Με έμπνευση από το Γιάννη Ρίτσο

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.

Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.

Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.

Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο-όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια.
Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας...


(Από το Καπνισμένο Τσουκάλι)

...Αυτό το "τσιγάρο κομμένο στη μέση", θα μπορούσε να μας διηγηθεί μια ολόκληρη ιστορία... 

...Μαι ιστορία για τον  διαγωνισμό διηγήματος με θέμα Καπνός...

Οχτώ ιστορίες μιας δύσκολης εποχής

Πόσα φύλλα πρέπει να μαζευτούν
για να καταγράψουν το θρόισμα του ανέμου;
(Λέοναρντ Κοέν,
Το αγαπημένο παιχνίδι)

Θέλησα να γράψω για Όλα τα χαμένα της Βασιλικής Πέτσα. 

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. 

Πώς να μοιραστώ σκέψεις και αισθήματα για τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει εδώ και καιρό;
Ό,τι μας υποσχέθηκε η συγγραφέας με το Θυμάμαι μας το πλήρωσε στο ακέραιο. Πριν από περίπου ένα χρόνο (Δρόμος, 22/10/2011) διαπιστώναμε τη μεγάλη της ικανότητα να παρουσιάζει την ιστορία μέσα από αφηγήσεις πολλών και διαφορετικών προσώπων, καταφέρνοντας να μιλήσει με πολλές διαφορετικές «γλώσσες». «Φωνές» τις είπε η ίδια…
Ακολουθώ τα δικά της βήματα, με το Famous Blue Raincoat που δίνει την έμπνευση σε μια  από τις ιστορίες του βιβλίου και βάζω ν’ ακούσω Leonard Cohen:

There's a bar where the boys have stopped talking
They've been sentenced to death by the blues
Ah, but who is it climbs to your picture
With a garland of freshly cut tears? 

(Take This Waltz)

Κι έτσι μπαίνω στην πρώτη ιστορία.
«Σκηνή πρώτη. Χειμώνας. Νύχτα. Νεαρός άντρας με κοστούμι ξαπλωμένος ανάσκελα στο πρώτο σκαλί της κεντρικής εισόδου μονοκατοικίας σε αραιοκατοικημένο προάστιο». Με τον παραπλανητικό τίτλο Χάσαμε τον Φούφη μας ένας άντρας λέει ένα δικό του μοιρολόι για έναν έρωτα που έσβησε. There ain’t no cure for love λέει ο Κοέν και κάπως έτσι είναι. Υπάρχει όμως πάντα η εκδίκηση. Το αχώνευτο σκυλάκι. Κι έτσι έχουμε ένα τέλος ποτισμένο από αναπάντεχο μαύρο χιούμορ. Κι οι εκπλήξεις έχουν ξεκινήσει.

«Everybody Knows». Πόσοι, όμως, έχουν προσεγγίσει με τέτοιο τρόπο ένα θέμα όπως η νευρική ανορεξία; Μια αρρώστια της «μόδας» κατά κάποιον τρόπο. Η Βασιλική Πέτσα στο Σετ ραπτικής τη βγάζει από την πασαρέλα και την κατεβάζει στους θλιβερούς διαδρόμους ενός νοσοκομείου. Και η μητέρα μονολογεί. Η μητέρα που δεν αντέχει πια. Σπαραχτική κι αληθινή. Ειδικά αν έχεις γνωρίσει τέτοιες καταστάσεις. Η συγγραφέας ανακαλύπτει την αλήθεια της μέσα από τις αντιφάσεις της….

…Και μετά Σηκωθείτε από τα κορεάτικα κρεβάτια μασάζ. Μια γυναίκα πάλι η πρωταγωνίστρια. Η γνωστή θυσιαζόμενη για όλους Ελληνίδα μάνα, γιαγιά κ.λπ. Με άφθονο λιβάνι και πλούσια πιάτα. Που δεν θα πάει το ταξίδι της στους Άγιους Τόπους. Που κανείς δεν την καταλαβαίνει.

Για να περάσουμε μετά στο συγκλονιστικό Για την ψυχή της μάνας μου. Η Αθήνα, η Ελλάδα της κρίσης είναι εδώ. Η συγγραφέας «ξεκλειδώνει» ένα από τα χιλιάδες λουκέτα που έχουν μπει σε κάθε είδους μαγαζιά και μας αφηγείται μια από αυτές τις ιστορίες που εξαφανίζονται πίσω από μεγάλα λόγια, σχέδια και διακηρύξεις. Ο άντρας της ιστορίας, πατέρας χωρισμένος, έχει κλείσει το μικρό του τυροπιτάδικο. Μένει με την ηλικιωμένη μητέρα του. Κρύβει την αλήθεια από τα παιδιά του όταν τα συναντά. Κι ας αναρωτιούνται γιατί τρώνε συνέχεια όσπρια στης γιαγιάς. «Για τη χοληστερίνη -Την άλλη φορά το παγωτό και το σινεμά».  Όμως ακόμη κι έτσι τα χρέη συσσωρεύονται. Η μάνα του βγαίνει στο δρόμο και ζητιανεύει. Την ανακαλύπτει και τη φέρνει πίσω σηκωτή. Γίνεται αχθοφόρος… Μέλλον δεν υπάρχει. Στο τέλος συναντά μαζί με το αφεντικό τη μάνα του στο δρόμο και της δίνει ελεημοσύνη. Κάνοντας πως δεν την γνωρίζει… Σπαρακτικός μονόλογος χωρίς να γίνεται ποτέ μελό…

Στο Famous Blue Raincoat ανακαλύπτουμε πως είναι αδύνατον να τα βάλεις με ένα νεκρό. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας συνειδητοποιεί πως τη γοητεία του ανθρώπου που δεν υπάρχει δεν μπορείς αν την αντιμετωπίσεις. Η φθαρμένη καμπαρτίνα που τη φυσά ο άνεμος. Αυτός που τρέχει δεν θα προσπεράσει ποτέ εκείνον που μένει ακίνητος… Καταστρέφει τον τάφο του από ζήλια και χάνει τα πάντα. Ακόμη κι ένα φευγαλέο βλέμμα…

Και μετά… Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα. Το αλτσχάιμερ, η απώλεια μνήμης όπως δεν τη διαβάσαμε ποτέ… «Το μοβ χτενάκι, 35 χρόνια μετά έλειπε για πρώτη φορά». Ο ηλικιωμένος άντρας βλέπει τη γυναίκα του να χάνει το μυαλό της. Αυτός εξακολουθεί να τη βλέπει όπως ήταν παλιά. Τον «φυλακίζει στην εβένινη ομορφιά των μαλλιών της». Κολλάει παντού χαρτάκια. Την προσέχει διακριτικά. Δεν τα καταφέρνει πάντοτε. Βλέπει τις κοινές τους αναμνήσεις να χάνονται για πάντα. Κι η κοινή τους ζωή μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ.
«Εγώ κι εκείνη μια ιδιωτική συλλογικότητα, η εγγύηση ότι τα κουβαλάμε μαζί μας εκείνα τα χρόνια. Τώρα γυρίζει μόνη της μπρος και πίσω με τη χρονομηχανή της που έχει τρελαθεί και την πάει όπου θέλει».
Στο τέλος, μετά από ένα ατύχημα, αποφασίζει να την πάει σε άσυλο. Τελευταία στιγμή μετανιώνει. Γυρίζει πίσω. Παίρνει ένα παιχνίδι μνήμης με κάρτες για να παίζουνε μαζί. Ο χρόνος δεν σε αλλάζει αν δεν το θες ή αν δεν του το επιτρέψεις.

Το κλίμα αλλάζει. Με μια μικρή και ολιγοσέλιδη ιστορία Your hand in mine. Πάλι η μουσική: Explosions in the sky. Παρ’ όλα αυτά εγώ σκέφτομαι Genesis και Trick of the Tail. Κι ο έρωτας σβήνει στην αδιαφορία. Δυο χέρια που κρατιούνται μηχανικά. Ένα άγαρμπο χάδι στον αυχένα. Χειρότερο κι από χαστούκι. Στην ερημιά των υπόγειων σιδηροδρόμων.

Κι ο επίλογος μπαίνει με μια παράξενη τρυφερότητα στο Βαλσαμωμένο ελάφι. Δυο αδερφές που δεν ξέρουν πια πως να επικοινωνήσουν πως να αντιμετωπίσουν μαζί την απώλεια. Κι όμως οι θησαυροί της παιδικής ηλικίας είναι εκεί. Και η αγάπη. Ο πάγος είναι καταδικασμένος να λιώσει κάτω από το βάρος των κοινών αναμνήσεων.
Κλείνω το βιβλίο κι η μουσική αντηχεί ακόμη μέσα μου. Σαν ένα τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν…

Κώστας Στοφόρος

(Από το Δρόμο της περασμένης Παρασκευής) 

Η τέχνη του καπνίζειν...

...και της εισπνοής ταμπάκου, χωρίς να δυσαρεστούνται οι όμορφες!

...Διδασκόμενη σε δεκατέσσερα μόνο μαθήματα -με ετυμολογικές, ιστορικές, δογματικές, φιλοσοφικές, πολιτικές και επιστημονικές πληροφορίες για τον καπνό, την ταμπακέρα, την πίπα και το πούρο.
Εξιστορούμενη από δυο Τούρκους τσελεπήδες, που αν και μανιώδεις καπνιστές απολάμβαναν τις ηδονές των χαρεμιών της Κωνσταντινούπολης...

Ένα μικρό απολαυστικό βιβλιαράκι -προτεινόμενο ως βιβλιογραφία για όσους θέλουν να συμμετάσχουν στον Γ Διαγωνισμό Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας" με θέμα "Καπνός", που διοργανώνει ο Προοδευτικός Σύλλογος "Τα Καστέλλια"...
Όταν το κάπνισμα είναι μόνο απόλαυση και όχι νευρωτική κατανάλωση νικοτίνης.
Οιυ υπόλοιποι δείτε πως ο υπογράφων έκοψε το κάπνισμα

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου: Μαζί να τα φάμε και πάλι!

 

Εγώ την πάτησα για δεύτερη φορά! Την προηγουμένη ένας συνδυασμός επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων κι ενώ είχα παραγγείλει δεν κατάφερα να πάω στην πρώτη διανομή. Τώρα θα λείπω... Την τρίτη φορά ελπίζω να φανώ τυχερός. Όπως έμαθα τα προΪόντα εκτός από φθηνά είναι και εξαιρετικής ποιότητας. Όσοι λοιπόν θα είσαστε εδώ νομίζω αξίζει να πάτε μια βόλτα ως το Χαλάνδρι την Κυριακή. (έχει και σπέσιαλ κόκκινο κρασί από το Κριεκούκι (2 ευρώ το 1,5 λίτρο!)

Διαβάζω στη σελίδα του Μαζί να τα φάμε (όπου θα βρείτε και δελτίο παραγγελίας):

 

2η Διανομή Τροφίμων και Συλλογή Ειδών για μικρά Παιδιά - Κυριακή 23 Δεκεμβρίου στο Κάτω Χαλάνδρι - Λευκωσίας και Δυοβουνιώτη - πίσω από το Νομισματοκοπείο

Η πρώτη ανοικτή διάθεση τροφίμων με χαμηλές τιμές στις αρχές του Δεκέμβρη είχε  εντυπωσιακή επιτυχία αφού ανταποκρίθηκαν εκατοντάδες συμπολίτες μας και διατέθηκαν περισσότεροι από 10 τόνοι προϊόντων.

Συνεχίζουμε την προσπάθεια με δεύτερη διανομή στις 23 Δεκέμβρη, από τις 8.30 έως 12.00 στο Κάτω Χαλάνδρι επί της οδού Λευκωσίας και Δυοβουνιώτη, στο χώρο της λαϊκής, πίσω από το Νομισματοκοπείο.
 

 Όπως και την πρώτη φορά, μετά από έρευνα και .. γευστικές δοκιμές, καταλήξαμε στην παραγγελία προϊόντων από διάφορες περιοχές της χώρας, με κριτήριο πάντα την υψηλή ποιότητα και την χαμηλότερη δυνατή τιμή.

Θα υπάρχουν φάβα Φενεού, φακές και ρεβύθια Φαρσάλων, ρύζι από τη Μεσσηνία και τη Χαλάστρα Χαλκιδικής, αλεύρι από αλευρόμυλο στα Μέγαρα και τοπικά στάρια, μέλι από την Ευρυτανία, ξηροί καρποί από την Αίγινα και το Βόλο, κρασί και φασόλια από το Κριεκούκι, λάδι από τα Λεύκτρα Μεσσηνίας και πατάτες Νευροκοπίου νέας εσοδείας.

Βέβαια όλα τα προϊόντα θα διατίθενται συσκευασμένα (ακολουθεί αναλυτικός τιμοκατάλογος).

Αυτή όμως τη φορά ζητάμε και κάτι από όσους θα μας προτιμήσουν. Εάν υπάρχουν παιδικά ρούχα, παιδικά βιβλία και παιγνίδια σε καλή κατάσταση που κάποιοι δεν τα χρειάζονται μπορούν να μας τα φέρουν στον ίδιο χώρο. Θα διατεθούν σε παιδιά της πόλης μας που τα έχουν ανάγκη. 

Jean – Michel Guenassia: «Γράφω για αυτούς που κυνηγούν την ουτοπία»

Η 6^η του Δεκέμβρη και η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων

Μια βραδιά με τον  Jean – Michel Guenassia (από το Δρόμο του Σαββάτου)

6 Δεκεμβρίου. Σκοτεινιάζει πάνω από την πόλη. Σε κάθε  γωνιά της Ακαδημίας ομάδες χαφιέδων (αστυνομικοί με πολιτικά;) μαζί με συναδέλφους τους Ματατζήδες ετοιμάζονται για τη νέα αναμέτρηση. Αγόρια και κορίτσια με σακίδια στην πλάτη που αν δεν τους έβλεπες εκεί θα νόμιζες πως είναι κάποιοι από εμάς…

Πιο κάτω οι δρόμοι έρημοι και σιωπηλοί, ενώ από κάπου μακριά ακούγονται τα συνθήματα της πορείας για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η πόλη είναι πολιορκημένη. Αλυσίδες με πάνοπλα ΜΑΤ εμποδίζουν την προσπέλαση της Πλατείας Συντάγματος. Κάγκελα μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Κλούβες κλείνουν κάθετα τη Βασιλίσσης Σοφίας. Φτάνω –παρ’ όλα αυτά στην πλατεία και βρίσκομαι πίσω από τις αλυσίδες των κρανοφόρων. Τουρίστες φωτογραφίζονται με φόντο τις δυνάμεις καταστολής. (Μήπως τελικά οι διαδηλώσεις ενισχύουν τον Τουρισμό κύριε Πορτοσάλτε μου;)

Οι επικεφαλής απαγορεύουν τη διέλευση της πορείας από την κάτω μεριά της Πλατείας, μετά από σύντομες διαπραγματεύσεις. Την προηγουμένη είχε φροντίσει ο Σαμαράς να βγάλει τις εμφυλιοπολεμικές του ανακοινώσεις. Κι όσοι δεν είναι στην πορεία κοιτάζουν με απέχθεια τα ΜΑΤ. Ένας ηλικιωμένος περνά μπροστά τους και τους λέει δυνατά «Σαν δε ντρέπεστε. Να δέρνετε και να σκοτώνετε τον κόσμο, να τον πνίγετε στα δακρυγόνα». Σιωπή…  

Οι ήχοι της πορείας χάνονται σιγά –σιγά. Ακούγεται μια κρότου –λάμψης. Δυο τουρίστες φεύγουν προς την Ερμού. Ένα ζευγάρι δίπλα μου μιλά για ανεργία. Πιάνουμε την κουβέντα. Ο άντρας μου λέει: «Είμαι 65 χρονών. Τρία χρόνια άνεργος. Ποιος να με πάρει στη δουλειά;  Στο μετρό δεν πληρώνω. Δεν έχω να τα δώσω. Τις προάλλες με έπιασε ένας ελεγκτής. Μου λέει «ταυτότητα». Του δείχνω το δελτίο ανεργίας: Γράψε το όνομά μου και πήγαινε εκεί να τα πάρεις. Με άφησε…»

Λίγο αργότερα περπατάω στην έρημη Σταδίου. Δεν ακούγεται τίποτα πια. Πάω στον Ιανό. Λίγος κόσμος. Περιμένουμε τον Jean – Michel Guenassia που θα συνομιλήσει με τον Ανταίο Χρυσοστομίδα στο πλαίσιο μιας σειράς εκδηλώσεων για συγγραφείς του κόσμου.  

«Γράφω για αυτούς που κυνηγούν την ουτοπία»

Ο συγγραφέας, που βρίσκεται στην Ελλάδα αυτή την παράξενη μέρα που από την τεταμένη ατμόσφαιρα κατέληξε στη σιωπή, διαπιστώνει ο ίδιος πόση διαφορά έχει η πραγματική εικόνα της Αθήνας από αυτήν που παρουσιάζουν και τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης…

Ο Jean – Michel Guenassia γεννήθηκε στο Αλγέρι το 1950, αλλά έφυγε μικρός. Σπούδασε νομικά και υπήρξε σεναριογράφος. Το 1986 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Την ίδια χρονιά κάποιες από τις περίφημες «πειραγμένες» φωτογραφίες της εποχής του σταλινισμού όπου εξαφανίζονταν το ένα πρόσωπο πίσω από το άλλο του δίνουν  την αρχική έμπνευση για ένα μυθιστόρημα που κυοφορήθηκε δυο δεκαετίες για να καταλήξει στη «Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων».

«Το 1987 η Ναντιέζντα Μαντελστάμ κυκλοφόρησε στη Γαλλία τα ποιήματα  του συζύγου της Όσιπ». Ποιήματα χαμένα που για 47 ολόκληρα χρόνια κρατούσε φυλαγμένα στο μυαλό της, στη μνήμη της. Με συγκλόνισε αυτό το γεγονός. Στην καρδιά του μυθιστορήματος μου, βρίσκεται αυτή η ιστορία…»

Αν αυτή ήταν η θρυαλλίδα που πυροδότησε τη φαντασία, ένα ακόμη γεγονός ήρθε να προστεθεί. Η γνωριμία με έναν Ούγγρο εμιγκρέ σε κάποιο καφενείο του Μονπαρνάς:

«Στην ουσία μου έδωσε τα υλικά για να φτιάξω έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αυτός ο Ούγγρος ζούσε με την οικονομική στήριξη του Ζαν Πολ Σαρτρ –ενώ απεχθανόταν τις πολιτικές του θέσεις, ζώντας έτσι σε μια απίστευτη αντίφαση. Από εκεί και πέρα άρχισα να χτίζω τη δική μου ιστορία. Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να περάσει στο χαρτί…Το μυθιστόρημα κάποια στιγμή παύεις να το γράφεις. Είναι σα να το υπηρετείς. Προσπάθησα να γράψω κάποια στιγμή και τη συνέχεια, αλλά ένα από τα πρόσωπα –η Σεσίλ- με μπλόκαρε. Οδηγούσε την ιστορία κάπου που δεν ήθελα να πάει. Θα έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου να γράψω και δεν το ήθελα…»

 Ποιος όμως είναι ο στόχος του συγγραφέα όταν γράφει κάτι;

«Ήθελα να διηγηθώ κάτι που να μοιάζει με τη ζωή. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, στις πιο μαύρες οι άνθρωποι επιστρατεύουν το χιούμορ. Μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν… Πέρα από αυτό ήθελα να αποφύγω τους αναχρονισμούς. Έπρεπε να διηγηθώ μια ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ του 1959- 1965 και να τη διηγηθώ βλέποντας τα πράγματα όπως τα έβλεπαν εκείνη την εποχή και όχι με τη σημερινή γνώση… Θέλω να γράφω για τον κόσμο και όχι για προσωπικές ιστορίες: Για την οικογένεια, την ερωμένη ή τον ψυχαναλυτή μου. Με ενδιαφέρει η ουτοπία. Οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Και αναζητώ την κατάλληλη μυθιστορηματική φόρμα για να το πραγματοποιήσω…»

Όλα τα ονόματα των ηρώων του κρύβουν κι ένα συμβολισμό. Θέλοντας να τοποθετήσει κι έναν ήρωα- αντίβαρο στους εμιγκρέδες από τις χώρες του «Ανατολικού μπλοκ», επέλεξε έναν Έλληνα κομμουνιστή που τον ονόμασε Πέτρουλα προς τιμήν του Σωτήρη Πέτρουλα για τον οποίο είχε μελετήσει αρκετά… Ένας από το κοινό επεσήμανε πως η δολοφονία έγινε λίγα μέτρα από εκεί που βρίσκεται σήμερα ο Ιανός!   

Όσο για το μυθιστόρημα του  «Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Γκ.» που θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη στα Ελληνικά, ο συγγραφέας  μας είπε ότι ο κεντρικός του ήρωας ο Ζοζέφ Καπλάν ζει στην Τσεχία. Έζησε από το 1910 έως το 2010, ζώντας όλες τις ιστορικές στιγμές. Στον χαρακτήρα του βρίσκουμε στοιχεία από τους ήρωες της Λέσχης των Αθεράπευτα Αισιόδοξων. Σημαντικό ρόλο στο μυθιστόρημα παίζει ο Τσε Γκεβάρα που από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούλιο του 1966, ένα χρόνο πριν το θάνατό του στη Βολιβία, έζησε στην Πράγα και κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς ο λόγο. Εγώ προτείνω μια μυθιστορηματική εκδοχή για την παραμονή του εκεί και τον θάνατό του»

Όσο για το να τελικά είναι ο ίδιος αισιόδοξος:

«Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Ο κόσμος δεν αφήνει μεγάλο περιθώριο για ελπίδα. Αντιθέτως παραμένω «αθεράπευτος», «αδιόρθωτος». Κι έτσι παραμένω μέλος της «Λέσχης»…»

Φεύγω από τον Ιανό. Τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν και πάλι στους δρόμους σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Το μετρό στο Σύνταγμα που είχε κλείσει «καθ’ υπόδειξη» (!!!) της αστυνομίας έχει και πάλι ανοίξει. Κι όμως μένω και αθεράπευτος και αισιόδοξος. «Έτσι ήρθαν τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε» που έλεγε ο Αζιζ Νεσίν…

Κώστας Στοφόρος

Γ Διαγωνισμός Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας": Η Κριτική Επιτροπή

Αιώνια ωραίοι ανθούμε σαν τα φύλλα του καφέ που ' ναι μεγάλα κι αζήτητα
Και σαν τους σπόρους του καπνού που τους πετάνε πίσω στο χώμα
Και καταναλισκοντας καθημερινώς εκατοντάδες τόνους χλωροφύλλης
Καταφέραμε να μεταφυτέψουμε το άπειρο στα χορτάρια μας

Νάνος Βαλαωρίτης, Το θαύμα (1961)

Καπνός το θέμα του Γ' Διαγωνισμού Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας" κι από έδώ θα σας δίνουμε συχνά κομμάτια κι αποσπάσματα για τον καπνό. Βιβλία, ποιήματα, εικόνες...

Προς το παρόν κάτι που ενδιαφέρει όσους σκέφτονται να στείλουν κάποιο διήγημα:

Ανακοινώθηκαν από τον Προοδευτικό Σύλλογο "Τα Καστέλλια" τα ονόματα των μελών της Κριτικής Επιτροπής
Όπως και στους δυο προηγούμενους διαγωνισμούς μετέχουν οι:

Δημήτρης Χαλατσάς -δικηγόρος και συγγραφέας, επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου
Κώστας Στοφόρος- δημοσιογράφος και συγγραφέας, αντιπρόεδρος του Συλλόγου

Τα νέα μέλη της Κριτικής Επιτροπής είναι οι συγγραφείς:
Δώρα Κασκάλη
Διονύσης Μαρίνος
Μαρία Πετρίτση

Λίγα λόγια για τα νέα μέλη της Επιτροπής

Η Δώρα Κασκάλη ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη. Ήταν υποψήφια για το Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω για τη συλλογή διηγημάτων της "Στο τρένο" (2010, εκδόσεις Γαβριηλίδης). Το Νοέμβριο του 2011 κυκλοφόρησε από τις ίδιες εκδόσεις το μυθιστόρημά της "Κάτω". Τον Οκτώβρη του 2012 κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο σε ψηφιακή μορφή η νουβέλα της «Πέντε ζωές κι ένα μυθιστόρημα – Σπουδή ενός δόκιμου γραφιά» από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη OPENBOOK (http://www.openbook.gr/2012/10/kaskali.html). Επίσης, διατηρεί τη στήλη «Ακουστικός τηλέγραφος» στο ηλεκτρονικό περιοδικό τέχνης, ΝΤΟΥέΝΤΕ.

Ο Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Είναι δημοσιογράφος και μέχρι τώρα έχει καταφέρει να γράψει δύο μυθιστορήματα. Τα Χαμένα Κορμιά (2011, εκδ. Τετράγωνο) και την Τελευταία Πόλη (2012, εκδ. Γαβριηλίδης). Διατηρεί το blog ποίησης: adespotosskylos.blogspot.com. Μέσα στο 2013 ετοιμάζεται η πρώτη του ποιητική συλλογή. Πήρε το πρώτο βραβείο στο Β’ Διαγωνισμό Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας για το διήγημά του «Βιολέτες,  βιολέτες παντού»

Η Μαρία Πετρίτση έχει γράψει διηγήματα (Εμπειρία Εκδοτική) και μυθιστορήματα (Κέδρος). Κείμενά της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά (Μανδραγόρας, (δε)κατα, UNFOLLOW, κ.ά), στην εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς και στο διαδίκτυο.
Τα μυθιστόρηματά της "Όλα Λάθος" και "Μιράντα" κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος..

Κήπος στάχτες στον Κολωνό

Την Παρασκευή το βράδυ βρέθηκα στον Κολωνό. Μια περιοχή που έχει δεθεί με τα παιδικά μου χρόνια καθώς η μητέρα μου δούλευε εκεί, στο Κέντρο Νεότητας. Γνώρισα τα παρασκήνια του Καραγκιόζη, του Θεάτρου, είδα ρώσικες ταινίες με παραμύθια, διάβασα βιβλία... Γινόταν τότε μια ξεχωριστή δουλειά κι από αυτό το Κέντρο της Λένορμαν βγήκαν ακόμη και γνωστοί ηθοποιοί, που έκαναν εκεί τα πρώτα τους βήματα στο θεατρικό σανίδι...
Ήταν ο ιδανικός τόπος για να ζήσω μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία που διαπραγματεύεται ακριβώς τις αναμνήσεις κι αυτό που μένει τελικά...
Πιο πριν είχα γράψει στο Δρόμο μεταφέροντας τα όσα μου είπε ο φίλος Ν.Δ. που συχνά μου "ανοίγει τα μάτια" για πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα που συμβαίνουν γύρω μας:

"Σε ένα παλιό σπίτι στον Κολωνό
Όσοι πήγαν συμφωνούν πως ο Κήπος στάχτες του Ντανίλο Κις είναι μια παράσταση ξεχωριστή. Παρουσιάζεται σε ένα νεοκλασικό σπίτι στον Κολωνό χτισμένο το 1925. Το σπίτι κατοικήθηκε μέχρι το 1970 και από τότε έμεινε εγκαταλειμμένο. Ξαναφτιάχτηκε για τις ανάγκες της παράστασης μετά από 40 χρόνια σχεδόν, όπου 22 θεατές κάθε φορά θα έχουνε την ευκαιρία να πενθήσουνε χαμογελώντας τον 20ό αιώνα. Η είσοδος είναι ελεύθερη και η χρηματική συνεισφορά προαιρετική.
Οι θεατές περιδιαβαίνουν το χώρο, κάθονται στο ειδικά διαμορφωμένο σαλόνι για να ακούσουν μια ιστορία για «κάτι που χάθηκε».
Ερμηνεύουν: Ζωή Τούντα Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης Ηλίας Κουνέλας
Μετάφραση: Γκάγκα Ρόσιτς Μαρία Κεσίνη
Σύλληψη/Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας
Κάθε Παρασκευή με Τρίτη από 30 Μαρτίου στις 9μμ
Διεύθυνση: Θυάμιδος 7, Κολωνός
Πληροφορίες και κρατήσεις: 6955560403
Κήπος Στάχτες από το βελούδινο άλμπουμ του 20ού αιώνα Tου DANILO KIS
Μια γεύση μπορείτε να πάρετε κι εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=895dM0T_iDc"

Φτάσαμε στη γειτονιά λίγο νωρίτερα και η πείνα -καθώς ήμουνα όλη μέρα στο πόδι- μας οδήγησε σε γειτονικό σουβλατζίδικο (σουπερ)
Μετά πήγαμε στο σπίτι. Περάσαμε την καγκελόπορτα κι ανεβήκαμε στον πάνω όροφο. Η υποδοχή φιλόξενη... Περάσαμε στο σπίτι και περιδιαβήκαμε στα δωμάτια -σκηνικό. Εικόνες, μυρωδιές, μια ξυλόσομπα μέσα στην παγωμένη βραδιά. ... Ζούσες ήδη το θεατρικό έργο, πριν καν αρχίσει. Μετά ήρθαν κι οι υπόλοιποι θεατές, οι πόρτες του σαλονιού άνοιξαν και η παράσταση άρχισε με μας καθισμένους ένα γύρο.
Ομολογώ πως καθηλώθηκα και έζησα την περιπέτεια, χωρίς να καταλάβω το πέρασμα του χρόνου: Από την πρώτη στιγμή με την καθηλωμένη φογούρα της γυναίκας πα΄νω από τη ραπτομηχανή, μέχρι το τέλος που οι τρεις (εξαιρετικοί) ηθοποιοί "διαλύουν" όλο το σκηνικό, εξαφανίζοντας τ τις αναμνήσεις...
Όχι όμως και τις δικές μας -των θεατών που χάρισαν μια τόσο όμορφη παράσταση. Που ήταν κάτι παραπάνω από μια παράσταση.... Ελπίζω να βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίσουν...

Γ Διαγωνισμός Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας": Καπνός

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Γ' ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

«ΣΤΕΛΙΟΣ ΞΕΦΛΟΥΔΑΣ»

O Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια» προκηρύσσει τον Γ’ Διαγωνισμό Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας». Στόχοι του διαγωνισμού είναι να προβληθεί το έργο του Καστελλιώτη δημιουργού και παράλληλα να δοθεί η δυνατότητα ανάδειξης νέων συγγραφέων μέσα από το διήγημα και το γραπτό λόγο. Ο διαγωνισμός, απευθύνεται σε όσους μετέχουν της ελληνικής παιδείας και γράφουν στην ελληνική γλώσσα, ανεξαρτήτως τόπου διαμονής και εθνικότητας χωρίς όριο ηλικίας. Οι υποψήφιοι μπορούν να συμμετέχουν με ένα μόνο διήγημα το οποίο να μην έχει ποτέ δημοσιευθεί. Το καθένα, δεν πρέπει να ξεπερνά τις 3.000 λέξεις.

Ως θέμα του Γ’ Διαγωνισμού επιλέγεται ο «Καπνός», θέλοντας να αναδείξουμε πτυχές που αφορούν σε αυτό το προϊόν που δέθηκε με την ιστορία του χωριού μας.

Διευκρινίζουμε πως το θέμα δεν είναι ο «καπνός» γενικά, αλλά το συγκεκριμένο προϊόν και τα παράγωγά του (τσιγάρα κ.α.).

Τα δώδεκα πρώτα διηγήματα που θα ξεχωρίσουν, θα δημοσιευτούν σε ειδική Ανθολογία. Για την συγκεκριμένη έκδοση οι συγγραφείς παραχωρούν αυτοδίκαια στους οργανωτές τα πνευματικά τους δικαιώματα. Πέρα από τα τρία πρώτα βραβεία θα δοθεί το Ειδικό Βραβείο Γιώργης Χαλατσάς σε διήγημα που θα αναφέρεται στα Καστέλλια. Θα δοθούν ακόμη 12 έπαινοι.

Τα διηγήματα υποβάλλονται ταχυδρομικά με την ένδειξη
Για τον Γ’ διαγωνισμό διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» ως ακολούθως:

Παραλήπτης
Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια»
Κτίριο Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών
Σίνα και Δαφνομήλη 1Α, ΑΘΗΝΑ 106 80
Διηγήματα παραλαμβάνονται από τις 15 Ιανουαρίου του 2013. Τελευταία ημέρα κατάθεσης ορίσθηκε η 30η Ιουνίου του 2013, με αποδεικτικό στοιχείο τη σφραγίδα του Ταχυδρομείου.

Τα διηγήματα υποβάλλονται δακτυλογραφημένα σε επτά (7) αντίτυπα. Κάτω απ’ τον τίτλο του διηγήματος αναγράφεται υποχρεωτικά ψευδώνυμο του συγγραφέα. Μέσα στο φάκελο αποστολής πρέπει να υπάρχει δεύτερος κλειστός φάκελος αλληλογραφίας, που εξωτερικά θα φέρει το ψευδώνυμο. Μέσα είναι τα πραγματικά στοιχεία όπως: όνομα, επώνυμο, πατρώνυμο, έτος και τόπος γέννησης, διεύθυνση μόνιμης κατοικίας, τηλέφωνα επικοινωνίας και ηλεκτρονική διεύθυνση (e-mail). Οι φάκελοι με τα πραγματικά στοιχεία θα ανοιχθούν μόνο στην περίπτωση διάκρισης του διηγήματος.
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και η βράβευση θα γίνει σε ειδική πανηγυρική εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί το Νοέμβριο στην Αθήνα.

Η Κριτική Επιτροπή

Όπως και στους δυο προηγούμενους διαγωνισμούς μετέχουν οι:

Δημήτρης Χαλατσάς -δικηγόρος και συγγραφέας, επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου
Κώστας Στοφόρος- δημοσιογράφος και συγγραφέας, αντιπρόεδρος του Συλλόγου

Τα νέα μέλη της Κριτικής Επιτροπής είναι οι συγγραφείς:
Δώρα Κασκάλη
Διονύσης Μαρίνος
Μαρία Πετρίτση

Λίγα λόγια για τα νέα μέλη της Επιτροπής

Η Δώρα Κασκάλη ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη. Ήταν υποψήφια για το Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω για τη συλλογή διηγημάτων της "Στο τρένο" (2010, εκδόσεις Γαβριηλίδης). Το Νοέμβριο του 2011 κυκλοφόρησε από τις ίδιες εκδόσεις το μυθιστόρημά της "Κάτω". Τον Οκτώβρη του 2012 κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο σε ψηφιακή μορφή η νουβέλα της «Πέντε ζωές κι ένα μυθιστόρημα – Σπουδή ενός δόκιμου γραφιά» από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη OPENBOOK (http://www.openbook.gr/2012/10/kaskali.html). Επίσης, διατηρεί τη στήλη «Ακουστικός τηλέγραφος» στο ηλεκτρονικό περιοδικό τέχνης, ΝΤΟΥέΝΤΕ.

 

Ο Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Είναι δημοσιογράφος και μέχρι τώρα έχει καταφέρει να γράψει δύο μυθιστορήματα. Τα Χαμένα Κορμιά (2011, εκδ. Τετράγωνο) και την Τελευταία Πόλη (2012, εκδ. Γαβριηλίδης). Διατηρεί το blog ποίησης: adespotosskylos.blogspot.com. Μέσα στο 2013 ετοιμάζεται η πρώτη του ποιητική συλλογή. Πήρε το πρώτο βραβείο στο Β’ Διαγωνισμό Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας για το διήγημά του «Βιολέτες,  βιολέτες παντού»

 

Η Μαρία Πετρίτση έχει γράψει διηγήματα (Εμπειρία Εκδοτική) και μυθιστορήματα (Κέδρος). Κείμενά της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά (Μανδραγόρας, (δε)κατα, UNFOLLOW, κ.ά), στην εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς και στο διαδίκτυο.
Τα μυθιστόρηματά της "Όλα Λάθος" και "Μιράντα" κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος..

Όταν θα πάω κυρά μου στο Παζάρι...θα σου φέρω ένα παραμύθι!

...ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνο το Σαββατοκύριακο θα ήταν ένα από τα πιο παράξενα της ζωής του....
Περπατώντας στο Θησείο, κοντά στον τόπο όπου ξεκουράζονται αιώνες τώρα τα αγάλματα και ο ποταμός Ηριδανός κυλάει σαν μια μικρή ασημένια κλωστίτσα ανάμεσα στα φθαρμένα μάρμαρα, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε ένα πολύχρωμο παζάρι.
Χωρίς να ξέρει πως, μπροστά του άνοιξε ένα ξύλινο ζωγραφιστό κουτί. Ένα παιχνίδι με βότσαλα. Τα πήρε στα χέρια του και το μαγικό του ταξίδι ξεκίνησε...


...Η συνέχεια του παραμυθιού το Σάββατο και την Κυριακή στο Θησείο. Θα είμαστε εκεί με τη Μαγική Τράπουλα, κρυμμένοι ανάμεσα σε καλλιτέχνες για να φτιάξουμε τα δικά μας παραμύθια με δικά τους αντικείμενα!

Τα Χριστούγεννα, εκτός από καιρός για δώρα, είναι και η αγαπημένη μας εποχή για βόλτες στο γιορτινό κέντρο της πόλης.
Το κέντρο δημιουργικής έκφρασης Κύκλοι και το κέντρο καλλιτεχνικής επιμόρφωσης Τέχνης Βήματα Seminart ενώνουν τις δυνάμεις τους και διοργανώνουν ένα διήμερο που τα έχει όλα: εργαστήρια δημιουργίας, γεύσεις, μουσική και φυσικά δώρα.
...και ξεχωριστά βιβλία σε απίστευτες τιμές!

Το Σάββατο 15 (12:00-20:00) και την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου (12:00-19:00) πηγαίνουμε στην οδό Ηρακλειδών για να περάσουμε ωραία και διαλέξουμε πρωτότυπα χειροποίητα δώρα για τους αγαπημένους μας.

 Οι διοργανωτές: Κύκλοι, Δημοφώντος 11 &  Ηρακλειδών, Θησείο, τηλ. 2110137698.
Τέχνης Βήματα Seminart, Hρακλειδών 54 & Ερισύχθονος, Θησείο, τηλ. 2105229339.

Συντονιστείτε στον "Επικοινωνία"

Οι εργαζόμενοι στο δημοτικό ραδιόφωνο Ηρακλείου Αττικής «Επικοινωνία 94FM»,  κατά την τελευταία συνέλευσή τους  στις 6/12/2012, εξετάζοντας όλες τις τελευταίες εξελίξεις με  δεδομένο ότι έως το τέλος του μήνα θα λάβουν μόνο το δώρο Χριστουγέννων, ήτοι 400,00 € μεικτά (!) και χωρίς καμία άλλη δέσμευση της διοίκησης για εξόφληση έστω και μέρους από τους οφειλόμενους μισθούς, συνολικά 9 και πλέον μηνών (!)

Αποφασίσαν,συνεχίζοντας τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις, να τις κλιμακώσουν :

1. Με απεργιακό ραδιοφωνικό πρόγραμμα  καθημερινά στον αέρα από σήμερα Δευτέρα 10/12/12 από τις 11.00 π.μ. - 13.00 μ.μ.

2. Με ενημερωτικά απεργιακά σποτάκια στη ροή του προγράμματος ανά 10’
3. Με παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το γραφείο δημάρχου   Παντελή Βλασσόπουλου την Τρίτη 11/12/12 στις 10.00 π.μ.

4. Με παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το δημαρχείο Ηρακλείου Αττικής την Πέμπτη 13/12/12 στις 13.00 μμ.
5. Με νέα προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας για τις συνεχείς και κατάφωρες παραβιάσεις των συμβάσεων εργασίαςτους

Το απεργιακό πρόγραμμα θα καλύψουν εβδομαδιαίως και εναλλάξ

οι δημοσιογράφοι (όλοι μέλη ΕΣΗΕΑ / ΕΣΠΗΤ) :

Δευτέρα : Ε. Λιμοντζόγλου και Ά.Μαχαίρα

Τρίτη : Δ. Δημακόπουλος, Χρ. Μαντζουράνης, Γ. Μισσιάκας

Τετάρτη : Μ.Κουντουρογιάννη και Σ. Φλέσσιας

Πέμπτη : Μ.Μυρθιανού και Ε.Μιχαηλίδου

Παρασκευή : Τ. Τατάρογλου και Δ. Μπαλαρή

Για τα δώρα σας, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Θησείο!

Τα Χριστούγεννα, εκτός από καιρός για δώρα, είναι και η αγαπημένη μας εποχή για βόλτες στο γιορτινό κέντρο της πόλης.
Το κέντρο δημιουργικής έκφρασης Κύκλοι και το κέντρο καλλιτεχνικής επιμόρφωσης Τέχνης Βήματα Seminart ενώνουν τις δυνάμεις τους και διοργανώνουν ένα διήμερο που τα έχει όλα: εργαστήρια δημιουργίας, γεύσεις, μουσική και φυσικά δώρα.
...και ξεχωριστά βιβλία σε απίστευτες τιμές!

Το Σάββατο 15 (12:00-20:00) και την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου (12:00-19:00) πηγαίνουμε στην οδό Ηρακλειδών για να περάσουμε ωραία και διαλέξουμε πρωτότυπα χειροποίητα δώρα για τους αγαπημένους μας.

 Οι διοργανωτές: Κύκλοι, Δημοφώντος 11 &  Ηρακλειδών, Θησείο, τηλ. 2110137698.
Τέχνης Βήματα Seminart, Hρακλειδών 54 & Ερισύχθονος, Θησείο, τηλ. 2105229339.

Κυκλοφορούμε και σε ... e-book!!!

#TWEET_STORIES: Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες | Συλλογή 371 μικροδιηγημάτων

# Tweet_Stories | Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες

[ Συλλογή 371 μικροδιηγημάτων ]

Ανοικτή έκδοση της ψηφιακής βιβλιοθήκης OPENBOOK

# Κατεβάστε ελεύθερα το e-book

# 032 : Η Αγγέλα απελάθηκε. Δεν ήθελε να πετάξει. Ήταν ζεστά στην κόλαση. Είχε εισιτήριο ένα νούμερο και βιδωτά σιδερένια φτερά. Έτσι έπεσε πάλι. _Στεφανία Βελδεμίρη


# 275 : Η Χιονάτη ονειρευόταν να γίνει βασίλισσα. Τα έφτιαξε με τον κυνηγό του παλατιού κι έστησε την πιο επιτυχημένη πλεκτάνη όλων των εποχών. _Κώστας Στοφόρος

Καπιταλισμός με σφυροδρέπανο

>

Η Κίνα στις μέρες του 18^ου Συνέδριου –Ένα οδοιπορικό  

(δημοσιεύτηκε στο "Δρόμο" στις 24/ 11/2012)

Το δημοσίευμα της αγγλόφωνης εφημερίδας του κόμματος στο Πεκίνο τη μέρα της έναρξης του 18^ου Συνέδριου ήταν λίγο …παράξενο. Το θέμα του ρεπορτάζ ήταν μια ομάδα νεαρών από κάποια επαρχιακή πόλη που όχι μόνο έσκισαν αφίσες του Μάο, αλλά ανέβασαν και εικόνες από τη δράση τους στο διαδίκτυο, μέσα από τα μικρο –μπλογκ που είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής την Κίνα.

Αν σκεφτούμε πως η πρόσβαση στο facebook, αλλά και στα δυτικά μπλογκ  είναι αδύνατη (ο υπογράφων ατύχησε όταν έστειλε λινκ και εικόνες από το μπλογκ του σε φίλους από την Κίνα  -απλά δεν άνοιγαν ) είναι πραγματικά ενδιαφέρον ότι τέτοιου είδους υλικό μπορεί να ανταλλάσσεται ελεύθερα στο διαδίκτυο.

Το συγκεκριμένο δημοσίευμα είχε όμως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού διαπνεόταν από μια μάλλον θετική στάση για τους νεαρούς που έσκισαν τις αφίσες, καταδικάζοντας μόνο φαινομενικά τη στάση τους. Μάλιστα παρουσίαζε τον πρωτεργάτη -έναν 22χρονο νεαρό, απόφοιτο Κολλεγίου και εθελοντή στον αγώνα εναντίον του AIDS- με ιδιαιτέρως ευνοϊκό τρόπο. Στη συνέχεια αναπαρήγαγε το διάλογο που ξεκίνησε μέσα στα μικρο- μπλογκ. για το σκίσιμο των αφισών. Πολλοί νέοι ήταν υπέρ και λίγοι κατά. «Ναι μεν ο πρόεδρος Μάο ήταν ο άνθρωπος που έχτισε τη Νέα Κίνα, αλλά έκανε και πολλά λάθη»

Το άρθρο κατέληγε, ότι μάλλον δεν θα απαγγελθούν κατηγορίες, αφού «δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να σκίζεις αφίσες –ανεξάρτητα με το ποιόν απεικονίζουν». Η θέση αυτή προκαλεί μεγάλη εντύπωση, όταν γνωρίζεις ότι την ίδια στιγμή καταπνίγεται εν τη γενέσει της κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή.

Στο Πεκίνο

Τις μέρες που βρέθηκα στην Κίνα, μετέχοντας σε αποστολή Ελλήνων δημοσιογράφων ως εκπρόσωπος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ), θα είχα πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσω την απουσία κάθε αναφορά στον Πρόεδρο Μάο, την ίδια στιγμή που συναντάς εικόνες, αφίσες και αγάλματά του παντού.

Περισσότερο χρησιμοποιείται πια ως τουριστική ατραξιόν και σουβενίρ σε μπλουζάκια, φλιτζάνια, μαγνητάκια κλπ, παρά ως ο ηγέτης μιας μεγάλης Επανάστασης, που άλλαξε τη μορφή μιας αχανούς χώρας όπως η Κίνα.

Η πρώτη και τελευταία αναφορά στον Μάο από κάποιον Κινέζο επίσημο έγινε από τον Ειδικό Γραμματέα της Ένωσης των Κινέζων Δημοσιογράφων Zhu Shouchen, στην αίθουσα υποδοχής, κάτω από μια τεράστια φωτογραφία του Μάο. Όταν του είπα πως ανέβηκα στο Σινικό Τείχος, σχολίασε πως ο Πρόεδρος Μάο έλεγε πως όποιος καταφέρνει να σκαρφαλώσει εκεί είναι πραγματικά παλικάρι!

Ο Ειδικός Γραμματέας, υπεύθυνος και για όλη την οργάνωση του Γραφείου Τύπου για το 18ο Συνέδριο του ΚΚΚ, ήταν αυτός που μας ξενάγησε στο χώρο από όπου δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο θα κάλυπταν τις εργασίες του Συνεδρίου και όπου θα έκαναν δηλώσεις οι εκπρόσωποι του Κόμματος.

Η εντυπωσιακή οργάνωση και τα μέσα που διέθετε ο χώρος δεν μπορούσαν να αποκρύψουν ότι το μέρος βρισκόταν πολύ μακριά από το χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου. Παράλληλα, τα ασφυκτικά μέτρα ασφαλείας και το ακριβές πρωτόκολλο για να πάρεις οποιαδήποτε συνέντευξη, αποτελούσαν εγγύηση πως οι ειδήσεις θα έβγαιναν από εκεί όσο το δυνατόν πιο φιλτραρισμένες…

«Κοντά στο λαό»

Από τον φρουρούμενο αυτό χώρο βρεθήκαμε στον μεγαλύτερο αποκλεισμένο χώρο της πόλης: Την ιστορική πλατεία Τιεν Αν Μεν. Η πρόσβαση γινόταν από υπόγειες διαβάσεις, όπου περνούσες από αυστηρό αστυνομικό έλεγχο. Μεγάλες ουρές ανθρώπων περίμεναν υπομονετικά. Εκεί βλέπετε βρίσκεται και το κτίριο διεξαγωγής του συνεδρίου, αλλά και η είσοδος της Απαγορευμένης Πόλης (που εξακολουθεί να την κοσμεί ένα μεγάλο πορτρέτο του Μάο)

Πριν τριγυρίσουμε στην –χιονισμένη- πλατεία επισκεφθήκαμε μια άκρως ενδιαφέρουσα έκθεση στο αχανές Εθνικό Μουσείο. Να πω εδώ ότι γενικά στο Πεκίνο, από το αεροδρόμιο, μέχρι τα κτίρια και τις πλατείες όλα σου έδιναν την αίσθηση του αχανούς. Νιώθεις ώρες- ώρες σαν μυρμήγκι…

Μέσα στο μουσείο, μια σειρά αγαλμάτων έδινε μια «Καζαντζακική» άποψη της φιλοσοφίας και της ιστορίας: Ο Μαρξ δίπλα στον Κομφούκιο, τον Μάο, το Βούδα, αλλά και σοφούς της Κινέζικης παράδοσης… (και τον απαραίτητο Ντεγκ Χσιάο Πίγκ!)

Η έκθεση, οργανωμένη από την Ένωση των Κινέζων δημοσιογράφων είχε ως θέμα «Οι δημοσιογράφοι κοντά στο λαό». Από το 2011, με απόφαση του Κόμματος που πέρασε σε όλα τα ΜΜΕ οι δημοσιογράφοι που μέχρι τότε αναπαρήγαγαν μόνο ότι έλεγε η ηγεσία και παρουσίαζαν συνεχώς τη δράση των στελεχών του Κόμματος, θα έπρεπε να κατέβουν κοντά στους απλούς ανθρώπους και να παρουσιάσουν τη δική τους πραγματικότητα.

Οι εικόνες ήταν πραγματικά συγκλονιστικές και ανεξαρτήτως των προθέσεων που μπορεί να υποκρύπτονται μας θύμισαν πόσο απουσιάζει αυτού του είδους το ρεπορτάζ από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης.  

Η τάση αυτή «προς το λαό», τονίζεται και μέσα στις σελίδες των εφημερίδων και των περιοδικών. Στα αφιερώματα για το συνέδριο μεγάλο βάρος δινόταν στη συμμετοχή εργατών και αντιπροσώπων εκλεγμένων απευθείας από τη βάση και τονιζόταν η ανάγκη επέκτασης του μέτρου.

Την πρώτη μέρα του Συνεδρίου, πέρα από τους λόγους των ηγετών παρουσιάστηκαν και στην τηλεόραση εκτεταμένα ρεπορτάζ για τη συμμετοχή εργαζομένων –αντιπροσώπων στο συνέδριο, Επί πολύ ώρα είδαμε έναν εργάτη- οδηγό από τα ορυχεία (που δούλευε με άψογο κατάλευκο πουκάμισο!) και μια εξίσου κομψή εισπράκτορα στα λεωφορεία της γραμμής. Κι οι δυο τους σύνεδροι για πρώτη φορά…

Στο Πεκίνο επισκεφθήκαμε και τις εγκαταστάσεις του CRI του μεγαλύτερου ραδιόφωνου της Κίνας, όπου λειτουργεί και Ελληνικό τμήμα. Το συγκεκριμένο ραδιόφωνο εκπέμπει σε 61 ξένες γλώσσες και θεωρείται το μεγαλύτερο του κόσμου.

Καντόνα

Πριν αρχίσει το συνέδριο βρεθήκαμε στην άλλη άκρη, στο Νότο της Κίνας, στη Καντόνα. Από τα χιόνια στο σχεδόν τροπικό κλίμα. Από τον ασφυκτικό έλεγχο των κινήσεων σε μια πιο χαλαρή κατάσταση. Το επίκεντρο των γεγονότων βρισκόταν πια μακριά…

Στα πάρκα της πόλης νέοι και ηλικιωμένοι επιδίδονται μαζικά στη γυμναστική…

Μάταια προσπάθησα να μάθω σε ποιους «προλεταρίους ηρωικούς» αναφέρεται το γνωστό αντάρτικο τραγούδι, όμως διαπίστωσα πόσο εύθραυστη είναι η βιτρίνα που παρουσιάζει η σύγχρονη Κίνα.

 Σε αγγλόφωνο περιοδικό διάβασα για την Wu Yajun την πλουσιότερη γυναίκα της Κίνας με περιουσία 4,7 δις. Ευρώ. 1^η στην παγκόσμια λίστα αυτοδημιούργητων γυναικών στον κόσμο, αφού τέλειωσε το Πολυτεχνείο και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία από το 1994 ασχολήθηκε με το Real Estate χτίζοντας μια τεράστια περιουσία. Η ίδια –στο πνεύμα των …μεταρρυθμίσεων του κόμματος- δήλωσε πως «ο πλούτος δεν την ενδιαφέρει. Θέλει να κάνει μια εταιρία σαν την Apple ή την Microsoft που προσφέρει οφέλη στους μετόχους, τους εργαζόμενος και το κοινό»(!)

Οι απόψεις της κυρίας Yajun είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένες. Σε όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης που επισκεφθήκαμε, περιοδικά, εφημερίδες, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς το θέμα που απασχολούσε ήταν η αύξηση των κερδών, η προσέλκυση επενδυτών και –γιατί όχι; -η είσοδος στο Χρηματιστήριο…

Στο ίδιο περιοδικό αναφερόταν πως η μεγάλη κατασκευαστική China Vanke παρουσίασε κέρδη 5 δις. Για το πρώτο εννιάμηνο του 2012, παρουσιάζοντας αύξηση 41,7% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα την περασμένη χρονιά.

Πολλοί πάντως μιλάνε για «φούσκα» των ακινήτων. Οι τιμές για αγορά διαμερίσματος έχουν εκτοξευθεί στα ύψη και τα μέτρα που παίρνει η Κυβέρνηση για συγκράτηση των τιμών δεν φαίνεται να αποδίδουν τα αναμενόμενα…

Τριγυρίζοντας μόνος στους δρόμους της Καντόνας, ανακαλύπτω πίσω από έναν απίστευτο δρόμο που θύμιζε Ερμού στον…κύβο, μια ολόκληρη σειρά από φτωχικά σπίτια.

Η μία δίπλα στην άλλη οι πιο παράταιρες εικόνες. Λαϊκά μαγαζιά στον ένα δρόμο, γνωστοί οίκοι μόδας στον πρώτο της παράλληλο.

Στο κέντρο δεσπόζουν ουρανοξύστες, ανάμεσα τους και το ψηλότερο (;) κτίριο στον κόσμο.

Εντυπωσιακή η εικόνα κυρίως τη νύχτα, με τα χιλιάδες χρώματα να αλλάζουν σε κτίρια και γέφυρες του ποταμού Pearl River.

 Το μικρό νησί Σάμιαν ή Shameen στα Καντονέζικα βρίσκεται στον Μαργαριταρένιο Ποταμό. Το όνομά του σημαίνει «αμμώδης επιφάνεια», αν και μόνο άμμο δεν βρίσκεις σήμερα εκεί.

Από τα πιο όμορφα μέρη της πόλης, με τον Πράσινο Δρόμο στο κέντρο του όπου δεσπόζουν τα κτίρια των παλιών προξενείων. Όλος ο δρόμος είναι διακοσμημένος με μπρούτζινα αγάλματα με εικόνες της καθημερινής ζωής.

Κέντρο του εμπορίου στην εποχή των Αυτοκρατόρων, κατά των 18^ο και 19^ο αιώνα κατοικήθηκε από ξένους, και μεγάλες εταιρείες είχαν εδώ την έδρα τους. Το νησί υπήρξε στρατηγικό σημείο για την άμυνα της Καντόνας στους πολέμους του Οπίου. Το 1859 μοιράστηκε σε Γάλλους (τα 2/5) και σε Βρετανούς (τα 3/5)

Εμπορικές εταιρείες από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και την Ιαπωνία οικοδόμησαν μεγάλα πέτρινα κτίρια ακολουθώντας την «αποικιακή αρχιτεκτονική»

Το 1949 με την επικράτηση της Επανάστασης τα κτίρια πέρασαν στη νεοσύστατη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

Σήμερα το νησί έχει γίνει –μεταξύ άλλων- αγαπημένη τοποθεσία για φωτογραφίσεις γάμου και μόδας. Τα δυτικά πρότυπα γίνονται ολοφάνερα και σε αυτό το έθιμο της φωτογράφησης, μόνο και μόνο για να φτιάξεις ένα εντυπωσιακό άλμπουμ γάμου…

Στο χωριό

Από την Καντόνα επισκεφθήκαμε (πάντα ελεγχόμενα) κι ένα μικρό –για τα δεδομένα της Κίνας χωριό 2500 κατοίκων το Ταλίν (Ψηλός Λόφος) Στενοί δρόμοι και φτωχικά σπίτια, ένα Νηπιαγωγείο με 2 εκπαιδευτικούς και 96 παιδιά, αλλά και μια ακόμη πιο ζεστή ατμόσφαιρα. Όλα θύμιζαν ελληνικό χωριό της δεκαετίας του ’60.

Οι περισσότεροι άντρες δούλευαν στα γύρω εργοστάσια. Το χωριό αυτό είχε υπάρξει κέντρο αντίστασης κατά των Ιαπώνων και προπύργιο της Επανάστασης. Με όλους τους Κομματικούς γύρω μια γιαγιά που θέλησαν αν ρωτήσω για εκείνα τα χρόνια μου είπε πως «δεν θυμάται τίποτα γιατί ήταν πολύ μικρή…

Το σπίτι του δημάρχου η αποθέωση του κιτς. Με καμάρι μας άνοιξε την τεράστια τηλεόραση πλάσμα και μας ξενάγησε στα δωμάτια που θύμιζαν ξενοδοχείο του ‘70 με κομοδίνα που είχαν ενσωματωμένα ραδιόφωνα.

Στη Σαγκάη

Τελευταίος σταθμός του ταξιδιού η εντυπωσιακή Σαγκάη, η πιο «δυτική» πόλη της Κίνας που σου δίνει μια αίσθηση Νέας Υόρκης και Παρισιού μαζί. Απολύτως γοητευτική, μπορεί εύκολα να σε παρασύρει σε άλλους ρυθμούς. Μεγάλα Night Club, πλούσια παράδοση Jazz, πολλοί διανοούμενοι… Πάντως όταν μιλάς για την «Κομμούνα της Σαγκάης» κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς λες!

Πόλη που μετά τους πολέμους του οπίου κυριαρχήθηκε από Άγγλους, Γάλλους και Αμερικανούς. Τα εντυπωσιακά κτίρια σε ένα μίγμα αρχιτεκτονικής είναι κυρίως της τελευταίας δεκαετίας του 19^ου και των δυο πρώτων δεκαετιών του 20^ου αιώνα. Καλαίσθητες πινακίδες σε πληροφορούν για την ιστορία και τους αρχιτέκτονες του κάθε κτιρίου.

Η Σαγκάη υπήρξε θέατρο μεγάλων εξεγέρσεων. Στο ευρωπαϊκό τμήμα  που θαυμάζουμε σήμερα και όπου χτίστηκαν πολλά ξενοδοχεία, επαύλεις και άλλα πολυτελή μέγαρα απαγορευόταν η είσοδος των Κινέζων. Σε ορισμένα σημεία είχαν αναρτηθεί και πινακίδες που απαγόρευαν να μπουν Κινέζοι και σκυλιά (!)

Το 1925 η μεγαλύτερη μέχρι τότε εξέγερση καταπνίγηκε από τις Δυτικές Δυνάμεις, ενώ το 1936 καταλήφθηκε από τους Ιάπωνες. Αναπτύχθηκε σημαντικό αντιστασιακό κίνημα… Το 1945 η πόλη απελευθερώθηκε αλλά οι κοινωνικοί αγώνες δεν σταμάτησαν μέχρι την επικράτηση της Επανάστασης το 1949…

Όπως και στη Καντόνα και εδώ το παλιό «ευρωπαϊκό τμήμα» της πόλης είναι αγαπημένος χώρος φωτογραφήσεων για μελλονύμφους και νεονύμφους… Στις αγορές πραγματικά χάνεσαι. Το βράδυ όπου και να κυκλοφορείς σε κυνηγάνε νεαροί δείχνοντάς σου φωτογραφίες για μασάζ. Η πόλη υπόσχεται ηδονές στους Δυτικούς τουρίστες και αναρωτιέσαι ποια κατοχή μπορεί να καταλήξει να είναι η πιο βάρβαρη….

Στη Σαγκάη συναντώ το σκηνοθέτη Gan Chao, δημιουργό του πολυβραβευμένου ντοκιμαντέρ «Ο κόκκινος αγώνας» που είχε ανοίξει το 11^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Τότε είχε ένα τολμηρό θέμα, αφού παρουσίαζε την άλλη όψη των Ολυμπιακών Αγώνων της Κίνας, όπου παιδιά από φτωχές οικογένειες, 5- 8 ετών υποφέρουν τα πάνδεινα για αν εξασφαλίσουν μια διάκριση…

Τώρα ετοιμάζεται να ασχοληθεί με ένα άλλο θέμα ταμπού για τη σημερινή Κίνα: Την Πολιτιστική Επανάσταση. Προσπαθεί να πετύχει μια διεθνή συμπαραγωγή. Όσο κι αν είχα ρωτήσει όλες τις μέρες που ήμουνα εκεί ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τόλμησε να μου μιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα (σε επόμενο φύλλο του Δρόμου θα έχουμε συνέντευξη μαζί του)

Στη Σαγκάη υπάρχουν και πάλι οι δυο όψεις. Οι δρόμοι με τους μεγάλους οίκους μόδας και τις ευφάνταστες βιτρίνες – σε μια υπήρχαν δυο αληθινοί καρχαρίες που κολυμπούσαν- και δίπλα ακριβώς συνεργεία, μικρομάγαζα, εστιατόρια φτωχικά. Τα Mac Donald και τα KFC δίπλα στο φαγητό με τα ξυλάκια. 

Τα σφυροδρέπανα υπάρχουν παντού.  Μάλιστα σε μια περίπτωση νόμιζα πως βρίσκομαι έξω από κομματικά γραφεία ενώ ήταν απλώς ένα βενζινάδικο…

Το Κόκκινο βιβλιαράκι δεν υπάρχει πουθενά… Μόνο κάποια ιμιτασιόν τουριστικά αντίτυπα με λόγια του Μάο. Τα ωράρια εργασίας είναι εξοντωτικά, ειδικά στα καταστήματα που σε πολλές περιπτώσεις κλείνουν ακόμη και στις  11 το βράδι. Οι μισθοί σχετικά ανεβαίνουν, κάτι που προκαλεί τις διαμαρτυρίες επιχειρηματιών: «Η χώρα δεν είναι πια ανταγωνιστική. Θα μας πάρει τις δουλειές η Μιανμάρ και το Βιετνάμ», λέει η ιδιοκτήτρια μιας βιοτεχνίας που κατασκεύαζε ρούχα για ξένες φίρμες. Η οικονομική κρίση στη Δύση μείωσε τις παραγγελίες από το εξωτερικό και η είσοδος στην τοπική αγορά είναι προβληματική. Οι Κινέζοι προτιμούν τις ξένες φίρμες…

Το Κόμμα υπόσχεται πως θα πολεμήσει τη διαφθορά που τη θεωρεί ως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας. Θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις (διαβάζω οικονομικό φιλελευθερισμό)… Για να μπορέσει αν τις βάλει σε ένα καλό περιτύλιγμα υπόσχεται μεγαλύτερη συμμετοχή της βάσης. Του λαού, που υποτίθεται πως τον ανακαλύπτει και πάλι…

Παρ’ όλα αυτά το ταξίδι δεν μου αφήνει πικρή γεύση. Γι’ αυτό το μεγάλο και συχνά δυσεξήγητο λαό πολλά είναι αυτά που θα παιχτούν στο μέλλον. Όποιοι κι αν είναι οι σχεδιασμοί στα Κομματικά γραφεία.

Ας μη ξεχνάμε την Τιεν Αν Μεν. Όσο κι αν φρουρείται…

Κώστας Στοφόρος

Η Κριτική πατάει ...Γκάζι!!!

Η Κεντρική διάθεση των εκδόσεων Κριτική λειτουργεί πλέον σε μια ιστορική γειτονιά της Αθήνας. Στο νέο χώρο, Νευροκοπίου 8 στο Γκάζι (τηλ. 2108211470), οι αναγνώστες μπορούν να προμηθευτούν όλους τους τίτλους και να επωφεληθούν από τις προσφορές.
Και  τώρα στις γιορτές να αγοράσουν:

Το Ημερολόγιο ενός πατέρα
Προσφορά για όλους τους γονείς: Μπορείτε τώρα να αγοράσετε από το διαδίκτυο ή την κεντρική διάθεση των εκδόσεων Κριτική  τα τρία Ημερολόγια στην τιμή των δύο.
  
.

...και βεβαίως "20 σεφ, 11 μαμάδες κι εγώ -111 συνταγές και ιδέες διατροφής για παιδιά"