Γιατί να μη συμβεί και σε μένα; Εντυπώσεις από τη Φινλανδία

Φέτος δεν έχω ταξιδέψει σχεδόν καθόλου κι έτσι ...πηγαίνω σε τόπους μακρινούς με τυχερούς φίλους! Η Θεοδοσία Καραγιάννη, φίλη και συνεργάτης σε άρθρα, παρουσιάσεις και ημερίδες έζησε μια όμορφη εμπειρία στη Φινλανδία και της ζήτησα να τη μοιραστεί μαζί μας... Η ζήλια μου απίστευτη! Μου έδωσε τη χαριστική βολή όταν μου είπε ότι η αδερφή της βρίσκεται στην Ισλανδία (!) ως εθελόντρια σε ένα φεστιβάλ... Λάτιν (!!!)

Δυστυχώς -για να μπω στο κλίμα της προηγούμενης ανάρτησης που καθώς φαίνεται άγγιξε πολλούς ...ομοιοπαθείς- εμείς οι άνω των ....τριάντα (για να το πω λεπτά), αντιμετωπιζόμαστε κάπως ρατσιστικά! Όποτε έχω κοιτάξει για κάποιο ταξίδι όπου θα μπορούσα να δουλέψω εθελοντικά, προσφέροντας και γνωρίζοντας τόπους και ανθρώπους, αποκλείομαι αυτομάτως λόγω ηλικίας...

Κανείς δεν μου δίνει τη δυνατότητα έστω να πω μια κουβέντα. Γιατί να μην πάω στην Ισλανδία; Γιατί;;;
Χωνεύω την πίκρα μου και σας παραθέτω το κείμενο και τις φωτογραφίες που μου έστειλε η Θεοδοσία:
"Το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα από τα καλύτερα της ως τώρα ζωής μου. Για 3,5 βδομάδες βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο, με λίμνες, δάση, νέους από όλο τον κόσμο και ουρανό που δε σκοτεινιάζει παρά μόνο για 3-4 ώρες. Ναι, είναι αλήθεια. Στη Φιλανδία , κοντά στη Lappeenranta, έζησα το καλοκαιρινό μου παραμύθι.
Ήμουν αρχηγός της ελληνικής αποστολής σε ένα summer camp με εφήβους 13-15 ετών από 9 διαφορετικές χώρες. Κάθε χώρα έστελνε μια αποστολή με έναν αρχηγό και 4 παιδιά. Δέθηκα με ανθρώπους από Μεξικό, U.S., Hong-Kong, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Φιλανδία, Νορβηγία. Το camp οργανώνεται από το C.I.S.V. που εκπαιδεύει τους νέους στην ειρήνη και την άρση των στερεοτύπων. Στο camp οι αρχηγοί λειτουργούν ως διευκολυντές - οι έφηβοι είναι εκείνοι που οργανώνουν και αποφασίζουν για το τι θα κάνουν. Κάθε μέρα υπήρχαν βιωματικές ασκήσεις πάνω στο θέμα του camp: «Youth and Media: Ι have a say». Προβληματιστήκαμε πάνω σε θέματα δημοσιογραφίας, στο κατά πόσο οι νέοι έχουν τη δική τους φωνή και δώσαμε την ευκαιρία στους νέους να γράψουν δικά τους άρθρα στην τοπική εφημερίδα.
Όσο για τη δική μου εμπειρία, έχω να πω , απλά, ότι γύρισα γεμάτη. Κολύμπησα σε λίμνη, μίλησα και γνώρισα ανθρώπους από όλο τον κόσμο, συγκινήθηκα με έναν 15χρονο Γερμανό που μας ζήτησε δακρυσμένος συγνώμη για όσα έγιναν στο Β’Παγκόσμιο πόλεμο, τραγούδησα όπερα με έναν 14χρονο Νορβηγό, έπαιξα παιχνίδια περιπέτειας μέσα στο δάσος και στην Lappeenranta, έκανα χειροτεχνίες, έπαιξα θέατρο, έκλαψα στον αποχωρισμό και πήρα μαζί μου τα βλέμματα νέων που νοιάζονται για την πατρίδα τους αλλά και για την ειρήνη στον κόσμο. Και ακόμα την ονειρεύονται……."


ΥΓ (Δικό μου -και τελικά βγήκε τεράστιο) Με τρόμο συνειδητοποίησα ότι έχω πάει στη Lappeenranta πριν από έξι συναπτά έτη... Και το όνομα είχε σβηστεί από το "σκληρό" δίσκο. Αν και η Θεοδοσία μου το επανέλαβε πολλές φορές, εγώ το θεώρησα άγνωστη λέξη... Κι όμως: Έμεινα εκεί και πήγα και στη Ρωσία ταξιδεύοντας με καράβι μέσα από τεχνητά κανάλια. Απίστευτη κι αξέχαστη εμπειρία (μόνο που είχα ξεχάσει τα ονόματα). Και θα ήμουν στην άγνοιά μου αν δεν έβλεπα αυτή τη φωτογραφία:


...ένα κάστρο στην άμμο, σήμα κατατεθέν της πόλης! Το επιβεβαίωσα με αναζήτηση στο διαδίκτυο, βλέποντας χάρτες και φωτογραφίες. Θυμήθηκα το ωραίο μπαράκι σε ένα καράβι αγκυροβολημένο... Θυμήθηκα και πόσο απολαυστικό είναι να ταξιδεύεις με παιδιά στη Φινλανδία. Γύρισα όλο το νότο και να σας πω μόνο τα εξής:
-Στα ξενοδοχεία υπήρχε ειδικός μπουφές για το πρωινό των παιδιών καθώς και (πολλά) καθίσματα για όλες τις ηλικίες (σε ένα φυσιολογικό, φτηνό ξενοδοχείο)
-Στο καραβάκι υπήρχε δωμάτιο -παιδότοπος με πολλά και καλά παιχνίδια
-Στα εστιατόρια υπήρχαν πάντοτε ειδικά, παιδικά γεύματα.
-Παντού τα παιδιά ήταν η πρώτη φροντίδα.
Στην άλλη άκρη του νότου στο Naantali (αυτό το θυμάμαι!) υπάρχει η Mumiland ένα είδος Φινλανδικής ...Ντίσνεϋλαντ για τα παιδιά. Το Naantali είναι ένα πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό:

Δεξιά, όπως βλέπετε στη φωτογραφία είχε μια σειρά από μπαρ και εστιατόρια, όπου με μάλλον χαμηλή τιμή μπορούσες να φας ό,τι και όσο ήθελες (!!!) από έναν πλούσιο πάγκο με κάθε είδους πεντανόστιμα φαγητά. Ως γνήσιοι Έλληνες πρέπει να γεμίσαμε ίσα με τρεις φορές τα πιάτα μας.
Φτάνοντας στην περιοχή υπήρχε γραφείο υποδοχής του Δήμου, όπου πήγαινες και έλεγες τι δωματιο θέλεις (άτομα, προδιαγραφές, τιμή, απόσταση από το κέντρο). Με βάση τις επιλογές σου σου έδειχναν φωτογραφίες και χάρτη. Όταν αποφάσιζες σου έδιναν τα κλειδιά! καμιά ταλαιπωρία για γονείς και παιδιά. Μείναμε (είμασταν 4 μεγάλοι και τρία παιδιά -είχα μόνο τον Μεγάλο τότε, τα άλλα δυο ήταν τα Φινλαδάκια) σε ένα τεράστιο πεντακάθαρο και απίστευτα καλόγουστο σπίτι με μεγάλο κήπο! Κάθε λεπτομέρεια, κάθε ένα μικρό αντικείμενο που υπήρχε ήταν για αν το ζηλεύεις!
Το ποσό που πληρώσαμε ήταν όσο για μια άθλια τρύπα σε κάποιο Ελληνικό νησί...
Ο γιος μου ξετρελάθηκε. Κι εμείς λέγαμε πως αν δεν ήταν το θέμα του καιρού και ο βαρύς χειμώνας, είχαμε φύγει για Φινλανδία...
Δεν θα σας πω άλλα... Ήδη το παράκανα!