Εμείς και ο χρόνος 6: ...μένουμε πάντα παιδιά!

..."Να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη/ να μείνουμε πάντα παιδιά"!
Επειδή μάλλον σας δημιούργησα την εσφαλμένη εντύπωση για τη μουσική που ακούγαμε εμείς που γεννηθήκαμε στις αρχές της δεακετίας του '60, πρέπει να πω ότι τουλάχιστον στα 13-14 στην κορυφή των προτιμήσεών μας ήταν η Βίκυ Λέανδρος, ο Φίλιππος Νικολάου και πολλοί άλλοι. Ανάμεσα τους και οι Charms. Από δικό τους τραγούδι είναι και οι στίχοι που ξεκινούν αυτό το σημείωμα. Ταυτόχρονα ακούγαμε με μανία Deep Purple (που παρεμπιπτόντως μας επισκέπτονται φέτος)...
Όμως άλλο πήγαινα να γράψω και αλλού οδηγήθηκα. Στο "μένουμε πάντα παιδιά" ήθελα να σταθώ!
Χθες το βράδυ λοιπόν, πήγα στο βιβλιοπωλείο και αγόρασα τον "Τρυφερούλη Μικροφτερούλη" της Θεοδοσίας Καραγιάννη (εκδόσεις Φαντασία). Τη Θεοδοσία τη γνώρισα τηλεφωνικώς και μέσω διαδικτύου, όταν χρειάστηκε να γράψω κάποια άρθρα που αφορούν σε γονείς και παιδιά. Είναι σχολική ψυχολόγος και εκπαιδεύτρια στις Σχολές Γονέων. Έτσι έμαθα και για το βιβλίο της.
Το καλό όταν έχεις παιδιά είναι ότι μπορείς να αγοράζεις άβοβα παιδικά βιβλία, δήθεν για να τους τα διαβάσεις. Έτσι κι εγώ το πήρα για την κόρη μου. Στο μετρό, πηγαίνοντας για το σπίτι το διάβασα όλο. Συγκινήθηκα και κοίταζα αλλού μη με πάρουν είδηση. Με τρόπο έβγαλα το σκουπιδάκι που είχε κάνει τα μάτια μου υγρά.
Γυρνώντας στο σπίτι το διάβασα μεγαλόφωνα και στην κόρη μου...

Να ποιά είναι η υπόθεση όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
"...Στο μακρινό χωριό των Μικροφτερούληδων ζει ο Τρυφερούλης. Δεν πηγαίνει στο σχολείο του χωριού, αφού εκεί όλα κυλούν γρήγορα. Αυτός όμως δυσκολεύεται και αργεί να καταλάβει τι πρέπει να κάνει. Ακόμα και τα παιδιά δεν τον παίζουν. Η νεράιδα Κρινοπούλα -η δασκάλα του- προσπαθεί να τον βοηθήσει. Ο Τρυφερούλης όμως επιμένει να πάει στο σχολείο του χωριού μαζί με τα άλλα παιδιά για να βρει φίλους. Μια αναπάντεχη συνάντηση θα τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει το όνειρο του.

Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν' αγγίξει το όνειρο του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ' όλ' αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν' ανέβουν ψηλά - απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν' ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά.

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν τα δικά τους μοναδικά και ιδιαίτερα φτερά. Το πέταγμα τους γίνεται ομορφότερο όταν οι άλλοι τους χαϊδεύουν απαλά τα φτερά και πετούν μαζί τους. Στο χωριό των Μικροφτερούληδων μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι το ομορφότερο πέταγμα είναι αυτό που γίνεται με κατανόηση, αποδοχή, συνεργασία, αισιοδοξία και αγάπη...

Ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης απευθύνεται σε παιδιά κάθε ηλικίας, καθώς και σε γονείς, εκπαιδευτικούς και ειδικούς που εργάζονται με παιδιά, δίνοντας την ευκαιρία για συζήτηση και ευαισθητοποίηση σε θέματα που σχετίζονται με τη διαφορετικότητα και την ένταξη..."

Είναι πραγματικά ένα βιβλίο- εργαλείο για γονείς και εκπαιδευτικούς που διδάσκει με τον πιο όμορφο τρόπο τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Άλλωστε μια σημαντική ομάδα ειδικών έχει επιμεληθεί επιστημονικά το βιβλίο. Όλοι οι άνθρωποι δούλεψαν αφιλοκερδώς.
Όταν ακούω περί "διαλόγων για την παιδεία" μου σηκώνονται οι τρίχες. Καλό θα ήταν οι όποιες μεταρρυθμίσεις να ανατεθούν σε τέτοιους ανθρώπους με γνώση και ευαισθησία. Ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος και ομορφότερος...
Κι εμείς οι γονείς ας μη ξεχνάμε ποτέ τα παραμύθια. Κάνουν το χρόνο να σταματά και να γυρνά πίσω. Με τη νεραϊδόσκονη του Τρυφερούλη γινόμαστε για λίγο παιδιά...