Σήμερα το πρωί με το που βγήκα στο δρόμο σιγοτραγουδούσα το "Νύχτωσε νύχτα/ Νύχτωσε" των Κατσιμιχαίων. Ναι είμαι ένας περίεργος που κάθε μέρα περπατώντας τραγουδάω ή σφυρίζω (ή κάνω και τα δυο ταυτόχρονα)
Χαρούμενος ή μελαχγολικός, αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, πάντα βρίσκω κάποιο τραγούδι. Μερικές φορές είναι ό,τι πιο ανόητο μπορείτε να φανταστείτε!
Άλλες φορές είναι αγαπημένο και τραγουδώντάς το το νιώθω σε όλο μου το σώμα...
Παραθέτω τους στίχους, ασχολίαστους (τι να προσθέσω άραγε;)
Νύχτωσε νύχτα
Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε, δεν γνωριζόμαστε
Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και παρηγόρησέ με
Μαργαριταρένια μου φεγγαρολουσμένη
δεν ήξερες δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε, χαθήκαμε
Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
μα απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω, πως πάω να συνηθίσω
Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και παρηγόρησέ με
Αυτό τραγουδούσα και παράλληλα εκτός από χαμένους φίλους, σκεφτόμουνα ότι θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο για όσους θεωρούν το διαδίκτυο απρόσωπο. Ήθελα να πω, πόσο ευχάριστο είναι φτάνοντας το πρωί στο γραφείο λίγο νωρίτερα και πριν βυθιστώ σε δουλειές και υποχρεώσεις, να ανοίγω το e-mail, να κάνω μια βόλτα στα blog και να βρίσκω μερικές καλημέρες, σημειώματα από φίλους, όμορφα κείμενα και ποιήματα, σκιτσάκια, φωτογραφίες ιστορίες... Έναν ολόκληρο κόσμο!
Στέλνω κι εγώ τις δικές μου καλημέρες και με όλα αυτά η μέρα ομορφαίνει..
Με αυτή τη διάθεση άνοιξα τον υπολογιστή και θέλοντας λες να παντρέψει το τραγούδι και την αναζήτηση των τελευταίων ημερών πάνω στο πέρασμα του χρόνου με τις πρωινές μου σκέψεις, η παλιά και καλή μου φίλη Γιούλη Βολονάκη (που ξαναβρεθήκαμε πρόσφατα) μου έστειλε ένα ποίημα της, απαντώντας σε ένα δικό μου mail για το Wish You Were Here των Pink Floyd
"...ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΩΣ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΑ ΤΟ 2003 ΜΕ ΤΙΤΛΟ
<ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ> ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ
ΠΟΙΟΤΗΣ ΠΑΘΟΥΣ ΜΕΤΡΙΑ
Εφτασε στΟ θερινό ηλιοστάσιο του βίου
Τεσσαρακοντούτις, πλην νέα
Επιστρέφει κάποιες νύχτες
στων είκοσι ενός Μαϊων τις μέρες
Ανέτελλε επταετία αυξημένων προσδοκιών
Φευ!
Μικρό το πάθος
μέγας ο εγωισμός
Ανηλεής ο πόθος μα
γέροντες οι έρωτες
Ο θάνατος δεν είχε ακόμη πλήξει
αυτό που ονόμαζαν γενιά τους
όμως μέρε τη μέρα κέρδιζε
μικρές καθημερινές μάχες:
αγάπες ξεθώριαζαν
φιλίες καταποντίζονταν
ισορροπίες διασαλεύονταν
ουτοπίες εξατμίζονταν
Αυτοκτονούσαν στα μυθιστορήματα
οι θηλυκοί αντικατοπτρισμοί τους
- οι νεανίες ακολούθησαν εν τέλει
Ηταν μια εποχή σιωπηρής αναμέτρησης
με τα οικεία μεγέθη και το εύρος της πολιτείας
το βάθος της συνείδησης και το πλάτος της αγάπης
Ηταν μια εποχή μαθητείας:
πώς να μην ενδίδεις στο μέτριο
και να αντιστέκεσαι στο αναμενόμενο
πώς να καλλιεργείς το πάθος και το λάθος
πώς να ελευθερώνεις το όνειρο
νοσταλγώντας το μέλλον
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ..."
Οι φωτογραφίες είναι του Duane Michals
7 σχόλια:
Και ‘γω τραγουδάω όταν περπατάω. Έχω όμως το φόβο ότι είμαστε είδος προς εξαφάνιση, ειδικά εμείς που αισθανόμαστε κάποια τραγούδια σε όλο το σώμα μας. Το τραγούδι που επέλεξες σήμερα είναι απ’ τα πολυαγαπημένα… Είναι να μη συγκινείσαι με τέτοια λόγια :
«Μαργαριταρένια μου φεγγαρολουσμένη»
Το ποίημα της φίλης σου, υπέροχο. Εδώ κολλάει το «Πες μου ποιοι είναι οι φίλοι»… αφού έχεις τέτοιους φίλους …σίγουρα θα είσαι άτομο !!!
Εκτός από το τραγούδι και το ποίημα, το πιο όμορφο που αποκόμισα σήμερα εδώ είναι μια αίσθηση ταύτισης με έναν άνθρωπο που τραγουδάει στους δρόμους, αισθάνεται και εκφράζεται όμορφα… Καλημέρα φίλε .. να σαι καλά !!
Ευχαριστώ... Χαίρομαι που δεν είμαι ο μονος. Αν και σας παρουσίασα τον καλό μου εαυτό. Μερικά τραγούδια που λέω -δεν ξέρω πως μου κολλάνε- είναι επιεικώς απαράδεκτα. Διαφημίσεις του Jumbo, Ρουβάς (!) Παπαρίζου (!!)
Εντάξει συνήθως αυτά που τραγουδώ με εκφράζουν.
Κόλησσα τη μανία και στη κόρη μου που προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα και λέει τις σκέψεις της τραγουδιστά (είναι 3 1/2 ετών)
Η γυναίκα μου λέει πως έχουμε γίνει ...μιούζικαλ!
Μια φίλη εφοριακός τραγουδάει στην εφορία! Ο κόσμος μου είπε το βρίσκει ευχάριστο. Μήπως πρέπει να ενταχθούμε στην εφορία της Σάμου; (εκεί υπηρετεί)
Η μουσική και τα τραγούδια με συντρόφευαν πάντα. Κατσιμιχαίους άκουγα πολύ στην εφηβεία μου.. Τα κορίτσια της συγγνώμης τα είχα λατρέψει.
Καλώς σε βρήκα.
ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ.ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΜΟΡΦΑ.ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΕΥΧΕΣ,ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ,ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ.ΑΥΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΖΕΙΣ ,ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ.ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΣΑΝ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΣΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.Α!!ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ.ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΑΝ ΑVATAR;ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ.
ειναι υπεροχο να τραγουδας , νομιζω, σε οποια φαση της ζωης σου κι αν βρισκεσαι. εγω επαψα πλεον να μιλω. αυτα που θελω να πω , τα λεω με τραγουδι, ποτε με λογια. ετσι ακουγονται καλυτερα, ακομη κι αν ειναι δυσαρεστα. τραγουδα φιλε μου οσο μπορεις. η ζωη ειναι μικρη, γιαυτο , απολαυσε την με τραγουδια και χαρα.
jacki με το πολύ όμορφο κείμενο σου που διάβασα για το καφενείο των φίλων, ήμουνα σίγουρος και για τη μουσική που θα ακουγόταν εκεί...
Αγαπητέ θείε Σκρουτζ χαίρομαι που σου άρεσε το ποιήμα της φίλης μου. Κι εγώ χθες το ανακάλυψα!
Θα σε επισκεφθώ να σου πω για το avatar μου που διάλεξα με καθυστέρηση (μέχρι τη Δευτέρα δεν ήξερα καν τι σημαίνει)
mmfevgsti, αυτό που μου λείπει σίγουρα από τα παλιά, είναι τα μεγάλα γλέντια μετά μουσικής. Είχα διαβάσει κι ένα εκπληκτικό κείμενο του Άγγελου Ελεφάντη -δυστυχώς δεν ξέρω που να το βρω- με τον τίτλο "Γιατί δεν τραγουδάμε πιά!" Μακάρι να το εύρισκα να το αναρτούσα...
Καλώς ήρθατε όλοι!
Μια μουσική υπόκρουση υπήρχε σε όλες τις φάσεις της ζωής μου,
Εύκολες και δύσκολες.
Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω πως είναι ένας από τους πιο όμορφους τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων.
Και σε μένα πάντα βοηθούσε!
Καλή σου μέρα!
Δημοσίευση σχολίου