9...
Η αρχή έγινε το 1978, που ξεκινούσε η τελευταία χρονιά στο σχολείο και ολοκληρώθηκε το 1979 με τη νέα ζωή που ξεκίνησε με το Πανεπιστήμιο. Όλα άλλαξαν τότε ξαφνικά... Για όσους θυμούνται ήταν η χρονιά των πρώτων καταλήψεων που γέννησαν τόσες ελπίδες και αυταπάτες.
Εκείνα τα κρίσιμα χρόνια με συνόδευε η "Μαρία Νεφέλη" του Ελύτη. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα. Ήξερα δεκάδες στίχους απ' έξω. Το φθαρμένο και υπογραμμισμένο αντίτυπο της πρώτης έκδοσης, εγώ που δεν χάνω ποτέ βιβλία, το έχασα...
Μέχρι τώρα δεν έχω θελήσει να το αντικαταστήσω. Ακόμη και το εξώφυλλό του είχε γίνει μύθος. Στην τότε παρέα κυκλοφορούσε έντονα η φήμη πως ήταν κάποια γνωστή μας. Ποτέ δεν έμαθα να ήταν αλήθεια...
Κι εκεί βρήκα το αγαπημένο μου θέμα του χρόνου...
Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη, 1978
Η Μαρία Νεφέλη λέει:
Πάτε κρατώντας τυλιγμένη με φύλλα των Βαγιώ
τη δύστυχη και μελανειμονούσα Υδρόγειο
Και μες στην μπόχα γίνεστε του ανθρώπινου υδροθείου
τα εθελοντικά πειραματόζωα του Θείου.
Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος
όπως ο καρχαρίας από το αίμα.
Ο ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟΣ ΒΙΟΣ
Γέρασα γύρω στα δεκαοχτώ
θα 'λεγες σ' ένα εικοσιτετράωρο μόλις:
η ώρα οχτώ πήγα σχολείο έμαθα έπαιξα
δέκα και δέκα τελειοποιήθηκα στο εξωτερικό
(ιππασίες εγγλέζικα και τέτοια)
υστέρα ο πρώτος γάμος το ταξίδι
απόγεμα είχα κιόλας βαρεθεί·
πέντε ως έξι λίγες ατιμίες
εφτά ξαναπαντρεύτηκα
εφτά και πέντε απάτησα
στις οχτώ είχα κιόλας κουραστεί
χαρτιά δεξιώσεις και άλλα τέτοια...
Μετά το δείπνο κοίταξα μες στον καθρέφτη
στο άλλο σπίτι το μεγάλο
του τρίτου και πλουσίου συζύγου μου·
είδα φως να τρέχει και μέσα του δελφίνια
Και ο Αντιφωνητής:
εκεί που μια γυναίκα σαν Μηλιά καρτερεί μισή μέσα στα σύννεφα
εντελώς αγνοώντας την απόσταση που μας χωρίζει.
Και κάτι ακόμη: όταν κινάει να βρέχει
ας γδυνόμαστε και ας λάμπουμε σαν το τριφύλλι...
Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται.
...............................................
Κι ακόμη, από μνήμης, θυμάμαι το στίχο: Κάπου ανάμεσα σε Δευτέρα και Τρίτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου