Ο Pierre Rey, ο Lacan, ο γλάρος και η ...κρίση ηλικίας!

Ομολογώ πως με δυσκολεύει ο Λακάν. Δεν έχω διαβάσει δικό του έργο και τον γνώρισα μέσα από τον Αλτουσέρ και το κείμενό του Φρόυντ και Λακάν, από τις περίφημες Θέσεις- βιβλίο που θεωρώ απαράιτητο για όποιον θέλει να μην είναι πολιτικά αναλφάβητος, πέρα από συμφωνίες και διαφωνίες...

Το βιβλίο του Pierre Rey Συναντήσεις με τον Λακάν (Κέδρος), μου έδωσε το ερέθισμα για μια νέα απόπειρα προσέγγισης, έστω και δια της πλαγίας οδού. Κλείνοντας το βιβλίο, ένιωσα πλουσιότερος. Συμφώνησα, διαφώνησα, κατέληξα σε διάλογο με τον εαυτό μου...
Ένιωσα να με σπρώχνουν απαλά στο να καταλάβω τι θέλω και ποιός είμαι στην πραγματικότητα...

Νιώθω παράξενα όταν διαβάζω πως ο συγγραφέας έχει πεθάνει πριν από τέσσερα χρόνια. Και απορώ που ξαφνικά ανακαλύπτω μέσα στο βιβλίο ολόκληρα κομμάτια που είναι λες και κατέγραψε τις σκέψεις μου.
Άλλες φορές πάλι μου άνοιξε δρόμους. Όπως με το έσχατο επιχείρημα υπέρ της ψυχανάλυσης -απάντηση σε όσους αμφιβάλλουν για τη χρησιμότητά της:
Η προοπτική του να πεθάνεις λιγότερο ηλίθιος, από μόνη της, θα έπρεπε να εξαλείφει κάθε αμφιβολία
Κάθε βιβλίο, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας επισημαίνει, έχει διαφορετικό ρόλο ανάλογα με το πότε το διαβάζεις. Είπα λοιπόν στη φίλη μου τη Θεοδοσία που είχε έρθει από το γραφείο και ίσως τώρα να έχει κι η ίδια αγοράσει το βιβλίο και να το διαβάζει, ότι μερικά πράγματα δεν μπορεί κάποιος να τα καταλάβει και ως απόδειξη της διάβασα:

«...Την εποχή που είναι νέος, κανείς δεν ξέρει ότι είναι νέος. Θα το μάθει αργότερα μεγαλώνοντας: θα ξέρει ότι υπήρξε χωρίς να έχει μάθει πότε ήταν.
Διότι τα νιάτα είναι μια επινόηση των γηρατειών.
Σε αντίθεση με το πραγματικό που χάνεται όταν το ονοματίζουμε, τα νιάτα δεν υπάρχουν παρά μόνο μέσω των λέξεων που επικαλείται κανείς για αν τα περιγράψει.
Ούτως ειπείν, δεν γίνονται κατανοητά παρά μόνο όταν δεν υπάρχουν, στο αρνητικό τους, ως τίτλος απουσίας. Να μην καπνίζεις πια, να μην πίνεις πια, να μην τρέχεις πια αν μην ερωτεύεσαι, τόσοι ευνουχισμοί που μας αποστραγγίζουν, σταγόνα σταγόνα, για να μας προετοιμάσουν καλύτερα για το θάνατο αυτού που υπήρξε η ζωή...»
Θα μπορούσε να είναι μια ανάρτηση στο μπλογκ μου σκέφτηκα, όταν το διάβασα και γύρισα πίσω σε κάτι που είχα γράψει πριν γνωρίσω τον Pierre Rey μόνο λίγες μέρες νωρίτερα: Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Αν ρίξετε μια ματιά θα βρείτε κι οι ίδιοι τις αναλογίες...

...και μετά πέφτω σε ένα άλλο απόσπασμα, που με προβληματίζει στα έντονα διλήμματά μου που συμπίπτουν με την... κρίση ηλικίας η οποία αρχίζει να με καταδυναστεύει:

"…με το να αποφασίσει να ζήσει την επιθυμία του, αντίθετα με ότι του ενσταλάχθηκε ως πολιτιστικός κώδικας όπου είχαν εγγραφεί, χωρίς τη θέλησή του, η θέση του και η πορεία του σε αυτήν τη ζωή, θα φύγει πληρώνοντας το τίμημα της ενδεχόμενης σωτηρίας του με τις κατάρες των δικών του, τη γενική αποδοκιμασία και μια υποβάθμιση στην κοινωνική κλίμακα.
Αυτό είναι το πιθανό τίμημα..."

Κοιτάζω τη φωτογραφία του συγγραφέα με το γλάρο με φόντο την αγαπημένη του Κυανή Ακτή... Μια Αυγουστιάτικη μελαγχολία με πιάνει. Αλλά και μια αισιοδοξία: Το πρώτο βήμα για να αλλάξεις είναι να καταλάβεις... και ναι: Από το μακρινό πια 1989 που γράφτηκε το βιβλίο μου στέλνει το δικό του μήνυμα...
...Τότε που εγώ στρατιώτης στη Λέρο ζούσα άλλη μια κρίση ηλικίας, αλλά τελείως διαφορετική, αναζητώντας πάντως νέους δρόμους που με έφεραν στο μάλλον αναπάντεχο σήμερα...

Η αναγγελία θανάτου τουPierre Rey

...και μερικοί στίχοι στα γαλλικά, νομίζω κατανοητοί για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τη γλώσσα:

Pierre REY
C’est du Bleu, c’est du Ritz
C’est du Palm et du Beach
C’est Out et c’est in

Pierre REY
C’est Ava, c’est Gardner
C’est Ombre et lumière
Paradis ou enfer

Y’a des jours qui sont gris
Des jours à déprimer
Je les ai tous sortis
De mon calendrier

Y’a des jours qui sont gais
Des jours qui font rêver
A une histoire vraie
D’un roman de Pierre REY

Pierre REY
C’est Sunset et cartoon
Opéra pour un Fou
C’est le jeu et le nous

Pierre REY
C’est le Grec, c’est du sang
Un Rocher au printemps
Une saison chez Lacan