Διακοπές!

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Με έμπνευση από το Γιάννη Ρίτσο



Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.

Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.

Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.


Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο-όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια.
Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας...


(Από το Καπνισμένο Τσουκάλι)

...Αυτό το "τσιγάρο κομμένο στη μέση", θα μπορούσε να μας διηγηθεί μια ολόκληρη ιστορία... 

...Μαι ιστορία για τον  διαγωνισμό διηγήματος με θέμα Καπνός...

1 σχόλιο:

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Εξαιρετική η επιλογή,μια στάλα ποιοτική,κόντρα στον ανήλιο πεζό σκληρό ,καθημερινό μας λόγο ...

Καλή Χρονιά εύχομαι ...
Καλό ξημέρωμα για τα παιδιά....