ΙΜΑΙΡΟΛΟΓΙΟ ΑΙΝΟΣ ΠΑΤΑΙΡΑ - (Μάλων το έγραψα λάθως)

Ήμουν περήφανος που πάντοτε τηρούσα τις προθεσμίες. Αντίθετα από αυτό που συνηθίζεται, παρέδιδα τα άρθρα μου πριν από το περίφημο "dead line". Κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει στην ερώτησή μου "πότε το θέλεις το άρθρο;", "χθες", διότι εγώ όντως χθες το είχα ήδη παραδώσει!
Και τώρα; Τώρα είναι Κυριακή, το "dead line" έληξε προχθές κι εγώ προσπαθώ γράψω τις πρώτες γραμμές του "Ημερολογίου", κάνοντας συνεχώς ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, μπερδεύοντας τα ελληνικά με τα αγγλικά, ξεχνώντας όχι μόνον τι σχεδίαζα να γράψω, αλλά και τι έγραψα στην μόλις προηγούμενη γραμμή.
Το σπίτι είναι χωρισμένο σε εμπόλεμες ζώνες:
Το Παιδί ή Μεγάλος, γράφει αύριο διαγώνισμα στα ελληνικά και έχει πάθει γενικό μπλακ άουτ. Γράφει "δυώροφο", "ειπάρχει", "άλος", "εισόγιο", "αρηθμιτηκή", "επεικίνδινος", "ειπάρχει", "χτηπάω", "υπέφθυνος", "ανάγνοση" και άλλα τέτοια μαργαριτάρια. Η Μαμά κοντεύει να πάθει νευρική κρίση. Να σημειώσω ότι όση ώρα γίνεται ο έλεγχος της ορθογραφίας ο Μεγάλος κάνει δεκάδες αταξίες, κινείται διαρκώς και κάνει διαγωνισμό "καλύτερου ψεύτικου κλάματος" με τη Μικρή. . Το Μωρό αποφασίζει να παρέμβει δυναμικά και με ένα γοερό κλάμα ανεβαίνει στην κορυφαία θέση του βάθρου. Είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής του διαγωνισμού!
Στο μεταξύ ο Μεγάλος καταφέρνει με άγνωστη ουσία και με μεγάλη μαεστρία να βάψει κόκκινα τα άσπρα πλακάκια. Όπως καταλαβαίνετε, για να τα καθαρίσει ξεσπά ένας ακόμη πόλεμος
Την ίδια ώρα η Μικρή με ανακαλύπτει μπροστά στον υπολογιστή καθώς προσπαθώ να γράψω αυτές τις γραμμές και -χωρίς να ξέρω γιατί- κοιτάζοντας την οθόνη ξεσπά σε γέλια.
"Μπαμπά ντελέλα" (που παει να πει "μπαμπά θέλω να καθήσω δίπλα σου, βάλε με στη καρέκλα" -είδατε πόσο λακωνικά εκφράζουν τις επιθυμίες τους τα μικρά παιδιά)
Τι να κάνω κι εγώ, σηκώνομαι, φέρνω μια καρέκλα δίπλα μου και τη βάζω επάνω. Για λίγη ώρα κάθεται ήσυχη και με παρατηρεί.
Όταν περνά η "ενός λεπτού σιγή για τον εργαζόμενο πατέρα", αποφασίζει ότι θέλει να έρθουμε πιο κοντά.
"Μπαμπά, νταλιά" (που πάει να πει "μπαμπά θέλω τώρα αμέσως να με πάρεις αγκαλιά")
Παίρνω αγκαλιά τη μικρή και κερδίζω άλλο ενάμισι λεπτό.
Και τότε... ζξηχξξξδτρυσι;848ακσξρει,κεκδλδορ9φαγ;19,γωιρ
(Που σημαίνει ότι δοκίμασε την τύχη της στο πληκτρολόγιο, όχι μόνο γράφοντας αυτό τον ... κώδικα που μόλις διαβάσατε, αλλά σβήνοντας και τα εξαιρετικής εξυπνάδας σχόλια που είχα γράψει και τώρα πια δεν τα θυμάμαι- αυτό είναι και λίγο ψέμα)
Την κατεβάζω κάτω για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ενώ ο εκνευρισμός μου αρχίζει να γίνεται φανερός και τότε μου λεει "Μπαμπά, καλό" και μου χαϊδεύει το μάγουλο. Μετά με φιλάει και με κοιτάζει με το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου.
Δεν ξέρω αν είναι μια μεγάλη εκκολαπτόμενη ηθοποιός, που θα κάνει "διεθνή καριέρα" όπως κι άλλοι Έλληνες σταρ. Αυτό που ξέρω είναι ΄το μου φεύγει κάθε διάθεση να τη μαλώσω.
Κι εκεί που ετοιμαζόμουνα να κάνω επίκληση στον "Άγιο Ηρώδη το βρεφοκτόνο", τώρα ανακαλύπτω και πάλι την ευτυχία του να έχεις "ένα και δυο και τρια παιδιά", ακόμη κι αν η κυβέρνηση τελικώς δεν δώσει τα όσα είχε υποσχεθεί στους "τρίτεκνους".

...και τώρα η συνέχεια!

Η ευτυχία -όπως λένε- απαρτίζεται από στιγμές. Και η δικιά μου στιγμή πήρε τέλος σύντομα. "Μπαμπά! Κακά!!"
"...και στα αγγλικά, μας έβαλε να υπογράψουμε η δασκάλα", λεει η μαμά μπαίνοντας ταυτόχρονα στη σκηνή κρατώντας στα χέρια της ένα κομμάτι χαρτί γεμάτο κόκκινες διορθώσεις, που εύστοχα υπέθεσα πως ήταν η εν λόγω ορθογραφία των αγγλικών.
Από πίσω ερχόταν το Παιδί λέγοντας "μα δεν έβαλε μόνο εμένα! Ήταν όλη η τάξη που τα έγραψε λάθος"
"Ναι αλλά η δική σου ήταν η χειρότερη" τον καρφώνει η Μαμά.
"Η Μικρή έκανε κακά" απαντάω εγώ.
"Και το Μωρό" συμπληρώνει η Μαμά.
"Μου-λού μάτι" λεει η Μικρή και απλώνει το χέρι της με τεντωμένο το δάχτυλο, προφανώς για να μας επιστήσει την προσοχή στο ωραίο χρώμα που έχουν τα μάτια του Μωρού.
"Έλα να σ' αλλάξω", της λεω ευγενικά, παρατώντας για μια ακόμη φορά αυτό που έγραφα, το οποίο σταδιακά χάνει κάθε συνοχή.
"Όχι! Μαμά!!" (που παει να πει "δεν σε αφήνω να μ' αλλάξεις με τίποτα. Αποφάσισα πως τώρα θέλω να με υπηρετήσει η Μαμά. Στο κάτω- κάτω είμαι μεγαλύτερη και δεν θα σας επιτρέψω να αλλάξετε το Μωρό πριν από μένα")
Η Μαμά μου δίνει το Μωρό -που τόση ώρα το κρατούσε αγκαλιά- για να αλλάξει τη Μικρή.
Τότε το Μωρό με το μόνο που του είχε απομείνει για να στηρίξει τα δίκαια αιτήματα του, μπήγει μια κραυγή σα να το σφάζουν. Όχι σα να το πήρε αγκαλιά ο Μπαμπάς, αλλά ο Αττίλας αυτοπροσώπως!
Ποιόν θα αλλάξουμε τώρα;
Ανταλλάσσουμε παιδιά. Το Μωρό ηρεμεί, η Μικρή χτυπιέται. Με πιάνει το παράπονο και γίνομαι κλαψιάρης. "Κανείς δεν θέλει τον Μπαμπά;"
"Εγώ μπαμπά", λεει ο Μεγάλος, που ξαφνικά εκεί που το παίζει σκληρός, γίνεται κι αυτός μαλακός σαν το βούτυρο κι εμείς χαλί να μας πατήσει (πράγμα που θα κάνει βεβαίως στην πρώτη ευκαιρία). Διότι όλοι εσείς που δεν έχετε –ακόμη- παιδιά και βλέπετε χολιγουντιανές ταινίες, φοβάμαι ότι έχετε μια λανθασμένη εικόνα περί της οικογενειακής ζωής όπου όλα τα παιδιά είναι καλόκαρδα, έξυπνα, χαριτωμένα, βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού, ξυπνάνε μέσα στα χαμόγελα, όλη η οικογένεια τρώει μαζί τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα, στο τραπέζι γίνονται συζητήσεις για το νόημα της ζωής κλπ.
Η πραγματικότητα, πιστέψτε με είναι αρκετά διαφορετική. Και το κρίσιμο ερώτημα παραμένει:
Ποιος θα αλλάξει το Μωρό και ποιος τη Μικρή; Ποιος θα συνεχίσει τον Μαραθώνιο Ορθογραφίας; Ποιος θα γράψει το άρθρο; Ο καταμερισμός εργασίας στην οικογένεια δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται…

Η πρότασή μου

Μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τρία παιδιά; Με ρωτάει σχεδόν όλος ο κόσμος, που με γνώριζε στην προηγούμενη ζωή μου, τότε που δεν αναρωτιόμουν αν θα βγω, αλλά ο μόνος προβληματισμός μου ήταν που θα πάω. Που δέκα το βράδυ ήταν μια καλή ώρα για έξοδο, ενώ τώρα είναι για είσοδο στα σκεπάσματα.
Η απάντηση μου είναι απλή και μονολεκτική: «Όχι»!
Το κάθε ένα έχει τις δικές του ανάγκες και με το δίκιο του απαιτεί το χρόνο, την αγάπη και την προσοχή σου. Κι αν η αγάπη είναι πάντοτε κάπου εκεί –έστω και μισοκοιμισμένη- τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν. Δεν μπορώ να μη θυμάμαι το καλοκαίρι που μαγικά ο χρόνος έμοιαζε ατελείωτος. Όχι ότι τα πάντα ήταν ειδυλλιακά (μη φαντάζεστε πάλι ελέω Χόλιγουντ ότι όλη μέρα κυνηγιόμασταν στην παραλία και παίζαμε νυχθημερόν) όμως οι ωραίες στιγμές είχαν πολλαπλασιαστεί.
Γι’ αυτό κατέληξα σε μια ριζοσπαστική πρόταση που θα μας έκανε ευτυχείς και θα έλυνε πολύ σύντομα το δημογραφικό πρόβλημα:
Όσοι κάνουν από τρία παιδιά και πάνω να παίρνουν εφ’ όρου ζωής άδεια μετά αποδοχών.
Υπάρχει άλλωστε σημαντικότερη εργασία από το μεγάλωμα των παιδιών για μας και για τον κόσμο όλο;
Αντί λοιπόν να σκέφτονται με ποιόν τρόπο θα διορίζονται στο Δημόσιο τρίτεκνοι και πολύτεκνοι ή να αγοράζουν φθηνότερα ιδιωτικό αυτοκίνητο, ας φροντίσουν ώστε τουλάχιστον ο ένα από τους δυο γονείς να είναι κοντά τους όλη τη μέρα.
Νομίζω ότι μπορεί να γίνει.