Διακοπές!

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Εμείς και ο χρόνος 6: ...μένουμε πάντα παιδιά!

..."Να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη/ να μείνουμε πάντα παιδιά"!
Επειδή μάλλον σας δημιούργησα την εσφαλμένη εντύπωση για τη μουσική που ακούγαμε εμείς που γεννηθήκαμε στις αρχές της δεακετίας του '60, πρέπει να πω ότι τουλάχιστον στα 13-14 στην κορυφή των προτιμήσεών μας ήταν η Βίκυ Λέανδρος, ο Φίλιππος Νικολάου και πολλοί άλλοι. Ανάμεσα τους και οι Charms. Από δικό τους τραγούδι είναι και οι στίχοι που ξεκινούν αυτό το σημείωμα. Ταυτόχρονα ακούγαμε με μανία Deep Purple (που παρεμπιπτόντως μας επισκέπτονται φέτος)...
Όμως άλλο πήγαινα να γράψω και αλλού οδηγήθηκα. Στο "μένουμε πάντα παιδιά" ήθελα να σταθώ!
Χθες το βράδυ λοιπόν, πήγα στο βιβλιοπωλείο και αγόρασα τον "Τρυφερούλη Μικροφτερούλη" της Θεοδοσίας Καραγιάννη (εκδόσεις Φαντασία). Τη Θεοδοσία τη γνώρισα τηλεφωνικώς και μέσω διαδικτύου, όταν χρειάστηκε να γράψω κάποια άρθρα που αφορούν σε γονείς και παιδιά. Είναι σχολική ψυχολόγος και εκπαιδεύτρια στις Σχολές Γονέων. Έτσι έμαθα και για το βιβλίο της.
Το καλό όταν έχεις παιδιά είναι ότι μπορείς να αγοράζεις άβοβα παιδικά βιβλία, δήθεν για να τους τα διαβάσεις. Έτσι κι εγώ το πήρα για την κόρη μου. Στο μετρό, πηγαίνοντας για το σπίτι το διάβασα όλο. Συγκινήθηκα και κοίταζα αλλού μη με πάρουν είδηση. Με τρόπο έβγαλα το σκουπιδάκι που είχε κάνει τα μάτια μου υγρά.
Γυρνώντας στο σπίτι το διάβασα μεγαλόφωνα και στην κόρη μου...

Να ποιά είναι η υπόθεση όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
"...Στο μακρινό χωριό των Μικροφτερούληδων ζει ο Τρυφερούλης. Δεν πηγαίνει στο σχολείο του χωριού, αφού εκεί όλα κυλούν γρήγορα. Αυτός όμως δυσκολεύεται και αργεί να καταλάβει τι πρέπει να κάνει. Ακόμα και τα παιδιά δεν τον παίζουν. Η νεράιδα Κρινοπούλα -η δασκάλα του- προσπαθεί να τον βοηθήσει. Ο Τρυφερούλης όμως επιμένει να πάει στο σχολείο του χωριού μαζί με τα άλλα παιδιά για να βρει φίλους. Μια αναπάντεχη συνάντηση θα τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει το όνειρο του.

Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν' αγγίξει το όνειρο του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ' όλ' αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν' ανέβουν ψηλά - απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν' ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά.

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν τα δικά τους μοναδικά και ιδιαίτερα φτερά. Το πέταγμα τους γίνεται ομορφότερο όταν οι άλλοι τους χαϊδεύουν απαλά τα φτερά και πετούν μαζί τους. Στο χωριό των Μικροφτερούληδων μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι το ομορφότερο πέταγμα είναι αυτό που γίνεται με κατανόηση, αποδοχή, συνεργασία, αισιοδοξία και αγάπη...

Ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης απευθύνεται σε παιδιά κάθε ηλικίας, καθώς και σε γονείς, εκπαιδευτικούς και ειδικούς που εργάζονται με παιδιά, δίνοντας την ευκαιρία για συζήτηση και ευαισθητοποίηση σε θέματα που σχετίζονται με τη διαφορετικότητα και την ένταξη..."

Είναι πραγματικά ένα βιβλίο- εργαλείο για γονείς και εκπαιδευτικούς που διδάσκει με τον πιο όμορφο τρόπο τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Άλλωστε μια σημαντική ομάδα ειδικών έχει επιμεληθεί επιστημονικά το βιβλίο. Όλοι οι άνθρωποι δούλεψαν αφιλοκερδώς.
Όταν ακούω περί "διαλόγων για την παιδεία" μου σηκώνονται οι τρίχες. Καλό θα ήταν οι όποιες μεταρρυθμίσεις να ανατεθούν σε τέτοιους ανθρώπους με γνώση και ευαισθησία. Ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος και ομορφότερος...
Κι εμείς οι γονείς ας μη ξεχνάμε ποτέ τα παραμύθια. Κάνουν το χρόνο να σταματά και να γυρνά πίσω. Με τη νεραϊδόσκονη του Τρυφερούλη γινόμαστε για λίγο παιδιά...

8 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Καταρχήν θα ξανά πω πως η μουσική σας τότε ήταν τέλεια.
Όλους αυτούς που ανέφερες τους ακούω κι εγώ τώρα.
Φίλιππο Νικολάου Πασχάλη Λάκη Αλεξάνδρου και πολλους ακόμη.

Έρχομαι λοιπόν και στο θέμα του βιβλίου που φυσικά αγγίζει μόνο της ευαίσθητες ψυχές και ευαίσθητες δεν είναι εκείνες που μένουν μόνο στα λόγια αλλά εκείνες που στέκουν δίπλα σε εκείνους που το έχουν ανάγκη και δεν τους ξεχωρίζουν.
Ο καθένας μπορεί να πετάξει με μισά ή κανονικά φτερά απλά χρειάζεται ώθηση και την ώθηση αυτή την βρίσκει στην αγάπη, την στοργή και την κατανόηση.
Η παιδία έχει γίνει πειραματόζωο και κανείς δεν νοιάζεται να μάθει στα παιδιά ακόμη και τα βασικά.
Να τους μάθει πως όλοι είμαστε παιδιά ενός θεού και κανείς δεν είναι ανώτερος κανενός. Να τους μάθεις να βοηθούν και να συμβάλουν.
Όλα αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για όλους αυτους που θέλουν να λέγονται πολιτικοί αυτού του τόπου!

Καλημέρα

kostasst είπε...

Θα γίνει και συνέδριο για τα άτομα με αναπηρία και τα ΜΜΕ. Θέλω να δω πόση υποκρισία θα περισσέψει... Ότι και να πουν οι δθάφοροι τηλεαστέρες που θα εμφανιστούν για να πάρουν εύσημα ευιασθησίας, οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζονται ως προϊόν, που "πουλάει" και κάνει "τηλεθέαση" μόνο όταν τους κάνουν πρωταγωνιστές του αποτρόπαιου τσίρκου τους... Άνθρωποι σαν την κυρία Καραγιάννη είναι αυτοί που πραγματικά νοιάζονται.
Κι εμείς όπου βρισκόμαστε ας βάζουμε ένα μικρό λιθαράκι για να σταματήσουν οι προκαταλήψεις...

...Όσο για τη μουσική: Την αγαπάω και μόνο αντικειμενικός δεν μπορώ να είμαι! Χαίρομαι που κι εσείς την ακούτε ακόμα. Φαίνεται πως κάτι παραπάνω είχε να πει.

Sophia Kollia είπε...

Ήρθα και από δω, και τι έκπληξη! Τα τραγούδια που ακούγαμε, και παραμύθια!
Αν θα ήθελες, μπορείς να διαβάσεις και τα παραμύθια μου? Είναι δίπλα, στα περιεχόμενα με ταμπέλα παραμύθια.
Δεν είναι όλα για πολύ μικρά παιδάκια όμως.

καλημέρα

kostasst είπε...

Θα διαβάσω τα παραμύθια σας... Έτσι ωραία που γράφετε, είμαι σίγουρος πως θα έχουν πολλά να πουν!

Ανώνυμος είπε...

Είμαι και ‘γω άλλος ένας πατέρας γεννημένος στην δεκαετία του εξήντα. Ο τίτλος του Blog με προσέγγισε … γιατί το ημερολόγιο ενός πατέρα … μοιάζει αρκετά ενδιαφέρον ως θέμα .. για έναν άλλον πατέρα. Το δε περιεχόμενο … ακόμα πιο ενδιαφέρον … και συγκινητικό. Πρώτη μου φορά .εδώ αλλά σίγουρα όχι η τελευταία.

Αννα είπε...

Το βιβλίο ήδη το ζητησα απο τον διευθυντη μας για την βιβλιοθηκη του σχολειου!!!
Θα σου πω εντυπωσεις!!!
Ευχαριστω για επισκεψη, θα τα λέμε!!!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Εχεις δίκιο Κώστα μου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα παραμύθια, που μας ξυπνάνε την παιδική μας ευαισθησία, ώστε να είμαστε πιο σωστοί με τα παιδιά. Καίρια η παρατήρησή σου για τον διάλογο κ.λ.π. μπρρρρρρρρρρ. Οι άνθρωποι υπάρχουν όπως λες. Αλλά η εξουσία επιμένει: Επιτροπές για να εξετάσουν το θέμα και προσχηματικοί διάλογοι. Αλλά...να, που μέσα στο γκρίζο αυτό τοπίο ανθίζουν ωραίοι άνθρωποι όπως η φίλη σου που σ' εκανε να δακρύσεις με το βιβλίο της

kostasst είπε...

"Μεταλλαγμένε" πατέρα της δεκαετίας του '60, χαίρομαι που βρεθήκαμε έστω κι εδώ στον θαυμαστό νέο κόσμο του διαδικτύου.. Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια. Θα μείνουμε- ελπίζω- σε επαφή!

Άννα ελπίζω να σου αρέσει το βιβλίο. Ευχαριστώ για την πρωτοβουλία που πήρες και για τη δική σου επίσκεψη.

Φαίδων, άνθρωποι σαν τη Θεοδοσία Καραγιάννη, σαν κι εσένα, σαν τους δασκάλους που ανακάλυψε μέσα στη θάλασσα των blog είμαι σίγουρος πως δεν θα αφήσουν το γκρίζο να σβήσει όλα τα άλλα χρώματα!
Δες στην επόμενη ανάρτηση τι λεει ένας παλιός μου δάσκαλος...