Εμείς και ο χρόνος 7: ...ένας ξεχωριστός δάσκαλος

Υπάρχουν κάποιοι δάσκαλοι που μπορεί να σε σημαδέψουν για το καλό ή το κακό... Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να ξέρω πως θα ήταν τα βήματα μου αν δεν είχα διασταυρωθεί μαζί τους.
Μπορεί να μην αντιπαθούσα τόσο τα Μαθηματικά, αν δεν υπήρχε ο Σ. Μπορεί να είχα μάθει την ορολογία του Συντακτικού, αν δεν υπήρχε ο απεχθής κύριος Π. Δεν ξέρω...
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι χωρίς τον καθηγητή Αχιλλέα Κοντοστάθη, δεν θα είχα ποτέ προσεγγίσει τη λογοτεχνία με τον τρόπο που την προσεγγίζω. Ένας μοναδικός άνθρωπος, ένας μορφωμένος καθηγητής που είχε τον τρόπο να μεταδίδει τη γνώση, να σε κάνει να αγαπάς αυτό που ήθελε να σου μάθει.
Όταν μπήκε στην τάξη πρώτη φορά, μας είπε το εξής εκπληκτικό: "Όποιος θέλει μπορεί να μην έρχεται, δεν θα του βαλω απουσία! Όποιος όμως μείνει εδώ, θέλω να σέβεται εμάς τους υπόλοιπους..."
Δεν γράφαμε ποτέ διαγώνισμα και ο βαθμός μας έβγαινε από εργασίες που κάναμε πάνω σε θέματα δικής μας επιλογής. Τις εργασίες τις παρουσιάζαμε στην τάξη, σα να κάναμε εμείς το μάθημα. Θυμάμαι ότι είχα κάνει μια παρουσίαση για το "Μυθιστόρημα" του Σεφέρη. Γνωρίσαμε όλο τον Ελληνικό υπερρεαλισμό (επέμενε και μας εξήγησε ότι η έκφραση σουρεαλισμός ήταν υποτιμητική και άτοπη, ο ίδιος προτιμούσε να λεει συρεαλισμός)...
Μας έφερνε στην τάξη δίσκους όπου οι ίδιοι οι ποιητές διάβαζαν ποιήματα τους (η γνωστή σειρά της "Λύρα"), ανέλυε μαζί μας στίχους τραγουδιών -πώς να ξεχάσω του "Όθωνα τα χρόνια" με τον τρόπο που μας δίδαξε;
Μάθαμε να συζητάμε. Να αντιμετωπίζουμε κριτικά αυτό που διαβάζουμε. Να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας.
Έφερε στο σχολείο το Δημήτρη Χατζή -αξέχαστη μέρα...

---------------------------------------------------------------
Και να λοιπόν, τριάντα χρόνια αργότερα, δείτε τι λέει αυτός ο εκπληκτικός άνθρωπος σε μια συνέντευξή του, που ανακάλυψα στο διαδίκτυο:
Αχιλλέας Κοντοστάθης:
"Υπάρχουν δυο ειδών μεταρρυθμίσεις. Τη μια μπορεί να την κάνει το κράτος. Την άλλη την κάνει μόνο ο δάσκαλος μέσα στην τάξη"
«Ο δάσκαλος, εάν θέλει, μπορεί να είναι ελεύθερος μέσα στην τάξη. Υπάρχουν δυο ειδών μεταρρυθμίσεις. Τη μια μπορεί να την κάνει το κράτος. Την άλλη την κάνει μόνο ο δάσκαλος. Την οργάνωση της εκπαίδευσης την κάνει το κράτος, αλλά το πώς θα διδάξεις το καθετί δεν μπορεί να σου το επιβάλλει το κράτος. Το ότι σου δίνει μια συγκεκριμένη ύλη, δεν σου αφαιρεί τη δυνατότητα αυτή....
... Εγώ δεν έκανα ποτέ προσευχή στην τάξη μου. Όταν κάποιοι μαθητές μού το επεσήμαναν αυτό, τούς απάντησα ότι εγώ πιστεύω στον Χριστό και ο Χριστός σύμφωνα με το Ευαγγέλιο δεν επιτρέπει να κάνουμε δημόσια προσευχή. Εάν υπάρχει κανένα παιδί που θέλει να κάνει την προσευχή του, μπορεί να το κάνει ελεύθερα έξω από την τάξη. Τη δική σου πίστη μπορείς να τη μεταδώσεις, αλλά όχι και τη θρησκεία. Εδώ είναι ο δάσκαλος που μπορεί να κάνει αυτό που νομίζει. Βεβαίως, περισσότερο οι δάσκαλοι θα ήμασταν ελεύθεροι να διδάσκουμε οτιδήποτε θέλαμε εμείς. Πιστεύω όμως ότι η ελευθερία των δασκάλων μέσα στην τάξη δεν έχει καταργηθεί. Έπειτα, πολλές φορές υπάρχουν διευθυντές που παρακολουθούν και δημιουργούν προβλήματα. Αλλά ο δάσκαλος θα αποφασίσει και σίγουρα χρειάζεται μια λεπτότητα στον τρόπο του...

... Η καλύτερη λύση για μένα θα ήταν να είναι πολύ πιο ελεύθεροι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Αλλά αυτό είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να αρχίσουμε από τη δική τους εκπαίδευση. Από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν να διδάσκονται τα ίδια πράγματα τα παιδιά που ζουν στις μεγάλες ή μικρές πόλεις με τα παιδιά που βρίσκονται σε απομονωμένα νησιά ή χωριά; Δεν πρέπει να τους δώσουμε έναν τρόπο να ζήσουν καλύτερα στον τόπο τους; Δεν τους δίνουμε τίποτα σχετικό με τις ανάγκες τους. Αυτήν την ομοιομορφία την οποία θεωρούμε το ύψιστο αγαθό της εκπαίδευσης, για μένα είναι το χείριστο. Μιλάνε σήμερα για μεταρρύθμιση, αλλά η μεταρρύθμιση έχει τρία βασικά στάδια. Την προετοιμασία, την εφαρμογή της και το πιο σημαντικό, την παρακολούθηση της μεταρρύθμισης και το αποτέλεσμά της. Εδώ δεν έχει γίνει ακόμη η προετοιμασία. Το εκπληκτικότερο όλων ήταν ότι έδωσαν νέα βιβλία στα παιδιά να διαβάσουν χωρίς να τα έχουν περάσει καν σε μια δοκιμασία, ούτε πιλοτική. Έρχεται ο οποιοσδήποτε συγγραφέας ή και φίλος του υπουργείου, γράφει ένα σχολικό βιβλίο και κατόπιν αυτό πάει κατευθείαν στο παιδί...

Από την εφημερίδα "Η Νέα Ερυθραία Κάθε Εβδομάδα" ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ 12-01-2007

Κατόπιν αυτών, διάβασα στο blog του φίλου MacManus [...]Για τα μαθήματα στο ελληνικό πανεπιστήμιο, ο Ντέιβιντ Κόνολι (Σ.Σ. γνωστός μεταφραστής) παρατηρεί: «Μιλάω στους φοιτητές για νεοελληνική λογοτεχνία και δεν ξέρουν. Εκατόν πενήντα παιδιά δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Μένη Κουμανταρέα ή τον Σωτήρη Δημητρίου. Είναι απελπιστική η κατάσταση. Ζήτησα τις προάλλες να μου πουν έναν στίχο του Σεφέρη. Δεν ήξεραν ούτε καν έναν στίχο από τους μελοποιημένους του Θεοδωράκη.
Τι κάνουν στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση;"