Απόγευμα Κυριακής και χάρη στη Μαρία Μαρκάκη και την Αγάπη Μαυρακάκη ανηφορίζουμε για το Καμάρι. Ένα μικρό χωριό χαμένο ανάμεσα στις ελιές και στα αμπέλια. Η ομορφιά της φύσης και ο ανθρώπινος μόχθος συνδυάζονται και δημιουργούν ένα τοπίο που σε μαγεύει...
Θα ήθελα να ήταν από μια μεριά όλοι αυτοί που ρητορεύουν για τους τεμπέληδες Έλληνες. Όλοι οι (αν)εγκέφαλοι των Βρυξελλών που πληρώνουν για να ξεριζώουμε τα αμπέλια μας... Οι κακές σκέψεις δεν κρατάνε πολύ...
Με ένα γλυκό αεράκι να φυσά τριγυρνάμε στα δρομάκι του μικρού χωριού. Μια σταλιά τόπος... Κι όμως... Δεν ξέρω γιατί, εδώ νιώθω πως ακουμπάω λίγο από την καρδιά της Κρήτης... Μεγάλες κουβέντες θα μου πεις.
Βλέπω αυτά τα λουλούδια που με γεμίζουν χρώματα κι αρώματα. Βλέπω αυτά τα ταπεινά σπίτια...
Το μεσημέρι έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας με τα κτίρια θηρία και τις μεγαπόλεις. Την ανθρώπινη ύβρη... Αντίθεση πλήρης...
Καθόμαστε στο μικρό καφενείο και συναντάμε το χαμόγελο!
Λέμε να πιούμε ένα καφεδάκι, μέχρι που ...πέφτει η "ύποπτη" ερώτηση: Υπάρχει κανένα μεζεδάκι; και τι δεν υπάρχει!
Διαλέγουμε χολιούς μπομπουριστούς, σαλάτα και πατάτες τηγανητές.
Έρχεται η σαλάτα και το λάδι μοσχοβολάει. Πέφτω στις ελιές. Μικρές και μαύρες. Απίθανες. Είναι οι "καμαριώτικες" ελιές... Ζητάμε κι άλλες...
Έρχονται οι χοχλιοί, μυρωδάτοι και ζεστοί. Οι πατάτες, ντόπιες μοσχοβολάνε. Κι η ρακή παγωμένη...
Η κουβέντα κυλάει όμορφα. Έρχονται οι άνθρωποι και κάθονται ένα γύρο... Θα μπορούσε να υπάρχει φροντίδα για τέτοιους μικρούς και παραδεισένιους τόπους... Και σεβασμ΄ςο για τον αγώνα των ανθρώπων... Κάποτε εδώ καλλιεργούσαν τη σταφίδα. Ξενυχτούσαν. Μια βροχή μπρούσε να τα καταστρέψει όλα... Πότε ασχολήθηκαν όλοι αυτοί οι υπερφίαλοι με τους πραγματικούς ανθρώπους; Αποξεχνιόμαστε πάλι. Είναι εύκολο εδώ καθώς σουρουπώνει...
Όπως καταλαβαίνετε δεν ήθελα να φύγω. Είμαι ακόμη ....εκεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου