...κι επειδή το χιόνι ήρθε, τώρα εγώ σκέφτομαι καλοκαίρια...
Ο καιρός βαρύς. Μεσοκαλόκαιρο. Τη νύχτα όλα ακινητούσαν σε μια σιωπή πυκνή. Καμιά ρυτίδα δεν έσπαζε την επιφάνεια της θάλασσας. Η άκρη της χανόταν στη βαθιά ομίχλη που από το απόγευμα πλησίαζε απειλητικά το νησί. Εγώ στην παραλία με ένα μισοχαλασμένο ακορντεόν, σχεδόν νεκρό στα χέρια μου, πιο πολύ ένα εργαλείο αναπόλησης, που γεννούσε που και που έναν φάλτσο ήχο. Κανένας γύρω. Το κάστρο απέναντι φωτισμένο, αιωρούνταν στο κενό. Απίθωσα το ακορντεόν στην άμμο, έβγαλα το σορτς που φορούσα και βούτηξα στην χλιαρή θάλασσα. Χανόμουν μέσα στην ομίχλη που πύκνωνε.
Μονάχα κάπου αχνά στο βάθος φαίνονταν τα φώτα του κάστρου. Κενό της όρασης και της ακοής. Κολυμπούσα, χαιρόμουνα μελαγχολικά το χάδι του νερού στο σώμα, λάμνοντας όσο πιο απαλά μπορούσα… Σαν κάτι ν' ακούστηκε κάπου κοντά μου. Έμεινα ακίνητος με το πρόσωπο μισοβυθισμένο στο νερό κι αφουγκραζόμουν. Ο ήχος κάποιου που κολυμπά ήρεμα. Διαισθάνθηκα την ηδονή στον ήχο. Ένα ασημένιο κουδουνάκι ηχούσε στ' αυτιά μου. Και κάποιος άλλος αφηνόταν στη Θαλασσολαγνεία. Κολύμπησα περίεργος προς αυτή την αόρατη παρουσία, μα όσο πλησίαζα, τόσο απομακρυνόταν. Σταμάτησα και γύρισα ανάσκελα. Κοιτούσα τον θολό ουρανό. Ένοιωσα κλεισμένος σ' έναν γυάλινο κώδωνα, θολωμένον από τους υδρατμούς. Ανακουφισμένος, ήρεμος, ασφαλής για πρώτη φορά μετά από καιρό. Αρμύρα και μυρωδιά από αγριόχορτα στα ρουθούνια μου. Η ανάσα του εφήμερου.
Κολύμπησα προς την ακτή και άρπαξα με λαχτάρα το ακορντεόν. Τα δάχτυλά μου ξανάβρισκαν τη μουσική μνήμη τους. Μικρά, κοφτά βαλσάκια. Περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου εικόνες γρήγορες από τη ζωή μου, όπως ακριβώς λένε ότι συμβαίνει σε κάποιον που πεθαίνει. Κι ήταν έτσι: ένας γλυκός θάνατος, μια θυσία στην ομορφιά, που ίσως δεν ήμουν αρκετός, δεν έφτανα για να την απολαύσω. Θα 'θελα να είχα την πλατύτητα της θάλασσας. Να ήμουν όλος αυτά τα δάχτυλα που τώρα πετούσαν πάνω στα πλήκτρα, σκορπώντας τη μελαγχολία του ταγκό στην ατμόσφαιρα.
Δυο υγρά χείλη με φίλησαν στο σβέρκο, δυο υγρά χέρια πέρασαν σαν άνεμος πάνω από τα δικά μου, δυο υγρά στήθη βάρυναν γλυκά στην πλάτη μου. Ένα κεφάλι έγειρε στον ώμο μου και στο στήθος μου χύθηκαν μαλλιά που λαμπύριζαν. Ψίθυρος μουσικός στ' αυτιά μου, κι εγώ αιχμάλωτος του ακορντεόν -πιο πολύ από ποτέ- συνέχισα να παίζω, χαμένος σ' ένα άρωμα χαμομηλιού και αγιοκλήματος. Με είχε αγγίξει το μαγικό ραβδί κάποιας νεράιδας. Δεν ήθελα να γυρίσω και να κοιτάξω. Ήμουνα όμως σίγουρος πως αυτή που με αγκάλιαζε με τόση γλυκύτητα, δεν ήταν άλλη από εκείνη την αόρατη παρουσία του νερού και της ομίχλης.
Έχανα την αίσθηση του χρόνου. Εκείνη έμοιαζε αν κοιμάται, να ψιθυρίζει στον ύπνο της. Άφησα το ακορντεόν κι έμεινα σιωπηλός. Τα δάχτυλα μας μπλέχτηκαν. Ήθελα αν της δώσω ένα όνομα αλλά φοβόμουνα. Τα μάτια μου βάραιναν. Ήταν η επιθυμία να κοιμηθώ στην αγκαλιά της, και πραγματικά με πήρε ο ύπνος, δεν ξέρω για πόσο. Αυτή ήταν πάντα εκεί.
Σηκώθηκε και με τράβηξε να σηκωθώ κι εγώ. Δεν είδα ωστόσο το πρόσωπο της. Βουτήξαμε πιασμένοι χέρι- χέρι στη θάλασσα. Κολυμπούσε μπροστά μου. Μια την έβλεπα και μια την έχανα μέσα στην ομίχλη.
…Και μετά κυριάρχησε μια απόλυτη, ανησυχητική σιωπή. Τα φώτα στο βάθος, τα φώτα του κάστρου έσβησαν. Ήμουνα μονάχος. Το άρωμα της νύχτας, το άρωμα της, είχε κατακαθίσει στα μαλλιά μου. Αφέθηκα αν βυθίζομαι αργά- αργά στη θάλασσα, μαντεύοντας τα τοπία του βυθού. Χανόμουνα ανάμεσα στους πυκνούς θυσάνους των φυκιών. Άνοιξα το στόμα μου…
Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008
Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008
Θυμάμαι την Ίμβρο...
Έχουν περάσει κιόλας 10 χρόνια από τότε που εκδόθηκε αυτό το βιβλίο. Ευτυχώς πολλά έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Πολλά ακόμη πληγώνουν. Πολλά τα σκεπάζει η σιωπή...
Είχαμε ζήσει εκεί συγκλονιστικές στιγμές... Πολλούς χειμώνες πίσω. Κατά σύμπτωση ήταν την ίδια χρονική περίοδο στην οποία αναφέρεται και το "Χιόνι" του Παμούκ. Ξεκινήσαμε τότε συνοδεύοντας τους πρώτους Έλληνες βουλευτές που επισκέπτονταν το νησί, μετά τη συνθήκη της Λωζάνης. Αποκλειστήκαμε από την κακοκαιρία και το χιόνι. Μια επιδερμική δημοσιογραφική αποστολή μετατράπηκε σε εμπειρία μοναδική.
Επιστρέψαμε λίγα χρόνια αργότερα, όπως το είχαμε υποσχεθεί. Φτιάξαμε αυτό το λεύκωμα μαζί με την Ολυμπία Κρασαγάκη. Κάναμε κι ένα ντοκιμαντέρ 35 λεπτών.
Δυστυχώς πέσαμε στην περίοδο της "ελληνοτουρκικής φιλίας". Οι πόρτες στα κανάλια -και μάλιστα στα κρατικά- κλειστές. Το θέμα ήταν εκτός ατζέντας. Κανείς δεν ζήτησε να ανοίξουν τα κλειστά σχολεία της Ίμβρου.
Το ντοκιμαντέρ το είδαν αρκετοί άνθρωποι σε κάποιες εκδηλώσεις συλλόγων και σε σχολεία. Πολλοί που μας μιλούσαν τότε, δεν είναι πια στη ζωή... Βλέπετε ήταν από τους λιγοστούς γέροντες που απέμεναν τότε στο νησί. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσετε κι εσείς να το δείτε μέσα από το διαδίκτυο.
Ως τότε, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο βιβλίο, που κυκλοφορεί από τον "Καστανιώτη".
Έρχεται χιόνι;
Δεν είμαι μετεωρολόγος για να σας πω! Και ενώ οι τηλεοπτικοί δέκτες έχουν μαυρίσει από τα ράσα που παρελαύνουν, βρίσκω την ευκαιρία να σας μιλήσω για το πιο μαγικό βιβλίο που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Το "Χιόνι" του Ορχάν Παμούκ.
Η Υπόθεση: Τουρκία. Ένας ποιητής, ο Κα πηγαίνει σαν απεσταλμένος εφημερίδας για να ερευνήσει τις αυτοκτονίες κάποιων κοριτσιών, που τους απαγορευόταν να φορούν μαντίλα. Αποκλείεται από το χιόνι. Γνωρίζει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Ζει ένα κυριολεκτικά θεατρικό πραξικόπημα. Μετά από χρόνια σιωπής αρχίζει να γράφει ξανά. Ανακαλύπτει νέους δρόμους για το θεό. Όμως όταν το χιόνι σταματά, όλα –όμορφα και τραγικά- τελειώνουν…
...Το είχα μέρες μαζί μου. Το διάβαζα στο σπίτι, στο μετρό, στο τρένο… Κάθε φορά ένιωθα πως ανοίγω μια πόρτα και βρίσκομαι σε έναν κόσμο μαγικό τυλιγμένο στο λευκό και στη σιωπή του χιονιού. Λέξεις και φράσεις που θα ήθελα να βάλω στο σημειωματάριό μου. Συναισθήματα που έβγαιναν στο φως. Ένας ζωντανός και ποιητικός κόσμος που σε κάνει να βλέπεις τα πάντα με καινούργιο βλέμμα. Χρειάζεται αν προσθέσω κάτι ακόμα;
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, σε μετάφραση Στέλλας Βρεττού.
Η Υπόθεση: Τουρκία. Ένας ποιητής, ο Κα πηγαίνει σαν απεσταλμένος εφημερίδας για να ερευνήσει τις αυτοκτονίες κάποιων κοριτσιών, που τους απαγορευόταν να φορούν μαντίλα. Αποκλείεται από το χιόνι. Γνωρίζει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Ζει ένα κυριολεκτικά θεατρικό πραξικόπημα. Μετά από χρόνια σιωπής αρχίζει να γράφει ξανά. Ανακαλύπτει νέους δρόμους για το θεό. Όμως όταν το χιόνι σταματά, όλα –όμορφα και τραγικά- τελειώνουν…
...Το είχα μέρες μαζί μου. Το διάβαζα στο σπίτι, στο μετρό, στο τρένο… Κάθε φορά ένιωθα πως ανοίγω μια πόρτα και βρίσκομαι σε έναν κόσμο μαγικό τυλιγμένο στο λευκό και στη σιωπή του χιονιού. Λέξεις και φράσεις που θα ήθελα να βάλω στο σημειωματάριό μου. Συναισθήματα που έβγαιναν στο φως. Ένας ζωντανός και ποιητικός κόσμος που σε κάνει να βλέπεις τα πάντα με καινούργιο βλέμμα. Χρειάζεται αν προσθέσω κάτι ακόμα;
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, σε μετάφραση Στέλλας Βρεττού.
Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008
Ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες για γονείς
Από τις πολλές ιστοσελίδες που υπάρχουν στο διαδίκτυο, προς το παρόν σας δίνουμε δυο διευθύνσεις, μια ελληνική και μια στα αγγλικά. Αν έχετε κι εσείς κάποια πρόταση, παρακαλώ να μας τη στείλετε.
http://raisingchildren.net.au
http://www.parents.gr
http://raisingchildren.net.au
http://www.parents.gr
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008
Το "Ημερολόγιο" σε βιβλίο!
Τέλη Μαρτίου αναμένεται να κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο με τον υπέρτιτλο "Το ημερολόγιο ενός πατέρα" από τις εκδόσεις "Κριτική". Μια ματιά στα περιεχόμενα, με την επιφύλαξη πιθανών αλλαγών:
Η ΑΡΧΗ...
-Η γέννηση του παιδιού
-Γιατί πρέπει να κρατάμε ημερολόγιο
-Ησυχία παρακαλώ, μόλις γεννήθηκα (οι πρώτες ώρες της ζωής του παιδιού)
-Ψυχοκινητική ανάπτυξη
ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ
-Γάλα η πρώτη τροφή
-Τα πάντα για το μπιμπερόν
-Δεν πεινάω μαμά
-Μήπως τρώει πολύ;
-Τροφικές αλλεργίες
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ
-Μόνος στο σπίτι
-Πατέρας, ένας ρόλος που μαθαίνεται
-Στους δυο ο τρίτος τα αλλάζει όλα
-Δεν έχουμε χρόνο
-Πατέρας πλήρους ή μερικής απασχόλησης;
-Η γραμματική της φαντασίας
Ο ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ
-Ένας γιατρός στα μέτρα τους
-Πώς να διαλέγουμε παιδίατρο
Σειρά: Δίπλα στο Παιδί
Η ΑΡΧΗ...
-Η γέννηση του παιδιού
-Γιατί πρέπει να κρατάμε ημερολόγιο
-Ησυχία παρακαλώ, μόλις γεννήθηκα (οι πρώτες ώρες της ζωής του παιδιού)
-Ψυχοκινητική ανάπτυξη
ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ
-Γάλα η πρώτη τροφή
-Τα πάντα για το μπιμπερόν
-Δεν πεινάω μαμά
-Μήπως τρώει πολύ;
-Τροφικές αλλεργίες
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ
-Μόνος στο σπίτι
-Πατέρας, ένας ρόλος που μαθαίνεται
-Στους δυο ο τρίτος τα αλλάζει όλα
-Δεν έχουμε χρόνο
-Πατέρας πλήρους ή μερικής απασχόλησης;
-Η γραμματική της φαντασίας
Ο ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ
-Ένας γιατρός στα μέτρα τους
-Πώς να διαλέγουμε παιδίατρο
Σειρά: Δίπλα στο Παιδί
Ο μοναδικός Μάρκος Μέσκος
Έδωσε διάλεξη για το έργο του στις 22 Ιανουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Δεν μπόρεσα να παω. Πριν από αρκετά χρόνια, μια φίλη μου χάρισε ένα βιβλίο με ποιήματά του. Ήταν το "Μαύρο Δάσος". Πραγματικά μαγικό. Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα. Βρίσκω τώρα την αφορμή να αντιγράψω ένα σύντομο βιογραφικό του:
Μάρκος Μέσκος
Ο ποιητής γεννήθηκε το 1935 στην Έδεσσα, όπου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Δούλεψε αρχικά στο εμπορικό του πατέρα του και το 1965 ήρθε στην Αθήνα και εργάστηκε ως γραφίστας και καλλιτεχνικός διευθυντής σε διαφημιστικά γραφεία, επιμελητής εκδόσεων, ενώ ενδιαμέσως έκανε αρκετές πρόσκαιρες δουλειές. Το 1981 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη.
Ο Μάρκος Μέσκος έγραψε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1958, η οποία έχει τον τίτλο Πριν από το Θάνατο. Συνεχίζει με ποιήματα, αλλά και πεζά κείμενα, καθώς και δοκίμια προσωπικών αφορμήσεων.
Είναι μέλος της ομάδας του περιοδικού Σημειώσεις στην Αθήνα και των Χειρογράφων στη Θεσσαλονίκη. Εργασίες του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον τοπικό τύπο της ιδιαίτερης πατρίδας του, σε περιοδικά και ανθολογίες. Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες. Έχει βραβευτεί με το βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω το 1996 για τη συλλογή Χαιρετισμοί, με το βραβείο Καβάφη 2005 για το συνολικό του έργο και με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
Από τις πρώτες του κιόλας εμφανίσεις στα γράμματα, ο Μάρκος Μέσκος δείχνει να έχει μια εντυπωσιακή τάση διασποράς, η οποία αγγίζει τόσο τη θεματολογία του, όσο και τη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Εξάλλου, κυρίαρχο μοτίβο των ποιητών της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς είναι η απουσία ενός ενιαίου κώδικα γραφής, ενός κοινού προσανατολισμού ή μιας ηθικής στάσης απέναντι στην πολιτική και την ποιητική παράδοση
Πηγή: http://www.goculture.gr/
Μάρκος Μέσκος
Ο ποιητής γεννήθηκε το 1935 στην Έδεσσα, όπου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Δούλεψε αρχικά στο εμπορικό του πατέρα του και το 1965 ήρθε στην Αθήνα και εργάστηκε ως γραφίστας και καλλιτεχνικός διευθυντής σε διαφημιστικά γραφεία, επιμελητής εκδόσεων, ενώ ενδιαμέσως έκανε αρκετές πρόσκαιρες δουλειές. Το 1981 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη.
Ο Μάρκος Μέσκος έγραψε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1958, η οποία έχει τον τίτλο Πριν από το Θάνατο. Συνεχίζει με ποιήματα, αλλά και πεζά κείμενα, καθώς και δοκίμια προσωπικών αφορμήσεων.
Είναι μέλος της ομάδας του περιοδικού Σημειώσεις στην Αθήνα και των Χειρογράφων στη Θεσσαλονίκη. Εργασίες του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον τοπικό τύπο της ιδιαίτερης πατρίδας του, σε περιοδικά και ανθολογίες. Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες. Έχει βραβευτεί με το βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω το 1996 για τη συλλογή Χαιρετισμοί, με το βραβείο Καβάφη 2005 για το συνολικό του έργο και με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
Από τις πρώτες του κιόλας εμφανίσεις στα γράμματα, ο Μάρκος Μέσκος δείχνει να έχει μια εντυπωσιακή τάση διασποράς, η οποία αγγίζει τόσο τη θεματολογία του, όσο και τη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Εξάλλου, κυρίαρχο μοτίβο των ποιητών της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς είναι η απουσία ενός ενιαίου κώδικα γραφής, ενός κοινού προσανατολισμού ή μιας ηθικής στάσης απέναντι στην πολιτική και την ποιητική παράδοση
Πηγή: http://www.goculture.gr/
Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008
Το υπουργείο Οικονομικών στο Χαλάνδρι: Ασύμμετρες κυβερνήσεις , ασύμμετρες διοικήσεις, ασύμμετρες βλακείες
Ψέμμα 1ο
Υπάρχει φάκελος με όλα τα στοιχεία που αφορούν την μεταφορά του Υπ. Οικονομικών στην πόλη μας και όποιος θέλει είναι στην διάθεσή του
Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος Δήμαρχος
Η διοίκηση δεν δίνει κανένα στοιχείο. Δύο μήνες μετά την δήλωση του δημάρχου ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου και εξέχων μέλος της διοίκησης του δήμου και έχοντας γράψει πρώτα στα παλαιά των υποδημάτων τους τα αιτήματα των κατοίκων δηλώνει στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο του 2008: Δεν υπάρχει φάκελος
Ψέμμα 2ο
Σύντομα η διοίκηση θα ενημερώσει όλους τους κατοίκους του Χαλανδρίου για το θέμα
Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος Δήμαρχος
Πάνω από 5 μήνες μετά την απόφαση της διυπουργικής και για το μεγαλύτερο θέμα που έχει προκύψει στη πόλη η διοίκηση δεν έχει βγάλει άλλη ανακοίνωση από αυτή που αρνιόταν την πρόταση δημοψηφίσματος. Για το τι θα γίνει όμως κουβέντα . Σε ερώτηση δημοσιογράφου στο ραδιόφωνο ο αντιδήμαρχος τεχνικών υπηρεσιών δεν έχει ιδέα, σε ερώτηση κατοίκου στο δημοτικό συμβούλιο ο πρόεδρός του δεν γνωρίζει
Ψέμμα 3ο
Ο δήμος θα προσφύγει ενάντια στην οικοδομική άδεια για οικοδόμηση 5.000τμ σε γειτονικό του νομισματοκοπείου οικόπεδο υπερασπιζόμενο την ποιότητα ζωής των κατοίκων
Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος Δήμαρχος
Καμία προσφυγή και καμία ενέργεια δεν έχει κάνει η διοίκηση αποδεικνύοντας την αδυναμία της να πει μιαν αλήθεια ακόμα και όταν η υποκρισία της ξεχειλίζει: βαριάς μορφής καταρράκτη φαίνεται να έχει όταν δεν βλέπει ότι δίπλα στα 5.000τμ που πρόκειται να χτιστούν στο εν λόγω οικόπεδο υπάρχουν άλλα 55.000τμ έτοιμα να καταπιούν την πόλη και τους κατοίκους της.
Οι αλήθειες στο τέλος…
Αδύναμη η διοίκηση να σηκώσει το βάρος της επιλογής να καταστρέψει τον τελευταίο μεγάλο ελεύθερο χώρο στην μεγαλύτερη συνοικία της πόλης καταφεύγει σε κόλπα επιπέδου ¨στρίβειν δια του αρραβώνος¨ για να μην εκτεθεί. Όταν σε λίγο καιρό θα στριμώχνεται από την αγανάκτηση του κόσμού τι θα βρει να πει.άραγε για τις καυτές πατάτες που θα πρέπει να πιάσει:
-Πόσο θετικό μπορεί να είναι για την πόλη το γεγονός ότι παίρνουμε 17στρέμματα αθλητικών χώρων την στιγμή που στην οριστική μελέτη της ένταξης της περιοχής στο σχέδιο πόλης προβλέπονται πάνω από 25 ( και χωρίς την οικοδόμηση ενός τουλάχιστον 5όροφου τέρατος με τουλάχιστον 12 στρ εμβαδόν);
-Γιατί θα πρέπει να εμπιστευόμαστε τους προεκλογικούς αριθμούς της αυγουστιάτικης διυπουργικής και όχι την εμπειρία από τα πεπραγμένα της ιδεολογικής αδελφής της διοίκησης Ζαφειρόπουλου της κεντρικής κυβέρνησης όταν:η ίδια δηλώνει στην προκήρυξη για τον τεχνικό σύμβουλο δια μέσω της ΚΕΔ ότι θα πρέπει να διαπιστωθούν εκ νέου οι ανάγκες στέγασης των υπηρεσιών του υπουργείου;
*όταν σε ανάλογη περίσταση ο Σουφλιάς για το κτήριο του ΥΠΕΧΩΔΕ ζητάει 80.000τμ στο Ελληνικό
*όταν τα πράσινα ταμεία του μητροπολιτικού πάρκου γίνονται πράσινα άλογα και οι μελέτες του ΕΜΠ αποδεικνύουν ότι δομημένο πράσινο είναι κατά το ΥΠΕΧΩΔΕ τα πεζοδρόμια και οι πρασιές των σπιτιών
*όταν η ίδια μελέτη του ΕΜΠ δείχνει ότι η κεντρική διοίκηση έχει την ίδια αχρωματοψία με την τοπική δική μας αφού το πάρκο στο ελληνικό που δείχνει η πρόταση Σουφλιά είναι τουλάχιστον 1000 στρ μικρότερο από ότι ονομαστικά αναφέρει ή όταν κάνει φτερά η ελπίδα για πάρκο στον ελαιώνα δωρίζοντας δημόσιο χώρο σε ποδοσφαιρική ΑΕ
*όταν η ανάπλαση του Αγ. Κοσμά από 3500 δέντρα αρχικά έφερε λιγότερα από χίλια
-Τι θα πει για την κυκλοφορική μελέτη για την οποία ξόδεψε ένα σκασμό λεφτά και τώρα θα πρέπει να την πετάξει στα σκουπίδια;
-Τι θα πει για το πράσινο που αναλογεί ανά κάτοικο στο κάτω Χαλάνδρι και την συνεχή μείωση του από την συνεχή ανοικοδόμηση τόσο των ιδιωτικών όσο και των δημόσιων χώρων;
-Ποια μέτρα αστικής ανάπλασης πρασίνου θα έχει να επιδείξει μετά τις καταστροφές του καλοκαιριού στο Αττικό τοπίο;
-Πόσους αδόμητους χώρους δέσμευσε προκειμένου να δημιουργηθεί η απαραίτητη αναπλήρωση σε πράσινο μέσα στην πόλη;
Γερολυμάτος Κώστας
Tο κείμενο δημοσιεύτηκε στο www.stasi.gr
Υπάρχει φάκελος με όλα τα στοιχεία που αφορούν την μεταφορά του Υπ. Οικονομικών στην πόλη μας και όποιος θέλει είναι στην διάθεσή του
Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος Δήμαρχος
Η διοίκηση δεν δίνει κανένα στοιχείο. Δύο μήνες μετά την δήλωση του δημάρχου ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου και εξέχων μέλος της διοίκησης του δήμου και έχοντας γράψει πρώτα στα παλαιά των υποδημάτων τους τα αιτήματα των κατοίκων δηλώνει στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο του 2008: Δεν υπάρχει φάκελος
Ψέμμα 2ο
Σύντομα η διοίκηση θα ενημερώσει όλους τους κατοίκους του Χαλανδρίου για το θέμα
Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος Δήμαρχος
Πάνω από 5 μήνες μετά την απόφαση της διυπουργικής και για το μεγαλύτερο θέμα που έχει προκύψει στη πόλη η διοίκηση δεν έχει βγάλει άλλη ανακοίνωση από αυτή που αρνιόταν την πρόταση δημοψηφίσματος. Για το τι θα γίνει όμως κουβέντα . Σε ερώτηση δημοσιογράφου στο ραδιόφωνο ο αντιδήμαρχος τεχνικών υπηρεσιών δεν έχει ιδέα, σε ερώτηση κατοίκου στο δημοτικό συμβούλιο ο πρόεδρός του δεν γνωρίζει
Ψέμμα 3ο
Ο δήμος θα προσφύγει ενάντια στην οικοδομική άδεια για οικοδόμηση 5.000τμ σε γειτονικό του νομισματοκοπείου οικόπεδο υπερασπιζόμενο την ποιότητα ζωής των κατοίκων
Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος Δήμαρχος
Καμία προσφυγή και καμία ενέργεια δεν έχει κάνει η διοίκηση αποδεικνύοντας την αδυναμία της να πει μιαν αλήθεια ακόμα και όταν η υποκρισία της ξεχειλίζει: βαριάς μορφής καταρράκτη φαίνεται να έχει όταν δεν βλέπει ότι δίπλα στα 5.000τμ που πρόκειται να χτιστούν στο εν λόγω οικόπεδο υπάρχουν άλλα 55.000τμ έτοιμα να καταπιούν την πόλη και τους κατοίκους της.
Οι αλήθειες στο τέλος…
Αδύναμη η διοίκηση να σηκώσει το βάρος της επιλογής να καταστρέψει τον τελευταίο μεγάλο ελεύθερο χώρο στην μεγαλύτερη συνοικία της πόλης καταφεύγει σε κόλπα επιπέδου ¨στρίβειν δια του αρραβώνος¨ για να μην εκτεθεί. Όταν σε λίγο καιρό θα στριμώχνεται από την αγανάκτηση του κόσμού τι θα βρει να πει.άραγε για τις καυτές πατάτες που θα πρέπει να πιάσει:
-Πόσο θετικό μπορεί να είναι για την πόλη το γεγονός ότι παίρνουμε 17στρέμματα αθλητικών χώρων την στιγμή που στην οριστική μελέτη της ένταξης της περιοχής στο σχέδιο πόλης προβλέπονται πάνω από 25 ( και χωρίς την οικοδόμηση ενός τουλάχιστον 5όροφου τέρατος με τουλάχιστον 12 στρ εμβαδόν);
-Γιατί θα πρέπει να εμπιστευόμαστε τους προεκλογικούς αριθμούς της αυγουστιάτικης διυπουργικής και όχι την εμπειρία από τα πεπραγμένα της ιδεολογικής αδελφής της διοίκησης Ζαφειρόπουλου της κεντρικής κυβέρνησης όταν:η ίδια δηλώνει στην προκήρυξη για τον τεχνικό σύμβουλο δια μέσω της ΚΕΔ ότι θα πρέπει να διαπιστωθούν εκ νέου οι ανάγκες στέγασης των υπηρεσιών του υπουργείου;
*όταν σε ανάλογη περίσταση ο Σουφλιάς για το κτήριο του ΥΠΕΧΩΔΕ ζητάει 80.000τμ στο Ελληνικό
*όταν τα πράσινα ταμεία του μητροπολιτικού πάρκου γίνονται πράσινα άλογα και οι μελέτες του ΕΜΠ αποδεικνύουν ότι δομημένο πράσινο είναι κατά το ΥΠΕΧΩΔΕ τα πεζοδρόμια και οι πρασιές των σπιτιών
*όταν η ίδια μελέτη του ΕΜΠ δείχνει ότι η κεντρική διοίκηση έχει την ίδια αχρωματοψία με την τοπική δική μας αφού το πάρκο στο ελληνικό που δείχνει η πρόταση Σουφλιά είναι τουλάχιστον 1000 στρ μικρότερο από ότι ονομαστικά αναφέρει ή όταν κάνει φτερά η ελπίδα για πάρκο στον ελαιώνα δωρίζοντας δημόσιο χώρο σε ποδοσφαιρική ΑΕ
*όταν η ανάπλαση του Αγ. Κοσμά από 3500 δέντρα αρχικά έφερε λιγότερα από χίλια
-Τι θα πει για την κυκλοφορική μελέτη για την οποία ξόδεψε ένα σκασμό λεφτά και τώρα θα πρέπει να την πετάξει στα σκουπίδια;
-Τι θα πει για το πράσινο που αναλογεί ανά κάτοικο στο κάτω Χαλάνδρι και την συνεχή μείωση του από την συνεχή ανοικοδόμηση τόσο των ιδιωτικών όσο και των δημόσιων χώρων;
-Ποια μέτρα αστικής ανάπλασης πρασίνου θα έχει να επιδείξει μετά τις καταστροφές του καλοκαιριού στο Αττικό τοπίο;
-Πόσους αδόμητους χώρους δέσμευσε προκειμένου να δημιουργηθεί η απαραίτητη αναπλήρωση σε πράσινο μέσα στην πόλη;
Γερολυμάτος Κώστας
Tο κείμενο δημοσιεύτηκε στο www.stasi.gr
Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008
Επιστροφή στη σοφία της φύσης
Όταν επρόκειτο να γεννηθεί ο γιος μου και ρωτήσαμε αν θα μπορούσαμε να τον έχουμε στο δωμάτιο η απάντηση ήταν αρνητική. Χρειάστηκε να αλλάξουμε γυναικολόγο και μαιευτήριο και να προχωρήσουμε σε ειδική συμφωνία για να μας το επιτρέψουν. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, πολλά έχουν άλλαξει- ευτυχώς. Το κείμενο από τον "Ελεύθερο Τύπο", είναι ενδιαφέρον και χαρακτηριστικό:
"Τα πρώτα 30 λεπτά της ζωής τους πρέπει να ξεκινούν να θηλάζουν τα νεογέννητα προκειμένου να ωφεληθούν στο μέγιστο βαθμό από την ευεργετική σύσταση του μητρικού γάλακτος και να αποκτήσουν διαβατήριο υγείας και μακροημέρευσης". Στην παραπάνω πρόταση συνοψίζεται η στρατηγική του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) σε θέματα βρεφικής και παιδικής διατροφής, ενώ του λόγου το αληθές επιβεβαιώνεται και από μελέτη της Unicef που πραγματοποιήθηκε στην υποσαχάρια Αφρική, με αφορμή τον εορτασμό της παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού (1-7 Νοεμβρίου).
Στο δυτικό κόσμο ο θηλασμός αποτελεί ξανά κυρίαρχη τάση και αυξάνεται ολοένα ο αριθμός των νέων μητέρων που θηλάζουν τις πρώτες ημέρες μετά τον τοκετό, σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1990, όπου ο απογαλακτισμός του βρέφους πραγματοποιούνταν την επόμενη μέρα μετά τη γέννηση. Ετσι, οι προσπάθειες της Unicef, του ΠΟΥ και της Παγκόσμιας Συμμαχίας για την Προώθηση του Μητρικού Θηλασμού (WABA) επικεντρώνονται κυρίως στην παράταση του θηλασμού και μετά την αποχώρηση της μητέρας και του νεογνού από το μαιευτήριο.
H έγκαιρη έναρξη και συνέχιση του θηλασμού διευκολύνονται από την υιοθέτηση του «rooming in», δηλαδή της συγκατοίκησης του βρέφους στο ίδιο δωμάτιο με τη μητέρα του από τη στιγμή της γέννησής του και για 24 ώρες το 24ωρο. Η πρακτική αυτή άλλωστε αποτελεί μια από τις 10 προϋποθέσεις που έχουν συντάξει ο ΠΟΥ και η Unicef για πετυχημένο θηλασμό και θεωρείται βασικό κριτήριο ώστε να θεωρηθεί ένα νοσοκομείο «Φιλικό προς τα βρέφη» και να λάβει τη σχετική πιστοποίηση.
Στην Ελλάδα το μέτρο εφαρμόζεται σήμερα στα περισσότερα μεγάλα μαιευτήρια που προωθούν με κάθε τρόπο το μητρικό θηλασμό. «Ωστόσο, η πρόοδος που επιτελείται είναι λειψή, καθότι δυστυχώς απουσιάζουν οι ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις που ευνοούν το θηλασμό στις εργαζόμενες γυναίκες», επισημαίνει ο Κωνσταντίνος Παπαγαρουφάλης, παιδίατρος και διευθυντής του Νεογνολογικού Τμήματος στο Μαιευτήριο «Ελενα Βενιζέλου». «Ως αποτέλεσμα, ενώ εννέα στις δέκα λεχωΐδες (νέες μητέρες) αποχωρούν από το μαιευτήριο ταΐζοντας αποκλειστικά με δικό τους γάλα το μωρό τους, οι περισσότερες από αυτές στρέφονται στη μικτή διατροφή μόλις γυρίσουν στη δουλειά τους, αφού δεν έχουν χρόνο να θηλάσουν».
Σύμφωνα με τη Unicef, ερευνητές από την Γκάνα -χώρα όπου η έγκαιρη έναρξη του θηλασμού δεν συνηθίζεται- διαπίστωσαν ότι 22% των βρεφικών θανάτων θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν τα νεογνά τρέφονταν με μητρικό γάλα την πρώτη ώρα μετά τη γέννησή τους. Στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν ετησίως από γαστρεντερολογικές και αναπνευστικές λοιμώξεις, ο θηλασμός είναι κυριολεκτικά ζήτημα «ζωής και θανάτου» αφού 1,3 εκατομμύρια παιδικές ζωές, που χάνονται πριν από την ηλικία των πέντε ετών, μπορούν να σωθούν με τη διάδοσή του.
Για την εξασφάλιση των μέγιστων ευεργετικών επιδράσεων στην υγεία, η Unicef, ο ΠΟΥ και η WABA συνιστούν από κοινού να εξακολουθούν να θηλάζουν τα μωρά μέχρι να γίνουν δύο ετών ή και μεγαλύτερα. Φυσικά, για την κάλυψη των αναγκών τους σε θρεπτικά συστατικά συνιστάται και η χορήγηση συμπληρωματικής διατροφής, παράλληλα με το μητρικό γάλα.
Rooming in στα μαιευτήρια
«Ελενα Βενιζέλου»: Είναι το πρώτο μαιευτήριο που εφαρμόζει αποκλειστικά την πρακτική του «rooming in» από το 1950. Καθημερινά, οι μαίες της Μονάδας Προαγωγής Μητρικού Θηλασμού εκπαιδεύουν τις λεχωΐδες, ενώ κάθε έξι μήνες παρέχονται δωρεάν σεμινάρια για παιδιάτρους και μαίες.
«Λητώ»: Η πρακτική του «rooming in» εφαρμόζεται σε όλες τις κατηγορίες δωματίων. Επίσης, πραγματοποιούνται καθημερινά εκπαιδευτικά δωρεάν σεμινάρια για τις λεχωΐδες (14.00 έως 16.00). Οι μητέρες υποστηρίζονται και μετά την αναχώρησή τους με την 24ωρη γραμμή επικοινωνίας, που ενισχύει την προσπάθειά τους ώστε να συνεχίσουν να θηλάζουν . Παράλληλα, το μαιευτήριο αναμένει την πιστοποίηση του ΠΟΥ και της Unicef, «Νοσοκομείο φιλικό στα βρέφη».
«Ιασώ»: Εδώ και ένα χρόνο εφαρμόζεται η πρακτική του «rooming in» στα περισσότερα μονόκλινα δωμάτια, ενώ προωθείται και για τα πολύκλινα. Για την επίτευξη του θηλασμού, τα μωρά που παραμένουν σε θαλάμους μεταφέρονται στις μητέρες τους μόλις κλάψουν. Καθημερινά, 11.00 με 12.30 πραγματοποιούνται δωρεάν μαθήματα μητρικής τέχνης, ενώ για δεύτερη χρονιά οργανώνεται ημερίδα για την προώθηση του θηλασμού (9/11). Αναμένεται και η πιστοποίηση του «Νοσοκομείου Φιλικού στα Βρέφη».
«Μητέρα»: Η πρακτική του «rooming in» εφαρμόζεται στα μονόκλινα δωμάτια, ενώ στα πολύκλινα αποφεύγεται κυρίως για λόγους προστασίας των βρεφών από λοιμώξεις. Κάθε Τρίτη και Παρασκευή οργανώνονται δωρεάν σεμινάρια ανοιχτά στο κοινό (12.00-13.30) για λεχωΐδες και μέλλουσες μητέρες, ενώ αναμένεται η πιστοποίηση του «Νοσοκομείου Φιλικού στα Βρέφη».
«Αλεξάνδρα»: Η πρακτική του «rooming in» εφαρμόζεται στο νοσοκομείο. Επίσης, προσφέρονται μαθήματα θηλασμού στις λεχωΐδες.
ΣΒΩΛΟΥ ΑΛΕΞΙΑ
"Τα πρώτα 30 λεπτά της ζωής τους πρέπει να ξεκινούν να θηλάζουν τα νεογέννητα προκειμένου να ωφεληθούν στο μέγιστο βαθμό από την ευεργετική σύσταση του μητρικού γάλακτος και να αποκτήσουν διαβατήριο υγείας και μακροημέρευσης". Στην παραπάνω πρόταση συνοψίζεται η στρατηγική του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) σε θέματα βρεφικής και παιδικής διατροφής, ενώ του λόγου το αληθές επιβεβαιώνεται και από μελέτη της Unicef που πραγματοποιήθηκε στην υποσαχάρια Αφρική, με αφορμή τον εορτασμό της παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού (1-7 Νοεμβρίου).
Στο δυτικό κόσμο ο θηλασμός αποτελεί ξανά κυρίαρχη τάση και αυξάνεται ολοένα ο αριθμός των νέων μητέρων που θηλάζουν τις πρώτες ημέρες μετά τον τοκετό, σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1990, όπου ο απογαλακτισμός του βρέφους πραγματοποιούνταν την επόμενη μέρα μετά τη γέννηση. Ετσι, οι προσπάθειες της Unicef, του ΠΟΥ και της Παγκόσμιας Συμμαχίας για την Προώθηση του Μητρικού Θηλασμού (WABA) επικεντρώνονται κυρίως στην παράταση του θηλασμού και μετά την αποχώρηση της μητέρας και του νεογνού από το μαιευτήριο.
H έγκαιρη έναρξη και συνέχιση του θηλασμού διευκολύνονται από την υιοθέτηση του «rooming in», δηλαδή της συγκατοίκησης του βρέφους στο ίδιο δωμάτιο με τη μητέρα του από τη στιγμή της γέννησής του και για 24 ώρες το 24ωρο. Η πρακτική αυτή άλλωστε αποτελεί μια από τις 10 προϋποθέσεις που έχουν συντάξει ο ΠΟΥ και η Unicef για πετυχημένο θηλασμό και θεωρείται βασικό κριτήριο ώστε να θεωρηθεί ένα νοσοκομείο «Φιλικό προς τα βρέφη» και να λάβει τη σχετική πιστοποίηση.
Στην Ελλάδα το μέτρο εφαρμόζεται σήμερα στα περισσότερα μεγάλα μαιευτήρια που προωθούν με κάθε τρόπο το μητρικό θηλασμό. «Ωστόσο, η πρόοδος που επιτελείται είναι λειψή, καθότι δυστυχώς απουσιάζουν οι ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις που ευνοούν το θηλασμό στις εργαζόμενες γυναίκες», επισημαίνει ο Κωνσταντίνος Παπαγαρουφάλης, παιδίατρος και διευθυντής του Νεογνολογικού Τμήματος στο Μαιευτήριο «Ελενα Βενιζέλου». «Ως αποτέλεσμα, ενώ εννέα στις δέκα λεχωΐδες (νέες μητέρες) αποχωρούν από το μαιευτήριο ταΐζοντας αποκλειστικά με δικό τους γάλα το μωρό τους, οι περισσότερες από αυτές στρέφονται στη μικτή διατροφή μόλις γυρίσουν στη δουλειά τους, αφού δεν έχουν χρόνο να θηλάσουν».
Σύμφωνα με τη Unicef, ερευνητές από την Γκάνα -χώρα όπου η έγκαιρη έναρξη του θηλασμού δεν συνηθίζεται- διαπίστωσαν ότι 22% των βρεφικών θανάτων θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν τα νεογνά τρέφονταν με μητρικό γάλα την πρώτη ώρα μετά τη γέννησή τους. Στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν ετησίως από γαστρεντερολογικές και αναπνευστικές λοιμώξεις, ο θηλασμός είναι κυριολεκτικά ζήτημα «ζωής και θανάτου» αφού 1,3 εκατομμύρια παιδικές ζωές, που χάνονται πριν από την ηλικία των πέντε ετών, μπορούν να σωθούν με τη διάδοσή του.
Για την εξασφάλιση των μέγιστων ευεργετικών επιδράσεων στην υγεία, η Unicef, ο ΠΟΥ και η WABA συνιστούν από κοινού να εξακολουθούν να θηλάζουν τα μωρά μέχρι να γίνουν δύο ετών ή και μεγαλύτερα. Φυσικά, για την κάλυψη των αναγκών τους σε θρεπτικά συστατικά συνιστάται και η χορήγηση συμπληρωματικής διατροφής, παράλληλα με το μητρικό γάλα.
Rooming in στα μαιευτήρια
«Ελενα Βενιζέλου»: Είναι το πρώτο μαιευτήριο που εφαρμόζει αποκλειστικά την πρακτική του «rooming in» από το 1950. Καθημερινά, οι μαίες της Μονάδας Προαγωγής Μητρικού Θηλασμού εκπαιδεύουν τις λεχωΐδες, ενώ κάθε έξι μήνες παρέχονται δωρεάν σεμινάρια για παιδιάτρους και μαίες.
«Λητώ»: Η πρακτική του «rooming in» εφαρμόζεται σε όλες τις κατηγορίες δωματίων. Επίσης, πραγματοποιούνται καθημερινά εκπαιδευτικά δωρεάν σεμινάρια για τις λεχωΐδες (14.00 έως 16.00). Οι μητέρες υποστηρίζονται και μετά την αναχώρησή τους με την 24ωρη γραμμή επικοινωνίας, που ενισχύει την προσπάθειά τους ώστε να συνεχίσουν να θηλάζουν . Παράλληλα, το μαιευτήριο αναμένει την πιστοποίηση του ΠΟΥ και της Unicef, «Νοσοκομείο φιλικό στα βρέφη».
«Ιασώ»: Εδώ και ένα χρόνο εφαρμόζεται η πρακτική του «rooming in» στα περισσότερα μονόκλινα δωμάτια, ενώ προωθείται και για τα πολύκλινα. Για την επίτευξη του θηλασμού, τα μωρά που παραμένουν σε θαλάμους μεταφέρονται στις μητέρες τους μόλις κλάψουν. Καθημερινά, 11.00 με 12.30 πραγματοποιούνται δωρεάν μαθήματα μητρικής τέχνης, ενώ για δεύτερη χρονιά οργανώνεται ημερίδα για την προώθηση του θηλασμού (9/11). Αναμένεται και η πιστοποίηση του «Νοσοκομείου Φιλικού στα Βρέφη».
«Μητέρα»: Η πρακτική του «rooming in» εφαρμόζεται στα μονόκλινα δωμάτια, ενώ στα πολύκλινα αποφεύγεται κυρίως για λόγους προστασίας των βρεφών από λοιμώξεις. Κάθε Τρίτη και Παρασκευή οργανώνονται δωρεάν σεμινάρια ανοιχτά στο κοινό (12.00-13.30) για λεχωΐδες και μέλλουσες μητέρες, ενώ αναμένεται η πιστοποίηση του «Νοσοκομείου Φιλικού στα Βρέφη».
«Αλεξάνδρα»: Η πρακτική του «rooming in» εφαρμόζεται στο νοσοκομείο. Επίσης, προσφέρονται μαθήματα θηλασμού στις λεχωΐδες.
ΣΒΩΛΟΥ ΑΛΕΞΙΑ
Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008
Παραμύθια για τα παιδιά
Του Κώστα Στοφόρου, με την επιστημονική συνεργασία της Λίλιας Αγάθου, παιδαγωγού με ειδικότητα στη δημιουργική έκφραση
Ποιος σάς είπε ότι τα παραμύθια δεν μπορούν να αναμετρηθούν με την Τ.V.; Ότι δεν μπορούν να διεκδικήσουν την πρώτη θέση στις καρδιές των μικρών; Αν μάλιστα εσείς οι γονείς επινοήσετε τις δικές σας ιστορίες, θα εκπλαγείτε με τον ενθουσιασμό και την ανταπόκριση των παιδιών σας. Για να γίνετε οι «μάγοι» των παραμυθιών και να αντεπεξέλθετε στην αυξανόμενη «ζήτηση» για ολοένα και περισσότερα νέα παραμύθια, η φαντασία είναι απαραίτητη. Αλλά αυτό δεν πρέπει να σας τρομάζει, γιατί κι αυτή έχει τη «γραμματική» και τους κανόνες της, που μπορείτε να μάθετε και να συνδυάσετε, όπως κάνει κάθε καλός παραμυθάς.
«Τότε η μάγισσα Δουλτσινέα είπε το ξόρκι και ο κακός μάγος Ροκαμβόλ μεταμορφώθηκε σε κατσαρίδα. Ο Πράσινος Δράκος και ο Μαύρος Ιππότης κοιτούσαν τρομαγμένοι το Γενναίο Ραφτάκο και τον Ιβανόη που τους είχαν ορμήσει με τα σπαθιά τους…»
Πάνε αρκετά χρόνια τώρα που στο σπίτι μας έχουμε δημιουργήσει ένα παραμύθι -σίριαλ, που σαρώνει τις… τηλεθεάσεις. Ξεκίνησε κάποτε από την κλασική ιστορία του «Γενναίου Ραφτάκου» και όταν με το καλό τέλειωσε, ο γιος μου ήθελε να μάθει και τη συνέχεια. Τι έγινε μετά το γάμο του ήρωα με την πριγκίπισσα;
Τότε κι εγώ άρχισα να προσθέτω νέους ήρωες. Η επιτυχία ήταν ανέλπιστη! Το παραμύθι συνεχιζόταν αδιαλείπτα και συχνά με διαφορετικό ακροατήριο, αφού κάνοντας ο γιος μου και στους φίλους του μια σύντομη περίληψη, αποκτήσαμε μεγάλο κοινό που ζητούσε επιμόνως τη συνέχεια…
Χωρίς να το ξέρουμε, είχαμε εφαρμόσει έναν από τους κανόνες της «γραμματικής της φαντασίας», τη λεγόμενη …«παραμυθοσαλάτα». Τα παιδιά το απολάμβαναν κι εμείς οι γονείς ανακαλύπταμε πόσο περισσότερο τους αρέσει να ακούνε μια ιστορία φτιαγμένη γι' αυτά από τον μπαμπά ή τη μαμά…
Εξακολουθήσαμε να διαβάζουμε και βιβλία, αλλά ανακαλύπταμε ότι οι δικές μας ιστορίες ήταν μια «σκάλα» παραπάνω στην προτίμηση των παιδιών.
Αργότερα, μιλώντας με ειδικούς έμαθα ότι αυτό δεν ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση, αλλά μάλλον ο κανόνας. Οι ιστορίες που φτιάχνουν οι ίδιοι οι γονείς για τα παιδιά τους, συχνά και με τη δική τους συμβολή, θεωρούνται εξαιρετικά σημαντικές και ωφέλιμες. Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε, θα λέγαμε:
Το παιδί γίνεται καλύτερος ακροατής. Μαθαίνει να ακούει αλλά να μη δέχεται παθητικά τα όσα του λένε. Εξασκεί και τη δική του φαντασία και δημιουργικότητα.
Οι ιστορίες αυτές μπορεί να έχουν ευεργετικά αποτελέσματα και στην ψυχολογία του. Ένα παραμύθι προσαρμοσμένο στο κάθε παιδί το βοηθά να ταυτιστεί με τους ήρωες και μέσα από αυτήν την ταύτιση να κατευνάσει ακόμη και τις ανησυχίες του, αλλά να βρει κι ένα κλειδί για να αντιμετωπίζει τα εμπόδια που του προκύπτουν.
Μπορεί και η γλωσσική έκφραση να βελτιωθεί, παρακινώντας το παιδί να σου διηγηθεί πού βρισκόσασταν την προηγούμενη φορά, ώστε να πιάσετε και πάλι το νήμα της αφήγησης. Βελτίωση παρατηρείται και στην ικανότητα συγκέντρωσης.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα θετικά. Υπάρχουν και πολλά ακόμη, που μπορείτε να τα ανακαλύψετε οι ίδιοι, αφηγούμενοι τα δικά σας παραμύθια στα παιδιά σας. Αυτό που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι να σας δώσουμε μερικές ιδέες, που έχουν εφαρμοσθεί και πετύχει, αλλά από εκεί και πέρα είμαστε σίγουροι ότι ο καθένας από εσάς θα βρει τους δικούς του δρόμους.
Το κουκί και το ρεβίθι, λοιπόν…
Πώς να φτιάχνουμε ιστορίες για παιδιά
Ζητήσαμε από τη Σάσα Βούλγαρη, ψυχοπαιδαγωγό αλλά και πρωτοπόρο επαγγελματία «παραμυθά» -αφού εδώ και έντεκα χρόνια συντονίζει εργαστήρια ενηλίκων για την τέχνη της μυθοπλασίας και αφηγείται η ίδια παραδοσιακά παραμύθια στα παιδιά- να μας δώσει κάποιες συμβουλές σχετικά με το πώς να φτιάχνουμε ιστορίες για παιδιά. Αξίζει πραγματικά να την …ακούσουμε:
«Μια φορά κι έναν καιρό…» Πόσες φορές ένας γονιός ξεκινά έτσι μια ιστορία για να ψυχαγωγήσει, να αποκοιμίσει, να παρηγορήσει το παιδί του! Και πόσο απαραίτητες γίνονται συχνά αυτές οι ιστορίες στα παιδιά, ώστε να τις ζητάνε ξανά και ξανά!
Πώς μπορεί, όμως, ένας γονιός κουρασμένος και γεμάτος έγνοιες να έχει ένα «ανεξάντλητο» απόθεμα ιστοριών ώστε να ικανοποιήσει τα - συχνά αχόρταγα - τέκνα του;
Αφήνοντας προς το παρόν στην άκρη το λαϊκό παραμύθι, θα προσπαθήσω να σας πείσω να δοκιμάσετε να φτιάξετε ιστορίες εσείς για τα παιδιά σας. Υπάρχει μια πολύ απλή συνταγή: Ότι δεν υπάρχει συνταγή!
Και μ' αυτό θέλω να πω ότι αφορμή μπορεί να είναι, στην κυριολεξία, το οτιδήποτε! Στο κάτω-κάτω εάν εσάς δεν σας αρέσει αυτό που κάνετε, πιστέψτε με, ούτε σε κάποιον άλλο θα αρέσει. Μην προσπαθήσετε να βάλετε μέσα «κρυμμένα» παιδαγωγικά μηνύματα. Τα παιδιά είναι πολύ περισσότερο έξυπνα απ' όσο συχνά θέλουμε να πιστέψουμε ή να παραδεχτούμε και - θέλουμε, δεν θέλουμε - στις ιστορίες που φτιάχνουμε βάζουμε μέσα και τον εαυτό μας, οπότε αν δεν πιέσουμε τα πράγματα μπορεί το «θαύμα» να συμβεί από μόνο του!
Εάν βλέπετε ότι το παιδί απολαμβάνει την ιστορία που φτιάξατε, εξελίξτε τη σιγά-σιγά. Θα εκπλαγείτε διαπιστώνοντας πόσο τα ίδια τα παιδιά συχνά βοηθάνε με τις υποδείξεις και τις παρεμβάσεις τους, οδηγώντας με το δικό τους τρόπο και τροφοδοτώντας σας συνεχώς.
Από πού παίρνουμε ερεθίσματα; Απ' οτιδήποτε μας τραβά το ενδιαφέρον, σε εμάς ή το παιδί μας. Το παραμύθι είναι λίγο σαν τα σύννεφα. Αν τους αφιερώσεις λίγο χρόνο, σίγουρα θα ανακαλύψεις εκεί κάποια εικόνα. Ιστορία μπορεί να γίνει μια ζωγραφιά κρεμασμένη στον τοίχο του παιδιού, ένα παιχνίδι, μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα. Μια έντονη λεπτομέρεια μας βοηθάει να φανταστούμε ευκολότερα (γιατί αυτός ο νάνος έχει αυτήν την τεράστια μύτη;). Ιστορία μπορεί να έχει ακόμη κι ένα σημάδι στον τοίχο.
Μπορεί επίσης να ζητήσουμε από το ίδιο το παιδί να μας πει δυο-τρεις λέξεις, έναν ήρωα για ν' αρχίσουμε.
Μπορεί να θυμηθούμε ιστορίες από τα παιδικά μας χρόνια. Αυτό αρέσει ιδιαίτερα στα παιδιά γιατί έρχονται σε επαφή με ένα άγνωστο κομμάτι της ζωής του μπαμπά και της μαμάς. Επιπλέον, λόγω της μεγάλης διαφοράς ηλικίας, όλα αυτά φαντάζουν λίγο εξωτικά! (Ελάτε τώρα! Μην κατσουφιάζετε!)
Διαλέξτε -ιδιαίτερα για το βράδυ- ιστορίες ευχάριστες αλλά όχι …ξενέρωτες! Όλοι αγαπάμε τις περιπέτειες. Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και κατ' επέκταση το βαθμό αντίληψης, πλέξτε και την ιστορία σας. Βάλτε πάντα ένα τουλάχιστον στοιχείο που να δημιουργεί κάποια ένταση, ανακατωσούρα, ένα πρόβλημα που να χρειάζεται λύση, ακόμα κι αν είναι πολύ μικρό!
Μην παρουσιάζετε ως αληθινά τα ρεαλιστικά στοιχεία που μεταμορφώνετε, και που κι εσείς οι ίδιοι ίσως να απορρίπτατε, εκτός και εάν το εξελικτικό στάδιο του παιδιού είναι τέτοιο που να δέχεται τη σύμβαση: «Το ξέρεις ότι το σκυλί μας, η Μπόξυ κάθε βράδυ ξεπορτίζει και μπλέκεται σε περιπέτειες με ξωτικά;» Σε περίπτωση που το παιδί είναι μεγάλο θα συνδράμει «κλείνοντας» το μάτι. (Επί τη ευκαιρία: για όνομα του Θεού, αφήστε τα να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη!!)
Επίσης, μην παρατραβάτε ένα στοιχείο «τρομακτικό», εάν βλέπετε ότι το παιδί αναστατώνεται υπερβολικά. Δεν είμαι καθόλου κατά των τρομακτικών παραμυθιών, όμως ο ασφαλέστερος τρόπος για να ξέρετε τι είναι καλύτερο είναι να αφήνετε πάντα το ίδιο το παιδί να σας οδηγήσει.
Θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα πολλά, αλλά θα σας αφήσω εδώ, παρακινώντας σας απλώς να δοκιμάσετε.
Δείτε το απαραίτητα σαν παιχνίδι. Στο κάτω-κάτω, θα δείτε ότι η εξάσκηση κάνει θαύματα.
Και μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι άνθρωποι, από τα βάθη των αιώνων, είχαν τις ιστορίες συντροφιά και θεραπεία για κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από ηλικίες, διδάγματα και άλλα τέτοια…
Πώς θα φτιάξουμε τα δικά μας παραμύθια
Μπορούμε εύκολα να ασκηθούμε στην τέχνη του «παραμυθά», βρίσκοντας τους κατάλληλους τρόπους για να αρχίσουμε να φτιάχνουμε τα δικά μας παραμύθια. Ιδού, λοιπόν, μερικά παραδείγματα:
Ξεκινάμε από λέξεις ή αντικείμενα
Λέμε στο παιδί να σκεφτεί μια λέξη. Βάζουμε κι εμείς μια στο μυαλό μας. Μετά, συνδυάζοντας τις δύο λέξεις, ξεκινάμε μια ιστορία. Το εφαρμόσαμε με το γιο μου μια μέρα που είχαμε μπλέξει στο κυκλοφοριακό χάος (παρεμπιπτόντως, είναι ένας ωραίος τρόπος για να αποφύγετε αμφότεροι τον εκνευρισμό!) Η δική του λέξη ήταν «πουλί» και η δική μου «αυτοκίνητο». Εγώ ξεκίνησα την ιστορία κι εκείνος τη συμπλήρωνε. Κι έτσι συνεχίσαμε, μέχρι που γυρίσαμε στο σπίτι. Στο παραμύθι μας, ένα πορτοκαλί πουλί έμπαινε μέσα στο αυτοκίνητο και καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Ερχόταν από πολύ μακριά και είχε κουραστεί από το πέταγμα. Διηγήθηκε πολλά και ενδιαφέροντα για τη ζωή του… Μπορείτε να βρείτε -έτσι, στην τύχη- και τις δικές σας λέξεις. Αν τα παιδιά είναι περισσότερα από ένα, μπορείτε να τα βάλετε όλα να πουν από μια λέξη και να βασίσετε εκεί την ιστορία σας. Μια παραλλαγή αυτού του τρόπου είναι ένα παραμύθι που να ξεκινάει από αντικείμενα που βρίσκονται μπροστά σας. Π.χ., αν είσαστε στο τραπέζι, μπορεί το παραμύθι σας να αφορά ένα πιρούνι, ένα πιάτο, ένα ποτήρι και ένα μακαρόνι. Τα υπόλοιπα είναι θέμα φαντασίας…
Χρησιμοποιούμε τους ήχους
Μπορούμε να ηχογραφήσουμε διάφορους ήχους της καθημερινότητας. Ένα μπρίκι του καφέ που βράζει, ένα νιαούρισμα, ένα κορνάρισμα, μια πόρτα που κλείνει, κ.λπ.. Στη συνέχεια, ακούγοντας παρέα αυτά που έχουμε ηχογραφήσει, με τη συνεργασία του παιδιού ή των παιδιών θα φτιάξουμε την ιστορία μας.
Η γάτα ετοιμάζεται να πιει τον καφέ της, όταν ακούει ένα κορνάρισμα. Τρέχει να δει τι συμβαίνει και αφήνει ανοικτή την πόρτα, που ξαφνικά ένα ρεύμα αέρα την κάνει να κλείσει. Μένει έξω από το σπίτι χωρίς τα κλειδιά της και δεν ξέρει τι να κάνει. Άπειρες δυνατότητες δίνονται για τη συνέχεια της ιστορίας μας.
Τι θα συνέβαινε αν…
Το παραμύθι μας ξεκινά από μια φανταστική υπόθεση, κατά προτίμηση αρκετά ακραία ή παράλογη. Τι θα συνέβαινε αν οι σκύλοι άρχιζαν ξαφνικά να πετάνε; Τι θα συνέβαινε αν η Αθήνα άδειαζε ξαφνικά από αυτοκίνητα κι έπρεπε να πηγαίνουμε παντού με τα πόδια; Τι θα συνέβαινε αν γινόμασταν αόρατοι;
Οι τέτοιου είδους υποθετικές ερωτήσεις είναι αναρίθμητες. Το παιδί μπορεί να μας δώσει το έναυσμα για να πούμε το δικό μας παραμύθι.
Το πρόθεμα και άλλες παραλλαγές των λέξεων
Ένα μικρό πρόθεμα σε μια λέξη μπορεί να μας οδηγήσει στον κόσμο της φαντασίας, δίνοντας ακόμη και στα πιο απλά αντικείμενα ένα μαγικό χαρακτήρα. Ένα «ξε-τετράδιο» μπορεί να είναι ένα μαγικό τετράδιο, όπου τα μαθήματα γράφονται από μόνα τους, αμέσως μόλις δώσει τη σχετική εντολή η δασκάλα.
Με προθέματα μπορούμε να δημιουργήσουμε κι ένα ολόκληρο ζωικό βασίλειο που υπάρχει μόνο στο χώρο της φαντασίας. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και όταν παραλλάζουμε τις λέξεις. Ο γιος μου είχε επινοήσει ένα τρομακτικό ον, το οποίο ονομαζόταν «σκελαϊτός», ένα είδος αετού που έμοιαζε με σκελετό και πρωταγωνιστούσε σε παραμύθια …τρόμου. Εννοείται ότι στη σύγκρουση με το γενναίο ιππότη έβγαινε πάντοτε χαμένος.
Κόβουμε εφημερίδες και περιοδικά
Είναι ένα παιχνίδι που βοηθά στη λεπτή κινητικότητα του παιδιού, στην καλύτερη ανάγνωση και παράλληλα μας δίνει το έναυσμα για πολλές ιστορίες. Το μόνο που μας χρειάζεται είναι ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα και ένα ψαλίδι. Κόβουμε λέξεις, τις ανακατεύουμε και, εμφανίζοντάς τις μια-μια, αρχίζουμε το παραμύθι μας. Π.χ., μια αρκούδα μπαίνει στο μετρό για να πάει στον Άρη και περιέργως τα καταφέρνει, παίρνοντας όμως μαζί και τους συνεπιβάτες της που διαδηλώνουν αγανακτισμένοι στην επιφάνεια του πλανήτη και ζητούν να τους δώσουν αμέσως πετρέλαιο θέρμανσης γιατί έχουν παγώσει. Η συνέχεια δική σας…
«Συνεχίζουμε» γνωστά παραμύθια
Τα ήδη υπάρχοντα παραμύθια ανοίγουν άπειρες δυνατότητες για να φτιάξετε το δικό σας. Μια πρώτη προσέγγιση είναι να συνεχίσουμε το παραμύθι από εκεί που τελειώνει. Τι έκανε η Κοκκινοσκουφίτσα αφού τέλειωσε η υπόθεση με το λύκο; Τι συνέβη στη Χιονάτη μετά το γάμο της (θυμηθείτε μόνο τις σπαρταριστές ιστορίες που συνέβαιναν στη «Λιλιπούπολη»); Τι έκανε ο Κοντορεβιθούλης με τις μαγικές μπότες του Δράκου ή ο Πινόκιο όταν έγινε αληθινό αγόρι;
Μπορούμε ακόμη να «ανακατέψουμε» τους ήρωες από διάφορα παραμύθια σε μία νέα δημιουργική σύνθεση ή να αντιστρέψουμε τους ρόλους, όπως έκανε με θαυμαστό τρόπο ο Ευγένιος Τριβιζάς στα «Τρία μικρά λυκάκια», όπου ο «κακός» της ιστορίας ήταν ένα γουρούνι, ο Ρούνι-Ρούνι. Επίσης, πατώντας πάνω σε κάποιο γνωστό μοτίβο, μπορούμε να δώσουμε τη δική μας παραλλαγή, αλλάζοντας ονόματα και ρόλους.
Παίζουμε με τη μαγική τράπουλα
Ο Τζιάνι Ροντάρι προτείνει την εξής θαυμάσια ιδέα: Τη δημιουργία μιας τράπουλας, που βασίζεται στις λεγόμενες «λειτουργίες». Οι λειτουργίες αυτές, σύμφωνα με έναν από τους σημαντικότερους μελετητές του παραμυθιού, τον ρώσο Βλαντιμίρ Προπ, ο οποίος προσδιόρισε ότι είναι 31 στον αριθμό, υπάρχουν, πάνω- κάτω, σε όλα τα παραμύθια. Ο Ροντάρι μάλιστα θεωρεί ότι μπορούμε να περιορίσουμε τις λειτουργίες από 31 σε 21. Όπως και 'χει, στο παιχνίδι αυτό φτιάχνουμε μια τράπουλα, που μπορεί το παιδί (ή τα παιδιά) να ζωγραφίσει, και πάνω σε κάθε χαρτί γράφουμε μία λειτουργία. Π.χ., «ο ήρωας νικά τον ανταγωνιστή του» ή «παίρνει κάτι μαγικό στα χέρια του» ή «εμφανίζεται ένας ψεύτικος ήρωας», κ.λπ.. Ανακατεύουμε τα χαρτιά και τραβώντας ένα-ένα, δημιουργούμε σταδιακά ένα παραμύθι με τη συνεργασία του παιδιού.
…και μερικές ακόμη ιδέες
Μπορούμε να διηγούμαστε μια ιστορία, αφήνοντας κάθε τόσο κενά, που θα τα συμπληρώνει το παιδί.
Μέσα από τις ζωγραφιές των παιδιών και κάνοντας τους κάποιες ερωτήσεις υπάρχει η δυνατότητα να ξεκινήσει ένα παραμύθι. Ακόμη καλύτερα αν υπάρχει μια σειρά από ζωγραφιές. Το ίδιο μπορεί να κάνουμε και με κάποιες φωτογραφίες.
Αν υπάρχουν περισσότερα παιδιά, ζητάμε από το καθένα να πει μια φράση και, συνδέοντάς τις, ξεκινάμε την ιστορία μας.
Χρησιμοποιώντας την τεχνική των κόμικς, ζωγραφίζουμε «συννεφάκια» πάνω από τα πρόσωπα σε δικές μας ζωγραφιές ή σε ζωγραφιές των παιδιών και καλούμε τα παιδιά να μας πουν τι λένε οι ήρωες.
Σημαντικά βοηθήματα:
Τζιάνι Ροντάρι, Η γραμματική της φαντασίας, εκδόσεις Μεταίχμιο.
Β.Γ. Προπ, Μορφολογία του παραμυθιού, εκδόσεις Καρδαμίτσα.
Αννέτα Παπαθανασίου-Ολυμπία Μπασκλαβάνη, Θεατροπαιχνίδια, εκδόσεις Κέδρος.
Το παραμύθι είναι λίγο σαν τα σύννεφα. Αν τους αφιερώσεις λίγο χρόνο, σίγουρα θα ανακαλύψεις εκεί κάποια εικόνα. Ιστορία μπορεί να γίνει μια ζωγραφιά κρεμασμένη στον τοίχο του παιδιού, ένα παιχνίδι μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα. Μία έντονη λεπτομέρεια μας βοηθάει να φανταστούμε ευκολότερα (για παράδειγμα, γιατί αυτός ο νάνος έχει αυτήν την τεράστια μύτη;). Ιστορία μπορεί να έχει ακόμη κι ένα σημάδι στον τοίχο.
Εμείς οι γονείς ανακαλύπτουμε πόσο περισσότερο τους αρέσει να ακούνε μια ιστορία φτιαγμένη γι' αυτά από τον μπαμπά ή τη μαμά…
Εξακολουθούμε να διαβάζουμε και βιβλία, αλλά ανακαλύπτουμε ότι οι δικές μας ιστορίες είναι μια «σκάλα» παραπάνω στην εκτίμηση των παιδιών.
Μιλώντας με ειδικούς, έμαθα ότι αυτό δεν αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση αλλά μάλλον είναι ο κανόνας. Οι ιστορίες που φτιάχνουν οι ίδιοι οι γονείς για τα παιδιά τους, συχνά και με τη δική τους συμβολή, θεωρούνται εξαιρετικά σημαντικές και ωφέλιμες.
Μην προσπαθήσετε να βάλετε μέσα «κρυμμένα» παιδαγωγικά μηνύματα. Τα παιδιά είναι πολύ περισσότερο έξυπνα απ' όσο συχνά θέλουμε να πιστέψουμε ή να παραδεχτούμε και -θέλουμε, δεν θέλουμε- στις ιστορίες που φτιάχνουμε βάζουμε μέσα και τον εαυτό μας, οπότε αν δεν πιέσουμε τα πράγματα, μπορεί το «θαύμα» να συμβεί από μόνο του!
Από το περιοδικό "Το παιδί μου κι εγώ"
Ποιος σάς είπε ότι τα παραμύθια δεν μπορούν να αναμετρηθούν με την Τ.V.; Ότι δεν μπορούν να διεκδικήσουν την πρώτη θέση στις καρδιές των μικρών; Αν μάλιστα εσείς οι γονείς επινοήσετε τις δικές σας ιστορίες, θα εκπλαγείτε με τον ενθουσιασμό και την ανταπόκριση των παιδιών σας. Για να γίνετε οι «μάγοι» των παραμυθιών και να αντεπεξέλθετε στην αυξανόμενη «ζήτηση» για ολοένα και περισσότερα νέα παραμύθια, η φαντασία είναι απαραίτητη. Αλλά αυτό δεν πρέπει να σας τρομάζει, γιατί κι αυτή έχει τη «γραμματική» και τους κανόνες της, που μπορείτε να μάθετε και να συνδυάσετε, όπως κάνει κάθε καλός παραμυθάς.
«Τότε η μάγισσα Δουλτσινέα είπε το ξόρκι και ο κακός μάγος Ροκαμβόλ μεταμορφώθηκε σε κατσαρίδα. Ο Πράσινος Δράκος και ο Μαύρος Ιππότης κοιτούσαν τρομαγμένοι το Γενναίο Ραφτάκο και τον Ιβανόη που τους είχαν ορμήσει με τα σπαθιά τους…»
Πάνε αρκετά χρόνια τώρα που στο σπίτι μας έχουμε δημιουργήσει ένα παραμύθι -σίριαλ, που σαρώνει τις… τηλεθεάσεις. Ξεκίνησε κάποτε από την κλασική ιστορία του «Γενναίου Ραφτάκου» και όταν με το καλό τέλειωσε, ο γιος μου ήθελε να μάθει και τη συνέχεια. Τι έγινε μετά το γάμο του ήρωα με την πριγκίπισσα;
Τότε κι εγώ άρχισα να προσθέτω νέους ήρωες. Η επιτυχία ήταν ανέλπιστη! Το παραμύθι συνεχιζόταν αδιαλείπτα και συχνά με διαφορετικό ακροατήριο, αφού κάνοντας ο γιος μου και στους φίλους του μια σύντομη περίληψη, αποκτήσαμε μεγάλο κοινό που ζητούσε επιμόνως τη συνέχεια…
Χωρίς να το ξέρουμε, είχαμε εφαρμόσει έναν από τους κανόνες της «γραμματικής της φαντασίας», τη λεγόμενη …«παραμυθοσαλάτα». Τα παιδιά το απολάμβαναν κι εμείς οι γονείς ανακαλύπταμε πόσο περισσότερο τους αρέσει να ακούνε μια ιστορία φτιαγμένη γι' αυτά από τον μπαμπά ή τη μαμά…
Εξακολουθήσαμε να διαβάζουμε και βιβλία, αλλά ανακαλύπταμε ότι οι δικές μας ιστορίες ήταν μια «σκάλα» παραπάνω στην προτίμηση των παιδιών.
Αργότερα, μιλώντας με ειδικούς έμαθα ότι αυτό δεν ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση, αλλά μάλλον ο κανόνας. Οι ιστορίες που φτιάχνουν οι ίδιοι οι γονείς για τα παιδιά τους, συχνά και με τη δική τους συμβολή, θεωρούνται εξαιρετικά σημαντικές και ωφέλιμες. Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε, θα λέγαμε:
Το παιδί γίνεται καλύτερος ακροατής. Μαθαίνει να ακούει αλλά να μη δέχεται παθητικά τα όσα του λένε. Εξασκεί και τη δική του φαντασία και δημιουργικότητα.
Οι ιστορίες αυτές μπορεί να έχουν ευεργετικά αποτελέσματα και στην ψυχολογία του. Ένα παραμύθι προσαρμοσμένο στο κάθε παιδί το βοηθά να ταυτιστεί με τους ήρωες και μέσα από αυτήν την ταύτιση να κατευνάσει ακόμη και τις ανησυχίες του, αλλά να βρει κι ένα κλειδί για να αντιμετωπίζει τα εμπόδια που του προκύπτουν.
Μπορεί και η γλωσσική έκφραση να βελτιωθεί, παρακινώντας το παιδί να σου διηγηθεί πού βρισκόσασταν την προηγούμενη φορά, ώστε να πιάσετε και πάλι το νήμα της αφήγησης. Βελτίωση παρατηρείται και στην ικανότητα συγκέντρωσης.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα θετικά. Υπάρχουν και πολλά ακόμη, που μπορείτε να τα ανακαλύψετε οι ίδιοι, αφηγούμενοι τα δικά σας παραμύθια στα παιδιά σας. Αυτό που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι να σας δώσουμε μερικές ιδέες, που έχουν εφαρμοσθεί και πετύχει, αλλά από εκεί και πέρα είμαστε σίγουροι ότι ο καθένας από εσάς θα βρει τους δικούς του δρόμους.
Το κουκί και το ρεβίθι, λοιπόν…
Πώς να φτιάχνουμε ιστορίες για παιδιά
Ζητήσαμε από τη Σάσα Βούλγαρη, ψυχοπαιδαγωγό αλλά και πρωτοπόρο επαγγελματία «παραμυθά» -αφού εδώ και έντεκα χρόνια συντονίζει εργαστήρια ενηλίκων για την τέχνη της μυθοπλασίας και αφηγείται η ίδια παραδοσιακά παραμύθια στα παιδιά- να μας δώσει κάποιες συμβουλές σχετικά με το πώς να φτιάχνουμε ιστορίες για παιδιά. Αξίζει πραγματικά να την …ακούσουμε:
«Μια φορά κι έναν καιρό…» Πόσες φορές ένας γονιός ξεκινά έτσι μια ιστορία για να ψυχαγωγήσει, να αποκοιμίσει, να παρηγορήσει το παιδί του! Και πόσο απαραίτητες γίνονται συχνά αυτές οι ιστορίες στα παιδιά, ώστε να τις ζητάνε ξανά και ξανά!
Πώς μπορεί, όμως, ένας γονιός κουρασμένος και γεμάτος έγνοιες να έχει ένα «ανεξάντλητο» απόθεμα ιστοριών ώστε να ικανοποιήσει τα - συχνά αχόρταγα - τέκνα του;
Αφήνοντας προς το παρόν στην άκρη το λαϊκό παραμύθι, θα προσπαθήσω να σας πείσω να δοκιμάσετε να φτιάξετε ιστορίες εσείς για τα παιδιά σας. Υπάρχει μια πολύ απλή συνταγή: Ότι δεν υπάρχει συνταγή!
Και μ' αυτό θέλω να πω ότι αφορμή μπορεί να είναι, στην κυριολεξία, το οτιδήποτε! Στο κάτω-κάτω εάν εσάς δεν σας αρέσει αυτό που κάνετε, πιστέψτε με, ούτε σε κάποιον άλλο θα αρέσει. Μην προσπαθήσετε να βάλετε μέσα «κρυμμένα» παιδαγωγικά μηνύματα. Τα παιδιά είναι πολύ περισσότερο έξυπνα απ' όσο συχνά θέλουμε να πιστέψουμε ή να παραδεχτούμε και - θέλουμε, δεν θέλουμε - στις ιστορίες που φτιάχνουμε βάζουμε μέσα και τον εαυτό μας, οπότε αν δεν πιέσουμε τα πράγματα μπορεί το «θαύμα» να συμβεί από μόνο του!
Εάν βλέπετε ότι το παιδί απολαμβάνει την ιστορία που φτιάξατε, εξελίξτε τη σιγά-σιγά. Θα εκπλαγείτε διαπιστώνοντας πόσο τα ίδια τα παιδιά συχνά βοηθάνε με τις υποδείξεις και τις παρεμβάσεις τους, οδηγώντας με το δικό τους τρόπο και τροφοδοτώντας σας συνεχώς.
Από πού παίρνουμε ερεθίσματα; Απ' οτιδήποτε μας τραβά το ενδιαφέρον, σε εμάς ή το παιδί μας. Το παραμύθι είναι λίγο σαν τα σύννεφα. Αν τους αφιερώσεις λίγο χρόνο, σίγουρα θα ανακαλύψεις εκεί κάποια εικόνα. Ιστορία μπορεί να γίνει μια ζωγραφιά κρεμασμένη στον τοίχο του παιδιού, ένα παιχνίδι, μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα. Μια έντονη λεπτομέρεια μας βοηθάει να φανταστούμε ευκολότερα (γιατί αυτός ο νάνος έχει αυτήν την τεράστια μύτη;). Ιστορία μπορεί να έχει ακόμη κι ένα σημάδι στον τοίχο.
Μπορεί επίσης να ζητήσουμε από το ίδιο το παιδί να μας πει δυο-τρεις λέξεις, έναν ήρωα για ν' αρχίσουμε.
Μπορεί να θυμηθούμε ιστορίες από τα παιδικά μας χρόνια. Αυτό αρέσει ιδιαίτερα στα παιδιά γιατί έρχονται σε επαφή με ένα άγνωστο κομμάτι της ζωής του μπαμπά και της μαμάς. Επιπλέον, λόγω της μεγάλης διαφοράς ηλικίας, όλα αυτά φαντάζουν λίγο εξωτικά! (Ελάτε τώρα! Μην κατσουφιάζετε!)
Διαλέξτε -ιδιαίτερα για το βράδυ- ιστορίες ευχάριστες αλλά όχι …ξενέρωτες! Όλοι αγαπάμε τις περιπέτειες. Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και κατ' επέκταση το βαθμό αντίληψης, πλέξτε και την ιστορία σας. Βάλτε πάντα ένα τουλάχιστον στοιχείο που να δημιουργεί κάποια ένταση, ανακατωσούρα, ένα πρόβλημα που να χρειάζεται λύση, ακόμα κι αν είναι πολύ μικρό!
Μην παρουσιάζετε ως αληθινά τα ρεαλιστικά στοιχεία που μεταμορφώνετε, και που κι εσείς οι ίδιοι ίσως να απορρίπτατε, εκτός και εάν το εξελικτικό στάδιο του παιδιού είναι τέτοιο που να δέχεται τη σύμβαση: «Το ξέρεις ότι το σκυλί μας, η Μπόξυ κάθε βράδυ ξεπορτίζει και μπλέκεται σε περιπέτειες με ξωτικά;» Σε περίπτωση που το παιδί είναι μεγάλο θα συνδράμει «κλείνοντας» το μάτι. (Επί τη ευκαιρία: για όνομα του Θεού, αφήστε τα να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη!!)
Επίσης, μην παρατραβάτε ένα στοιχείο «τρομακτικό», εάν βλέπετε ότι το παιδί αναστατώνεται υπερβολικά. Δεν είμαι καθόλου κατά των τρομακτικών παραμυθιών, όμως ο ασφαλέστερος τρόπος για να ξέρετε τι είναι καλύτερο είναι να αφήνετε πάντα το ίδιο το παιδί να σας οδηγήσει.
Θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα πολλά, αλλά θα σας αφήσω εδώ, παρακινώντας σας απλώς να δοκιμάσετε.
Δείτε το απαραίτητα σαν παιχνίδι. Στο κάτω-κάτω, θα δείτε ότι η εξάσκηση κάνει θαύματα.
Και μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι άνθρωποι, από τα βάθη των αιώνων, είχαν τις ιστορίες συντροφιά και θεραπεία για κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από ηλικίες, διδάγματα και άλλα τέτοια…
Πώς θα φτιάξουμε τα δικά μας παραμύθια
Μπορούμε εύκολα να ασκηθούμε στην τέχνη του «παραμυθά», βρίσκοντας τους κατάλληλους τρόπους για να αρχίσουμε να φτιάχνουμε τα δικά μας παραμύθια. Ιδού, λοιπόν, μερικά παραδείγματα:
Ξεκινάμε από λέξεις ή αντικείμενα
Λέμε στο παιδί να σκεφτεί μια λέξη. Βάζουμε κι εμείς μια στο μυαλό μας. Μετά, συνδυάζοντας τις δύο λέξεις, ξεκινάμε μια ιστορία. Το εφαρμόσαμε με το γιο μου μια μέρα που είχαμε μπλέξει στο κυκλοφοριακό χάος (παρεμπιπτόντως, είναι ένας ωραίος τρόπος για να αποφύγετε αμφότεροι τον εκνευρισμό!) Η δική του λέξη ήταν «πουλί» και η δική μου «αυτοκίνητο». Εγώ ξεκίνησα την ιστορία κι εκείνος τη συμπλήρωνε. Κι έτσι συνεχίσαμε, μέχρι που γυρίσαμε στο σπίτι. Στο παραμύθι μας, ένα πορτοκαλί πουλί έμπαινε μέσα στο αυτοκίνητο και καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Ερχόταν από πολύ μακριά και είχε κουραστεί από το πέταγμα. Διηγήθηκε πολλά και ενδιαφέροντα για τη ζωή του… Μπορείτε να βρείτε -έτσι, στην τύχη- και τις δικές σας λέξεις. Αν τα παιδιά είναι περισσότερα από ένα, μπορείτε να τα βάλετε όλα να πουν από μια λέξη και να βασίσετε εκεί την ιστορία σας. Μια παραλλαγή αυτού του τρόπου είναι ένα παραμύθι που να ξεκινάει από αντικείμενα που βρίσκονται μπροστά σας. Π.χ., αν είσαστε στο τραπέζι, μπορεί το παραμύθι σας να αφορά ένα πιρούνι, ένα πιάτο, ένα ποτήρι και ένα μακαρόνι. Τα υπόλοιπα είναι θέμα φαντασίας…
Χρησιμοποιούμε τους ήχους
Μπορούμε να ηχογραφήσουμε διάφορους ήχους της καθημερινότητας. Ένα μπρίκι του καφέ που βράζει, ένα νιαούρισμα, ένα κορνάρισμα, μια πόρτα που κλείνει, κ.λπ.. Στη συνέχεια, ακούγοντας παρέα αυτά που έχουμε ηχογραφήσει, με τη συνεργασία του παιδιού ή των παιδιών θα φτιάξουμε την ιστορία μας.
Η γάτα ετοιμάζεται να πιει τον καφέ της, όταν ακούει ένα κορνάρισμα. Τρέχει να δει τι συμβαίνει και αφήνει ανοικτή την πόρτα, που ξαφνικά ένα ρεύμα αέρα την κάνει να κλείσει. Μένει έξω από το σπίτι χωρίς τα κλειδιά της και δεν ξέρει τι να κάνει. Άπειρες δυνατότητες δίνονται για τη συνέχεια της ιστορίας μας.
Τι θα συνέβαινε αν…
Το παραμύθι μας ξεκινά από μια φανταστική υπόθεση, κατά προτίμηση αρκετά ακραία ή παράλογη. Τι θα συνέβαινε αν οι σκύλοι άρχιζαν ξαφνικά να πετάνε; Τι θα συνέβαινε αν η Αθήνα άδειαζε ξαφνικά από αυτοκίνητα κι έπρεπε να πηγαίνουμε παντού με τα πόδια; Τι θα συνέβαινε αν γινόμασταν αόρατοι;
Οι τέτοιου είδους υποθετικές ερωτήσεις είναι αναρίθμητες. Το παιδί μπορεί να μας δώσει το έναυσμα για να πούμε το δικό μας παραμύθι.
Το πρόθεμα και άλλες παραλλαγές των λέξεων
Ένα μικρό πρόθεμα σε μια λέξη μπορεί να μας οδηγήσει στον κόσμο της φαντασίας, δίνοντας ακόμη και στα πιο απλά αντικείμενα ένα μαγικό χαρακτήρα. Ένα «ξε-τετράδιο» μπορεί να είναι ένα μαγικό τετράδιο, όπου τα μαθήματα γράφονται από μόνα τους, αμέσως μόλις δώσει τη σχετική εντολή η δασκάλα.
Με προθέματα μπορούμε να δημιουργήσουμε κι ένα ολόκληρο ζωικό βασίλειο που υπάρχει μόνο στο χώρο της φαντασίας. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και όταν παραλλάζουμε τις λέξεις. Ο γιος μου είχε επινοήσει ένα τρομακτικό ον, το οποίο ονομαζόταν «σκελαϊτός», ένα είδος αετού που έμοιαζε με σκελετό και πρωταγωνιστούσε σε παραμύθια …τρόμου. Εννοείται ότι στη σύγκρουση με το γενναίο ιππότη έβγαινε πάντοτε χαμένος.
Κόβουμε εφημερίδες και περιοδικά
Είναι ένα παιχνίδι που βοηθά στη λεπτή κινητικότητα του παιδιού, στην καλύτερη ανάγνωση και παράλληλα μας δίνει το έναυσμα για πολλές ιστορίες. Το μόνο που μας χρειάζεται είναι ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα και ένα ψαλίδι. Κόβουμε λέξεις, τις ανακατεύουμε και, εμφανίζοντάς τις μια-μια, αρχίζουμε το παραμύθι μας. Π.χ., μια αρκούδα μπαίνει στο μετρό για να πάει στον Άρη και περιέργως τα καταφέρνει, παίρνοντας όμως μαζί και τους συνεπιβάτες της που διαδηλώνουν αγανακτισμένοι στην επιφάνεια του πλανήτη και ζητούν να τους δώσουν αμέσως πετρέλαιο θέρμανσης γιατί έχουν παγώσει. Η συνέχεια δική σας…
«Συνεχίζουμε» γνωστά παραμύθια
Τα ήδη υπάρχοντα παραμύθια ανοίγουν άπειρες δυνατότητες για να φτιάξετε το δικό σας. Μια πρώτη προσέγγιση είναι να συνεχίσουμε το παραμύθι από εκεί που τελειώνει. Τι έκανε η Κοκκινοσκουφίτσα αφού τέλειωσε η υπόθεση με το λύκο; Τι συνέβη στη Χιονάτη μετά το γάμο της (θυμηθείτε μόνο τις σπαρταριστές ιστορίες που συνέβαιναν στη «Λιλιπούπολη»); Τι έκανε ο Κοντορεβιθούλης με τις μαγικές μπότες του Δράκου ή ο Πινόκιο όταν έγινε αληθινό αγόρι;
Μπορούμε ακόμη να «ανακατέψουμε» τους ήρωες από διάφορα παραμύθια σε μία νέα δημιουργική σύνθεση ή να αντιστρέψουμε τους ρόλους, όπως έκανε με θαυμαστό τρόπο ο Ευγένιος Τριβιζάς στα «Τρία μικρά λυκάκια», όπου ο «κακός» της ιστορίας ήταν ένα γουρούνι, ο Ρούνι-Ρούνι. Επίσης, πατώντας πάνω σε κάποιο γνωστό μοτίβο, μπορούμε να δώσουμε τη δική μας παραλλαγή, αλλάζοντας ονόματα και ρόλους.
Παίζουμε με τη μαγική τράπουλα
Ο Τζιάνι Ροντάρι προτείνει την εξής θαυμάσια ιδέα: Τη δημιουργία μιας τράπουλας, που βασίζεται στις λεγόμενες «λειτουργίες». Οι λειτουργίες αυτές, σύμφωνα με έναν από τους σημαντικότερους μελετητές του παραμυθιού, τον ρώσο Βλαντιμίρ Προπ, ο οποίος προσδιόρισε ότι είναι 31 στον αριθμό, υπάρχουν, πάνω- κάτω, σε όλα τα παραμύθια. Ο Ροντάρι μάλιστα θεωρεί ότι μπορούμε να περιορίσουμε τις λειτουργίες από 31 σε 21. Όπως και 'χει, στο παιχνίδι αυτό φτιάχνουμε μια τράπουλα, που μπορεί το παιδί (ή τα παιδιά) να ζωγραφίσει, και πάνω σε κάθε χαρτί γράφουμε μία λειτουργία. Π.χ., «ο ήρωας νικά τον ανταγωνιστή του» ή «παίρνει κάτι μαγικό στα χέρια του» ή «εμφανίζεται ένας ψεύτικος ήρωας», κ.λπ.. Ανακατεύουμε τα χαρτιά και τραβώντας ένα-ένα, δημιουργούμε σταδιακά ένα παραμύθι με τη συνεργασία του παιδιού.
…και μερικές ακόμη ιδέες
Μπορούμε να διηγούμαστε μια ιστορία, αφήνοντας κάθε τόσο κενά, που θα τα συμπληρώνει το παιδί.
Μέσα από τις ζωγραφιές των παιδιών και κάνοντας τους κάποιες ερωτήσεις υπάρχει η δυνατότητα να ξεκινήσει ένα παραμύθι. Ακόμη καλύτερα αν υπάρχει μια σειρά από ζωγραφιές. Το ίδιο μπορεί να κάνουμε και με κάποιες φωτογραφίες.
Αν υπάρχουν περισσότερα παιδιά, ζητάμε από το καθένα να πει μια φράση και, συνδέοντάς τις, ξεκινάμε την ιστορία μας.
Χρησιμοποιώντας την τεχνική των κόμικς, ζωγραφίζουμε «συννεφάκια» πάνω από τα πρόσωπα σε δικές μας ζωγραφιές ή σε ζωγραφιές των παιδιών και καλούμε τα παιδιά να μας πουν τι λένε οι ήρωες.
Σημαντικά βοηθήματα:
Τζιάνι Ροντάρι, Η γραμματική της φαντασίας, εκδόσεις Μεταίχμιο.
Β.Γ. Προπ, Μορφολογία του παραμυθιού, εκδόσεις Καρδαμίτσα.
Αννέτα Παπαθανασίου-Ολυμπία Μπασκλαβάνη, Θεατροπαιχνίδια, εκδόσεις Κέδρος.
Το παραμύθι είναι λίγο σαν τα σύννεφα. Αν τους αφιερώσεις λίγο χρόνο, σίγουρα θα ανακαλύψεις εκεί κάποια εικόνα. Ιστορία μπορεί να γίνει μια ζωγραφιά κρεμασμένη στον τοίχο του παιδιού, ένα παιχνίδι μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα. Μία έντονη λεπτομέρεια μας βοηθάει να φανταστούμε ευκολότερα (για παράδειγμα, γιατί αυτός ο νάνος έχει αυτήν την τεράστια μύτη;). Ιστορία μπορεί να έχει ακόμη κι ένα σημάδι στον τοίχο.
Εμείς οι γονείς ανακαλύπτουμε πόσο περισσότερο τους αρέσει να ακούνε μια ιστορία φτιαγμένη γι' αυτά από τον μπαμπά ή τη μαμά…
Εξακολουθούμε να διαβάζουμε και βιβλία, αλλά ανακαλύπτουμε ότι οι δικές μας ιστορίες είναι μια «σκάλα» παραπάνω στην εκτίμηση των παιδιών.
Μιλώντας με ειδικούς, έμαθα ότι αυτό δεν αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση αλλά μάλλον είναι ο κανόνας. Οι ιστορίες που φτιάχνουν οι ίδιοι οι γονείς για τα παιδιά τους, συχνά και με τη δική τους συμβολή, θεωρούνται εξαιρετικά σημαντικές και ωφέλιμες.
Μην προσπαθήσετε να βάλετε μέσα «κρυμμένα» παιδαγωγικά μηνύματα. Τα παιδιά είναι πολύ περισσότερο έξυπνα απ' όσο συχνά θέλουμε να πιστέψουμε ή να παραδεχτούμε και -θέλουμε, δεν θέλουμε- στις ιστορίες που φτιάχνουμε βάζουμε μέσα και τον εαυτό μας, οπότε αν δεν πιέσουμε τα πράγματα, μπορεί το «θαύμα» να συμβεί από μόνο του!
Από το περιοδικό "Το παιδί μου κι εγώ"
Η "σάτιρα" του Λαζόπουλου
Ποιος φοβάται τη σάτιρα;
Ο κ. Λάκης Λαζόπουλος αναρωτιέται ποιον φοβίζει η σάτιρα. Δεν γνωρίζω ποιους φοβίζει η σάτιρα του κ. Λαζόπουλου –όχι πάντως την εξουσία- αλλά αν κρίνω από το γεγονός πως στο κανάλι στο οποίο είναι σύμβουλος προγράμματος εδώ και 4 χρόνια δεν υπάρχει άλλη σατιρική εκπομπή εκτός από τη δική του, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η σάτιρα σίγουρα φοβίζει τον ίδιο. Σε άλλη περίπτωση, θα υπήρχαν και άλλοι σατιρικοί καλλιτέχνες στο πρόγραμμα του Alpha. Είναι γνωστό πως σε πολύ δύσκολες εποχές –όπως η σημερινή – η σάτιρα και οι σατιρικοί συγγραφείς κάνουν πάρτι και έχουν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό. Είναι δε και απόλυτα λογικό. Το αξιοπερίεργο είναι πως – αν και όλοι το γνωρίζουν αυτό-φέτος η μόνη σατιρική εκπομπή (με πρόσωπο) στην ελληνική τηλεόραση είναι η εκπομπή του κ. Λαζόπουλου. Ο κ. Μητσικώστας δεν κάνει εκπομπή, ενώ η σάτιρα του κ. Πανούση προφανώς δεν κρίνεται καλή ούτε για το ραδιόφωνο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η επιτυχία της σάτιρας του κ. Λαζόπουλου: είναι η μόνη σάτιρα –παγκοσμίως- που αρέσει τόσο σε αυτούς τους οποίους σατιρίζει όσο και στις διαφημιστικές εταιρίες. Κυρίως σε αυτές. Ο κ. Λαζόπουλος είχε χαρακτηρίσει κάποτε την Αλίκη Βουγιουκλάκη «εθνική αποκοιμίστρα». Το κενό της εκλιπούσης δεν φαίνεται – το καλύπτει έξοχα ο ίδιος.
(Κείμενο του "Πιτσιρίκου" που προσυπογράφουμε)
Ο κ. Λάκης Λαζόπουλος αναρωτιέται ποιον φοβίζει η σάτιρα. Δεν γνωρίζω ποιους φοβίζει η σάτιρα του κ. Λαζόπουλου –όχι πάντως την εξουσία- αλλά αν κρίνω από το γεγονός πως στο κανάλι στο οποίο είναι σύμβουλος προγράμματος εδώ και 4 χρόνια δεν υπάρχει άλλη σατιρική εκπομπή εκτός από τη δική του, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η σάτιρα σίγουρα φοβίζει τον ίδιο. Σε άλλη περίπτωση, θα υπήρχαν και άλλοι σατιρικοί καλλιτέχνες στο πρόγραμμα του Alpha. Είναι γνωστό πως σε πολύ δύσκολες εποχές –όπως η σημερινή – η σάτιρα και οι σατιρικοί συγγραφείς κάνουν πάρτι και έχουν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό. Είναι δε και απόλυτα λογικό. Το αξιοπερίεργο είναι πως – αν και όλοι το γνωρίζουν αυτό-φέτος η μόνη σατιρική εκπομπή (με πρόσωπο) στην ελληνική τηλεόραση είναι η εκπομπή του κ. Λαζόπουλου. Ο κ. Μητσικώστας δεν κάνει εκπομπή, ενώ η σάτιρα του κ. Πανούση προφανώς δεν κρίνεται καλή ούτε για το ραδιόφωνο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η επιτυχία της σάτιρας του κ. Λαζόπουλου: είναι η μόνη σάτιρα –παγκοσμίως- που αρέσει τόσο σε αυτούς τους οποίους σατιρίζει όσο και στις διαφημιστικές εταιρίες. Κυρίως σε αυτές. Ο κ. Λαζόπουλος είχε χαρακτηρίσει κάποτε την Αλίκη Βουγιουκλάκη «εθνική αποκοιμίστρα». Το κενό της εκλιπούσης δεν φαίνεται – το καλύπτει έξοχα ο ίδιος.
(Κείμενο του "Πιτσιρίκου" που προσυπογράφουμε)
Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008
Ωραία βίντεο
Ο Δημήτρης, έφτιαξε ένα διασκεδαστικό site. Αξίζει να το επισκεφθείτε!http://www.giaplaka.gr/videoshare/
Αναρτήθηκε από kostasst στις 7:16 πμ
Μια ξεχωριστή κατάληψη
Εκδρομή στου Πραπόπουλου
Σε ποιο μέρος της πόλης μπορείς να κάτσεις και να δεις μια εικόνα για το πώς μπορεί να ήταν ο χώρος του Χαλανδρίου πριν από πολλά χρόνια;
Σε ποιο καφενείο μπορείς να πιείς καφέ και να τον ευχαριστηθείς (και μετά τον λογαριασμό);
Που μπορείς να αφήσεις το παιδί σου να παίξει ανάμεσα στις αμυγδαλιές και τις ελιές χωρίς να φοβάσαι ή να πληρώσεις;
Σε πόσα μέρη της πόλης μπορείς να ¨αράξεις¨και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο χωριό σου;
Μια ομάδα νέων ανθρώπων κατάφερε να συγκεράσει όλα αυτά (μαζί με θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, μαθήματα ισπανικών κλπ)σε ένα μέρος και να δημιουργήσει όλα αυτά που η ισχύς του κράτους και η πολιτική βούληση των διοικήσεων του δήμου Χαλανδρίου τα τελευταία χρόνια δεν μπόρεσε να κάνει.
Στο κτήμα Πραπόπουλου εδώ και ένα χρόνο η κατάληψη μπόρεσε να καταστήσει ένα κτήριο του μεσοπολέμου σε ετοιμόρροπη κατάσταση ένα ζωντανό κύτταρο της ζωής στη πόλη και να αποδείξει ότι όταν υπάρχει η βούληση από τα κάτω πολλά πράγματα που η μίζερη καθημερινότητα τα κάνει αδύνατα μπορεί να συμβούν.
Κ. Γερολυμάτος
¨...το βασικό είναι ότι όσο πιο μαζικό γίνει, όσο πιο πολύ η γειτονιά αγκαλιάσει και αισθανθεί ότι η κατάλειψη Πραπόπουλου δεν αποτελείται από τίποτα περίεργους που κάνουν την «μαγκιά» τους ή από φοιτητές που βρήκαν ένα χώρο για να περνάνε καλά με την παρέα τους τόσο το καλύτερο. Ήδη δειλά – δειλά αυτό γίνεται αφού και στην παιδική παράσταση που ανεβάσαμε ήρθανε γείτονες, και σήμερα πιστεύω θα έρθουν αρκετοί και πιστεύω ότι είδαν ότι εδώ δεν βρίσκονται κακοποιά στοιχεία αλλά νέοι της περιοχής οι οποίοι ενδιαφέρονται ο χώρος του κτήματος Πραπόπουλου να γίνει ένας ζωντανός πολιτιστικός χώρος και όχι να αποκτήσει κάποια χρήση εμπορικού χαρακτήρα.. Ο οποιοσδήποτε ήξερε το χώρο θα διαπιστώσει ότι μέσα στον ένα χρόνο κατάληψης έχει πέσει πολύ δουλειά , πολύ ενέργεια και παρ΄ όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που υπάρχουν συνεχίζουμε και καλούμε τον οποιοδήποτε να έρθει στην κατάληψη και να το διαπιστώσει. Εγώ σαν γονέας και εκπαιδευτικός χάρηκα που χτες πέρασαν από εδώ 2 μαθητές μου από το σχολείο...¨
Γιάννης Κ.
Σημείωση: Το κτήμα Πραπόπουλου βρίσκεται κοντά στο θέατρο της ρεματιάς, στο Χαλάνδρι
Σε ποιο μέρος της πόλης μπορείς να κάτσεις και να δεις μια εικόνα για το πώς μπορεί να ήταν ο χώρος του Χαλανδρίου πριν από πολλά χρόνια;
Σε ποιο καφενείο μπορείς να πιείς καφέ και να τον ευχαριστηθείς (και μετά τον λογαριασμό);
Που μπορείς να αφήσεις το παιδί σου να παίξει ανάμεσα στις αμυγδαλιές και τις ελιές χωρίς να φοβάσαι ή να πληρώσεις;
Σε πόσα μέρη της πόλης μπορείς να ¨αράξεις¨και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο χωριό σου;
Μια ομάδα νέων ανθρώπων κατάφερε να συγκεράσει όλα αυτά (μαζί με θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, μαθήματα ισπανικών κλπ)σε ένα μέρος και να δημιουργήσει όλα αυτά που η ισχύς του κράτους και η πολιτική βούληση των διοικήσεων του δήμου Χαλανδρίου τα τελευταία χρόνια δεν μπόρεσε να κάνει.
Στο κτήμα Πραπόπουλου εδώ και ένα χρόνο η κατάληψη μπόρεσε να καταστήσει ένα κτήριο του μεσοπολέμου σε ετοιμόρροπη κατάσταση ένα ζωντανό κύτταρο της ζωής στη πόλη και να αποδείξει ότι όταν υπάρχει η βούληση από τα κάτω πολλά πράγματα που η μίζερη καθημερινότητα τα κάνει αδύνατα μπορεί να συμβούν.
Κ. Γερολυμάτος
¨...το βασικό είναι ότι όσο πιο μαζικό γίνει, όσο πιο πολύ η γειτονιά αγκαλιάσει και αισθανθεί ότι η κατάλειψη Πραπόπουλου δεν αποτελείται από τίποτα περίεργους που κάνουν την «μαγκιά» τους ή από φοιτητές που βρήκαν ένα χώρο για να περνάνε καλά με την παρέα τους τόσο το καλύτερο. Ήδη δειλά – δειλά αυτό γίνεται αφού και στην παιδική παράσταση που ανεβάσαμε ήρθανε γείτονες, και σήμερα πιστεύω θα έρθουν αρκετοί και πιστεύω ότι είδαν ότι εδώ δεν βρίσκονται κακοποιά στοιχεία αλλά νέοι της περιοχής οι οποίοι ενδιαφέρονται ο χώρος του κτήματος Πραπόπουλου να γίνει ένας ζωντανός πολιτιστικός χώρος και όχι να αποκτήσει κάποια χρήση εμπορικού χαρακτήρα.. Ο οποιοσδήποτε ήξερε το χώρο θα διαπιστώσει ότι μέσα στον ένα χρόνο κατάληψης έχει πέσει πολύ δουλειά , πολύ ενέργεια και παρ΄ όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που υπάρχουν συνεχίζουμε και καλούμε τον οποιοδήποτε να έρθει στην κατάληψη και να το διαπιστώσει. Εγώ σαν γονέας και εκπαιδευτικός χάρηκα που χτες πέρασαν από εδώ 2 μαθητές μου από το σχολείο...¨
Γιάννης Κ.
Σημείωση: Το κτήμα Πραπόπουλου βρίσκεται κοντά στο θέατρο της ρεματιάς, στο Χαλάνδρι
Ελληνόπουλα και παχυσαρκία
1 ΣΤΑ 3 ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ 3-12 ΕΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΑΡΑ Ή ΠΑΧΥΣΑΡΚΑ
Το Ίδρυμα ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, με στόχο να συμβάλλει στη βελτίωση των διατροφικών συνηθειών των Ελλήνων, παρουσίασε στις 13 Νοεμβρίου, σε ειδική Συνέντευξη Τύπου που έλαβε χώρα στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, τα βασικά ευρήματα της τελευταίας πανελλήνιας ποσοτικής έρευνας διατροφικών συνηθειών παιδιών και εφήβων που διενήργησε.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την εταιρεία ερευνών CENTRUM research σε δείγμα 1305 ατόμων ηλικίας 3-18 ετών. Στην έρευνα απάντησαν οι υπεύθυνοι για τη διατροφή των παιδιών ηλικίας 3-12 ετών (συνήθως οι μητέρες τους), ενώ για τις ηλικίες 13-18 ετών απάντησαν οι ίδιοι.
Τα κύρια συμπεράσματα της έρευνας παρατίθενται στη συνέχεια:
Ένα στα τρία παιδιά ηλικίας 3-12 ετών έχει υπερβάλλον σωματικό βάρος (Σχ. 1).
Το πρόβλημα του υπερβάλλοντος βάρους κορυφώνεται στις ηλικίες των 7-12 ετών και μάλιστα στις αγροτικές περιοχές, όπου το ποσοστό των υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών φτάνει περίπου στο ένα στα δύο!!! Άξιο λόγου είναι επίσης το γεγονός ότι στη νηπιακή ηλικία των 3-6 ετών, 1 στα 5 παιδιά είναι λιποβαρές.
Στο σύνολο του δείγματος, 1 στα 4 παιδιά ηλικίας 3-18 ετών είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο.
Σχετικά με τις καταναλωτικές συνήθειες των παχύσαρκων παιδιών, η έρευνα κατέδειξε ότι σε σχέση με τα παιδιά φυσιολογικού βάρους αυτά:
o καταναλώνουν περισσότερα γλυκά ή μη σπιτικά γλυκά αρτοσκευάσματα στο πρωινό τους (32% έναντι 20%),
o καταναλώνουν λιγότερα λαχανικά (4.9 φορές την εβδομάδα έναντι 6),
o καταναλώνουν σνακ όπως γαριδάκια, πατατάκια κ.λπ. σε υπερδιπλάσια συχνότητα (125% παραπάνω),
o δεν καταναλώνουν καθόλου πρωινό σε μεγαλύτερο βαθμό (19% σε σχέση με 12%),
o καταναλώνουν σε μικρότερο βαθμό ένα «επαρκές πρωινό»1 (30% έναντι 46%).
Από τα πορίσματα της έρευνας προέκυψε ότι οι ερωτηθέντες δεν έχουν την πραγματική εικόνα του βάρους τους. Έτσι, από τη μια μεριά οι μητέρες παιδιών ηλικίας 3-12 ετών θεωρούν σε μεγάλο βαθμό τα παιδιά τους φυσιολογικά σε βάρος, ενώ, όπως φαίνεται στο Σχήμα 1, τα ποσοστά των υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών αυτής της ηλικίας είναι υψηλά (31%)· από την άλλη μεριά, οι έφηβοι ηλικίας 13-18 ετών θεωρούν σε μεγάλο βαθμό ότι έχουν παραπάνω βάρος από το φυσιολογικό, ενώ αυτό δεν ισχύει. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι έφηβοι υποβάλλονται σε δίαιτες, χωρίς πολλές φορές να το χρειάζονται.
Ένα εξίσου σημαντικό εύρημα είναι ότι σχεδόν οι μισοί παχύσαρκοι και υπέρβαροι είναι ικανοποιημένοι με το βάρος τους· μάλιστα 1 στους 10 θεωρεί ότι είναι πιο αδύνατος από όσο θα ήθελε. Αντίθετα, 1 στους 10 λιποβαρείς και 2 στους 10 με φυσιολογικό βάρος θεωρεί τον εαυτό του πιο βαρύ από όσο θα ήθελε και καταλήγει σε δίαιτα.
Λιγότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες τρώνε ένα «επαρκές» πρωινό, ενώ το 14% δεν τρώει καθόλου πρωινό (Σχ. 2), με την κακή αυτή συνήθεια να υιοθετείται περισσότερο από τους νέους 16-18 ετών, όπου 1 στους 4 φεύγει το πρωί από το σπίτι με άδειο στομάχι.
Όσον αφορά στην κατανάλωση φρούτων, με δεδομένο ότι η ενδεικτική ποσότητα ημερήσιας κατανάλωσης είναι 2-3 φρούτα, οι μισοί περίπου ερωτηθέντες, σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, καταναλώνουν μόνο ένα φρούτο ή ένα ποτήρι χυμό την ημέρα ή δεν καταναλώνουν καθόλου φρούτα. Χειρότερα τα πάνε τα παιδιά μας με τα λαχανικά, αφού σε όλες τις ηλικιακές ομάδες η κατανάλωσή τους είναι χαμηλότερη από 1 φορά την ημέρα.
Οι έφηβοι καταναλώνουν με μεγαλύτερη συχνότητα, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, γρήγορο φαγητό, με ένα ποσοστό 11% να το καταναλώνει περισσότερες από 5 φορές την εβδομάδα. Κύρια προτίμησή τους, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα, το σουβλάκι.
Η έρευνα ακόμα έδειξε ότι η σχέση των παιδιών μας με τη μεσογειακή διατροφή δεν είναι ιδιαίτερα καλή, αφού μοντέλο μεσογειακής διατροφής («καλό» σκορ)2 ακολουθεί μόλις το 10% του συνόλου των ερωτηθέντων, με τους εφήβους να έχουν το χαμηλότερο σκορ. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αντίστοιχη μελέτη που έχει γίνει σε μια άλλη μεσογειακή χώρα, την Ισπανία, «καλό» σκορ μεσογειακής διατροφής είχε το 46% των ερωτηθέντων. Όπως έδειξε η έρευνα, το μορφωτικό επίπεδο των γονέων, αλλά και το να τρώει το παιδί έστω μια φορά την ημέρα μαζί με κάποιο γονιό του, επηρεάζει θετικά το σκορ μεσογειακής διατροφής.
Σημαντικά είναι και τα ευρήματα της έρευνας για τη σωματική και την καθιστική δραστηριότητα των παιδιών μας. Ενώ ο ενδεδειγμένος χρόνος σωματικής δραστηριότητας είναι τουλάχιστον 1 ώρα την ημέρα, σχεδόν τα μισά Ελληνόπουλα βρίσκονται κάτω από αυτό το όριο. Το ποσοστό αυτό αυξάνει με την αύξηση της ηλικίας, και φτάνει στους νέους 16-18 ετών σχεδόν στο 70% (Σχ. 3). Από την άλλη μεριά, ο χρόνος των καθιστικών δραστηριοτήτων (παρακολούθηση τηλεόρασης, παιχνίδια σε Η/Υ, κ.λπ.) πρέπει να περιορίζεται σε λιγότερες από 2 ώρες. Από την έρευνα προέκυψε ότι το 14% των ερωτηθέντων ξεπερνά τις 2 ώρες καθιστικών δραστηριοτήτων, με το ποσοστό αυτό να αυξάνει με την αύξηση της ηλικίας. Συγκεκριμένα, το όριο των 2 ωρών ξεπερνά διπλάσιο ποσοστό εφήβων (13-18 ετών) απ’ ό,τι παιδιών (3-12 ετών).
Είναι σημαντικό να αντιστραφούν ήδη από τη νεαρή ηλικία οι συνήθειες αυτές που οδηγούν σε αύξηση της παχυσαρκίας και, κατ’ επέκταση, σε σημαντικά προβλήματα υγείας στην ενήλικη ζωή. Το Ίδρυμα ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, μέσω των δράσεών του, φιλοδοξεί να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση και την ενημέρωση των παιδιών και των εφήβων στις αρχές της ισορροπημένης διατροφής και της τακτικής σωματικής δραστηριότητας. Θα συνεχίσει να διεξάγει τέτοιες έρευνες ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να καταγράφει πιθανές αλλαγές που πραγματοποιούνται σε βάθος χρόνου, να ενημερώνει όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, και, τέλος, να αναπροσαρμόζει τις δράσεις του με τελικό στόχο τη βελτίωση των διατροφικών συνηθειών των Ελλήνων.
Το «επαρκές» πρωινό περιλαμβάνει ένα γαλακτοκομικό προϊόν ή ένα φρούτο/χυμό και τουλάχιστον κάποιο ακόμα τρόφιμο από διαφορετική διατροφική ομάδα.
Το σκορ μεσογειακής διατροφής (KIDMED) είναι ένας δείκτης που βασίζεται στις αρχές της μεσογειακής διατροφής και δείχνει πόσο ακολουθούν τα παιδιά και οι έφηβοι τις αρχές αυτές. Όσο πιο μεγάλο είναι το σκορ τόσο μεγαλύτερη είναι και η συμμόρφωση με τη μεσογειακή διατροφή. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον δείκτη και τη συγκεκριμένη αναφορά θα βρείτε: Lluis Serra-Majem et al. 2004. Food, youth and the Mediterranean diet in Spain. Development of KIDMED, Mediterranean Diet Quality Index in children and adolescents; Public Health Nutrition: 7(7), 931-935.
Ταυτότητα έρευνας
· Η έρευνα διενεργήθηκε από 7/5/2007-19/7/2007
· Είναι ποσοτική με προσωπικές τηλεφωνικές συνεντεύξεις
· Έχει δείγμα 1305 ατόμων ηλικίας 3-18 ετών, αντιπροσωπευτικό του Ελληνικού πληθυσμού ως προς:
· το φύλο
· την ηλικία (3-18)
· τη γεωγραφική περιοχή (Αθήνα/Θεσσαλονίκη/Αστικές /Αγροτικές περιοχές)
Εταιρεία Ερευνών: Centrum research
Το Ίδρυμα ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, με στόχο να συμβάλλει στη βελτίωση των διατροφικών συνηθειών των Ελλήνων, παρουσίασε στις 13 Νοεμβρίου, σε ειδική Συνέντευξη Τύπου που έλαβε χώρα στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, τα βασικά ευρήματα της τελευταίας πανελλήνιας ποσοτικής έρευνας διατροφικών συνηθειών παιδιών και εφήβων που διενήργησε.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την εταιρεία ερευνών CENTRUM research σε δείγμα 1305 ατόμων ηλικίας 3-18 ετών. Στην έρευνα απάντησαν οι υπεύθυνοι για τη διατροφή των παιδιών ηλικίας 3-12 ετών (συνήθως οι μητέρες τους), ενώ για τις ηλικίες 13-18 ετών απάντησαν οι ίδιοι.
Τα κύρια συμπεράσματα της έρευνας παρατίθενται στη συνέχεια:
Ένα στα τρία παιδιά ηλικίας 3-12 ετών έχει υπερβάλλον σωματικό βάρος (Σχ. 1).
Το πρόβλημα του υπερβάλλοντος βάρους κορυφώνεται στις ηλικίες των 7-12 ετών και μάλιστα στις αγροτικές περιοχές, όπου το ποσοστό των υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών φτάνει περίπου στο ένα στα δύο!!! Άξιο λόγου είναι επίσης το γεγονός ότι στη νηπιακή ηλικία των 3-6 ετών, 1 στα 5 παιδιά είναι λιποβαρές.
Στο σύνολο του δείγματος, 1 στα 4 παιδιά ηλικίας 3-18 ετών είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο.
Σχετικά με τις καταναλωτικές συνήθειες των παχύσαρκων παιδιών, η έρευνα κατέδειξε ότι σε σχέση με τα παιδιά φυσιολογικού βάρους αυτά:
o καταναλώνουν περισσότερα γλυκά ή μη σπιτικά γλυκά αρτοσκευάσματα στο πρωινό τους (32% έναντι 20%),
o καταναλώνουν λιγότερα λαχανικά (4.9 φορές την εβδομάδα έναντι 6),
o καταναλώνουν σνακ όπως γαριδάκια, πατατάκια κ.λπ. σε υπερδιπλάσια συχνότητα (125% παραπάνω),
o δεν καταναλώνουν καθόλου πρωινό σε μεγαλύτερο βαθμό (19% σε σχέση με 12%),
o καταναλώνουν σε μικρότερο βαθμό ένα «επαρκές πρωινό»1 (30% έναντι 46%).
Από τα πορίσματα της έρευνας προέκυψε ότι οι ερωτηθέντες δεν έχουν την πραγματική εικόνα του βάρους τους. Έτσι, από τη μια μεριά οι μητέρες παιδιών ηλικίας 3-12 ετών θεωρούν σε μεγάλο βαθμό τα παιδιά τους φυσιολογικά σε βάρος, ενώ, όπως φαίνεται στο Σχήμα 1, τα ποσοστά των υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών αυτής της ηλικίας είναι υψηλά (31%)· από την άλλη μεριά, οι έφηβοι ηλικίας 13-18 ετών θεωρούν σε μεγάλο βαθμό ότι έχουν παραπάνω βάρος από το φυσιολογικό, ενώ αυτό δεν ισχύει. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι έφηβοι υποβάλλονται σε δίαιτες, χωρίς πολλές φορές να το χρειάζονται.
Ένα εξίσου σημαντικό εύρημα είναι ότι σχεδόν οι μισοί παχύσαρκοι και υπέρβαροι είναι ικανοποιημένοι με το βάρος τους· μάλιστα 1 στους 10 θεωρεί ότι είναι πιο αδύνατος από όσο θα ήθελε. Αντίθετα, 1 στους 10 λιποβαρείς και 2 στους 10 με φυσιολογικό βάρος θεωρεί τον εαυτό του πιο βαρύ από όσο θα ήθελε και καταλήγει σε δίαιτα.
Λιγότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες τρώνε ένα «επαρκές» πρωινό, ενώ το 14% δεν τρώει καθόλου πρωινό (Σχ. 2), με την κακή αυτή συνήθεια να υιοθετείται περισσότερο από τους νέους 16-18 ετών, όπου 1 στους 4 φεύγει το πρωί από το σπίτι με άδειο στομάχι.
Όσον αφορά στην κατανάλωση φρούτων, με δεδομένο ότι η ενδεικτική ποσότητα ημερήσιας κατανάλωσης είναι 2-3 φρούτα, οι μισοί περίπου ερωτηθέντες, σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, καταναλώνουν μόνο ένα φρούτο ή ένα ποτήρι χυμό την ημέρα ή δεν καταναλώνουν καθόλου φρούτα. Χειρότερα τα πάνε τα παιδιά μας με τα λαχανικά, αφού σε όλες τις ηλικιακές ομάδες η κατανάλωσή τους είναι χαμηλότερη από 1 φορά την ημέρα.
Οι έφηβοι καταναλώνουν με μεγαλύτερη συχνότητα, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, γρήγορο φαγητό, με ένα ποσοστό 11% να το καταναλώνει περισσότερες από 5 φορές την εβδομάδα. Κύρια προτίμησή τους, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα, το σουβλάκι.
Η έρευνα ακόμα έδειξε ότι η σχέση των παιδιών μας με τη μεσογειακή διατροφή δεν είναι ιδιαίτερα καλή, αφού μοντέλο μεσογειακής διατροφής («καλό» σκορ)2 ακολουθεί μόλις το 10% του συνόλου των ερωτηθέντων, με τους εφήβους να έχουν το χαμηλότερο σκορ. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αντίστοιχη μελέτη που έχει γίνει σε μια άλλη μεσογειακή χώρα, την Ισπανία, «καλό» σκορ μεσογειακής διατροφής είχε το 46% των ερωτηθέντων. Όπως έδειξε η έρευνα, το μορφωτικό επίπεδο των γονέων, αλλά και το να τρώει το παιδί έστω μια φορά την ημέρα μαζί με κάποιο γονιό του, επηρεάζει θετικά το σκορ μεσογειακής διατροφής.
Σημαντικά είναι και τα ευρήματα της έρευνας για τη σωματική και την καθιστική δραστηριότητα των παιδιών μας. Ενώ ο ενδεδειγμένος χρόνος σωματικής δραστηριότητας είναι τουλάχιστον 1 ώρα την ημέρα, σχεδόν τα μισά Ελληνόπουλα βρίσκονται κάτω από αυτό το όριο. Το ποσοστό αυτό αυξάνει με την αύξηση της ηλικίας, και φτάνει στους νέους 16-18 ετών σχεδόν στο 70% (Σχ. 3). Από την άλλη μεριά, ο χρόνος των καθιστικών δραστηριοτήτων (παρακολούθηση τηλεόρασης, παιχνίδια σε Η/Υ, κ.λπ.) πρέπει να περιορίζεται σε λιγότερες από 2 ώρες. Από την έρευνα προέκυψε ότι το 14% των ερωτηθέντων ξεπερνά τις 2 ώρες καθιστικών δραστηριοτήτων, με το ποσοστό αυτό να αυξάνει με την αύξηση της ηλικίας. Συγκεκριμένα, το όριο των 2 ωρών ξεπερνά διπλάσιο ποσοστό εφήβων (13-18 ετών) απ’ ό,τι παιδιών (3-12 ετών).
Είναι σημαντικό να αντιστραφούν ήδη από τη νεαρή ηλικία οι συνήθειες αυτές που οδηγούν σε αύξηση της παχυσαρκίας και, κατ’ επέκταση, σε σημαντικά προβλήματα υγείας στην ενήλικη ζωή. Το Ίδρυμα ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, μέσω των δράσεών του, φιλοδοξεί να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση και την ενημέρωση των παιδιών και των εφήβων στις αρχές της ισορροπημένης διατροφής και της τακτικής σωματικής δραστηριότητας. Θα συνεχίσει να διεξάγει τέτοιες έρευνες ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να καταγράφει πιθανές αλλαγές που πραγματοποιούνται σε βάθος χρόνου, να ενημερώνει όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, και, τέλος, να αναπροσαρμόζει τις δράσεις του με τελικό στόχο τη βελτίωση των διατροφικών συνηθειών των Ελλήνων.
Το «επαρκές» πρωινό περιλαμβάνει ένα γαλακτοκομικό προϊόν ή ένα φρούτο/χυμό και τουλάχιστον κάποιο ακόμα τρόφιμο από διαφορετική διατροφική ομάδα.
Το σκορ μεσογειακής διατροφής (KIDMED) είναι ένας δείκτης που βασίζεται στις αρχές της μεσογειακής διατροφής και δείχνει πόσο ακολουθούν τα παιδιά και οι έφηβοι τις αρχές αυτές. Όσο πιο μεγάλο είναι το σκορ τόσο μεγαλύτερη είναι και η συμμόρφωση με τη μεσογειακή διατροφή. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον δείκτη και τη συγκεκριμένη αναφορά θα βρείτε: Lluis Serra-Majem et al. 2004. Food, youth and the Mediterranean diet in Spain. Development of KIDMED, Mediterranean Diet Quality Index in children and adolescents; Public Health Nutrition: 7(7), 931-935.
Ταυτότητα έρευνας
· Η έρευνα διενεργήθηκε από 7/5/2007-19/7/2007
· Είναι ποσοτική με προσωπικές τηλεφωνικές συνεντεύξεις
· Έχει δείγμα 1305 ατόμων ηλικίας 3-18 ετών, αντιπροσωπευτικό του Ελληνικού πληθυσμού ως προς:
· το φύλο
· την ηλικία (3-18)
· τη γεωγραφική περιοχή (Αθήνα/Θεσσαλονίκη/Αστικές /Αγροτικές περιοχές)
Εταιρεία Ερευνών: Centrum research
ΣΤΑΣΗ
Από τον Φλεβάρη του ’97 ως σήμερα, η ΣΤάΣΗ στο Χαλάνδρι μετρά ήδη 17 φύλλα και 8 χρόνια μαχητικής και ανεξάρτητης παρέμβασης στα τεκταινόμενα της πόλης μας και όχι μόνο... Από την εφημερίδα «ΣΤΡΟΦΗ» των χρόνων 1980-82, στην «Ακροβασία στο Χαλάνδρι» του 1985-1991 και τώρα στην ΣΤάΣΗ συναντήθηκαν άνθρωποι με παρελθόν, παρόν και μέλλον στη διεκδίκηση μιας άλλης πόλης και μιας άλλης κοινωνίας. Σε αυτά τα χρόνια αλλάξαμε ονόματα, αλλά όχι και μυαλά, χάσαμε παλιούς και κερδίσαμε νέους φίλους προσπαθώντας να συναντηθούμε με όσους αρνήθηκαν την ιδιώτευση, την ενσωμάτωση και την συναλλαγή με τις ποικιλώνυμες εξουσίες. Αριστεροί που όπως λέγαμε και στο πρώτο φύλλο του 1997 προσπαθήσαμε, και σε μεγάλο βαθμό καταφέραμε, να βρεθούμε εκεί που δημιουργούνται τα γεγονότα ξεσκεπάζοντας τους αρνητικούς πρωταγωνιστές τους. Στις επιτροπές αγώνα ενάντια στα μεγάλα έργα και την ολυμπιάδα, στις γειτονιές του Πεύκο- Πολίτη και του Συνοικισμού, στην υπεράσπιση της ρεματιάς και των ελεύθερων χώρων, στο εργοστάσιο Δουζένη και την πλατεία, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να χρεώσει στην ΣΤάΣΗ απουσία ή αδιαφορία στα θέματα που καθορίζουν την πορεία της πόλης μας. Ταυτόχρονα τα τελευταία χρόνια η ΣΤάΣΗ με σειρά εκδηλώσεων και συζητήσεων προσπαθεί να δημιουργήσει ένα χώρο διαλόγου και προβληματισμού για σειρά ζητημάτων που ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια της πόλης και των διεκδικήσεων των κατοίκων. Έτσι οργάνωσε συζητήσεις για τους μετανάστες, τον εμφύλιο, τα δημοκρατικά δικαιώματα, την ιστορία της πόλης, τις διακοπές, την ζωοφιλία. Παρουσίασε βιβλία και συγγραφείς ενώ οργάνωσε και βραδιές μνήμης στο έργο σημαντικών αριστερών διανοητών της πόλης μας. Τελευταία πρωτοβουλία αποτελεί η ηλεκτρονική εφημερίδα ΣΤάΣΗ (www.stasi.gr) που φιλοδοξεί να καλύψει το κενό που δημιουργείται από την σχετικά αραιή έκδοση της εφημερίδας, αλλά και την διευρυνόμενη χρήση του διαδικτύου ως μέσου επικοινωνίας και ενημέρωσης.
Νέα απειλή για το Χαλάνδρι
Χαλάνδρι 3 / 12 / 2007
Πρόταση τοπικού δημοψηφίσματος
σχετικά με την σχεδιαζόμενη μετεγκατάσταση
των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών
στην περιοχή του Νομισματοκοπείου.
Προς τους
Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου, Δήμαρχο, Επικεφαλείς Δημοτικών Παρατάξεων,
Δημοτικούς Συμβούλους Χαλανδρίου.
Είναι γνωστό ότι, με την απόφαση της διυπουργικής επιτροπής στις 2/8/07, ανακοινώθηκε η μετεγκατάσταση των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών στην πόλη μας και η ανέγερση κτιριακών εγκαταστάσεων 55000 τ.μ, σε έκταση 30 στρεμμάτων στην περιοχή του Νομισματοκοπείου. Σε περίπτωση υλοποίησης αυτών των σχεδίων, είναι προφανές ότι θα επιβαρυνθεί υπέρμετρα η πόλη, το φυσικό περιβάλλον και η ποιότητα ζωής των κατοίκων της.
Παρά τις επίμονες προσπάθειές μας, η διοίκηση του δήμου αρνείται μέχρι σήμερα να φέρει προς συζήτηση το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, ενώ μαθαίνουμε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη διαγωνισμός για την ανάδειξη του τεχνικού συμβούλου του έργου.
Πιστεύουμε ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πάρει τελεσίδικες αποφάσεις - που θα υπονομεύσουν το μέλλον της πόλης και των κατοίκων της - ερήμην τους. Κανείς, ούτε ο δήμαρχος κ Ζαφειρόπουλος, δεν έχει την ηθική νομιμοποίηση να χειρίζεται εν κρυπτώ και εν αγνοία των δημοτών, του Δημοτικού Συμβουλίου, όσο ακόμη και της παράταξής του, ένα τόσο σημαντικό θέμα για την πόλη μας.
Πιστεύουμε ότι οι μόνοι αρμόδιοι να κρίνουν και να αποφασίσουν για το θέμα της μετεγκατάστασης των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών, την οικοδόμηση ενός από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους στην πόλη, τις κυκλοφοριακές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις καθώς και για τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά» οφέλη, που υπόσχεται ο κ. δήμαρχος, είναι οι κάτοικοι αυτής της πόλης.
Σύμφωνα με τη δυνατότητα που μας δίνει το άρθρο 216 του νέου δημοτικού και κοινοτικού κώδικα, ζητούμε την διεξαγωγή τοπικού δημοψηφίσματος ώστε να εκφραστεί η πραγματική θέληση των δημοτών του Χαλανδρίου, μετά από μια δημοκρατική διαδικασία αναλυτικής εξήγησης των θέσεων, τόσο των υποστηρικτών όσο και των πολέμιων αυτής της επιλογής.
Εμείς είμαστε έτοιμοι να συνεισφέρουμε με τεκμηριωμένες απόψεις και επιχειρήματα σε έναν οργανωμένο δημόσιο διάλογο και να αποδείξουμε σε κάθε καλόπιστο συμπολίτη, ότι μπορεί να υπάρξει και άλλη προοπτική αξιοποίησης των 30 στρεμμάτων του Νομισματοκοπείου προς όφελος της πόλης. Ευελπιστούμε ότι ο κ Ζαφειρόπουλος και η παράταξή του θα έχουν την δημοκρατική ευαισθησία να θέσουν τις επιλογές τους στην κρίση όλων και δεν θα κρυφτούν πίσω από την πλειοψηφία που διαθέτουν, ελέω εκλογικού νόμου, στο δημοτικό συμβούλιο.
Υπενθυμίζουμε ότι στην παράγραφο 1 του άρθρου 216 του κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, προβλέπεται ότι:
«οι δημοτικές και κοινοτικές αρχές, προκειμένου να λάβουν απόφαση για σοβαρά θέματα που ανήκουν στη σφαίρα των αρμοδιοτήτων τους, μπορούν να διεξάγουν τοπικό δημοψήφισμα, σύμφωνα με τις ειδικότερες ρυθμίσεις του παρόντος.»
Όπως σαφώς ορίζεται στην παράγραφο 6 το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, είναι δεσμευτικό για την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Επίσης σύμφωνα με την παράγραφο 2 :
«Το τοπικό δημοψήφισμα διεξάγεται μετά από απόφαση του οικείου συμβουλίου, που λαμβάνεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων (2/3) του συνόλου των μελών του με την οποία διαπιστώνεται η αναγκαιότητα διεξαγωγής αυτού και προσδιορίζεται το ερώτημα που πρόκειται να τεθεί σε ψηφοφορία, η ημερομηνία διεξαγωγής του και το ύψος της δαπάνης που θα προκληθεί. Με την ίδια απόφαση το συμβούλιο ορίζει ειδική επιτροπή, η οποία αποτελείται από αιρετούς και υπαλλήλους, αρμόδια για την οργάνωση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.»
Στην παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου επισημαίνεται ότι:
«Τοπικό δημοψήφισμα διεξάγεται, επίσης, μετά από αίτηση του ενός τρίτου (1/3) των δημοτών για την ένωση Δήμων και Κοινοτήτων, σύμφωνα με το άρθρο 3, καθώς και μετά από αίτηση του ενός τρίτου (1/3) των εκλογέων τοπικού διαμερίσματος για την προσάρτησή του σε άλλο Δήμο ή Κοινότητα. Στην αίτηση αναγράφεται το υπό ψηφοφορία θέμα και τίθενται οι υπογραφές των δημοτών.
Στην περίπτωση αυτή το συμβούλιο του Δήμου ή της Κοινότητας μέσα σε έναν (1) μήνα από την υποβολή της αίτησης υποχρεούται να προβεί στην προκήρυξη του δημοψηφίσματος».
Θεωρούμε ότι η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα τόσο σοβαρό θέμα αποτελεί δημοκρατική επιταγή για το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και όλων των πολιτών του Χαλανδρίου. Με την βεβαιότητα ότι όλες οι δημοτικές παρατάξεις θα συμβάλλουν αποφασιστικά, τόσο στην υιοθέτηση του αιτήματος που σήμερα καταθέτουμε, όσο και στην ουσιαστική προετοιμασία του με στόχο την μεγάλη συμμετοχή των πολιτών του Χαλανδρίου σε αυτό, καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο να αποφασίσει την άμεση διενέργεια του δημοψηφίσματος.
Γιώργος Λιερός, Σίμος Ρούσσος
Δημοτικοί σύμβουλοι της παράταξης «αντίΣΤαΣΗ με τους Πολίτες του Χαλανδρίου»
Πρόταση τοπικού δημοψηφίσματος
σχετικά με την σχεδιαζόμενη μετεγκατάσταση
των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών
στην περιοχή του Νομισματοκοπείου.
Προς τους
Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου, Δήμαρχο, Επικεφαλείς Δημοτικών Παρατάξεων,
Δημοτικούς Συμβούλους Χαλανδρίου.
Είναι γνωστό ότι, με την απόφαση της διυπουργικής επιτροπής στις 2/8/07, ανακοινώθηκε η μετεγκατάσταση των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών στην πόλη μας και η ανέγερση κτιριακών εγκαταστάσεων 55000 τ.μ, σε έκταση 30 στρεμμάτων στην περιοχή του Νομισματοκοπείου. Σε περίπτωση υλοποίησης αυτών των σχεδίων, είναι προφανές ότι θα επιβαρυνθεί υπέρμετρα η πόλη, το φυσικό περιβάλλον και η ποιότητα ζωής των κατοίκων της.
Παρά τις επίμονες προσπάθειές μας, η διοίκηση του δήμου αρνείται μέχρι σήμερα να φέρει προς συζήτηση το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, ενώ μαθαίνουμε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη διαγωνισμός για την ανάδειξη του τεχνικού συμβούλου του έργου.
Πιστεύουμε ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πάρει τελεσίδικες αποφάσεις - που θα υπονομεύσουν το μέλλον της πόλης και των κατοίκων της - ερήμην τους. Κανείς, ούτε ο δήμαρχος κ Ζαφειρόπουλος, δεν έχει την ηθική νομιμοποίηση να χειρίζεται εν κρυπτώ και εν αγνοία των δημοτών, του Δημοτικού Συμβουλίου, όσο ακόμη και της παράταξής του, ένα τόσο σημαντικό θέμα για την πόλη μας.
Πιστεύουμε ότι οι μόνοι αρμόδιοι να κρίνουν και να αποφασίσουν για το θέμα της μετεγκατάστασης των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών, την οικοδόμηση ενός από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους στην πόλη, τις κυκλοφοριακές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις καθώς και για τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά» οφέλη, που υπόσχεται ο κ. δήμαρχος, είναι οι κάτοικοι αυτής της πόλης.
Σύμφωνα με τη δυνατότητα που μας δίνει το άρθρο 216 του νέου δημοτικού και κοινοτικού κώδικα, ζητούμε την διεξαγωγή τοπικού δημοψηφίσματος ώστε να εκφραστεί η πραγματική θέληση των δημοτών του Χαλανδρίου, μετά από μια δημοκρατική διαδικασία αναλυτικής εξήγησης των θέσεων, τόσο των υποστηρικτών όσο και των πολέμιων αυτής της επιλογής.
Εμείς είμαστε έτοιμοι να συνεισφέρουμε με τεκμηριωμένες απόψεις και επιχειρήματα σε έναν οργανωμένο δημόσιο διάλογο και να αποδείξουμε σε κάθε καλόπιστο συμπολίτη, ότι μπορεί να υπάρξει και άλλη προοπτική αξιοποίησης των 30 στρεμμάτων του Νομισματοκοπείου προς όφελος της πόλης. Ευελπιστούμε ότι ο κ Ζαφειρόπουλος και η παράταξή του θα έχουν την δημοκρατική ευαισθησία να θέσουν τις επιλογές τους στην κρίση όλων και δεν θα κρυφτούν πίσω από την πλειοψηφία που διαθέτουν, ελέω εκλογικού νόμου, στο δημοτικό συμβούλιο.
Υπενθυμίζουμε ότι στην παράγραφο 1 του άρθρου 216 του κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, προβλέπεται ότι:
«οι δημοτικές και κοινοτικές αρχές, προκειμένου να λάβουν απόφαση για σοβαρά θέματα που ανήκουν στη σφαίρα των αρμοδιοτήτων τους, μπορούν να διεξάγουν τοπικό δημοψήφισμα, σύμφωνα με τις ειδικότερες ρυθμίσεις του παρόντος.»
Όπως σαφώς ορίζεται στην παράγραφο 6 το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, είναι δεσμευτικό για την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Επίσης σύμφωνα με την παράγραφο 2 :
«Το τοπικό δημοψήφισμα διεξάγεται μετά από απόφαση του οικείου συμβουλίου, που λαμβάνεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων (2/3) του συνόλου των μελών του με την οποία διαπιστώνεται η αναγκαιότητα διεξαγωγής αυτού και προσδιορίζεται το ερώτημα που πρόκειται να τεθεί σε ψηφοφορία, η ημερομηνία διεξαγωγής του και το ύψος της δαπάνης που θα προκληθεί. Με την ίδια απόφαση το συμβούλιο ορίζει ειδική επιτροπή, η οποία αποτελείται από αιρετούς και υπαλλήλους, αρμόδια για την οργάνωση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.»
Στην παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου επισημαίνεται ότι:
«Τοπικό δημοψήφισμα διεξάγεται, επίσης, μετά από αίτηση του ενός τρίτου (1/3) των δημοτών για την ένωση Δήμων και Κοινοτήτων, σύμφωνα με το άρθρο 3, καθώς και μετά από αίτηση του ενός τρίτου (1/3) των εκλογέων τοπικού διαμερίσματος για την προσάρτησή του σε άλλο Δήμο ή Κοινότητα. Στην αίτηση αναγράφεται το υπό ψηφοφορία θέμα και τίθενται οι υπογραφές των δημοτών.
Στην περίπτωση αυτή το συμβούλιο του Δήμου ή της Κοινότητας μέσα σε έναν (1) μήνα από την υποβολή της αίτησης υποχρεούται να προβεί στην προκήρυξη του δημοψηφίσματος».
Θεωρούμε ότι η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα τόσο σοβαρό θέμα αποτελεί δημοκρατική επιταγή για το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και όλων των πολιτών του Χαλανδρίου. Με την βεβαιότητα ότι όλες οι δημοτικές παρατάξεις θα συμβάλλουν αποφασιστικά, τόσο στην υιοθέτηση του αιτήματος που σήμερα καταθέτουμε, όσο και στην ουσιαστική προετοιμασία του με στόχο την μεγάλη συμμετοχή των πολιτών του Χαλανδρίου σε αυτό, καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο να αποφασίσει την άμεση διενέργεια του δημοψηφίσματος.
Γιώργος Λιερός, Σίμος Ρούσσος
Δημοτικοί σύμβουλοι της παράταξης «αντίΣΤαΣΗ με τους Πολίτες του Χαλανδρίου»
Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008
ΙΜΑΙΡΟΛΟΓΙΟ ΑΙΝΟΣ ΠΑΤΑΙΡΑ - (Μάλων το έγραψα λάθως)
Ήμουν περήφανος που πάντοτε τηρούσα τις προθεσμίες. Αντίθετα από αυτό που συνηθίζεται, παρέδιδα τα άρθρα μου πριν από το περίφημο "dead line". Κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει στην ερώτησή μου "πότε το θέλεις το άρθρο;", "χθες", διότι εγώ όντως χθες το είχα ήδη παραδώσει!
Και τώρα; Τώρα είναι Κυριακή, το "dead line" έληξε προχθές κι εγώ προσπαθώ γράψω τις πρώτες γραμμές του "Ημερολογίου", κάνοντας συνεχώς ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, μπερδεύοντας τα ελληνικά με τα αγγλικά, ξεχνώντας όχι μόνον τι σχεδίαζα να γράψω, αλλά και τι έγραψα στην μόλις προηγούμενη γραμμή.
Το σπίτι είναι χωρισμένο σε εμπόλεμες ζώνες:
Το Παιδί ή Μεγάλος, γράφει αύριο διαγώνισμα στα ελληνικά και έχει πάθει γενικό μπλακ άουτ. Γράφει "δυώροφο", "ειπάρχει", "άλος", "εισόγιο", "αρηθμιτηκή", "επεικίνδινος", "ειπάρχει", "χτηπάω", "υπέφθυνος", "ανάγνοση" και άλλα τέτοια μαργαριτάρια. Η Μαμά κοντεύει να πάθει νευρική κρίση. Να σημειώσω ότι όση ώρα γίνεται ο έλεγχος της ορθογραφίας ο Μεγάλος κάνει δεκάδες αταξίες, κινείται διαρκώς και κάνει διαγωνισμό "καλύτερου ψεύτικου κλάματος" με τη Μικρή. . Το Μωρό αποφασίζει να παρέμβει δυναμικά και με ένα γοερό κλάμα ανεβαίνει στην κορυφαία θέση του βάθρου. Είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής του διαγωνισμού!
Στο μεταξύ ο Μεγάλος καταφέρνει με άγνωστη ουσία και με μεγάλη μαεστρία να βάψει κόκκινα τα άσπρα πλακάκια. Όπως καταλαβαίνετε, για να τα καθαρίσει ξεσπά ένας ακόμη πόλεμος
Την ίδια ώρα η Μικρή με ανακαλύπτει μπροστά στον υπολογιστή καθώς προσπαθώ να γράψω αυτές τις γραμμές και -χωρίς να ξέρω γιατί- κοιτάζοντας την οθόνη ξεσπά σε γέλια.
"Μπαμπά ντελέλα" (που παει να πει "μπαμπά θέλω να καθήσω δίπλα σου, βάλε με στη καρέκλα" -είδατε πόσο λακωνικά εκφράζουν τις επιθυμίες τους τα μικρά παιδιά)
Τι να κάνω κι εγώ, σηκώνομαι, φέρνω μια καρέκλα δίπλα μου και τη βάζω επάνω. Για λίγη ώρα κάθεται ήσυχη και με παρατηρεί.
Όταν περνά η "ενός λεπτού σιγή για τον εργαζόμενο πατέρα", αποφασίζει ότι θέλει να έρθουμε πιο κοντά.
"Μπαμπά, νταλιά" (που πάει να πει "μπαμπά θέλω τώρα αμέσως να με πάρεις αγκαλιά")
Παίρνω αγκαλιά τη μικρή και κερδίζω άλλο ενάμισι λεπτό.
Και τότε... ζξηχξξξδτρυσι;848ακσξρει,κεκδλδορ9φαγ;19,γωιρ
(Που σημαίνει ότι δοκίμασε την τύχη της στο πληκτρολόγιο, όχι μόνο γράφοντας αυτό τον ... κώδικα που μόλις διαβάσατε, αλλά σβήνοντας και τα εξαιρετικής εξυπνάδας σχόλια που είχα γράψει και τώρα πια δεν τα θυμάμαι- αυτό είναι και λίγο ψέμα)
Την κατεβάζω κάτω για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ενώ ο εκνευρισμός μου αρχίζει να γίνεται φανερός και τότε μου λεει "Μπαμπά, καλό" και μου χαϊδεύει το μάγουλο. Μετά με φιλάει και με κοιτάζει με το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου.
Δεν ξέρω αν είναι μια μεγάλη εκκολαπτόμενη ηθοποιός, που θα κάνει "διεθνή καριέρα" όπως κι άλλοι Έλληνες σταρ. Αυτό που ξέρω είναι ΄το μου φεύγει κάθε διάθεση να τη μαλώσω.
Κι εκεί που ετοιμαζόμουνα να κάνω επίκληση στον "Άγιο Ηρώδη το βρεφοκτόνο", τώρα ανακαλύπτω και πάλι την ευτυχία του να έχεις "ένα και δυο και τρια παιδιά", ακόμη κι αν η κυβέρνηση τελικώς δεν δώσει τα όσα είχε υποσχεθεί στους "τρίτεκνους".
...και τώρα η συνέχεια!
Η ευτυχία -όπως λένε- απαρτίζεται από στιγμές. Και η δικιά μου στιγμή πήρε τέλος σύντομα. "Μπαμπά! Κακά!!"
"...και στα αγγλικά, μας έβαλε να υπογράψουμε η δασκάλα", λεει η μαμά μπαίνοντας ταυτόχρονα στη σκηνή κρατώντας στα χέρια της ένα κομμάτι χαρτί γεμάτο κόκκινες διορθώσεις, που εύστοχα υπέθεσα πως ήταν η εν λόγω ορθογραφία των αγγλικών.
Από πίσω ερχόταν το Παιδί λέγοντας "μα δεν έβαλε μόνο εμένα! Ήταν όλη η τάξη που τα έγραψε λάθος"
"Ναι αλλά η δική σου ήταν η χειρότερη" τον καρφώνει η Μαμά.
"Η Μικρή έκανε κακά" απαντάω εγώ.
"Και το Μωρό" συμπληρώνει η Μαμά.
"Μου-λού μάτι" λεει η Μικρή και απλώνει το χέρι της με τεντωμένο το δάχτυλο, προφανώς για να μας επιστήσει την προσοχή στο ωραίο χρώμα που έχουν τα μάτια του Μωρού.
"Έλα να σ' αλλάξω", της λεω ευγενικά, παρατώντας για μια ακόμη φορά αυτό που έγραφα, το οποίο σταδιακά χάνει κάθε συνοχή.
"Όχι! Μαμά!!" (που παει να πει "δεν σε αφήνω να μ' αλλάξεις με τίποτα. Αποφάσισα πως τώρα θέλω να με υπηρετήσει η Μαμά. Στο κάτω- κάτω είμαι μεγαλύτερη και δεν θα σας επιτρέψω να αλλάξετε το Μωρό πριν από μένα")
Η Μαμά μου δίνει το Μωρό -που τόση ώρα το κρατούσε αγκαλιά- για να αλλάξει τη Μικρή.
Τότε το Μωρό με το μόνο που του είχε απομείνει για να στηρίξει τα δίκαια αιτήματα του, μπήγει μια κραυγή σα να το σφάζουν. Όχι σα να το πήρε αγκαλιά ο Μπαμπάς, αλλά ο Αττίλας αυτοπροσώπως!
Ποιόν θα αλλάξουμε τώρα;
Ανταλλάσσουμε παιδιά. Το Μωρό ηρεμεί, η Μικρή χτυπιέται. Με πιάνει το παράπονο και γίνομαι κλαψιάρης. "Κανείς δεν θέλει τον Μπαμπά;"
"Εγώ μπαμπά", λεει ο Μεγάλος, που ξαφνικά εκεί που το παίζει σκληρός, γίνεται κι αυτός μαλακός σαν το βούτυρο κι εμείς χαλί να μας πατήσει (πράγμα που θα κάνει βεβαίως στην πρώτη ευκαιρία). Διότι όλοι εσείς που δεν έχετε –ακόμη- παιδιά και βλέπετε χολιγουντιανές ταινίες, φοβάμαι ότι έχετε μια λανθασμένη εικόνα περί της οικογενειακής ζωής όπου όλα τα παιδιά είναι καλόκαρδα, έξυπνα, χαριτωμένα, βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού, ξυπνάνε μέσα στα χαμόγελα, όλη η οικογένεια τρώει μαζί τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα, στο τραπέζι γίνονται συζητήσεις για το νόημα της ζωής κλπ.
Η πραγματικότητα, πιστέψτε με είναι αρκετά διαφορετική. Και το κρίσιμο ερώτημα παραμένει:
Ποιος θα αλλάξει το Μωρό και ποιος τη Μικρή; Ποιος θα συνεχίσει τον Μαραθώνιο Ορθογραφίας; Ποιος θα γράψει το άρθρο; Ο καταμερισμός εργασίας στην οικογένεια δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται…
Η πρότασή μου
Μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τρία παιδιά; Με ρωτάει σχεδόν όλος ο κόσμος, που με γνώριζε στην προηγούμενη ζωή μου, τότε που δεν αναρωτιόμουν αν θα βγω, αλλά ο μόνος προβληματισμός μου ήταν που θα πάω. Που δέκα το βράδυ ήταν μια καλή ώρα για έξοδο, ενώ τώρα είναι για είσοδο στα σκεπάσματα.
Η απάντηση μου είναι απλή και μονολεκτική: «Όχι»!
Το κάθε ένα έχει τις δικές του ανάγκες και με το δίκιο του απαιτεί το χρόνο, την αγάπη και την προσοχή σου. Κι αν η αγάπη είναι πάντοτε κάπου εκεί –έστω και μισοκοιμισμένη- τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν. Δεν μπορώ να μη θυμάμαι το καλοκαίρι που μαγικά ο χρόνος έμοιαζε ατελείωτος. Όχι ότι τα πάντα ήταν ειδυλλιακά (μη φαντάζεστε πάλι ελέω Χόλιγουντ ότι όλη μέρα κυνηγιόμασταν στην παραλία και παίζαμε νυχθημερόν) όμως οι ωραίες στιγμές είχαν πολλαπλασιαστεί.
Γι’ αυτό κατέληξα σε μια ριζοσπαστική πρόταση που θα μας έκανε ευτυχείς και θα έλυνε πολύ σύντομα το δημογραφικό πρόβλημα:
Όσοι κάνουν από τρία παιδιά και πάνω να παίρνουν εφ’ όρου ζωής άδεια μετά αποδοχών.
Υπάρχει άλλωστε σημαντικότερη εργασία από το μεγάλωμα των παιδιών για μας και για τον κόσμο όλο;
Αντί λοιπόν να σκέφτονται με ποιόν τρόπο θα διορίζονται στο Δημόσιο τρίτεκνοι και πολύτεκνοι ή να αγοράζουν φθηνότερα ιδιωτικό αυτοκίνητο, ας φροντίσουν ώστε τουλάχιστον ο ένα από τους δυο γονείς να είναι κοντά τους όλη τη μέρα.
Νομίζω ότι μπορεί να γίνει.
Ήμουν περήφανος που πάντοτε τηρούσα τις προθεσμίες. Αντίθετα από αυτό που συνηθίζεται, παρέδιδα τα άρθρα μου πριν από το περίφημο "dead line". Κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει στην ερώτησή μου "πότε το θέλεις το άρθρο;", "χθες", διότι εγώ όντως χθες το είχα ήδη παραδώσει!
Και τώρα; Τώρα είναι Κυριακή, το "dead line" έληξε προχθές κι εγώ προσπαθώ γράψω τις πρώτες γραμμές του "Ημερολογίου", κάνοντας συνεχώς ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, μπερδεύοντας τα ελληνικά με τα αγγλικά, ξεχνώντας όχι μόνον τι σχεδίαζα να γράψω, αλλά και τι έγραψα στην μόλις προηγούμενη γραμμή.
Το σπίτι είναι χωρισμένο σε εμπόλεμες ζώνες:
Το Παιδί ή Μεγάλος, γράφει αύριο διαγώνισμα στα ελληνικά και έχει πάθει γενικό μπλακ άουτ. Γράφει "δυώροφο", "ειπάρχει", "άλος", "εισόγιο", "αρηθμιτηκή", "επεικίνδινος", "ειπάρχει", "χτηπάω", "υπέφθυνος", "ανάγνοση" και άλλα τέτοια μαργαριτάρια. Η Μαμά κοντεύει να πάθει νευρική κρίση. Να σημειώσω ότι όση ώρα γίνεται ο έλεγχος της ορθογραφίας ο Μεγάλος κάνει δεκάδες αταξίες, κινείται διαρκώς και κάνει διαγωνισμό "καλύτερου ψεύτικου κλάματος" με τη Μικρή. . Το Μωρό αποφασίζει να παρέμβει δυναμικά και με ένα γοερό κλάμα ανεβαίνει στην κορυφαία θέση του βάθρου. Είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής του διαγωνισμού!
Στο μεταξύ ο Μεγάλος καταφέρνει με άγνωστη ουσία και με μεγάλη μαεστρία να βάψει κόκκινα τα άσπρα πλακάκια. Όπως καταλαβαίνετε, για να τα καθαρίσει ξεσπά ένας ακόμη πόλεμος
Την ίδια ώρα η Μικρή με ανακαλύπτει μπροστά στον υπολογιστή καθώς προσπαθώ να γράψω αυτές τις γραμμές και -χωρίς να ξέρω γιατί- κοιτάζοντας την οθόνη ξεσπά σε γέλια.
"Μπαμπά ντελέλα" (που παει να πει "μπαμπά θέλω να καθήσω δίπλα σου, βάλε με στη καρέκλα" -είδατε πόσο λακωνικά εκφράζουν τις επιθυμίες τους τα μικρά παιδιά)
Τι να κάνω κι εγώ, σηκώνομαι, φέρνω μια καρέκλα δίπλα μου και τη βάζω επάνω. Για λίγη ώρα κάθεται ήσυχη και με παρατηρεί.
Όταν περνά η "ενός λεπτού σιγή για τον εργαζόμενο πατέρα", αποφασίζει ότι θέλει να έρθουμε πιο κοντά.
"Μπαμπά, νταλιά" (που πάει να πει "μπαμπά θέλω τώρα αμέσως να με πάρεις αγκαλιά")
Παίρνω αγκαλιά τη μικρή και κερδίζω άλλο ενάμισι λεπτό.
Και τότε... ζξηχξξξδτρυσι;848ακσξρει,κεκδλδορ9φαγ;19,γωιρ
(Που σημαίνει ότι δοκίμασε την τύχη της στο πληκτρολόγιο, όχι μόνο γράφοντας αυτό τον ... κώδικα που μόλις διαβάσατε, αλλά σβήνοντας και τα εξαιρετικής εξυπνάδας σχόλια που είχα γράψει και τώρα πια δεν τα θυμάμαι- αυτό είναι και λίγο ψέμα)
Την κατεβάζω κάτω για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ενώ ο εκνευρισμός μου αρχίζει να γίνεται φανερός και τότε μου λεει "Μπαμπά, καλό" και μου χαϊδεύει το μάγουλο. Μετά με φιλάει και με κοιτάζει με το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου.
Δεν ξέρω αν είναι μια μεγάλη εκκολαπτόμενη ηθοποιός, που θα κάνει "διεθνή καριέρα" όπως κι άλλοι Έλληνες σταρ. Αυτό που ξέρω είναι ΄το μου φεύγει κάθε διάθεση να τη μαλώσω.
Κι εκεί που ετοιμαζόμουνα να κάνω επίκληση στον "Άγιο Ηρώδη το βρεφοκτόνο", τώρα ανακαλύπτω και πάλι την ευτυχία του να έχεις "ένα και δυο και τρια παιδιά", ακόμη κι αν η κυβέρνηση τελικώς δεν δώσει τα όσα είχε υποσχεθεί στους "τρίτεκνους".
...και τώρα η συνέχεια!
Η ευτυχία -όπως λένε- απαρτίζεται από στιγμές. Και η δικιά μου στιγμή πήρε τέλος σύντομα. "Μπαμπά! Κακά!!"
"...και στα αγγλικά, μας έβαλε να υπογράψουμε η δασκάλα", λεει η μαμά μπαίνοντας ταυτόχρονα στη σκηνή κρατώντας στα χέρια της ένα κομμάτι χαρτί γεμάτο κόκκινες διορθώσεις, που εύστοχα υπέθεσα πως ήταν η εν λόγω ορθογραφία των αγγλικών.
Από πίσω ερχόταν το Παιδί λέγοντας "μα δεν έβαλε μόνο εμένα! Ήταν όλη η τάξη που τα έγραψε λάθος"
"Ναι αλλά η δική σου ήταν η χειρότερη" τον καρφώνει η Μαμά.
"Η Μικρή έκανε κακά" απαντάω εγώ.
"Και το Μωρό" συμπληρώνει η Μαμά.
"Μου-λού μάτι" λεει η Μικρή και απλώνει το χέρι της με τεντωμένο το δάχτυλο, προφανώς για να μας επιστήσει την προσοχή στο ωραίο χρώμα που έχουν τα μάτια του Μωρού.
"Έλα να σ' αλλάξω", της λεω ευγενικά, παρατώντας για μια ακόμη φορά αυτό που έγραφα, το οποίο σταδιακά χάνει κάθε συνοχή.
"Όχι! Μαμά!!" (που παει να πει "δεν σε αφήνω να μ' αλλάξεις με τίποτα. Αποφάσισα πως τώρα θέλω να με υπηρετήσει η Μαμά. Στο κάτω- κάτω είμαι μεγαλύτερη και δεν θα σας επιτρέψω να αλλάξετε το Μωρό πριν από μένα")
Η Μαμά μου δίνει το Μωρό -που τόση ώρα το κρατούσε αγκαλιά- για να αλλάξει τη Μικρή.
Τότε το Μωρό με το μόνο που του είχε απομείνει για να στηρίξει τα δίκαια αιτήματα του, μπήγει μια κραυγή σα να το σφάζουν. Όχι σα να το πήρε αγκαλιά ο Μπαμπάς, αλλά ο Αττίλας αυτοπροσώπως!
Ποιόν θα αλλάξουμε τώρα;
Ανταλλάσσουμε παιδιά. Το Μωρό ηρεμεί, η Μικρή χτυπιέται. Με πιάνει το παράπονο και γίνομαι κλαψιάρης. "Κανείς δεν θέλει τον Μπαμπά;"
"Εγώ μπαμπά", λεει ο Μεγάλος, που ξαφνικά εκεί που το παίζει σκληρός, γίνεται κι αυτός μαλακός σαν το βούτυρο κι εμείς χαλί να μας πατήσει (πράγμα που θα κάνει βεβαίως στην πρώτη ευκαιρία). Διότι όλοι εσείς που δεν έχετε –ακόμη- παιδιά και βλέπετε χολιγουντιανές ταινίες, φοβάμαι ότι έχετε μια λανθασμένη εικόνα περί της οικογενειακής ζωής όπου όλα τα παιδιά είναι καλόκαρδα, έξυπνα, χαριτωμένα, βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού, ξυπνάνε μέσα στα χαμόγελα, όλη η οικογένεια τρώει μαζί τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα, στο τραπέζι γίνονται συζητήσεις για το νόημα της ζωής κλπ.
Η πραγματικότητα, πιστέψτε με είναι αρκετά διαφορετική. Και το κρίσιμο ερώτημα παραμένει:
Ποιος θα αλλάξει το Μωρό και ποιος τη Μικρή; Ποιος θα συνεχίσει τον Μαραθώνιο Ορθογραφίας; Ποιος θα γράψει το άρθρο; Ο καταμερισμός εργασίας στην οικογένεια δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται…
Η πρότασή μου
Μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τρία παιδιά; Με ρωτάει σχεδόν όλος ο κόσμος, που με γνώριζε στην προηγούμενη ζωή μου, τότε που δεν αναρωτιόμουν αν θα βγω, αλλά ο μόνος προβληματισμός μου ήταν που θα πάω. Που δέκα το βράδυ ήταν μια καλή ώρα για έξοδο, ενώ τώρα είναι για είσοδο στα σκεπάσματα.
Η απάντηση μου είναι απλή και μονολεκτική: «Όχι»!
Το κάθε ένα έχει τις δικές του ανάγκες και με το δίκιο του απαιτεί το χρόνο, την αγάπη και την προσοχή σου. Κι αν η αγάπη είναι πάντοτε κάπου εκεί –έστω και μισοκοιμισμένη- τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν. Δεν μπορώ να μη θυμάμαι το καλοκαίρι που μαγικά ο χρόνος έμοιαζε ατελείωτος. Όχι ότι τα πάντα ήταν ειδυλλιακά (μη φαντάζεστε πάλι ελέω Χόλιγουντ ότι όλη μέρα κυνηγιόμασταν στην παραλία και παίζαμε νυχθημερόν) όμως οι ωραίες στιγμές είχαν πολλαπλασιαστεί.
Γι’ αυτό κατέληξα σε μια ριζοσπαστική πρόταση που θα μας έκανε ευτυχείς και θα έλυνε πολύ σύντομα το δημογραφικό πρόβλημα:
Όσοι κάνουν από τρία παιδιά και πάνω να παίρνουν εφ’ όρου ζωής άδεια μετά αποδοχών.
Υπάρχει άλλωστε σημαντικότερη εργασία από το μεγάλωμα των παιδιών για μας και για τον κόσμο όλο;
Αντί λοιπόν να σκέφτονται με ποιόν τρόπο θα διορίζονται στο Δημόσιο τρίτεκνοι και πολύτεκνοι ή να αγοράζουν φθηνότερα ιδιωτικό αυτοκίνητο, ας φροντίσουν ώστε τουλάχιστον ο ένα από τους δυο γονείς να είναι κοντά τους όλη τη μέρα.
Νομίζω ότι μπορεί να γίνει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)