Διάβαζα το Σάββατο στο Δρόμο το κείμενο της Ελπίδας Αλεβίζου* για τα Παιδιά του Νεοφιλελευθερισμού και κουνούσα το κεφάλι μου... Ναι! Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα.
Σε συναντήσεις που έχω με γονείς παρουσιάζοντας το "Ημερολόγιο ενός πατέρα", πολύ συχνά αναφέρομαι σε δυο κείμενα, που υπάρχουν στο Όποιος αγαπάει (εκ) παιδεύει: "Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία" και "Που πήγαν οι ήρωες"... Εκεί αναρωτιέμαι για τις αξίες που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας.
Που πήγαν οι ήρωες; (απόσπασμα)
"...Ποιόν μπορούν να έχουν ως πρότυπο τα παιδιά μας;
Τον αγαπημένο τους ποδοσφαιριστή που εκτός φάσης κλωτσάει τον αντίπαλο και μετά πετάει τη φανέλα του στο διαιτητή;
Τη χρυσή Ολυμπιονίκη που αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι έκανε χρήση ουσιών για να κερδίζει στους αγώνες;
Τους στρατηγούς που ρίχνουν τις βόμβες τους στον άμαχο πληθυσμό; Τους αστυνομικούς που ρίχνουν διαδηλωτές σε «ζαρντινιέρες» ή βασανίζουν λαθρομετανάστες;
Το ανορεξικό μοντέλο που στα διαλείμματα παίρνει κι ένα κοκτέιλ ναρκωτικών;
Ευτυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν ήρωες –απλώς κανείς δεν τους δίνει αρκετή σημασία. Όμως εσείς μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας να τους εκτιμήσουν και να τους ευχαριστήσουν:
Τον δάσκαλο ή τον προπονητή που ενδιαφέρεται πραγματικά για τα παιδιά και τη δουλειά του.
Τη νοσοκόμα που νοιάζεται τους ασθενείς και αντιμετωπίζει με υπομονή τα προβλήματα και τις απαιτήσεις τους.
Τον δημόσιο υπάλληλο που εξυπηρετεί χαμογελαστός.
Τον πυροσβέστη που ριψοκινδυνεύει ή φτάνει ακόμη και να θυσιαστεί...
Εντάξει, σκέφτομαι. Υπάρχουν οι άνθρωποι που θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα, από την άλλη όμως με βασανίζουν ερωτήματα όπως:
Πώς μπορούμε να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας σε σημαντικούς στόχους, όταν στη σημερινή κοινωνία αυτός που δεν δίνει αξία στο χρήμα, στα υλικά αγαθά και στη δύναμη, θεωρείται αποτυχημένος;
Πώς μπορούμε να τα διδάξουμε να νοιάζονται για τους άλλους όταν επιτυχία σημαίνει να έχεις χρήματα για να αγοράζεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι, ενώ αλλού κάποια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα;
Πώς μπορούν να μάθουν τα παιδιά μας τη διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού σε έναν κόσμο που έχει γίνει κυνικός;
Πώς μπορούμε εμείς –ως γονείς– να βρούμε τις ηθικές αξίες που θα κρατήσουν τα παιδιά μας στο δρόμο της «αρετής»;
Και άραγε, αφού δεν μπορούμε να βρούμε πρότυπα στην πολιτική, στον αθλητισμό, στην ψυχαγωγία ή στις επιχειρήσεις, είναι πραγματικά λύση η επιστροφή σε κάποιες αξίες του παρελθόντος, ή μήπως αυτό είναι μόνο και μόνο ένας αναχρονισμός;
Ο πολιτισμός μας κυριαρχείται από τις αξίες της αγοράς. Η νεότητα, η ομορφιά, η αγάπη και η ευτυχία δεν πουλιούνται ούτε αγοράζονται, αλλά ολόκληρες βιομηχανίες προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά μας για το αντίθετο.
Ήρθε η ώρα –έστω και ενάντια στο ρεύμα– να διδάξουμε τα παιδιά μας για την αξία της αλήθειας, της ειλικρίνειας, του δικαίου, της αφοσίωσης, της γενναιοδωρίας και όλων των άλλων σημαντικών πραγμάτων, που δεν θα έπρεπε να έχουν τιμή..."
Το μόνιμο ερώτημα είναι: Πώς θα επιβιώσει ένα παιδί με ηθικές αξίες, ένα παιδί που έχει διδαχθεί την αλληλεγγύη σε μια κοινωνία ανελέητου ανταγωνισμού; Η απάντηση απλή και απίστευτα δύσκολη: Μεγαλώνοντας σωστά τα παιδιά μας, ετοιμάζουμε έναν καλύτερο κόσμο! Το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει σήμερα και περιγράφει τόσο γλαφυρά η Ελπίδα Αλεβίζου στο Δρόμο:
"Τα παιδιά του νεοφιλελευθερισμού, μεγαλωμένα με νταντά τη βία της τηλεόρασης και του play station, περνώντας ατέλειωτες ώρες στα internet café σκοτώνοντας ανθρωπάκια, δεν χόρτασαν το παιχνίδι του πάρκου, δεν έπαιξαν με το χώμα και δεν γρατζούνισαν το γόνατο. Τα πρωινά του Σαββάτου εκπαιδεύονταν στον καταναλωτισμό των πολυκαταστημάτων και των σουπερ- μάρκετ. Παίρνοντας ισχυρές ιδεολογικές δόσεις γκρίζας διαφήμισης από τα ΜΜΕ και με την παραπλανητική ρητορεία του νεοφιλελεύθερου δόγματος περί ατομικής ελευθερίας, χωρίς καμία αναφορά βεβαίως στην κοινωνική δικαιοσύνη, πορεύονταν στα σκοτάδια του ψέματος.
Πείστηκαν ότι κάθε ένας καθαρίζει μόνος του το μέλλον του και άμα λάχει γίνεται και Βαρδινογιάννης, από ευκαιρίες άλλο τίποτα. Απομονωμένα από κάθε συλλογική πράξη, ζώντας τους ρυθμούς της βαρβαρότητας, ψάχνουν τώρα για την ατομική τους διέξοδο. Γκαρσόνια, courier, υπάλληλοι πολυκαταστημάτων, ψυκτικοί, δάσκαλοι, φοιτητές ζουν σήμερα τον εφιάλτη της ανεργίας, ζουν μια αδιέξοδη κατάσταση που θεωρούν ότι κανένα κόμμα δεν θα επηρεάσει τη δική τους ζωή -500 ευρώ έπαιρναν, 500 θα παίρνουν. Είναι τραγικά μικρό το ποσοστό των νέων που συνειδητοποιούν τι σημαίνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτό το πλαίσιο η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας του νεοφιλελευθερισμού δεν είναι πολιτικοποιημένη.
Από την άλλη ακτιβιστές, φασίστες, αναρχοαυτόνομοι, αναιμικές αριστερές κομματικές νεολαίες χρωματίζουν ανάλογα μικρό ποσοστό του συνόλου της σημερινής νεολαίας. Οι κομματικές νεολαίες των παραδοσιακών κομμάτων της Aριστεράς, συμπαγείς και χειραγωγούμενες, μη έχοντας τα απαραίτητα νεανικά επαναστατικά αντανακλαστικά, δεν καταφέρνουν να είναι ένα κλικ αριστερότερα των κομμάτων τους, όπως οι νεολαίες προηγούμενων δεκαετιών.
Η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος το 1978 υποστήριξε ριζοσπαστικότερες θέσεις και κομματικά στελέχη του ΚΚΕ εσωτ. τη διέλυσαν στέλνοντας δεκαεννέα χρονών παιδιά στο σπίτι τους. Η ΚΝΕ αποχώρησε το 1989, διαφωνώντας με την κυβέρνηση συνεργασίας Τζανετάκη, αλλά και με τα συμπεράσματα από την κρίση και την πτώση του υπαρκτού. Στη νεολαία ΠΑΣΟΚ έγιναν, για τους ίδιους λόγους, μαζικές διαγραφές από τον Ανδρέα Παπανδρέου την περίοδο 1976-1980.
Οι νεολαίες της Aριστεράς δεν καταφέρνουν να πλησιάσουν τους συνομηλίκους τους στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς, δεν καταφέρνουν να μειώσουν το ιδεολογικό χάσμα και να διοχετεύσουν τις ιδέες της Aριστεράς στα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από τον φοιτητικό χώρο έχουμε την περίοδο του άρθρου 16, που πλατιά στρώματα των νέων έκαναν το αριστερό «κλικ» βγαίνοντας στους δρόμους, διαδηλώνοντας μαζικά.
Αθώα θύματα, λοιπόν, τα παιδιά του νεοφιλελευθερισμού, μιας κακής εκπαίδευσης των κάθε λογής μεγάλων"
*Η Ελπίδα Αλεβίζου είναι μέλος της Ανοιχτής Πόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου