Μέσα στο καταχείμωνο, η ποίηση του Φαίδωνα Θεοφίλου μου έφερε ολοζώντανο μπροστά μου το Μυτηλινιό καλοκαίρι. Παστές σαρδέλες, ουζάκι, ο ήλιος να καίει και παρελαύνουν: Μόλυβος και Αγιάσος. Η Πέτρα. Η Παναγιά η Γοργόνα. Η οδός Ερμού στην πόλη. Ο Ερμογένης. Το απολιθωμένο δάσος. Τα Μιστεγνά. Τα Βατερά. Ο Άγιος Φωκάς. Το Πλωμάρι.
Και κυρίως: Βράδυ στον κόλπο της Γέρας. Πανσέληνος και ρωμαϊκό υδραγωγείο.
Ναι. Ο καθένας μας έχει μια Μήθυμνα μέσα του!
(Φαίδων Θεοφίλου, Η λειτουργία της Μήθυμνας, εκδόσεις Αλεξάνδρεια)
2 σχόλια:
Ευχαριστώ θερμά για την ανάρτηση.
Αν και, το ποιητικό αυτό βιβλίο φιλοδόξησε να δώσει και να θυμήσει κάτι περισσότερο από παστές σαρδέλες...
Δημοσίευση σχολίου