Ιστορίες των παιδιών από τη Σαλαμίνα -τελευταίο μέρος

Συνεχίζω και κλείνω σήμερα με τη συνέχεια του Πράσινου Παραμυθιού, όπως τη φαντάστηκαν τα παιδιά από το Δημοτικό Σχολείο Αμπελακίων της Σαλαμίνας...

«Αφού η μαμά έκλεισε το τηλέφωνο ήμουν πολύ περίεργος. Ήθελα να μάθω τα πάντα, αλλά η μαμά μου είπε ότι ήταν έκπληξη. Μέχρι το φθινόπωρο με είχε φάει η περιέργεια. Ώσπου μια μέρα του Φθινοπώρου…

-Φάνη! Φάνη! Φώναξε η μαμά
-Τι είναι και φωνάζει με τόσο ενθουσιασμό;
-Το έργο μου παρουσιάζεται στην τηλεόραση.
-Ουάου, αποκρίθηκα εγώ.

…Το παραμύθι ξεκινούσε έτσι: Ο Φρουτένιος και η Λαχανίτσα ήταν ένα φρούτο κι ένα λαχανικό, πολύ ερωτευμένα. Ήταν όμως από διαφορετικές ομάδες: Την ομάδα των φρούτων και την ομάδα των λαχανικών. Είχαν αρχίσει πόλεμο και αυτό στενοχωρούσε πολύ το Φρουτένιο και τη Λαχανίτσα. Προσπαθούσαν να τους ενώσουν ώσπου μια μέρα τα κατάφεραν. Τους έπεισαν ότι αν δεν ήταν χαρούμενοι και ενωμένοι στο τέλος δε θα έμεναν φρούτα και λαχανικά για τα παιδιά. Όλοι λυπήθηκαν για τα παιδιά και συμφιλιώθηκαν…
Ο Φάνης συγκινήθηκε από την ιστορία και αγάπησε φρούτα και λαχανικά.»
(Μιρέλα Γκοτζαμάνη)

«Μια φορά έπεσε ένα αχλάδι από την αχλαδιά. Και τα πουλάκια πήγαν να το πάρουνε, αλλά δυστυχώς ήρθε ένας σκατζόχοιρος, τρόμαξε τα πουλιά και πήρε το αχλάδι. Τα πουλιά πέταξαν και ο σκατζόχοιρος πήγε σπίτι του. Τον πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκε. Καθώς κοιμόταν ήρθε μια χελώνα και του έφαγε το αχλάδι. Ο σκατζόχοιρος ξύπνησε και είδε την χελώνα που του έτρωγε το αχλάδι. Η χελώνα από τον φόβο της πήγε στην αχλαδιά και του πήρε άλλο αχλάδι»
(Ρογκέρτα Χύσι)



«Ο Φρουτένιος και η Λαχανίτσα ήταν πολύ καλοί φίλοι. Δεν είχαν τσακωθεί ποτέ! Μια μέρα όταν οι δυο φίλοι συζητούσαν πήγε κοντά τους η Ντοματίτσα. Τους είπε ότι ήταν πολύ λυπημένη, διότι δεν εύρισκε κάποιον που να ταιριάζει. Κάποιον πιστό καλό φίλο που αθ έπαιζαν μαζί και θα έλεγαν τα πάντα μεταξύ τους, όπως ο Φρουτένιος και η Λαχανίτσα. Ο Φρουτένιος και η Λαχανίτσα πήραν μαζί τους τη Ντοματίτσα για να πάνε αν της βρουν ένα φίλο. Σκέφτηκαν ότι οι άνθρωποι στη σαλάτα κυρίως έβαζαν ντομάτα και αγγούρι. Οπότε η Ντοματίτσα έπρεπε να γίνει φίλη με τον Αγγουράκη που ήταν κι αυτός μοναχικός και λυπημένος. Έψαχναν να τον βρουν για να του γνωρίσουν τη Ντοματίτσα και τον βρήκαν κάτω από μια κατσαρόλα να κλαίει με λυγμούς ασταμάτητα, γιατί δεν είχε φίλους. Πήγε κοντά του η Ντοματίτσα και του εξήγησε ότι θέλει να γίνουν φίλοι και να παίζουν μαζί. Έτσι ο Αγγουράκης και η Ντοματίτσα ευχαρίστησαν τη Λαχανίτσα και τον Φρουτένιο και έφυγαν ευτυχισμένοι»
(Χριστίνα Κοντέλη)

«Εμένα δεν μου άρεσαν τα λαχανικά, ούτε τα φρούτα και η μαμά ήθελε να με κάνει να τα φάω γιατί έλεγε ότι είναι πολύ καλά και υγιεινά. Αλλά εγώ πώς να τα φάω, όλοι λένε ότι είναι αηδία και σε κανέναν δεν αρέσουν, όμως ούτε και σε μένα αρέσουν.
Μια μέρα η μαμά μου έφτιαξε μια σούπα από ψάρι και λαχανικά, όπως καρότα κ.α., αλλά είχε και πατάτα, δυόσμο, μαϊντανό και πιπέρι. Εγώ δεν είχα δει ότι είχε όλα αυτά μέσα και το έφαγα όλο. Όταν ρώτησα τη μαμά μου τι ήταν, μου είπε ότι είχε μέσα λαχανικά. Από τότε εγώ έτρωγα τα λαχανικά και τα φρούτα και μου άρεσαν πάρα πολύ!!! Από σήμερα και πάντα, εγώ θα τρώω τα λαχανικά και τα φρούτα»
(Σήγκι Ζόκο)