Ο ίδιος ο τίτλος της σειράς αυτής για το χρόνο, παραπέμπει -και όχι τυχαία- στο έργο του Τζον Πρίσλει "Εμείς και ο χρόνος" (J.B. Priestley, Time and the Conways). Ο Τζον Πρίσλει είναι επίσης συγγραφέας του ευρύτερα γνωστού "Ο επιθεωρητής έρχεται", αλλά και του μυθιστορήματος "Τρεις άντρες με καινούργιες φορεσιές" (Θεμέλιο).
Το "Εμείς και ο χρόνος" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Δωδώνη" σε μετάφραση Λυκούργου Καλλέργη...
Γι' αυτό το έργο μας μίλησε στο σχολείο ένας από τους δυο εμπνευσμένους φιλολόγους που είχα την τύχη να με διδάξουν, ο Στέφανος Ψαρράς ( ο άλλος ήταν ο Αχιλλέας Κοντοστάθης που με έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο την ποίηση και άνοιξε διάπλατα την πόρτα για να γνωρίσουμε τον υπερρεαλισμό -ήταν ο πρώτος που μας εξήγησε πόσο λάθος και απαξιωτικός ήταν ο όρος "σουρεαλισμός")
Ο αγαπημένος καθηγητής μας μάθαινε να σκεπτόμαστε κριτικά και μας έφερνε σε επαφή με έναν πλούτο θεμάτων πάνω στη λογοτεχνία, το θέατρο και την ιστορία. Κρατούσε πάντοτε στο χέρι ένα βιβλίο, που προσπαθούσα- κρυφά- να δω ποιό είναι για να το διαβάσω κι εγώ! Όχι πως δεν θα απαντούσε σε κάθε απορία, αλλά ξέρετε φοβόμασταν τον χαρακτηρισμό του "σπασίκλα" και του "γλύφτη".
Μάλλον όμως βγήκα εκτός θέματος!
Μια μέρα λοιπόν μας μίλησε για το έργο του Πρίσλει, θέλοντας να μας κάνει να προβληματιστούμε πάνω στο θέμα του χρόνου.
Έτυχε εκείνο τον καιρό να παρουσιαστεί το έργο και από το "Θέατρο της Δευτέρας". Αν θυμάμαι καλά βασικό ρόλο έπαιζε η Ματίνα Καρρά (μπορεί και να με γελά η μνήμη μου). Το είδα και με συγκλόνισε...
Η πρώτη πράξη του έργου ξετυλίγεται το 1919, στο σαλόνι των Conways, που συγκεντώνονται με αφορμή τα γενέθλια της μικρής κόρης της Kay.
Στη δεύτερη πράξη γίνεται ένα άλμα 20 ετών στο χρόνο. Τίποτε δεν είναι ίδιο. Οι εξελίξεις στη ζωή της οικογένειας, δραματικές. Μένεις άφωνος και σοκαρισμένος...
Στη τρίτη πράξη γυρνάμε πίσω στο 1919... Όλα ήταν ένα κακό όνειρο, ή μήπως μια πραγματική ματιά στο μέλλον; Καταλαβαίνουμε πως ο σπόρος της καταστροφής υπήρχε ήδη...
Δεν μπορούσα πια να είμαι "αθώος" στο πέρασμα του χρόνου. Η οικογένεια αυτή χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη μου...
Ο ίδιος ο Πρίσλει, εξακολούθησε να ασχολείται σε όλη τη ζωή του με το ζήτημα του χρόνου, κυκλοφορώντας μάλιστα το 1964 ένα δοκίμιο με τον τίτλο "Man and Time".
Ο χρόνος πάντως του φέρθηκε καλά: Γεννήθηκε το 1894 και πέθανε το 1984 (σαν παράξενο παιχνίδι δεν φαίνεται κι αυτό;)
Από τότε αναρωτιόμουνα πως θα ήταν αλήθεια να μπορούσες να ρίξεις μια ματιά στη ζωή σου μετά από είκοσι χρόνια. Θα το ήθελες, ή η ζωή σου θα γινόταν αφόρητη;
Αναλυτικές πληροφορίες για το έργο Time and the Conways μπορείτε να βρείτε στο http://en.wikipedia.org/wiki/Time_and_the_Conways
2 σχόλια:
Δεν φοβόμουν ποτέ τον χρόνο, μ΄αρέσει να κοιτάζω την άμμο στην κλεψύδρα του να κυλάει.
Αυτό όμως που με φοβίζει είναι τα πρόσωπα που αναπόφευκτα θα χαθούν από την ζωή μου και που ίσως ποιος ξέρει να χαθώ εγώ πριν από αυτά.
Μου λείπουν κάποιες στιγμές που πέρασαν και που λόγω ακριβώς του χρόνου δεν θα ξανα έρθουν. Δεν θα ξανά γίνω παιδάκι να μπλέκομαι στα πόδια των γονιών μου, τα βράδια δεν θα έρχονται πια να μου διαβάζουν παραμύθια μέχρι να κοιμηθώ. Και τα Χριστούγεννα δεν ετοιμάζω πια το γλυκό να καλοπιάσω τον Άγιο Βασίλη….
Ναι κατ΄αυτήν την έννοια τον φοβάμαι τον χρόνο…..
...Ναι. Η συνέχεια στο αφιέρωμα στο χρόνο που κυλάει κάπου εκεί με οδηγεί. Είναι κάποια τραγούδια που τα λένε καλύτερα από μένα. Και τους στίχους τους θα μοιραστώ μαζί σας...
Θα μπορούσα το σχόλιο σας να το αναρτήσω ως "Εμείς και ο χρόνος 4"
Οι άνθρωποι που χάνονται κάνουν το χρόνο να κυλάει όχι σαν την άμμο στην κλεψύδρα, αλλά σαν την άμμο ανάμεσα στα δάκτυλά μας...
Δημοσίευση σχολίου