Σήμερα ανακάλυψα τον Ουράνη... Εγώ δηλαδή δεν έκανα τίποτε γι' αυτό... Φρόντισε μια φίλη που μοιράστηκε κάποιες σκέψεις του μαζί μου. Κι είχα την παράξενη αίσθηση ότι τα λόγια του ήταν ακριβώς αυτά που θα έλεγα κι εγώ!
Αφορμή τα ταξίδια...
Ο Κώστας Ουράνης αντηχεί μέσα μου:
...και τα ταξίδια μου 'δώσαν - με το παραπάνω! - ό,τι ζήτησα σ'αυτά:
την αδιάκοπη ανανέωση του εαυτού μου, την απόδραση από τη νοικοκυρεμένη , μονότονη ζωή, μοτίβα έξαρσης της φαντασίας μου, εξαίσιες στιγμές πνευματικής και ψυχικής γοητείας και προπάντων, τη δυνατότητα να εξαπατώ, να βαυκαλίζω, με την αλλαγή τόπων, εντυπώσεων, συναισθημάτων, το ανικανοποίητο μιας ψυχής πλασμένης να θέλει, σχεδόν πάντα, 'κάτι άλλο' -χωρίς να ξέρει τι ακριβώς- απ 'ότι της προσφέρει η στιγμή, η ώρα που ζει...
Ακόμη. Λίγοι στίχοι και δυο ποιήματα:
Ψάχνω και διαβάζω...
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;
(Όνειρο μέσα σ' όνειρο)
Και η Αγάπη με το διάσημο στίχο της αν είναι να'ρθει θε να'ρθεί...
Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα
αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθεί δίχως να νιώσεις από πού
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα
θε να σου κλείσει απαλά,με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει:
"Ποια είμ'εγώ;"
απ' της καρδιάς στο σκίρτημα θα καταλάβεις ποια'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς...Αν είναι να 'ρθει θε να'ρθεί.
Κλειστά όλα να 'ναι,θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Ειδέ, κι αν έχεις ανοιχτή την πόρτα για να τη δεχτείς,
και σαν φανεί τρέξεις σ'αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς
αν είναι να'ρθει θε να'ρθεί-αλλιώς θα προσπεράσει.
Περαστικές
Γυναίκες που σας είδα σ' ένα τραίνο
τη στιγμή που κινούσε γι άλλα μέρη'
γυναίκες που σας είδα σ' άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο'
γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
στο κενό μ' ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ'ένα μαντήλι αργά να χαιρετάτε:
να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
στα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην αναμνησή μου,
γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ ' τη ζωή μου μέσα -και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!
Εδώ μπορείτε να βρείτε πολλά ακόμη ποιήματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου