Σφραγισμένο μ’ ένα χαμόγελο

Για δωράκι στους μπαμπάδες που -υποτίθεται- ότι σήμερα γιορτάζουν ένα παλιότερο κείμενο, από την εποχή που ήμουνα ακόμη πατέρας δυο παιδιών. Από τότε τα θαύματα πολλαπλασιάστηκαν επί τρία...


«Μπαμπά!», «Μπαμπά!»
Ποιο είναι αυτό το μικρό κατσαρομάλλικο κοριτσάκι που περπατάει αβέβαιο σαν παπάκι και με φωνάζει;
Αυτό το φαφούτικο χαμόγελο –δυο δοντάκια επάνω, δυο κάτω- σε ποιόν απευθύνεται;
Δεκαεπτά μήνες έχουν περάσει από τότε που η Κόρη μπήκε στη ζωή μου, κι ακόμα μου φαίνεται ώρες- ώρες απίστευτο.
Κάθομαι κι εγώ με ένα καθόλου χαριτωμένο και μάλλον ηλίθιο χαμόγελο να θαυμάζω τα κατορθώματα της:
-Πώς ανοίγει το Cd- player, πώς προσπαθεί να κάνει στράκες με τα δάχτυλα της και πως λικνίζει το σώμα της σε κάθε λαϊκό τραγούδι που θα ακουστεί στο κουλτουριάρικο σπίτι μας.
-Πώς δείχνει με επιμονή το σημείο που είναι κρυμμένα τα σοκολατάκια και λέγοντας από μέσα της «δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε» καταφέρνει στο τέλος να περάσει το δικό της (ελπίζω να μην διαβάζει αυτές τις γραμμές ο παιδίατρός μας)
-Πως ανακαλύπτει διαφόρων ειδών παπούτσια και προσπαθεί να τα φορέσει
-Πως σηκώνεται όρθια στη μπανιέρα και χορεύει το «νιάου- νιάου η γατούλα» που της τραγουδάει ο μπαμπάς
-Πως ανεβαίνει στο κρεβάτι, έρχεται και ακουμπάει το κεφαλάκι της στο μαξιλάρι μου
-Πως κρύβεται πίσω από τα έπιπλα και πετάγεται με ένα πονηρό χαμόγελο και φωνάζει «τα!»
-Πως (φευ) έμαθε να σκαρφαλώνει στην καρέκλα και να κάθεται όλο ύφος στην τραπεζαρία
-Πως κατεβαίνει ανάποδα (διπλό φευ!) τη τσουλήθρα.
-Πως γυρνάει από τη βόλτα έξω και τρίβει τα χεράκια της, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο πως πρέπει να της τα πλύνουμε
-Πως κάθεται στο καθικάκι της με τα ρούχα, αγνοώντας προς το παρόν τη χρήση του
-Πως μας κλείνει την τηλεόραση και με το χαμόγελο της επιτυχίας γυρνάει αν δει τις αντιδράσεις μας

Λοιπόν. Λέω να πρωτοτυπήσω κι αντί να σας γράφω τις δικές μου σκέψεις και σοφίες να συνεχίσω με αυτό τον κατάλογο άθλων, που κάνουν τον Ηρακλή να ωχριά, να συρρικνώνεται και να γίνεται μικρός σαν μυρμηγκάκι.
Δεν ξέρω όμως αν θα συμμεριζόσασταν τον ενθουσιασμό μου. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσον ο Μεγάλος Αδελφός θα χαιρόταν αν ανακάλυπτε ότι ο μπαμπάς έγραψε ολόκληρο «ημερολόγιο» χωρίς να αναφέρεται σε Εκείνον.

Μη χάνεις στιγμή!

Προβλήματα, ζήλιες, αντιβιώσεις, τα μαθήματα του σχολείου, ξυπνήματα μέσα στη νύχτα, πείσματα, απογοητεύσεις, καβγάδες, ανορεξίες… Δεν ξέρω ποια διαστροφή τελικά μας κάνει, όταν γράφουμε ή μιλάμε για τα παιδιά μας, να αναφερόμαστε σε προβλήματα. Ή –ακόμη χειρότερα- τα νεύρα και η απογοήτευσή μας, μας κάνουν ώρες- ώρες να μπερδεύουμε το σημαντικό με το ασήμαντο και να χάνουμε στιγμές μοναδικές που δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.
Κι αν η ζωή είναι μια πρόβα σε ένα έργο που δεν παίζεται ποτέ, αποδεικνυόμαστε πολύ κακοί ηθοποιοί. Τα μικροπράγματα μας βασανίζουν και δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αξία του χαμόγελου.

Βλέπω τον Μεγάλο να μεγαλώνει και δεν μπορώ να μη σκεφτώ εκείνα που έχω χάσει. Όσα δεν κάναμε ποτέ. Τα ταξίδια που δεν πήγαμε. Τα παιχνίδια που δεν παίξαμε. Οι συζητήσεις που δεν κάναμε. Εκείνα που δεν του έμαθα. Όσα δεν πρόσεξα. Οι φωτογραφίες που δεν τράβηξα. Το βίντεο που δεν πήραμε: Και πουθενά δεν είναι καταγραμμένα τα πρώτα του βήματα, παρά μόνον στη μνήμη που ξεγελάει.
Και δεν μπορώ να μην ευγνωμονώ τη Μαμά, που αποφάσισε από την πρώτη στιγμή να κρατήσει ημερολόγιο κι έτσι σήμερα μπορούμε να κοιτάμε πίσω και να θυμόμαστε τα μικρά και τα μεγάλα. Χρήσιμα ακόμη και για τον παιδίατρο. Αλλά και για το ίδιο το Παιδί, που θα έχει κάποτε το παρελθόν καταγραμμένο στα χέρια του, για να συμπληρώσει όσα δεν θυμάται…

Και τώρα: Συχνά υποπίπτω στο δις εξαρματείν. Κι ενώ όλο λέω πως δεν θα κάνω τα ίδια λάθη, είμαι και πάλι έτοιμος να ασχοληθώ με το «τίποτα», να χάσω αυτά τα μικρά «κατορθώματα». Και γυρνάω στο σπίτι κουρασμένος κι εκνευρισμένος –η ζωή «εκεί έξω» μοιάζει να γίνεται πιο σκληρή, πιο άγρια- και τα μάτια μου καμιά φορά κοιτάζουν χωρίς αν βλέπουν. Και θέλω να βγάλω τα ρούχα μου, να κάνω ένα ζεστό ντους. Και τότε στρέφω το βλέμμα μου προς τα κάτω. Και νάτη η μικρή κατσαρομάλλα μου: Χαμόγελο, «μπαμπά! μπαμπά!», και απλωμένα τα χέρια. Σα να μου φωνάζει πως η ζωή είναι εδώ. Και δεν με αφήνει ούτε να αλλάξω. Αν τυχόν την προσπεράσω και πάω σε άλλο δωμάτιο, βάζει τα κλάματα (σας είπα πόσο καταφερτζού είναι) και φυσικά υποκύπτω: Γυρνάω πίσω και την παίρνω αγκαλιά.
Και μετά πρέπει να πέσουμε στο πάτωμα –ή μάλλον εγώ να ξαπλωθώ φαρδύς –πλατύς κάτω κι Εκείνη να ανεβεί πάνω μου και να κάνει «ντέι- ντέι» (η λέξη που σημαίνει άλογο, αλλά και καλπασμό).
Και μετά πρέπει να την ακολουθήσω καθώς περπατάει σαν παπάκι- πρωταθλητής του βάδην δείχνοντας μου προς την κατεύθυνση του μπάνιου. Και τελικώς, αντί να κάνω εγώ ντους, ετοιμάζω τη μπανιέρα για την πριγκίπισσα!

Όμως άλλο ξεκίνησα να πω, κι αλλού κατέληξα. Γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι πιο στραβές μέρες, που όσο κι αν η Μικρή προσπαθεί να με γοητεύσει, είμαι κουφός και τυφλός. Είναι οι «χαμένες μέρες» που τα πράγματα σε παίρνουν από κάτω. Είναι τα κενά που πέφτεις και χάνεις τη χαρά της ζωής. Που τα χαμόγελα δεν σου φτάνουν (ή νομίζεις ότι δεν σου φτάνουν!). Και μετά, όταν η φάση της κρίσης έχει περάσει, μετανιώνεις που έδωσες βάρος σε πράγματα χωρίς αξία και έχασες αυτά που δεν ξαναγυρίζουν.
Γι’ αυτό, ανοίγω για μια ακόμη φορά το εξαιρετικό βιβλίο του Γουέην Ντύερ «Τι θέλετε αλήθεια για τα παιδιά σας» (εκδόσεις Γλάρος), διαβάζω, κρατάω σημειώσεις και προσπαθώ να εφαρμόσω. Να τι έβαλα λοιπόν στο Ημερολόγιό μου:

«...Να αρχίσετε να βλέπετε το θαύμα της κάθε στιγμής με ανοικτά μάτια και ανοικτή καρδιά...
…Αν είστε πρόθυμοι να ζήσετε εντελώς μέσα στο παρόν, θα ζήσετε τον πλούτο της στιγμής με παιδικό θαυμασμό. Βέβαια μπορείτε απλώς να προσπεράσετε και να διαβείτε τη ζωή σαν ένας βιαστικός παρατηρητής αντί συμμέτοχος. Η δυνατότητα της πραγματικής απορρόφησης από τα γεγονότα της ζωής, σας δίνεται ακόμη πιο πολύ με τα παιδιά δεδομένου ότι ήδη ξέρουν πως να το κάνουν. Κάντε το μαζί τους και θα δείτε μια αλλαγή μέσα σας και ιδιαίτερα στις σχέσεις με τα παιδιά σας…

…Το χθες είναι ένα διαμαρτυρημένο γραμμάτιο, το αύριο είναι προεξοφλημένη επιταγή, το σήμερα είναι τα μόνα μετρητά που έχετε. Γι' αυτό ξοδέψτε τα σωστά.
…Ολόκληρη η ζωή βρίσκεται μέσα στη σημερινή μέρα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να τη ζήσουν…»

Κλείνω το Ημερολόγιο, αφήνω το στυλό, βγάζω τα γυαλιά μου και τρίβω τα μάτια. Το σπίτι –επιτέλους- ησυχάζει. Πηγαίνω μια βόλτα στα δωμάτια των παιδιών. Ακούγονται οι ανάσες του ύπνου. Του μεγάλου κάπως βραχνή, αφού τον ταλαιπωρεί μια ίωση. Της μικρής ήρεμη και σιωπηλή. Γυρίζω στο σαλόνι και στέκομαι μπροστά στη μπαλκονόπορτα. Τα φώτα της πόλης απλώνονται μπροστά μου. Το τζάμι μου στέλνει πίσω το είδωλο μου. Στο πρόσωπό μου έχει ζωγραφιστεί, από μόνο του λες, ένα χαμόγελο…

(Από το βιβλίο Μπαμπά τι είναι το σεξ;)