Θα έρθεις να παίξουμε μπαμπά;

«Μπαμπά! Μπαμπά!!»
«Ήρθε ο μπαμπάς!»
Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και όλη η κούραση φεύγει με μιας! Ζεστά χαμόγελα, σφιχτές αγκαλιές και φιλιά. Η δουλειά, οι ευθύνες, η απίστευτη ταλαιπωρία της μετακίνησης στην πόλη γίνονται καπνός… Θα ήθελα να είχα όχι μόνο «ένα και δυο και τρία» παιδιά, αλλά και τέσσερα και πέντε! Παιδιά εναντίον της κατάθλιψης που προκαλεί η κρίση;
Όλοι βιάζονται να βρεθούν μαζί μου. Η κόρη να μου δείξει τη ζωγραφιά –κατασκευή που έφτιαξε με φασόλια και φακές για το νηπιαγωγείο. O μικρός τριγυρνάει με ένα τσίγγινο κουτί γεμάτο Ρωμαίους στρατιώτες Playmobile και μου ζητάει να παίξουμε. Ο μεγάλος με ακολουθεί με το βιβλιαράκι συνεργασίας του σχολείου, να του υπογράψω ότι είμαι σε γνώση του βαθμού που πήρε στο διαγώνισμα: Περίεργη προθυμία! Βλέπω το εικοσάρι στα μαθηματικά και καταλαβαίνω. Υπογράφω περήφανος.

Όλα πάνε καλά; Όχι ακριβώς…

Διαβάζω ότι δημοσκοπήσεις φέρουν τους Ευρωπαίους πατεράδες να ασχολούνται κατά μέσο όρο 20 λεπτά την ημέρα -των Σαββατοκύριακων συμπεριλαμβανομένων- με τα παιδιά τους. Το Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ επιβεβαιώνει πάνω –κάτω τα αποτελέσματα: Οι εργαζόμενες μητέρες αφιερώνουν καθημερινά 1 ½ ώρα για τα παιδιά- Οι άντρες μόλις 36 λεπτά! Έρευνα από τις ΗΠΑ έδειξε ότι από 89 διαφορετικές δραστηριότητες που έχουν σχέση με το παιδί, μόνον 8 θεωρήθηκαν αρμοδιότητα του πατέρα!
Δεν ανήκω σε αυτή τη συνομοταξία. Κι έτσι ανακατεύομαι σε όλα. Και στην καθημερινότητα των παιδιών… Πιστεύω πως έτσι πρέπει να κάνουμε εμείς οι μπαμπάδες. Εκτός κι αν πιστεύουμε όπως οι παλιοί –παλιοί μας πρόγονοι πως τα παιδιά τα γεννούν οι μαμάδες από μόνες τους (το έμαθα από το βιβλίο ιστορίας του μεγάλου μου γιου: κοίτα πιο κάτω!)

Συμφωνώ με τους ειδικούς που λένε:
-Ότι είναι απαραίτητο να είμαστε παρόντες από μικρή ηλικία.
-Ότι η συμβολή μας στη διαμόρφωση του παιδικού χαρακτήρα και στη μετάδοση ιδεωδών είναι καθοριστική.
-Ότι μέσα από την επικοινωνία και τη μεταβίβαση πληροφοριών για τον μας και τη δουλειά μας, ανοίγεται ένας νέος κόσμος για το παιδί.
-Ότι ο ρόλος μας είναι εξαιρετικά σημαντικός στην οριοθέτηση του παιδιού.
-Ότι ο πατέρας παίζει σημαντικό ρόλο στην αφύπνιση της εξερευνητικής συμπεριφοράς του παιδιού και της περιέργειάς του για την κατάκτηση του κόσμου - όλα μέσα από το παιχνίδι.

Όμως, να! Μετά τη ζεστή υποδοχή και τη χαρά που πήρα, η κούραση αρχίζει να με βαραίνει. Την ίδια στιγμή: Τα δυο μικρά αρχίζουν να τσακώνονται. Η λάμπα στο σαλόνι καίγεται. Ο μεγάλος θέλει να τον βοηθήσω στο διάβασμα. Πάνω στο τραπέζι του σαλονιού με περιμένει σιωπηλή η δόση ενός δανείου που πρέπει να πληρωθεί σύντομα. Η μαμά έχει δουλειά την άλλη μέρα και πρέπει να πάω την κόρη στο μπαλέτο και τον μικρό στο Ωδείο που θα αρχίσει μουσικοκινητική αγωγή. Πάω προς το δωμάτιο του μεγάλου, αφού έχω χωρίσει τα δυο μικρά που μαλλιοτραβιούνται για κάτι χάρτινα ανθρωπάκια που είχα φτιάξει. Για να σταματήσουν φτιάχνω μια τέτοια «γιρλάντα» και στο μικρό. Ο μεγάλος με φωνάζει με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα. Σε κάθε δικό μου «έρχομαι!» η φωνή μου ανεβαίνει μια σκάλα. Η μαμά παίρνει την κόρη για μπάνιο, που δεν θέλει να κάνει και διαμαρτύρεται. Ο μικρός σκίζει τη γιρλάντα γιατί ήθελε να είναι ίδια με της αδελφής του.



Οδυσσέας εναντίον ...Ρωμαίων!

Ξαναπαίρνω το δρόμο για το δωμάτιο του μεγάλου. Ανοίγει το πρόγραμμα να δούμε που χρειάζεται βοήθεια –«γερμανικά, αγγλικά θα κάνω με τη μαμά, θέλω να μου πεις κάτι ερωτήσεις για την Αγία Γραφή και για την Οδύσσεια. Έχουμε για τον «ανθρωπομορφισμό» και πρέπει να μεταφράσω και κάτι από τα αρχαία: Τι σημαίνει «ικέτης»;
Εννοείται πως από μέσα μου βρίζω το σχολείο και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, καθώς σκύβω πάνω από τους διάφορους γρίφους.
Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο μικρός με το τσίγγινο κουτί και τους Ρωμαίους. Με τραβάει από το παντελόνι : «Θα έρθεις να παίξουμε μπαμπά;»
«Σε λίγο»
«Θέλω τώρα!»
Λέω στο μεγάλο να προχωρήσει μόνος του και κάνω να φύγω υποχωρώντας στις απαιτήσεις του μικρού. Έλα που δεν μ’ αφήνει!
Καταλήγω να πηγαινοέρχομαι από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Από τους Ρωμαίους Playmobile στους Θεούς του Ολύμπου. Σκοτεινιάζει και ξέχασα τη λάμπα. Μου τηλεφωνούν για κάποια δουλειά. Αδύνατον να μιλήσω. «Θα σας πάρω εγώ» λέω και το κλείνω εν μέσω κραυγών. Ο συνομιλητής μου θα νομίζει ότι μαστιγώνω παιδιά στο σπίτι…

….Η ώρα κυλάει. Έβαλαν μουσική. Χοροπηδάνε και κινούνται ακούραστα… Προσπαθώ να τα ηρεμήσω γιατί αν δεν χαλαρώσουν ένας θεός ξέρει πότε θα κοιμηθούν. Μετά το φαγητό προσωρινή γαλήνη. Μέχρι που ο μεγάλος νιώθει την ανάγκη για επανάληψη γερμανικών με τη μαμά, η κόρη θέλει τον μπαμπά για διάβασμα πριν κοιμηθεί –που ποτέ δεν είναι αρκετό- και ο μικρός… ξεσαλώνει, εμποδίζοντάς μας όλους…
…Ξέπνοος κάποια στιγμή πέφτω στον καναπέ… Ανοίγω λίγο την τηλεόραση. Χαλαρώνω για ένα λεπτό:
«Νερό, παρακαλώ!» λέει ο μικρός.
«Μη σβήνεις το φως», λέει η κόρη που έχει σηκωθεί και ζωγραφίζει.

Η μέρα μοιάζει πια ατέλειωτη. Και το πρωί έχουμε εγερτήριο στις 6:30. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα πρέπει να σηκωθώ, να πιω καφέ, να ξυπνήσω τον μεγάλο, να του φτιάξω πρωινό…
Νιώθω σα να έσκαβα!
Όλοι σήμερα απαιτούν από τον πατέρα να είναι «καλός σε όλα», γι’ αυτό και συχνά παθαίνει το λεγόμενο burn out. Μερικοί μπαμπάδες επιλέγουν απλώς να εξαφανίζονται και να κάθονται με τις ώρες στη δουλειά –ακόμη κι όταν δεν χρειάζεται! Υπάρχει άραγε λύση; Υπάρχει η μαγική ισορροπία;

Μέχρι να βρω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα (περιμένω και τη δική σας συμβολή στο stoforos@yahoo.com) μοιράζομαι μαζί σας τη σοφή κουβέντα που είπε μια ψυχολόγος απευθυνόμενη σε μαμάδες:
«Όταν μπαίνει ο σύζυγός σας στο σπίτι, φροντίστε να έχει 10- 15 λεπτά ηρεμίας. Μην τον «πιάνετε από το λαιμό» μόλις μπει. Αν χαλαρώσει γι’ αυτό το διάστημα και ακούσει μια καλή κουβέντα κι από εσάς, τότε είναι έτοιμος για… όλα». Και συμπληρώνω πως και τα παιδιά θα πρέπει μάθουν να κάνουν το ίδιο…
Έτσι κι αλλιώς, όταν πια η μέρα έχει τελειώσει και τα παιδιά κοιμούνται, είναι σίγουρο πως θα περάσετε από τα κρεβατάκια τους και θα χαμογελάσετε αυτή την ώρα του αθώου ύπνου. Θα ακούσετε την ανάσα τους και τρυφερά θα τα χαϊδέψετε. Και κάθε εκνευρισμός θα έχει πετάξει…