Το ημερολόγιο ενός πατέρα: Κυριακή, γιορτή και σχόλη

Κυριακή 7 το πρωί. Μου αρέσει που αναρωτιόμουνα τι θα κάνω... Αφού η κόρη μου μας ξύπνησε όλους, ήπιε λίγο γάλα και κοιμήθηκε πάλι. Το ίδιο και οι υπόλοιποι. Εκτός από μένα και τον μικρό.
Να λοιπόν τι θα κάνω. Θα τον βόλτα στη γειτονιά. Οι βόλτες είναι η αγαπημέη του διασκέδαση! Ντυνόμαστε,βάζουμε μπουφάν, τον ανεβάζω στο καρότσι και εμπρός για την παιδική χαρά. Μένουμε στον κατ' ευφημισμόν "Παράδεισο" της Αγίας Παρασκευής... Λέω να ξεφύγουμε από τα συνηθισμένα και να πάμε προς την περιοχή των Αγίων Αναργύρων. Εκεί έχει μια μικρή, αλλά αξιοπρεπή παιδική χαρά. Χωρίς διαλυμμένα και επικίνδυνα παιχνίδια.
Κάνει κρύο αλλά έχει λιακάδα. Αφού παίζουμε λίγη ώρα ξεκινάμε για να μαζέψουμε λίγα λουλούδια. Παρά την επέλαση του τσιμέντου, υπάρχουν ακόμη μικρά χωράφια. Δειλά ίχνη άνοιξης ξεπηδούν μέσα στη χειμωνιάτικη μέρα. Λουλουδάκια ταπεινά, που συχνά δεν ξέρεις ούτε το όνομά τους. Ένα μικρό μπουκέτο...

Ανηφορίζουμε προς το μικρό εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων... Βλέπω πολλά αυτοκίνητα παρκαρισμένα. Όλοι αυτοί οι ανθρωποι έπρεπε να πάρουν το Ι.Χ τους για να παρακολουθήσουν τη λειτουργία; Είναι όλοι ανήμποροι; Αναρωτιέμαι... Μια μικρή γειτονιά είναι. Από πόσο μακριά μπορεί να έρχεται κανείς;
Αρχίζω να νιώθω λίγο δυσάρεστα όταν σταματάει ένα αυτοκίνητο δίπλα μας στέλνοντας άφθονο καυσαέριο στις μύτες μας...
Με περιμένει όμως και άλλη δυσάρεστη έκπληξη. Η μικρή παιδική χαρά που υπήρχε δίπλα στο εκκλησάκι, δεν υπάρχει πια. Από το θεόρατο πεύκο μένει ένας ακρωτηριασμένος κορμός. Με μαι δόση μαύρου χιούμορ αναρωτιέμαι αν πέρασε από εδώ ο Κακλαμάνης!
Η εξήγηση όμως είναι μπροστά στα μάτια μας: Κάποιοι θεώρησαν πως έπρεπε να χ΄τίσουν μια νέα τεράστια εκκλησία δίπλα στην ήδη υπάρχουσα, καταστρέφοντας την παιδική χαρά και κόβοντας δέντρα...
Η ενόχληση μου γίνεται θυμός. Το πανό που γράφει "Ενισχύσατε την ανέγερση του Ιερού Ναού... Η επιτροπή..." μοιάζει να με προκαλεί.
Το μόνο που έλειπε από την περιοχή είναι το... τσιμέντο. Σε ελάχιστη απόσταση υπάρχουν κι άλλες εκκλησίες για τους πιστούς. Δε νομίζω πως χρειαζόταν κάτι τέτοιο...
Και από την άλλη: ίσως η πιο ανίκανη αυτοδιοίκηση όλης της περιοχής, ο Δήμος Αγίας Παρασκευής θα μπορούσε να διεκδικήσει ελεύθερους χώρους όταν ήταν καιρός. Πριν από μια δεκαετία όλη αυτή η περιοχή είχε μόνο χωράφια και οι τιμές ήταν χαμηλές. Με μικρές αποζημιώσεις θα είχαν εξασφαλιστεί πάρκα. Όμως όχι! Αυτά είναι ψιλά γράμματα...
Τώρα ας δούμε αν μπορούμε να σώσουμε κάτι...
Οι έρημοι ακόμη δρόμοι μας περιμένουν και πάλι. Το μπουκέτο μας μεγαλώνει... Κανείς όμως δεν φαίνεται να βλέπει την ομορφιά που παλεύει να κρατηθεί ζωντανή. Κανείς δεν δίνει σημασία σε ταπεινές μαργαρίτες.
Κανείς δεν περπατάει...
"Μπαμπά, λουλούδι"
Σταματάω κάτω από μια αμυγδαλιά και κόβω ένα μικρό κλαράκι. Το δίνω στον μικρό που το κοιτάζει με ευγνωμοσύνη.
Γυρνάμε στο σπίτι...