρωί άκουγα τα Θηρία Ενήμερα στο Κόκκινο (αγαπημένη εκπομπή) και να το τραγούδι, που μου προκάλεσε ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον. Δυνάμωσα το ραδιόφωνο. Κατάλαβα ότι είναι του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Αν δεν υπήρχε το όνομα Αλκίνοος στους στίχους, θα νόμιζα ότι το έγραψα εγώ!!!

Τι το 'θελα;
Θυμήθηκα την πρώτη φορά που μια όμορφη 20χρονη κοπέλα μου μίλησε στον πληθυντικό. Τη στιγμή που κατάλαβα ότι απομακρύνω όλο και πιο πολύ το βιβλίο για να το διαβάσω... Την πρώτη φορά που με έπιασε η μέση μου... Τα γυαλιά πρεσβυωπίας ("διαβάσματος" τα έχουν ονομάσει κατ' ευφημισμόν...)
Ακόμη και το τσιγάρο που έκοψα πριν 3 1/2 χρόνια (μετά από 3 δεκαετίες που έστελνα καπνό ανωθρώσκοντα στους ουρανούς) μου μυρίζει... ηλικία!
...Και όλο πιο πολύ μου μιλάνε στον πληθυντικό. Στη ζωή μου μπήκε η χοληστερίνη και κοντεύω να ξεχάσω τη γεύση του παγωτού. Ο οργανισμός φθείρεται, οι απαγορεύσεις πολλαπλασιάζονται!
Προσπαθώ να διαβάσω τα βλέμματα των άλλων. Στο δικό μου είμαι ακόμη... μικρός! Ας μην ήταν εκείνες οι ρυτίδες...

Είμαι μπαμπάς... Με τα τρία παιδιά μου δείχνουν ένα "σεβασμό" που τον απεχθάνομαι. Με κατατάσσουν αυτομάτως σε μια "αντίπερα όχθη" που δεν θέλω να ανήκω κι ας έχω κόψει τις βουτιές στη θάλασσα. Κι ας ακούω με τρόμο τις αφηγήσεις ηλικιωμένων συνταξιούχων για τις περιπέτειες της υγείας τους...

Είμαι μπαμπάς, αλλά θέλω να είμαι παιδί με τα παιδιά μου. Ώρες -ώρες επαναστατώ εναντίον μου. Με βρίζω!!! Όταν τα μαλώνω καταλήγω να συμπάσχω μαζί τους. Να θεωρώ ότι έχουν δίκιο κι εγώ άδικο: Ακόμη κι όταν μου σπάνε τα νεύρα!

Θέλω να πηγαίνω στα πάρτι και να ανήκω εκεί... Θέλω να μη συμβαίνει και σε μένα αυτό! Ποιό αυτό; Να νιώθω μεγάλος/ να με θεωρούν μεγάλο!
Αμάν πια! Τουλάχιστον εξακολουθώ να πιστεύω πως αν "δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη Γη, ποτέ δεν θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της" ή πως "ζητώντας το αδύνατο μπορούμε να γίνουμε ρεαλιστές". Το ξέρω πως αυτά δεν αρκούν.
Ξεχνάω ονόματα, όταν μιλάω για ταξίδια συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει δέκα, είκοσι, ακόμη και τριάντα χρόνια από τότε που πήγα στον τόπο που αναφέρομαι (Σαντορίνη 1978 και 1979)
Φοβάμαι να σκεφτώ ότι μπορεί να αντιμετωπίζω νέα παιδιά λες και έχουν ψευδαισθήσεις όταν μου μιλούν για ωραία και μεγάλα... Φοβάμαι μήπως υποτιμώ ή υπερτιμώ τη νεότητα! Μιλούσα στην κόρη μου για το "Αλίμονο στους νέους" με αφορμή το τραγούδι που λένε η Κοντού και ο Χορν και είναι από τα αγαπημένα της. Δεν ξέρω τι κατάλαβε...
Μιλούσα προχθές με μια κοπέλα -Ελληνίδα του Παρισιού- που σπουδάζει Λογοτεχνία. Ένιωσα συντηρητικός, ηλίθιος και... μεγάλος όταν τη ρώτησα τι δουλειά μπορεί να κάνει μετά. Λες και δεν είναι ήδη σημαντικό στα 19 σου να σπουδάζεις, να διαβάζεις και κυρίως να αγαπάς τη λογοτεχνία! Τα μάτια της έλαμπαν όταν μου είπε για το πλήθος των βιβλίων που έχει να διαβάσει στις διακοπές. Σχετίζονται με τη Σχολή, αλλά δεν είναι αγγαρεία!
Και σκέφτομαι πως μάλλον αυτό είναι: Να μπορείς να βλέπεις τον κόσμο με μάτια λαμπερά κι ας κρύβονται πίσω από γυαλιά πρεσβυωπίας!

Σταματάω κάπου εδώ (όμως θα υπάρξει και συνέχεια)

Να και το τραγούδι "Ήταν ανάγκη" από το νέο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη, "Νεροποντή". όσοι είσαστε κοντά στην ηλικία μου νομίζω πως θα συμπάσχετε με τον Αλκίνοο κι εμένα:

Μαλακωδώς εφησυχασθής επί μακρόν
ο καλλιτέχνης επανεξετάζει την κατάσταση
πριν ξεχαστεί εκ νέου:

Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι, μεγαλώνω
Το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι με το χρόνο
Μετακόμιζα, θυμάμαι, μ ένα αμάξι
τώρα όλα τα ζητώ για να είμαι εντάξει
Όλα δικά μου κι όλα σ άλλους τα χρωστώ
και τα πληρώνω.

Ήταν ανάγκη;
Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά.

Ασπρίζουν τα μαλλιά μου κάθε μέρα, μεγαλώνω
Τα ίδια είχε πάθει κι ο μπαμπάς μου σ άλλο χρόνο
Τα παιδιά με λένε κύριο Αλκίνοο
μ ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω
Θα ρθει σε λίγο η καρδιά και τα νεφρά και να μην πίνω.

Ήταν ανάγκη;
Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά.

Αυριανό ραμολιμέντο μου συγχώρα τη σπατάλη
συγχώρα με την ώρα που θα δίνεις τη σκυτάλη
Πόσο αφελής θα μοιάζω στα δικά σου μάτια
σαν θα σου κόβουν το τσιγάρο και τ αλάτια
Η αθανασία με ξεγέλασε, μου πήρε το κεφάλι.

Ήταν ανάγκη;
Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά.

Όταν θα λέω
«Πώς χάθηκαν όλα στο κάθε μέρα!»
«Κανείς δε ζει να τον θαυμάζω»
«Ξένος στον αδυσώπητο χαβά της ανθρωπότητας
ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία
κι αντικατάσταση δεν έγινε καμία»
χρόνια μετά τις κηδείες των παλιών
όταν δεν θα μπορώ να γράψω ούτε το όνομά μου
τα τραγουδάκια που άφησα γι αργότερα
θα με κοιτούν να φεύγω
και θα γκρινιάζουν σαν γέροι που δεν έζησαν
τότε θα ξέρω πως

Ήταν ανάγκη
ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα
που όλα μου μοιάζαν παντοτινά
παντοτινά, παντοτινά

Ο γερο-Γλαύκος διάβασε σ έναν τοίχο «χρόνος ο πανδαμάτωρ»
κι έκλαψε σαν παιδί
κι ήταν παιδί.


Και το κλασικό τραγούδι -που τόσο το αγαπάνε- αφιερωμένο στο μικρό γιο και στη κόρη μου... Ας είναι πάντα νέοι στην ψυχή!