Παράθυρα: Τροφή για σκέψη

...φίλες και φίλοι κλείνουμε για ένα δεκαπενθήμερο... Δεν μπορεί, εδώ στην Αχαρνών που κατεβαίνω μέχρι σήμερα, είναι όλα κλειστά... Να μην κατεβάσουμε κι εμείς τα ρολά μας; (21 Αυγούστου- 6 Σεπτεμβρίου)
Θα έχω πολλά να σας πω γυρνώντας... Προς το παρόν όμως δεν θα σας αφήσω έτσι...

Πρώτα απ' όλα θα μοιραστώ μαζί σας μια εκπληκτική φωτογραφία που συμπυκνώνει το νόημα όλου του καλοκαιριού: Ένα ανοικτό παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο.

Η φωτογραφία -από την Αμοργό- είναι της Ματίνας Μπάμπα (απίστευτες φωτογραφίες από την Αμοργό και από τη Κεφαλλονιά στη σελίδα της στο facebook)

...να πω ότι έτσι με ανοικτά παράθυρα πρέπει να είναι η σκέψη και η ζωή μας... Είναι κρίμα να κλείνουμε τα πατζούρια και ν' αφήνουμε απ' έξω την ομορφιά...
Είναι κρίμα στη ζωή μας να βάζουμε παρωπίδες. Να σωπαίνουμε όταν πρέπει να μιλήσουμε. Να τυφλωνόμαστε, όταν πρέπει να δούμε...
Πείτε μια καλημέρα στο διπλανό σας... Ακούστε τι έχει να σας πει με ανοικτά αυτιά...
Και κυρίως μην αφήνετε την αγάπη να προσπεράσει, όποια μορφή κι αν παίρνει...

Και τέλος ένα ποιήμα για συνοδεία. Του Κώστα Ουράνη, που μου τον έμαθαν κι εμένα μόλις άνοιξα τα παράθυρα για να δω:

Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του
κινδύνου,
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα
χέρια:
το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

Τι πάλι να γυρίσουμε στη βαρετήν Ιθάκη,
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές
χαρές μας
και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν
αράχνης
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη
ζωή μας;

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο
τι θα 'ναι
και να μη νοιώθουμε καμιά λαχτάρα
ν' ανατείλει,
πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που
μαραζώνουν
και πέφτουν σάπιοι καταγής να μοιάζουν
τα όνειρά μας;

Η τόλμη αφού μας έλλειψε (και θα μας λείπει πάντα!),
να βγούμε, μόνοι, απ' τη στενή και τη στρωτή
μας κοίτη
κ' ελεύθεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή
του κόσμου,
τους άγνωστους να πάρουμε και τους
μεγάλους δρόμους,
μ' ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο
χώμα
και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην
αύρα,
τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία
τώρα
το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των
κυμάτων

Κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να
μας τραβήξουν τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βύθη,
μα και μπορούν, στη φόρα τους, να μας σηκώσουν τόσο
ψηλά - που με το μέτωπο ν' αγγίξουμε
τ' αστέρια!

Ν' αγγίξουμε τ' αστέρια. Τυπώστε το και διαβάστε το ξανά και ξανά, με το βλέμμα να σηκώνεται από το χαρτί και να πέφτει στο γαλάζιο του ουρανού ή της θάλασσας...


...άλλη μια φωτογραφία της Ματίνας Μπάμπα από την Κεφαλονιά αυτή τη φορά...