Αυτάκι της Αφροδίτης το ήξερα... Έμαθα πως το λένε και παπουτσάκι της βασίλισσας. Haliotis lamellosa το λατινικό του όνομα. Στο διαδίκτυο μπορείτε να διαβάσετε πολλά...
Δεν έχω σκοπό όμως να κάνω επιστημονική ανάλυση για τον κόσμο του βυθού... Για τη Χίο θα σας πω και πάλι, κλείνοντας εδώ το μικρό αφιέρωμα...
Ας αρχίσω από τη φωτογραφία, που δυστυχώς δεν είναι δική μου. Γιατί αν ήταν θα είχα όλα αυτά τα αυτάκια στη συλλογή μου... Έχω ένα τραπεζάκι στο σπίτι, γυάλινο από πάνω με δυο μεγάλα συρτάρια. Είναι γεμάτα κοχύλια, βότσαλα, αχινούς, κοράλια, απολιθώματα... Ένας μεγάλος χάρτης των ταξιδιών μου και της θάλασσας.
Τα κοιτάζω και θυμάμαι... Τα αγαπημένα μου είναι ακριβώς τα αυτάκια της Αφροδίτης που τα έχω σε πολλά σχήματα. Που να φανταστεί κανείς ότι στην πραγματικότητα είναι κάπως... τερατώδη:
Δεν με κάμπτει αυτό... Κοιτάξτε ομορφιά (ούτε αυτό είναι δικό μου):
Αν θέλετε να δείτε κάτι για τη Χίο, μάλλον έχετε αγανακτήσει! Ή ίσως παρασυρθήκατε κι εσείς και ξεχάσατε γιατί και πως βρεθήκατε εδώ...
Λοιπόν. Από κάποιο απλό κόσμημα με ένα αυτάκι της Αφροδίτης πιασμένο από κάποια πετονιά ξεκίνησε το βράδυ μια ολόκληρη κουβέντα στη Χίο για ταξίδια, που συνεχίστηκε μέχρι τις 3 το πρωί...
Μετά από όσα είπαμε, όπου ανάμεσα στα άλλα έγινε λόγος και για το πως ορισμένα πράγματα συμβαίνουν αν είσαι ανοικτός και μοιάζει να έχουν συνωμοτήσει όλα τα άστρα για χάρη σου...
Μετά από αυτό το παράξενο σχεδόν τροπικό βράδυ -κάπου μέσα στο οπτικό μου πεδίο υπήρχε ένας φοίνικας στο Κάστρο/ ή μήπως τον φαντάστηκα και τον έστησα από μόνος μου στο φόντο;- μου φάνηκε παράξενο να διαβάσω το μυθιστόρημα "Η ανάσα τους πίσω μας"...
Προσέξτε τώρα συμπτώσεις
Είχα ετοιμάσει ένα άλλο βιβλίο για να διαβάσω σήμερα (ξέρετε προαστιακός, ηλεκτρικός κλπ -όσοι έχετε διαβάσει Ηλεκτρικές Ανα-γνώσεις καταλαβαίνετε)όμως το ξέχασα στο υπνοδωμάτιο. Για να μην τους ξυπνήσω πήρα ένα άλλο βιβλίο που τελευταία στιγμή δεν είχα πάρει στη Χίο (πήρα το περίφημο Κουρείο του Κουμανταρέα)...
Συγγραφέας η Τουρκάλα Περιχάν Μαγκντέν Δημοσιογράφος και αγωνίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Να πω ότι κοιτάζοντας απέναντι από τη Χίο σκεφτόμουν πολύ την Τουρκία. Είχε άλλωστε πρωταγωνιστικό ρόλο στην κουβέντα μας για τα ταξίδια. Μιλήσαμε για την Ίμβρο, την Τένεδο, την Πόλη, τη μακρινή Καπαδοκία... Μια φίλη από την παρέα μας είπε για μια ιστορία απίστευτης τιμιότητας. Ένα προτοφόλι με όλα τα λεφτά και τα διαβατήρια που βρέθηκε και επιστράφηκε έθικτο στους ιδιοκτήτες του. Ο άνθρωπος που το βρήκε δεν θέλησε αμοιβή. Πήρε μόνο ένα κομπολόι (που κι αυτό είχε βρεθεί από μια έμπνευση στα πράγματα των ταξιδιωτών)...Ιστορίες της Τουρκίας... Της Ανατολής... Και να που στο βιβλίο μια μητέρα και μια κόρη περιπλανιούνται στην Τουρκία προσπαθώντας να ξεφύγουν κάποια παράξενη απειλή... Όμως δεν είναι αυτό. Έπεσα σε ένα κομμάτι που φάνηκε σαν τον επίλογο της συζήτησης που ξεκίνησε από ένα αυτάκι της Αφροδίτης:
...Τα βότσαλα… δείχνουν πως κάποια πράγματα μπορούν να είναι τέλεια σ’ αυτό τον κόσμο. Το καθένα απ’ αυτά έχει τη δική του ομορφιά, τη δική του χάρη. Έχουν τη δική τους γλώσσα. Κάτι θέλουν να μας πουν…
…Η ομορφιά που έχουν τα βότσαλα στηρίζεται στο γεγονός ότι δεν σε δεσμεύουν, δεν χρειάζεται να δεθείς μαζί τους…
…Στέκονται ατάραχα στις ακροθαλασσιές. Σ’ όλα τα μέρη της γης υπάρχουν απίστευτης ομορφιάς βότσαλα και κοχύλια που σε περιμένουν. Ελπίζουν πως μια μέρα θα τα βρεις. Ελπίζουν και περιμένουν…
Σήκωσα το βλέμμα από το βιβλίο και κοίταξα έξω την Αθήνα να ξεδιπλώνεται αργά στα απράθυρα του Ηλεκτρικού... Η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν να βάλω αυτό το κομμάτι στο Κίτρινο Παραμύθι που η συνέχειά του έρχεται σύντομα. Μόλις γύρισα από τη Χίο με περίμεναν 4 νέες ζωγραφιές της Στεφανίας, με πρώτη αυτή:
Κάπου θα βάλω και ένα αυτάκι της Αφροδίτης...
Να πάω το χρόνο πίσω ή μπροστά; Όταν γράφεις έχεις αυτή τη δυνατότητα. Σε αντίθεση με τη ζωή...
Πάω λοιπόν πρώτα πίσω. Στην αρχή του ταξιδιού... Όταν έφτασα πρωί -πρωί στη Χίο ήθελα να πάω στη θάλασσα. Ρώτησα για μια κοντινή παραλία για να μπορώ να επιστρέψω νωρίς το μεσημέρι και μου πρότειναν τον Καρφά. Πήγα με λεωφορείο και διαπίστωσα ότι σε πολλά μέρη της Χίου μπορείς να πας γρήγορα, άνετα και οικονομικά...
Μια ωραία αμμουδιά, όπου άπλωσα τα κουρασμένα πόδια μου...
Μετά από λίγο είχα συντροφιά. Γάτα να κάνει ηλιοθεραπεία στην ακροθαλασσιά... Μάλλον ασυνήθιστο.
Σιγά, σιγά ήρθε περισσότερος κόσμος και ...η φίλη μου έφυγε. Η θάλασσα ήταν πάντως απολαυστική
Έφυγα λοιπόν από τον Καρφά και... τα υπόλοιπα τα ξέρετε! Έκανα και μια βόλτα στην οδό Απλωταριάς, όπου βρίσκεται και το βιβλιοπωλείο Πυξίδα. Ο Παντελής ο Καβύρης από το βιβλιοπωλείο είναι ο άνθρωπος που με πρωτοέφερε στη Χίο και με βοήθησε να πάρω μια πρώτη γεύση. Είχαμε γράψει και άρθρο στο Δρόμο...
Εκεί κοντά και τα περίφημα μασουράκια από το ζαχαροπλαστείο Αυγουστάκη
Κάνοντας πάλι άλμα στο χρόνο, είμαι χθες το βράδυ στο Πόρτο Ράφτη πια. Έφαγα και ήπια κόκκινο κρασάκι, παραγωγής ενός φίλου. Κάθομαι κάτω από την κληματαριά. Είμαι μόνος μου και έχω βάλει ραδιόφωνο. Τζο Ντασέν και άλλα γαλλικά τραγούδια, όπως το Foule Sentimentale:
Στο μεταξύ γυρνάνε τα δυο μικρά. Πιάνω τον Ιάσονα κι αρχίζουμε το χορό. Μετά, μαζί και με τη κόρη βλέπουμε φωτογραφίες από τη Χίο από τη μηχανή. Τις διανθίζω με ιστορίες. Διασκεδάζουμε... Η κόρη παραπονιέται. Της υπόσχομαι κάποιο ταξίδι. Οι δυο μας...
Αργά τη νύχτα ξυπνάω. Θα χτυπήσει λίγο αργότερα το ξυπνητήρι... Νιώθω τον απόλυτο διχασμό. Μεταξύ Χίου και Αθήνας. Μεταξύ Πόρτο Ράφτη και Αχαρνών... Μεταξύ...
Κι αυτή η μέση με ένα αιώνο τσίγκλισμα... Όμως νιώθω παράλληλα λες και κάποιος μου χάρισε μια δύναμη...
...Μια δημιουργική μανία... Να γράψω... Να ταξιδεύω... Να μοιράζομαι... Να χαρίζω... Να δέχομαι τα δώρα και να μη φαντάζομαι πονηρούς Δαναούς κρυμμένους πίσω τους... Το νησί της μαστίχας και του μανταρινιού έχει πολλά να δώσει μαζί με το άρωμά του...
Που είναι είναι μοναδικό.
ΤΕΛΟΣ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου