Η ελπίδα θα νικήσει το φόβο!

Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ' τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της

Ο.Ελύτης, Μαρία Νεφέλη 

Ο Βένιος Αγγελόπουλος, σήμερα, στην τελευταία σελίδα του Δρόμου, κλείνοντας το κείμενό του γράφει: "Η ελπίδα πρέπει να νικήσει το φόβο"... Σκέφτομαι πως το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών είναι ακριβώς αυτό:
Ελπίδα εναντίον φόβου

Το μέτωπο των δυνάμεων που κυβερνούν δεκαετίες τώρα την Ελλάδα, ποντάρουν στο φόβο. Εκεί έχουν ρίξει όλες του τις δυνάμεις. Το φόβο αυτό καλλιεργούν τα Μέσα Ενημέρωσης, το φόβο αυτό υποδαυλίζουν οι Ηγέτες της ΕΕ, οι υπεύθυνοι του ΔΝΤ...
Με το φόβο πάνε να σκοτώσουν την ελπίδα που γεννιέται...
Οι δυνάμεις που αγωνίζονται κατά του Μνημονίου, είναι οι δυνάμεις της ελπίδας, μέσα στην ποικιλοχρωμία και στις αντιφάσεις τους...
Οι δυνάμεις του Μνημονίου,είναι οι δυνάμεις που ποντάρουν σε ό,τι νεκρό υπάρχει μέσα μας. Σε ό,τι ποταπό. Στους φόβους και στην ανασφάλειά μας. Δεν είναι τυχαίο πως τους ψήφισαν ομαδικά οι άνω των 70 ετών...
Οι υπόλοιποι θέλουν να χτίσουν. Ποντάρουν στη δύναμη που έχουμε ως λαός να ορθωθούμε από τις στάχτες. να ανοίξουμε νέους δρόμους. Φυσικά και λάθη γίνονται και αντιφάσεις υπάρχουν και πισωγυρίσματα και ότι άλλο θέλετε...
Τίποτε νέο δεν προχωρά χωρίς λάθη! Αλλά και τίποτε δεν προχωρά αν δεν συγκρουσθούμε με το παρελθόν. Οι Σαμαράς - Βενιζέλος είναι επικεφαλής ενός γερασμένου συστήματος που δεν οδήγησε απλώς σε αδιέξοδο, αλλά σε καταστροφή...
Εγώ θυμάμαι ακόμα τα λόγια του Ισοκράτη, κι ας έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τότε που ο καταπληκτικός μας φιλόλογος Στέφανος Ψαρράς μας μάθαινε:

«Τας επιδόσεις ίσμεν γινομένας και των τεχνών και των άλλων απάντων ου δια τους εμμένοντας τοις καθεστώσιν, αλλά διά τους επανορθούντας και τολμώντας αεί τι κινείν των μη καλώς εχόντων».(Ισοκράτης, Ευαγόρας)

Μετάφρ.: Γνωρίζουμε ότι η πρόοδος στις τέχνες, αλλά και σε όλα τα άλλα δεν επιτυγχάνεται από αυτούς που μένουν πιστοί στα καθιερωμέν, αλλά από κείνους που πάντοτε τολμούν να αλλάξουν τα κακώς έχοντα....

Με την ευκαιρία θυμήθηκα ένα κέιμενο που έγραψα πριν από τρεις μήνες για το meno@halandri.
Νομίζω πως αξίζει μια ματιά, μετά από όσα έχουν μεσολαβήσει...

 

Η Δημοκρατία του φόβου, δεν είναι δημοκρατία

…Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του

κινδύνου,

τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε

κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα

χέρια:

το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

…τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία

τώρα

το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των

κυμάτων

Κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να

μας τραβήξουν τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βύθη,

μα και μπορούν, στη φόρα τους, να μας σηκώσουν τόσο

ψηλά - που με το μέτωπο ν' αγγίξουμε

τ' αστέρια!

Κώστας Ουράνης

…Διαβάζω τον μάλλον παρεξηγημένο Κώστα Ουράνη και σκέφτομαι… Όχι ένα, αλλά πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Εικόνες που γεννιούνται από τους στίχους του. Το καράβι μέσα στα κύματα… Κάπως έτσι δεν μας είπαν ότι είναι η Ελλάδα της κρίσης; Μόνο που οι ποιητές, όταν είναι αληθινοί δεν μένουν στην επιφάνεια. Σκάβουν εκεί που οι «πραγματιστές» και οι «ρεαλιστές» δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουν.

…Σκέφτομαι αυτά τα χρόνια που ζούμε υπό το κράτος του φόβου. Ενός φόβου που καλλιεργείται με κάθε τρόπο από αυτούς που κυβερνούν. Φέρνουν μπροστά μας εικόνες αποτρόπαιες: «Μικρασιατική Καταστροφή» επικαλείται ο ένας, «Κατοχή» ο άλλος, «Εμφύλιο» ο τρίτος. Ακόμη κι όσοι υποτίθεται πως αντιστρατεύονται αυτή την εκστρατεία του φόβου, συχνά πέφτουν στην παγίδα. Στο φόβο, απαντούν με άλλο φόβο. Μεγαλύτερο. Κι ο κόσμος αντί να επαναστατεί, αντί να αγωνίζεται να διώξει τους τυράννους του, φοβάται. Κρύβεται στη γωνιά του τρέμοντας. Διπλοκλειδώνει το σπίτι του. Βάζει φράγματα. Πόρτες ασφαλείας.

Φοβάται για τη δουλειά του. Φοβάται για το σπίτι του. Φοβάται για τα παιδιά του. Φοβάται για την υγεία του. Φοβάται τους κλέφτες. Φοβάται τους αστυνομικούς. Φοβάται τους κουκουλοφόρους. Φοβάται να μιλήσει. Φοβάται να σιωπήσει. Φοβάται…

Η εξουσία γνωρίζει καλά το παιχνίδι. Μας βάζει μπροστά σε διλήμματα που δεν υπάρχουν. Βρίσκει φάρμακα για ασθένειες που δεν έχουμε. Αφού πρώτα μας πείσει με κάθε τρόπο πως είμαστε άρρωστοι.

Ξέρουν που ποντάρουν. Στον κυριάρχο φόβο του αγνώστου. Της αλλαγής. Έχουμε το ευρώ. Το γνωρίζουμε. Η δραχμή είναι μια άγνωστη περιπέτεια. Λες και δεν ήταν το νόμισμά μας πριν από μερικά χρόνια. Λες και τότε πεινούσαμε! Την παρομοιάζουν με κατοχικά χρήματα και επικαλούνται καταστροφές, «ξεχνώντας» όμως να μας εξηγήσουν τα τι και τα πως.

Μας λένε πως είναι φοβερό και τρομερό να προχωρήσουμε σε «στάση πληρωμών». Όλοι τρομάζουν. Πώς θα ζήσουμε μόνοι; Είναι σε μεγέθυνση ο ίδιος φόβος της μοναξιάς που σφυρηλατεί τις αλυσίδες που δένουν τη ζωή μας…

Και βεβαίως, θεωρείται λεπτομέρεια πως η τόλμη και το ρίσκο μπορεί ακόμη και να ανταμειφθούν: Ξεχνιέται εύκολα ότι η Ισλανδία μέσα σε τρία χρόνια, αφήνοντας τον κυρίαρχο λαό της να αποφασίσει, ακολουθώντας «ανορθόδοξη» πολιτική, στέκεται και πάλι στα πόδια της.

Εδώ ο λαός μας είναι «τεμπέλης», «αμόρφωτος», «αστοιχείωτος». Είναι ένα μικρό παιδί που δεν γνωρίζει το καλό του. Πρέπει να του το επιβάλλουμε. Με κάθε τρόπο! Όταν δεν τον φοβίζουμε, τον φορτώνουμε ενοχές. Για όλα φταίει αυτός. Εμείς απλώς …κυβερνούσαμε!

Για τις ενοχές, υπάρχουν πάντα οι «πρόθυμοι» διανοούμενοι, γεμάτοι υποκρισία να στηλιτεύσουν τη «χλιδάτη» ζωή που ζούσαμε μέχρι σήμερα. Να ανάψουν κεριά και λιβάνια για την καταστροφή ενός κινηματογράφου. Δεν θυμάμαι όμως να άναψε κανένα κερί π.χ. στο Χαλάνδρι, όταν ο ένας μετά τον άλλο οι κινηματογράφοι παραδίδονταν σε επιχειρηματικά συμφέροντα…

Για να καλλιεργήσουμε το φόβο έχουμε πρόθυμα κανάλια και εφημερίδες. Το κάθε γεγονός που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, έχει αξιοποιηθεί…

Κι όμως. Μπορούμε να νικήσουμε το φόβο μας. Αυτό τον καθημερινό φόβο της αλλαγής που μας κρατάει δέσμιους στη ζωή μας… Να ρισκάρουμε. Να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με την  ήττα και την αποτυχία. Αρκεί να το έχουμε αποφασίσει εμείς. Δημοκρατικά και ελεύθερα. Οι κηδεμόνες δεν μας χρειάζονται.

Αν δεν παλέψουμε με τα κύματα, ποτέ δεν θ’ ακουμπήσουμε τ’ αστέρια!