Και επισήμως η Ελληνική Αστυνομία προστάτης νυχτερινών κέντρων!

Είπαμε για τις ακτές και για τον αγώνα του δημάρχου Ελληνικού... Η τυφλή ελληνική δικαιοσύνη στρέφεται εναντίον του... Θυμάστε και το Γιωργάκη με τη Μπιρμπίλη που "κατεδάφιζαν" ...κατεδαφισμένα νυχτερινά κέντρα;
Τώρα καταλάβαμε γιατί τέτοια λύσσα με το δήμαρχο Ελληνικού... Οι μάσκες πέφτουν, ακόμη μια φορά... Διαβάστε για να φρίξετε...

Ρεπορτάζ και φωτογραφία από το TVXS


Προστασία προκειμένου να λειτουργήσουν το βράδυ του Σαββάτου 2 παράνομα νυχτερινά κέντρα στην παραλία του Ελληνικού προσέφεραν αστυνομικές δυνάμεις, όπως καταγγέλλει ο δήμος Ελληνικού. Συγκεκριμένα, η αστυνομική δύναμη που βρισκόταν στο χώρο έξω από τα νυχτερινά κέντρα με σκοπό να εμποδίσει την επαναλειτουργία τους, παρέμεινε «απαθής», όταν τα κέντρα άνοιξαν παρά το γεγονός ότι νωρίτερα είχαν σφραγιστεί.

Όπως σημειώνει ο δήμος Ελληνικού, με δύο διμοιρίες ΜΑΤ, μεγάλη αστυνομική δύναμη αποτελούμενη από 7 περιπολικά με τα πληρώματά τους και πάνω από 100 άνδρες της ειδικής ομάδας ΔΕΛΤΑ, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προστάτεψε δύο παράνομα νυχτερινά κέντρα , το WYNN και το VEGA να λειτουργήσουν το Σάββατο 26 Ιουνίου.

Νωρίτερα, στις 19:00, δήμος Ελληνικού και αστυνομία επανασφράγισαν από κοινού τα δύο καταστήματα, η άδεια λειτουργίας των οποίων έχει αφαιρεθεί και έχουν σφραγιστεί από το 2008. Μετά τη σφράγιση των καταστημάτων στο χώρο παρέμεινε αστυνομική δύναμη με σκοπό να εμποδίσει την επαναλειτουργία τους, όπως ενημέρωσε ταξίαρχος τον δήμαρχο Ελληνικού.

Στις 23:00, ο δήμος Ελληνικού πραγματοποίησε την προγραμματισμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο ύψος της πεζογέφυρας.

Ωστόσο, περίπου στις 23:30, και ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονται στο χώρο του πάρκινγκ, όπως καταγγέλλει ο δήμος, υπάλληλοι των κέντρων άρχισαν να βάζουν κόσμο μέσα από τις εισόδους που βρίσκονται από τη μεριά της παραλίας και οι οποίες δεν φρουρούνται. Το γεγονός έγινε αντιληπτό από τη δημοτική αρχή, αλλά παρά τις καταγγελίες, η αστυνομική δύναμη παρέμεινε «απαθής». Παράλληλα, παρά το γεγονός ότι οι είσοδοι του πάρκινγκ μένουν αποκλεισμένες από τους συγκεντρωμένους «τα νυχτερινά κέντρα συνδράμει ένα τρίτο κέντρο, μέσω του οποίου οδηγούνται τα αυτοκίνητα των πελατών στο χώρο του πάρκινγκ».

Ο δήμος κάνει λόγο για «αποθράσυνση των ιδιοκτητών των παράνομων κέντρων», καθώς απαιτούν από την αστυνομία συλλήψεις, μιλώντας μάλιστα και για μηνύσεις.

Η δημοτική αρχή πιέζει την αστυνομία να εκκενώσει τα καταστήματα και να εμποδίσει την είσοδο σε αυτά πελατών, ωστόσο, οι προσπάθειες αποβαίνουν άκαρπες. Μάλιστα, περίπου στη 01:00 το πρωί καταφθάνει στο χώρο δεύτερη διμοιρία ΜΑΤ με σκοπό να ενισχύσει τις υπάρχουσες αστυνομικές δυνάμεις. Στο χώρο του Δυτικού αεροδρομίου μια ισχυρή δύναμη της ομάδας ΔΕΛΤΑ περιμένει εντολή να κινηθεί και αυτή.

Ο δήμος Ελληνικού δηλώνει ότι «δεν σταματά τον αγώνα για την απελευθέρωση της παραλίας από τα παράνομα συμφέροντα των νυχτερινών κέντρων. Να βάλουν καλά στο μυαλό τους κάθε είδους μπράβοι ότι θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους. Καλούμε την κυβέρνηση να βάλει επιτέλους τέλος στην ανομία που επικρατεί στην παραλία Ελληνικού με την απροκάλυπτη ανοχή της Αστυνομίας».

Ελεύθερες ακτές για όλους!

Βρίσκομαι αυτό το καιρό στο Πόρτο Ράφτη, όπου ο Δήμος Μαρκόπουλου θησαυρίζει κρατώντας κλειστή την πλαζ στο Αυλάκι... Έχει απλώσει συρματοπλέγματα στα βράχια, μη τυχόν και μπει κάποιος χωρίς να πληρώσει το αλμυρό εισιτήριο...
Είναι θλιβερό το θέαμα τις Κυριακές που γέροντες συνωστίζονται στα βράχια δίπλα στα συρματοπλέγματα για να κάνουν το μπάνιο τους... Πόσοι διαθέτουν σήμερα τα έξι ευρώ για να μπουν σε μια παραλία;
Πώς γίνεται να μην είναι ελέυθερη η πρόσβαση σε όλες τις ακτές;
Αντί όμως να τιμωρηθεί ο Δήμαρχος Μαρκόπουλου και όλοι όσοι εμποδίζουν την ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές, τιμωρούνται οι δήμαρχοι που γκρεμίζουν τους φράχτες!!!
Το ρεπορτάζ από το Ιτέανετ τα λέει όλα:

Θέλουν πρόθυμους Δημάρχους να υπηρετούν παρανομίες και συμφέροντα
Αναρτήθηκε από iteanet
Την στιγμή που υπάρχουν διάφοροι Δήμαρχοι πρόθυμοι να θέσουν τον εαυτό τους ...στην υπηρεσία του Λαού, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα και τα μεγάλα συμφέροντα της περιοχής του Δήμου τους, οι πραγματικοί Δήμαρχοι διώκονται από την δικαιοσύνη επειδή τα έβαλαν με αυτά τα μεγάλα συμφέροντα.

Για στάση (!!!) , υποκίνηση σε στάση (!!!) και φθορά ξένης περιουσίας (!!!), καλείται να απολογηθεί ο Δήμος Ελληνικού.
Αυτό ζητά σήμερα (23-6-2010) ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθήνας, που άσκησε ποινική δίωξη εναντίον εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων και ...υπαλλήλων του Δήμου.
Ο λόγος; Το ξήλωμα της περίφραξης της παραλίας του Ελληνικού στις 10 Ιουνίου του 2007!!!! Γιατί άραγε τώρα ;

Τότε η Δημοτική Αρχή ολοκλήρωνε την πρώτη φάση του αγώνα για την απόδοση της δημόσιας περιουσίας στους δημότες δωρεάν. Τότε κέρδιζε τη μάχη ενάντια στα ιδιωτικά συμφέροντα που πλούτιζαν από την ανεπάρκεια αν όχι τη συνενοχή της κεντρικής εξουσίας.
Τότε στο πλευρό του Δήμου Ελληνικού βρέθηκε –μεταξύ άλλων- και ο νυν Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος είχε δηλώσει ότι «θα απελευθερωθούν οι χώροι και τα παράνομα μαγαζιά από τον Πειραιά μέχρι το Σούνιο και θα ξαναδοθεί αυτός ο δημόσιος χώρος στους πολίτες της Αττικής. Γι΄ αυτό είμαστε εδώ και συμπαραστεκόμαστε στους αγώνες των πολιτών». Κάτι που επανέλαβε πρόσφατα στη «Φαντασία».
Τώρα ο Δήμος Ελληνικού συνεχίζει τον αγώνα υπεράσπισης της περιουσίας των πολιτών και δεν περιορίζεται μόνο στα λόγια. Συνεχίζει να μην πτοείται από απειλές των «μπράβων της νύχτας» αλλά ούτε και να τρομοκρατείται από επιθέσεις όπως ο πρόσφατος ξυλοδαρμός του νυχτοφύλακα της παραλίας.
Τώρα υπενθυμίζει τις υποσχέσεις της κυβέρνησης και διεκδικεί να του παραχωρηθεί η διαχείριση της παραλίας.
Τώρα απαιτεί από τις κρατικές αρχές να ασκήσουν τις νόμιμες υποχρεώσεις τους και να βρεθούν δίπλα του στη νέα προσπάθεια να επανασφραγίσει τα παράνομα λειτουργούντα κέντρα.
Επιτέλους τώρα να γίνουν πράξη τα όσα κατά καιρούς έχουν εξαγγελθεί και να μη παραμείνουν νεκρό γράμμα. να γίνουν πράξη τα όσα κατά καιρούς έχουν εξαγγελθεί και να μη παραμείνουν νεκρό γράμμα.
Τώρα ζητά να κληθούν να καταθέσουν ως μάρτυρες ο νυν Πρωθυπουργός, η νυν υφυπουργός Υγείας Φώφη Γεννηματά, οι δεκάδες βουλευτές και εκπρόσωποι φορέων που ήταν παρόντες στον αγώνα της Δημοτικής Αρχής του Ελληνικού.
Τώρα, το Σάββατο (26/6), ο Δήμαρχος Χρ. Κορτζίδης που βρίσκεται στην 56η μέρα απεργίας πείνας μαζί με δημότες, δίνουν και πάλι αγωνιστικό ραντεβού έξω από τα κέντρα (στην πεζογέφυρα της Λ. Ποσειδώνος ) για να μπει τέλος στην αυθαιρεσία και να πάρουν οι πολίτες όσα τους ανήκουν.
Ως εδώ!


ΥΓ1. Επιφυλάσσομαι για ρεπορτάζ από το Αυλάκι τις επόμενες μέρες.
ΥΓ2. Μήπως θα έπρεπε κάποια Κυριακή να κάνουμε μαζική δωρεάν είσοδο;

Η Ελλάδα πουλάει τα νησιά της!

Αφήνω τη μαγεία του Γιάννη Ρίτσου για να γυρίσω στη θλιβερή πραγματικότητα. Η πρώτη μου σκέψη: ¨Οταν γίνεται ένα έγκλημα κοιτάζεις πρώτα ποιός ωφελείται. Ποιός θα είχε το σημαντικότερο κίνητρο για να το κάνει..."
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι θεωρίες συνωμοσίας, όμως όπως και να το κάνουμε είναι λίγο παράξενο κάθε φορά που η Κυβέρνηση είναι με την πλάτη στον τοίχο να έρχεται ένας από μηχανής θεός για να τη βγάλει από το αδιέξοδο:
Στις 5 Μαΐου ήταν ο εμπρησμός της Marfin...
Τώρα που κατατίθεται το Νομοσχέδιο που διαλύει κάθε έννοια δικαίου και κοινωνικού κράτους, μια βόμβα καταφέρνει να μπει στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (συγγνώμη αλλά θα εξακολουθήσω να το λέω με το πραγματικό όνομά του), να ανέβει ως τον 7ο όροφο και να γίνει η αιτία να χάσει τη ζωή του ένας άνθρωπος...
Τα συμπεράσματα δικά σας...

Το σίγουρο είναι ότι έτσι δεν θα γίνει πρωτοσέλιδο το απίστευτο δημοσίευμα του Guardian. Η έγκυρη εφημερίδα σε χθεσινό της πρωτοσέλιδο γράφει ότι η Ελλάδα πουλάει τα νησιά της για να "σώσει την οικονομία της"...
Αντιγράφω το άρθρο χωρίς μετάφραση... Αναμένουμε τις δηλώσεις της Κυβέρνησης για το θέμα...

Greece puts its islands up for sale to save economy
Desperate attempt to repay debts also driven by inability to find funds to develop infrastructure on islands

Elena Moya guardian.co.uk, Thursday 24 June 2010

Greece is raising cash by selling off an area of state-owned land on Mykonos for luxury tourism. Photograph: Getty Images


There's little that shouts "seriously rich" as much as a little island in the sun to call your own. For Sir Richard Branson it is Neckar in the Caribbean, the billionaire Barclay brothers prefer Brecqhou in the Channel Islands, while Aristotle Onassis married Jackie Kennedy on Skorpios, his Greek hideway.

Now Greece is making it easier for the rich and famous to fulfill their dreams by preparing to sell, or offering long-term leases on, some of its 6,000 sunkissed islands in a desperate attempt to repay its mountainous debts.

The Guardian has learned that an area in Mykonos, one of Greece's top tourist destinations, is one of the sites for sale. The area is one-third owned by the government, which is looking for a buyer willing to inject capital and develop a luxury tourism complex, according to a source close to the negotiations.

Potential investorsalso looking at property on the island of Rhodes, are mostly Russian and Chinese. Investors in both countries are looking for a little bit of the Mediterranean as holiday destinations for their increasingly affluent populations. Roman Abramovich, the billionaire owner of Chelsea football club, is among those understood to be interested, although a spokesman denied he was about to invest.

Greece has embarked on the desperate measures after being pushed into a €110bn (£90bn) bailout by the EU and the IMF last month, following a decade of overspending and after jittery investors raised borrowing costs to unbearable levels.

The sale of an island – or convincing a member of the international jet-set to take on a long-term lease – would help to boost its coffers. The Private Islands website lists 1,235-acre Nafsika, in the Ionian sea, on sale for €15m. But others are on for less than €2m – less than a townhouse in Mayfair or Chelsea. Some of the country's numerous islands are tiny which could barely fit a single sunbed.

Only 227 Greek islands are populated and the decision to press ahead with potential sales has also been driven by the inability of the state to develop basic infrastructure, or police most of its islands. The hope is that the sale or long-term lease of some islands will attract investment that will generate jobs and taxable income.

"I am sad – selling off your islands or areas that belong to the people of Greece should be used as the last resort," said Makis Perdikaris, director of Greek Island Properties. "But the first thing is to develop the economy and attract foreign domestic investment to create the necessary infrastructure. The point is to get money." In its battle to raise funds, the country is also planning to sell its rail and water companies. Chinese investors are understood to be interested in the Greek train system, as they already control some of the ports. In a deal announced earlier this month, the Greek government also agreed to export olive oil to China.

After the socialist government of prime minister Geórgios Papandreou responded to the IMF bailout with draconian budget cuts, rioters took to the streets, costing three lives in May.

In the midst of the crisis, the German chancellor, Angela Merkel, delayed her support as she faced local elections and popular opposition to any public-funded help to Greece.

As strikes almost paralysed the country and hedge funds bet against the economy, German politicians called for Greece to start selling islands, historic buildings and artworks. It now appears that the Greek government has heeded their demands.

The City, where investors are increasingly shunning Greek investments, welcomed any island sales. "It's a shame if it has come to this but it does at least demonstrate that Greece is prepared to take all actions necessary to try and meet its obligations," said Gary Jenkins, a credit analyst at Evolution Securities.

Property prices have fallen between 10% and 20% since the May riots in Athens, as bad publicity has drawn visitors away, Perdikaris said.

"We have experienced a very slow booking season. Most tour operators offer hugely discounted rates," he said. Britons account for more than 60% of his company's property sales.

Ο μπαμπάς Γιάννης Ρίτσος

Σα συνέχεια του "Τι θέλουν και τι δεν θέλουν τα παιδιά από τους γονείς τους", δίνω το λόγο σε έναν πατέρα.
Ο Γιάννης Ρίτσος, το 1955 που γεννιέται η κόρη του Έρη, σε ένα ξεχείλισμα στοργής γράφει το μοναδικό Πρωινό Άστρο και της το αφιερώνει. Εδώ μερικά αποσπάσματα:


Κοριτσάκι μου,
μες το βουβό πηγάδι του φεγγαριού
σου ΄πεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου
Δεν πειράζει.
Αργότερα θα φτιάξεις άλλο
να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.

Τα δέντρα ανθίζουν,
δεν ξέρουν γιατί,
ανθίζουν.
Τα λουλούδια δε νοιάζονται
να γίνουν καρποί,
γίνονται καρποί.

Κι εγώ τραγουδάω,
δεν ξέρω γιατί,
τραγουδάω.


Έχω ένα κοριτσάκι
έχω ένα κοριτσάκι.
Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.
..........................................

Κράτησέ με, κοριτσάκι,
με παίρνει ο αέρας
πάνω απ' τα βουνά
ψηλά, ψηλά,
γαλανά φτερά,
φτερά, φτερά,
μια θάλασσα φτερά
η χαρά.
Κράτησέ με.

......................................

Μονάχα το χαμόγελό σου
ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με.


Μια κίνηση
του τρυφερού χεριού σου
έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.
Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,
πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους
που στέκουν και παραμονεύουν
πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;
Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,
να μάθεις μόνο
εκείνο που είσαι
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι σου λέει
κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει
κι η μακρινή σελήνη
στον κοντινό καθρέφτη.

Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ' τη χαρά που δίνεις.

Στη φωτογραφία ο Γιάννης Ρίτσος, η Φαλίτσα και η Έρη

Ξύπνησες κοριτσάκι;

Ξύπνησες, κοριτσάκι;
Ξύπνησε ο ήλιος.

Mπήκαν μπροστά τα μοτεράκια
των χρυσών σπόρων.

Aκούς;

Tέσσερις μαργαρίτες
τροχοί σ’ ένα αμαξάκι ―
σου κουβαλάν πολλά
καλούδια και καλά.

Tέσσερα χελιδόνια-τσαγκαρόπουλα
πάνω-κάτω, πάνω-κάτω
πηγαινέλα
τραβάνε τις μακριές κλωστές
τις αργυρές
μιας καλοκαιριάτικης βροχούλας
και σου ράβουν ― γεια-χαρά σου ―
τα γαλάζια πέδιλά σου

Mέλισσες τρυγάν, τρυγάν
τα ξανθόχρυσα λουλούδια
τα ξανθόχρυσα τραγούδια
και σου φτιάχνουν και σου φτιάχνουν
(άνοιξε το χέρι σου)
σου ’φτιαξαν το μέλι σου.

Mια μουγγή, κοντόχοντρη
― δες ― μια αστεία χελώνα
κόβει ένα κομμάτι φως στρωτό
γαλανό και γελαστό
απ’ το ρυάκι
στο κρεμάει στην κούνια σου
καθρεφτάκι
για να κοιταχτείς
και να χτενιστείς.

Ένα αγαθό
στρογγυλοπρόσωπο ψωμί
μέσα στη χρυσή
του καλοκαιριού κουζίνα
βράζει, βράζει (ακούς πώς βράζει
σαν να παίζουν μαντολίνα),
τ’ αγαθό ψωμί
(πώς γελούν τα μάτια τα μεγάλα σου)
σου ’βρασε το γάλα σου.

Tα κυκλάμινα στυλώνουνε τ’ αυτάκια τους
σαν τριανταφυλλένια γαϊδουράκια
για ν’ ακούσουν τι θα πεις
μέσα στο χωνάκι της σιωπής.

Kι ως ανασηκώνεις το χεράκι
φτιάχνεις ένα γεφυράκι
κι από κάτω του περνάνε,
σεργιανάνε
κύκνοι-κρίνοι
κρίνοι-κύκνοι.


-------------------------------

Σ' ένα μαξιλάρι -φεγγαράκι
το παιδί μου αποκοιμήθηκε.
Όλη η πλάση στις μύτες των ποδιών
Κοιτάζει από το παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.

Όλα τ' αστέρια
μία μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.

Ό θεός των σπουργιτιών και των παιδιών
πίσω από μια κουρτίνα λουλουδένια
κοιτάει το παιδί μου που κοιμήθηκε.

Σιγά, μανούλα,
σιγά.
Θα το ξυπνήσεις

Τι θόρυβο που κάνει
η πορτούλα της καρδιάς σου
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς.

Τι θέλουν και τι δεν θέλουν τα παιδιά από τους γονείς τους

Τον περασμένο Φεβρουάριο, όπως είχα γράψει και στο "Ημερολόγιο" βρέθηκα στην Παλλήνη καλεσμένος από το Σύλλογο Γονέων του 7ου Νηπιαγωγείου και Δημοτικού. Θέμα μας «τι πρέπει και τι δεν πρέπει να περιμένουν οι γονείς από το σχολείο».
Νομίζω πως τα όσα έγραψα για το θέμα, έρχονται ως φυσική συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Ζητήσαμε εν όψει της εκδήλωσης –με τη συνεργασία των δασκάλων του σχολείου- από τα παιδιά της Παλλήνης να μας πουν τι θέλουν και τι δεν θέλουν από τους γονείς τους. Ήταν μια καλή ιδέα για να ξεκινήσουμε τη συζήτηση. Τελικά όμως οι απαντήσεις που πήραμε κυριάρχησαν περισσότερο από τα περισπούδαστες ομιλίες που είχαμε ετοιμάσει.
Διάβασα το μισό χειρόγραφό μου κι αποφάσισα να δώσω το λόγο στους μικρούς μαθητές. Άλλωστε όλοι για το καλό των παιδιών δεν λέμε ότι πασχίζουμε; Μόνο που σπανίως ακούμε τι θέλουν να μας πουν…. Ελάχιστες φορές τους δίνουμε τη δυνατότητα να που πραγματικά αυτό που σκέφτονται. Κι όμως, μάλλον θα είχαμε να μάθουμε πολλά ως γονείς αν ακούγαμε προσεκτικά τα παιδιά. Η ανωνυμία τους έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα και καμιά φορά καυστικά:
-Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τους γονείς μου, γιατί περνάω πιο λίγες ώρες μαζί τους και έχω όλο το σπίτι δικό μου. Θα ήθελα να πηγαίνουν πιο πολλές ώρες στη δουλειά τους!

Βεβαίως αυτό είναι η εξαίρεση. Στις περισσότερες απαντήσεις των παιδιών, αυτό που ζητάνε από τους γονείς είναι χρόνος μαζί τους… Τα παιδιά μας θέλουν δίπλα τους, κοντά τους κι εμείς απουσιάζουμε. Σωματικά, αλλά και ψυχικά. Μας ζητάνε τόσο λίγα κι εμείς τους δίνουμε πολλά –με τη διαφορά ότι είναι άλλα από εκείνα που πραγματικά θα ήθελαν.

Τι θέλουν και τι δε θέλουν τα παιδιά από τους γονείς τους;
Στην εκδήλωση -όπως ίσως κάποιοι θυμόσαστε- βρέθηκα μαζί με τη σχολική ψυχολόγο Θεοδοσία Καραγιάννη, που έδωσε τη δική της ερμηνεία στις απαντήσεις των παιδιών:
Το ερώτημα «τι θέλει ένα παιδί από το γονιό του;» είναι το πρώτο που θα έπρεπε να απασχολεί τους γονείς. Εκείνοι, όμως, σπάνια αναρωτιούνται γι’ αυτό. Συνήθως σκέφτονται τι θέλουν εκείνοι από τα παιδιά τους. Συχνά παραπονιούνται ότι τα παιδιά τους δεν τους ακούνε, ότι αδιαφορούν για τα μαθήματα, ότι δε στρώνουν το κρεβάτι τους, ότι χτυπούν τα αδέρφια τους και ότι τους ενδιαφέρει η παρέα και η ζωή έξω από το σπίτι. Μόλις οι γονείς τελειώσουν τις «κατηγορίες», υπάρχει μια ερώτηση που αν τους την απευθύνετε, συνήθως, συνοδεύεται από μία σιγή δευτερολέπτων και χαμένα βλέμματα: «ακούω τόση ώρα όσα περιμένετε από τα παιδιά σας και αυτά δεν τα κάνουν. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί τι περιμένουν τα παιδιά από εσάς;». ….
Η ερώτηση-βόμβα βάζει τους γονείς σε σκέψεις. «Αλήθεια, τι θέλει το παιδί μου από εμένα;», σκέφτονται. Κι ύστερα, γελώντας, απαντούν: «Αν ρωτούσα το παιδί μου τι θέλει από εμένα θα μου έλεγε να του πάρω το καινούριο Play-station ή το σπίτι της Barbie.» Τι κρίμα να πιστεύουν οι γονείς κάτι τέτοιο… Είναι η ώρα να αποκαλύψουμε τι πραγματικά θέλουν τα παιδιά από τους γονείς τους. Ας ακούσουμε αν, πράγματι, αυτό που ζητούν είναι ηλεκτρονικά και κούκλες:

-Θέλω να μη δουλεύουνε πολύ και να κάθομαι μαζί τους.
-Θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί τους. Δεν θέλω τίποτα άλλο.
-Θέλω οι γονείς μου να κάθονται περισσότερες ώρες στο σπίτι μου. Θέλω να παίζω διάφορα παιχνίδια με τους γονείς μου και να συζητώ με τους γονείς μου.
-Από τους γονείς μου θέλω να μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι λίγο μεγαλύτερος.
-Εγώ θέλω να με φροντίζουν, να με αγαπάνε και να με βοηθούν όταν έχω προβλήματα.
-Θέλω από τους γονείς μου να μην αγχώνονται για μένα.
-Θέλω να με φροντίζουν, να με προσέχουν, να με αφήνουν να παίζω μπάλα μέσα στο σπίτι και να με κάνουν ευτυχισμένο.
-Από τους γονείς μου θέλω να με αγαπούν και να με σκέφτονται. Επίσης θέλω να με σέβονται και να μην με αντιμετωπίζουνε σαν μικρό παιδί.
- Από τους γονείς μου θέλω να ασχολούνται μαζί μου περισσότερο, να με διαβάζουν, να μην στενοχωριούνται όταν φέρνω κάτω από 9 στα τεστ. Να βάζουν το ξυπνητήρι ό,τι ώρα τους λέω.
-Θέλω να περνάμε περισσότερο χρόνο όλοι μαζί και να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο αυτοί για τον εαυτό τους.
-Θέλω να πηγαίνουμε περισσότερες φορές στο γήπεδο. Θέλω -το πιο σημαντικό- να μη φωνάζουν. Θέλω να έχω το δικό μου κούρεμα. Θέλω να μην μου φέρονται σαν μωρό. Θέλω να πηγαίνουμε πιο πολλές εκδρομές με τους γονείς μου.
-Θα ήθελα να είναι λίγο περισσότερο χρόνο, γιατί δουλεύουν όλη μέρα και δεν έχουν χρόνο για εμένα. Μόνο αυτό. Α! Θα ήθελα ακόμη να υπάρχει χρόνος για παιχνίδι.
-Θα ήθελα από τους γονείς μου να μου κάνουν σχεδόν όλες τις χάρες όχι όμως πάντα.
-Από τους γονείς μου θέλω να περνάω περισσότερη ώρα μαζί τους και να με βοηθάνε στα μαθήματα. Ακόμα θέλω να με αγαπούν, να με φροντίζουν και να με εμπιστεύονται.
-Αυτό που θέλω από τους γονείς μου, να είναι πιο χαλαροί.
-Θέλω: Να με αγαπούν
να με προσέχουν
να με αφήνουν λίγο χαλαρή
να κάνω όποιους φίλους θέλω
- Από τους γονείς μου δεν θα ήθελα να είναι υπερπροστατευτικοί, αλλά ούτε και αδιάφοροι. Δεν θα ήθελα να μου λένε ψέματα, όπως κι εγώ να μην λέω σε αυτούς.

Από το μικρό αυτό δείγμα απαντήσεων, συμπεραίνουμε ότι τα παιδιά ζητούν κάτι παραπάνω από υλικές παροχές. Αυτό που ζητούν είναι να έχουν κοντά τους γονείς τους. Να μοιράζονται περισσότερο χρόνο μαζί. Αυτό το «μαζί» περιλαμβάνει παιχνίδι, επικοινωνία, ηρεμία, ασφάλεια και … στιγμές ευτυχίας. Τα παιδιά φαίνεται να ζητούν το αυτονόητο…. Τι κάνουν, όμως, οι γονείς για αυτό;

Τα εμπόδια στα «θέλω των παιδιών»

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να πλησιάσουμε τα «θέλω» των παιδιών μας;
Οι απαιτήσεις και οι φιλοδοξίες μας: αυτά που θέλουμε εμείς από τα παιδιά μας, είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα που θέλουν τα ίδια για τον εαυτό τους. Όταν το παιδί θέλει να παίξει μαζί μας, εμείς σκεφτόμαστε πως θα το κάνουμε “άριστο μαθητή”. Όταν το παιδί θέλει να παίξει με τους φίλους του, εμείς θέλουμε να το πάμε στο ωδείο ή στο καράτε για να γίνει «σπουδαίο», «πνευματώδες» και «καλλιεργημένο».
Όπως επισημαίνει η Θεοδοσία Καραγιάννη, στην ουσία, οι γονείς μπερδεύουν τα δικά τους «θέλω» με τα «θέλω» των παιδιών.
Οι απαιτήσεις της καθημερινής ζωής των ενηλίκων: η εργασία της μητέρας έξω από το σπίτι, οι πολλές ώρες εργασίας, το μεγάλωμα των παιδιών από τους παππούδες ή τις νταντάδες διαμορφώνει μια νέα κατάσταση στη σημερινή ελληνική οικογένεια. Ο λιγοστός χρόνος που απομένει για να συνυπάρξουν οι γονείς με τα παιδιά δεν μπορεί να είναι ποιοτικός χρόνος, καθώς υπάρχει κούραση και νεύρα.
Οι απαιτήσεις της καθημερινής ζωής των παιδιών: τα παιδιά αντιμετωπίζονται πλέον περισσότερο ως «μαθητές» παρά ως «παιδιά». Στο πλαίσιο αυτό φορτώνονται με πολλές σχολικές εργασίες, ιδιαίτερα μαθήματα και… γονείς που φωνάζουν «ακόμη δεν τέλειωσες το διάβασμα;». Η σχέση γονιού-παιδιού μοιάζει με τη σχέση δασκάλου-μαθητή. Αποτέλεσμα; Ο γονιός παύει να είναι γονιός. Χαλάει τη σχέση του με το παιδί , γιατί εκείνο «δε διαβάζει» ή «δεν τελειώνει γρήγορα τα μαθήματά του» ή «χαζεύει». Λες και η σχέση τους πρέπει να περάσει μόνο μέσα από το κανάλι των σχολικών μαθημάτων για να εξελιχθεί.
Η ηλεκτρονική νταντά: Ο,τιδήποτε έχει οθόνη (κινητό, τηλεόραση, υπολογιστής κτλ.) έχει αναλάβει σε πολλά σπίτια χρέη νταντάς. Ακόμα και την ώρα που οι γονείς βρίσκονται στο σπίτι, προτιμούν να έχουν κάποιες ήσυχες ώρες με τα παιδιά απασχολημένα στην οθόνη παρά να παίξουν ή να μιλήσουν μαζί τους.
……………………………………………………………………………………………………………
Ο καθένας μπορεί να βρει τους δικούς του λόγους που τον εμποδίζει να εκπληρώσει σε ένα βαθμό τα υγιή «θέλω» των παιδιών. Τα μη υγιή «θέλω» των παιδιών έχουν να κάνουν με συνεχείς απαιτήσεις για υλικές παροχές. Τα παιδιά που ζητούν μόνο υλικά αγαθά πιθανόν έχουν μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον «ανταλλαγών», όπου το παιδί ζητά και ο γονιός δίνει ως «απόδειξη αγάπης».
Κάθε γονιός που θέλει να ανταποκριθεί στα υγιή «θέλω» των παιδιών του αρκεί να ρωτήσει το παιδί του «τι θέλεις από εμάς, τους γονείς σου;». Ακόμη κι αν το παιδί αντιδράσει περίεργα, αν σας πει ότι «αυτό που θέλω είναι να μη με πρήζετε/ πιέζετε» κτλ. , εσείς ρωτήστε πιο καθαρά: «πες μας τι θέλεις να κάνουνε, όχι τι δε θέλεις να κάνουμε». Η απάντηση που θα λάβετε θα είναι ό,τι πιο σημαντικό σας έχει πει το παιδί σας. Στην ουσία, αυτό που θα σας πει έχει να κάνει με το τι θεωρεί το παιδί ότι θα το κάνει ευτυχισμένο.
Τι «δε θέλουν» τα παιδιά από τους γονείς τους;
Τα παιδιά μπορούν να δίνουν πολύ ξεκάθαρες απαντήσεις, σε αντίθεση με τους ενηλίκους. Ο καλύτερος οδηγός για το τι δε θέλουν είναι να τα ρωτήσουμε. Ας δούμε μερικές ακόμη απαντήσεις των παιδιών:
-Δε θέλω να ξοδεύονται για μένα
-Δεν θέλω να με βάζουν τιμωρία και να φωνάζουν.
-Δεν θέλω να τσακώνονται και να είναι στεναχωρημένοι.
- Δεν θέλω να κάθονται τόσες ώρες στην τηλεόραση ή να διαβάζουν εφημερίδες.
- Δεν θέλω να είναι μακριά μου και να ζω μοναξιά και επίσης να μην γυρνάνε αργά από τη δουλειά τους.
- Από τους γονείς δεν θέλω όταν είμαι με φίλους αν μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι μικρό παιδί.
- Δεν θέλω να ανησυχούν πως τα πάω στο σχολείο.
Από τους γονείς μου δεν θέλω να με καταπιέζουν και να με αγχώνουν.
-Να μην με καταπιέζουν με τους βαθμούς..
- Από τους γονείς μου δεν θέλω να μου λένε πότε να διαβάσω.
- Να μην περιμένουν πολλά από εμένα
- Δεν θέλω να φοβούνται τόσο πολύ για τη σωματική μου ακεραιότητα.
-Από τους γονείς μου θέλω να με αγαπάνε και να με καταλαβαίνουν όταν τους λέω κάτι. Από τους γονείς μου δεν θέλω να με πιέζουν να διαβάσω περισσότερο.

Οι απαντήσεις των παιδιών δε χρειάζονται σχόλια. Απλά, συνοψίζοντας, φαίνεται ότι αυτό που δε θέλουν είναι η καταπίεση, το άγχος και οι πολλές ώρες εργασίας των γονέων τους. Αυτό δε σημαίνει ότι οι γονείς θα πρέπει να σταματήσουν να έχουν απαιτήσεις για καλύτερη επίδοση ή να σταματήσουν να εργάζονται. Εκείνο που χρειάζεται είναι να δουν τι μπορούν να αλλάξουν στη συμπεριφορά τους, ώστε οι ώρες που βρίσκονται σπίτι να αξιοποιούνται στη σχέση τους με το παιδί.

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ
Τι θέλω από τους γονείς μου:
1) Να με αγαπούν
2) Να λύνουμε τα προβλήματά μας
3) Να παίζουμε μαζί παιχνίδια όπως επιτραπέζια
4) Να περνάμε χρόνο μαζί
5) Να πηγαίνουμε βόλτες
6) Να περνάμε μαζί τις γιορτές
7) Να με υποστηρίζουν
8) Να με φροντίζουν
9) Να με καταλαβαίνουν
10 Να με εμπιστεύονται

Τελικά, τι θέλουν τα παιδιά από τους γονείς τους;

Αναλύοντας λίγο περισσότερο τις απαντήσεις των παιδιών , καταλήγουμε σε τέσσερις λέξεις: Τα παιδιά θέλουν:
•ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: μέσα από την επικοινωνία τα παιδιά εισπράττουν τρυφερότητα και αγάπη.
•ΟΡΙΑ: όταν οι γονείς θέτουν στα παιδιά όρια χωρίς φωνές και νεύρα, τότε τα παιδιά εισπράττουν ασφάλεια. Όταν οι γονείς δεν έχουν όρια (π.χ. όταν αγοράζουν ό, τι τοπυς ζητήσει το παιδί) ή έχουν πολύ αυστηρά όρια, τότε το παιδί δεν εισπράττει αγάπη.
•ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ: το παιδί θέλει να νιώσει ότι οι γονείς το ενθαρρύνουν σε ό, τι κάνει, ακόμη κι αν αυτό είναι το παιχνίδι με τους φίλους. Όταν οι γονείς ενθαρρύνουν το παιδί και του συμπεριφέρονται ανάλογα με την ηλικία του, τότε εκείνο εισπράττει εκτίμηση. Άλλο εκτίμηση και άλλο αγάπη. Το παιδί έχει ανάγκη και τα δύο.
•ΚΑΛΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ: αρκετά παιδιά ζητούν από τους γονείς τους να μη μαλώνουν. Αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει, καθώς οι διαφωνίες είναι μέρος της ζωής μας. Όμως, αν το παιδί γίνεται μάρτυρας τσακωμών μεταξύ των γονέων, θα ήταν καλό να τους δει να συμφιλιώνονται. Μόνο τότε το παιδί νιώθει ασφάλεια.

Ίσως το βρίσκουμε δύσκολο να δράσουμε και να λειτουργήσουμε σύμφωνα με όσα θέλει το παιδί. Όμως, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε. Άλλωστε, ας σκεφτούμε για λίγο ότι κι εμείς ήμασταν κάποτε παιδιά και θέλαμε από τους δικούς μας γονείς ασφάλεια, τρυφερότητα και εκτίμηση.

Επίλογος
Τα λόγια της μικρής μαθήτριας της Παλλήνης, πιστεύω ότι συμπυκνώνουν με τον καλύτερο τρόπο, όλα όσα είπαμε εμείς σε πολύ μεγαλύτερη έκταση:

«Από τους γονείς μου θα ήθελα να με αγαπούν πάνω απ' όλα. Επίσης θα ήθελα να με βοηθούν όταν τους έχω ανάγκη όπως και εγώ όταν με έχουν αυτοί. Θα ήθελα να υπάρχει συνεννόηση και ομοψυχία μεταξύ μας και να συζητάμε μεταξύ μας. Ακόμη θα ήθελα να μου εξασφαλίζουν τα απαραίτητα όπως είναι η τροφή, η στέγη κλπ. Τέλος θα ήθελα να περνούν όσο περισσότερο χρόνο μπορούν μαζί μου, χωρίς να πιέζονται πολύ, απλώς να το θέλουν από μόνοι τους.
Από τους γονείς μου δεν θα ήθελα να είναι υπερπροστατευτικοί, αλλά ούτε και αδιάφοροι. Δεν θα ήθελα να μου λένε ψέματα, όπως κι εγώ να μην λέω σε αυτούς. Επίσης δεν θέλω να με χτυπούν για κανένα λόγο, γιατί πιστεύω πως δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να λύνονται τα προβλήματα. Ακόμη δεν θα ήθελα να με παραμελούν και θα ήθελα να μην ξεχνούν ότι τους αγαπώ πολύ…»

Το άρθρο γράφτηκε με τη βοήθεια Θεοδοσίας Καραγιάννη σχολικής ψυχολόγου και εκπαιδεύτριας των Σχολών Γονέων. Σε κάπως διαφορετική μορφή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παιδί & Νέοι Γονείς

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο κυνηγάνε τα... λεφτά!

Διάβαζα το Σάββατο στο Δρόμο το κείμενο της Ελπίδας Αλεβίζου* για τα Παιδιά του Νεοφιλελευθερισμού και κουνούσα το κεφάλι μου... Ναι! Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα.
Σε συναντήσεις που έχω με γονείς παρουσιάζοντας το "Ημερολόγιο ενός πατέρα", πολύ συχνά αναφέρομαι σε δυο κείμενα, που υπάρχουν στο Όποιος αγαπάει (εκ) παιδεύει: "Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία" και "Που πήγαν οι ήρωες"... Εκεί αναρωτιέμαι για τις αξίες που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας.

Που πήγαν οι ήρωες; (απόσπασμα)

"...Ποιόν μπορούν να έχουν ως πρότυπο τα παιδιά μας;
Τον αγαπημένο τους ποδοσφαιριστή που εκτός φάσης κλωτσάει τον αντίπαλο και μετά πετάει τη φανέλα του στο διαιτητή;
Τη χρυσή Ολυμπιονίκη που αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι έκανε χρήση ουσιών για να κερδίζει στους αγώνες;
Τους στρατηγούς που ρίχνουν τις βόμβες τους στον άμαχο πληθυσμό; Τους αστυνομικούς που ρίχνουν διαδηλωτές σε «ζαρντινιέρες» ή βασανίζουν λαθρομετανάστες;
Το ανορεξικό μοντέλο που στα διαλείμματα παίρνει κι ένα κοκτέιλ ναρκωτικών;
Ευτυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν ήρωες –απλώς κανείς δεν τους δίνει αρκετή σημασία. Όμως εσείς μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας να τους εκτιμήσουν και να τους ευχαριστήσουν:
Τον δάσκαλο ή τον προπονητή που ενδιαφέρεται πραγματικά για τα παιδιά και τη δουλειά του.
Τη νοσοκόμα που νοιάζεται τους ασθενείς και αντιμετωπίζει με υπομονή τα προβλήματα και τις απαιτήσεις τους.
Τον δημόσιο υπάλληλο που εξυπηρετεί χαμογελαστός.
Τον πυροσβέστη που ριψοκινδυνεύει ή φτάνει ακόμη και να θυσιαστεί...
Εντάξει, σκέφτομαι. Υπάρχουν οι άνθρωποι που θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα, από την άλλη όμως με βασανίζουν ερωτήματα όπως:
Πώς μπορούμε να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας σε σημαντικούς στόχους, όταν στη σημερινή κοινωνία αυτός που δεν δίνει αξία στο χρήμα, στα υλικά αγαθά και στη δύναμη, θεωρείται αποτυχημένος;
Πώς μπορούμε να τα διδάξουμε να νοιάζονται για τους άλλους όταν επιτυχία σημαίνει να έχεις χρήματα για να αγοράζεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι, ενώ αλλού κάποια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα;
Πώς μπορούν να μάθουν τα παιδιά μας τη διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού σε έναν κόσμο που έχει γίνει κυνικός;
Πώς μπορούμε εμείς –ως γονείς– να βρούμε τις ηθικές αξίες που θα κρατήσουν τα παιδιά μας στο δρόμο της «αρετής»;
Και άραγε, αφού δεν μπορούμε να βρούμε πρότυπα στην πολιτική, στον αθλητισμό, στην ψυχαγωγία ή στις επιχειρήσεις, είναι πραγματικά λύση η επιστροφή σε κάποιες αξίες του παρελθόντος, ή μήπως αυτό είναι μόνο και μόνο ένας αναχρονισμός;
Ο πολιτισμός μας κυριαρχείται από τις αξίες της αγοράς. Η νεότητα, η ομορφιά, η αγάπη και η ευτυχία δεν πουλιούνται ούτε αγοράζονται, αλλά ολόκληρες βιομηχανίες προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά μας για το αντίθετο.
Ήρθε η ώρα –έστω και ενάντια στο ρεύμα– να διδάξουμε τα παιδιά μας για την αξία της αλήθειας, της ειλικρίνειας, του δικαίου, της αφοσίωσης, της γενναιοδωρίας και όλων των άλλων σημαντικών πραγμάτων, που δεν θα έπρεπε να έχουν τιμή..."

Το μόνιμο ερώτημα είναι: Πώς θα επιβιώσει ένα παιδί με ηθικές αξίες, ένα παιδί που έχει διδαχθεί την αλληλεγγύη σε μια κοινωνία ανελέητου ανταγωνισμού; Η απάντηση απλή και απίστευτα δύσκολη: Μεγαλώνοντας σωστά τα παιδιά μας, ετοιμάζουμε έναν καλύτερο κόσμο! Το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει σήμερα και περιγράφει τόσο γλαφυρά η Ελπίδα Αλεβίζου στο Δρόμο:

"Τα παιδιά του νεοφιλελευθερισμού, μεγαλωμένα με νταντά τη βία της τηλεόρασης και του play station, περνώντας ατέλειωτες ώρες στα internet café σκοτώνοντας ανθρωπάκια, δεν χόρτασαν το παιχνίδι του πάρκου, δεν έπαιξαν με το χώμα και δεν γρατζούνισαν το γόνατο. Τα πρωινά του Σαββάτου εκπαιδεύονταν στον καταναλωτισμό των πολυκαταστημάτων και των σουπερ- μάρκετ. Παίρνοντας ισχυρές ιδεολογικές δόσεις γκρίζας διαφήμισης από τα ΜΜΕ και με την παραπλανητική ρητορεία του νεοφιλελεύθερου δόγματος περί ατομικής ελευθερίας, χωρίς καμία αναφορά βεβαίως στην κοινωνική δικαιοσύνη, πορεύονταν στα σκοτάδια του ψέματος.
Πείστηκαν ότι κάθε ένας καθαρίζει μόνος του το μέλλον του και άμα λάχει γίνεται και Βαρδινογιάννης, από ευκαιρίες άλλο τίποτα. Απομονωμένα από κάθε συλλογική πράξη, ζώντας τους ρυθμούς της βαρβαρότητας, ψάχνουν τώρα για την ατομική τους διέξοδο. Γκαρσόνια, courier, υπάλληλοι πολυκαταστημάτων, ψυκτικοί, δάσκαλοι, φοιτητές ζουν σήμερα τον εφιάλτη της ανεργίας, ζουν μια αδιέξοδη κατάσταση που θεωρούν ότι κανένα κόμμα δεν θα επηρεάσει τη δική τους ζωή -500 ευρώ έπαιρναν, 500 θα παίρνουν. Είναι τραγικά μικρό το ποσοστό των νέων που συνειδητοποιούν τι σημαίνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτό το πλαίσιο η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας του νεοφιλελευθερισμού δεν είναι πολιτικοποιημένη.
Από την άλλη ακτιβιστές, φασίστες, αναρχοαυτόνομοι, αναιμικές αριστερές κομματικές νεολαίες χρωματίζουν ανάλογα μικρό ποσοστό του συνόλου της σημερινής νεολαίας. Οι κομματικές νεολαίες των παραδοσιακών κομμάτων της Aριστεράς, συμπαγείς και χειραγωγούμενες, μη έχοντας τα απαραίτητα νεανικά επαναστατικά αντανακλαστικά, δεν καταφέρνουν να είναι ένα κλικ αριστερότερα των κομμάτων τους, όπως οι νεολαίες προηγούμενων δεκαετιών.
Η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος το 1978 υποστήριξε ριζοσπαστικότερες θέσεις και κομματικά στελέχη του ΚΚΕ εσωτ. τη διέλυσαν στέλνοντας δεκαεννέα χρονών παιδιά στο σπίτι τους. Η ΚΝΕ αποχώρησε το 1989, διαφωνώντας με την κυβέρνηση συνεργασίας Τζανετάκη, αλλά και με τα συμπεράσματα από την κρίση και την πτώση του υπαρκτού. Στη νεολαία ΠΑΣΟΚ έγιναν, για τους ίδιους λόγους, μαζικές διαγραφές από τον Ανδρέα Παπανδρέου την περίοδο 1976-1980.
Οι νεολαίες της Aριστεράς δεν καταφέρνουν να πλησιάσουν τους συνομηλίκους τους στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς, δεν καταφέρνουν να μειώσουν το ιδεολογικό χάσμα και να διοχετεύσουν τις ιδέες της Aριστεράς στα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από τον φοιτητικό χώρο έχουμε την περίοδο του άρθρου 16, που πλατιά στρώματα των νέων έκαναν το αριστερό «κλικ» βγαίνοντας στους δρόμους, διαδηλώνοντας μαζικά.
Αθώα θύματα, λοιπόν, τα παιδιά του νεοφιλελευθερισμού, μιας κακής εκπαίδευσης των κάθε λογής μεγάλων"

*Η Ελπίδα Αλεβίζου είναι μέλος της Ανοιχτής Πόλης

Κουίζ για το χρέος: Ποιός το είπε;

Διαβάστε προσεκτικά τα λόγια που ακολουθούν πιο κάτω και μαντέψτε ποιός τα είπε!

Για να σας βοηθήσω, κανείς από όσους εικονίζονται στα χαρτονομίσματα...


«Δεν ανήκω σ’ εκείνους που φοβούνται το λαό. Αυτός και όχι οι πλούσιοι αποτελούν την εγγύησή μας για διαρκή ελευθερία. Και για να προστατεύσουμε την ανεξαρτησία του δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στους κυβερνώντες να μας φορτώσουν με διαρκές χρέος… Αν βρεθούμε σε κατάσταση τέτοιου χρέους ώστε να αναγκαστούμε να φορολογηθούμε για ό,τι τρώμε και πίνουμε, για τα αναγκαία και τις ανέσεις μας, για τις εργασίες και τις διασκεδάσεις μας… όπως συμβαίνει με το λαό της Αγγλίας, τότε και ο λαός μας θα χρειαστεί να δουλεύει 16 ώρες από τις 24 και να δίνει ό,τι κερδίζει από τις 15 ώρες στην κυβέρνηση για τα χρέη της και τις καθημερινές δαπάνες της… Τότε όμως δεν θα έχουμε χρόνο για να σκεφτούμε και κανένα μέσο για να εγκαλέσουμε αυτούς που μας κυβερνάνε άσχημα. Δεν θα έχουμε καμιά άλλη επιλογή από το να εκμισθώνουμε τους εαυτούς μας σε εκείνους που το μόνο που θέλουν είναι να μας κρατάνε δεμένους… έως ότου ο κύριος όγκος της κοινωνίας καταλήξει να είναι ένα απλό αυτόματο μιζέριας δίχως καμιά άλλη αίσθηση εκτός από το να αμαρτάνει και να υποφέρει»

Η απάντηση στο άρθρο του Δημήτρη Καζάκη στο Δρόμο

Η κρίση στο ...πιάτο μας!

Σε λίγο θα το βλέπουμε στα όνειρά μας, σαν τον ...Σεραφίνο!

Ο ήχος της άδειας κατσαρόλας, αρχίζει σταδιακά να σκεπάζει τις μεγαλοστομίες και τα ωραία λόγια των κυβερνώντων. Η κρίση έχιε ήδη μπει στη κουζίνα του σπιτιού, όπως αποκαλύπτει μεγάλη διαδικτυακή έρευνα. Σκεφτείτε μόνο ότι τα αποτελέσματα αυτά αφορούν σε ανθρώπους που έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Φανταστείτε τι συμβαίνει στη μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας που δεν γνωρίζει καν τη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή...

Διαβάζω:

"Ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος της διαδικτυακής έρευνας της επιστημονικής ομάδας διατροφή με θέμα Πόσο έχουν επηρεάσει οι οικονομικές συνθήκες τη διατροφή και τον τρόπο ζωής των Ελλήνων; Μια πρώτη ματιά. Το πρώτο μέρος της έρευνας πραγματοποιήθηκε από τις 24/5 έως και τις 7/6 με ανώνυμο ερωτηματολόγιο το οποίο συμπλήρωσαν χρήστες του διαδικτύου στην ιστοσελίδα www.diatrofi.gr.
Σκοπός της έρευνας ήταν να ανιχνευτούν οι πρώτες επιδράσεις της οικονομικής κρίσης στις διατροφικές συνήθειες και τις καταναλωτικές προτιμήσεις του Ελληνικού πληθυσμού αλλά και να αναγνωριστούν οι τρόποι αντίδρασης του στα νέα οικονομικά δεδομένα. Παραπέρα διερευνήθηκαν και οι πιθανές μελλοντικές γενικές του τάσεις σε ειδικότερα ζητήματα διατροφικών επιλογών.

Στην πρώτη φάση της έρευνας συμμετείχαν 800 άτομα σε μεγάλο ποσοστό γυναίκες 77% έναντι 23% των αντρών.
Το 39% των ερωτηθέντων ήταν παντρεμένοι και το 56% άγαμοι με μόλις 5% διαζευγμένοι.
Το 30% δήλωσε ότι η οικογένεια τους είχε 4 μέλη, το 18% 3 μέλη, το 23% δήλωσε ότι είχε 2 κα το 19% μόνο 1 (έμεναν μόνοι τους). Πολυμελείς οικογένειες με 5, 6 και 7 άτομα είχαν το 7%, 3% και 1% των συμμετεχόντων στην έρευνα αντίστοιχα.
Από πλευράς οικονομικής κατάστασης το 6% δήλωσε ότι το συνολικό μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα ήταν ίσο ή κάτω από 700 ευρώ, το 30% είχε μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα 700-1400 ευρώ, το 39% δήλωσε 1400-2800 ευρώ και το 24% δήλωσε μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα πάνω από 2800 ευρώ.

Τα ευρήματα της έρευνας σε μια πρώτη ανάγνωση παρουσιάζουν μια συνολικά απαισιόδοξη στάση των συμμετεχόντων προς την εξέλιξη των οικονομικών τους δεδομένων. Μόλις το 12%δηλώνει ότι αυτό δεν έχει επηρεαστεί στην οικονομική κρίση. Ένα σημαντικό ποσοστό 16%δηλώνει ότι αν και δεν έχει επηρεαστεί υπάρχει, περιμένει μελλοντικά να υπάρξει κάποια επίδραση στο εισόδημα του. Το 39% δηλώνει ότι το εισόδημα του έχει επηρεαστεί και το 33% δηλώνει ότι έχει επηρεαστεί και μελλοντικά περιμένει μεγαλύτερη επίδραση.

Πρέπει να τονιστεί ότι το ερωτηματολόγιο συμπληρώθηκε σε μια περίοδο που πολλοί έπαιρναν στα χέρια τους τις μισθολογικές του καταστάσεις με την εφαρμογή των περικοπών μισθών και επιδομάτων κάτι που σημαίνει ότι οι επιπτώσεις και οι φόβοι τους ήταν επί ρεαλιστικού και πραγματικού εδάφους και όχι στην βάση μιας πιθανής εφαρμογής κάποιων μέτρων. Είχαν δηλαδή συγκεκριμένες επιπτώσεις στο μισθολόγιο τους και στο μηνιαίο οικογενειακό εισόδημά τους.


Τα πρώτα αποτελέσματα κατέδειξαν 3 βασικές τάσεις.Η πρώτη αφορά την τροποποίηση του τρόπου ζωής και των καθημερινών επιλογών στην προσπάθεια για περιστολή δαπανών.
Η δεύτερη αφορά την ριζική τροποποίηση της καταναλωτικής συμπεριφοράς κάτω από το πρίσμα των οικονομικών συνθηκών.
Η τρίτη σχετίζεται με την αδυναμία μεγάλου ποσοστού των ερωτηθέντων να προχωρήσει σε παραπέρα περικοπές στον τομέα της διατροφής. Τα ερωτήματα που αφορούν αυτή την ενότητα καταγράφουν μια σημαντική τάση διατροφικών «εκπτώσεων» που είναι έτοιμοι πολλοί να κάνουν για να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες.


Περιστολή των δαπανών

Η διασκέδαση στο μικροσκόπιο.
Το πρώτο πράγμα που θα περίμενε κανείς να συμβεί σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά του πληθυσμού και να υπάρξει μια περιστολή των «περιττών» δαπανών. Έτσι λοιπόν την πρώτη και μάλιστα σημαντική περικοπή που κάνουν οι Έλληνες είναι στον τομέα της διασκέδασης.

Πριν από την οικονομική κρίση το 45% δήλωσε ότι είχε κάποιο προϋπολογισμό σχετικά με τα έξοδα που αφορούσαν το φαγητό και την διασκέδαση. Μετά την οικονομική κρίση το ποσοστό αυτό φτάνει στο 78% ! Αμέσως λοιπόν γίνεται ορατό ότι μια πρώτη γραμμή άμυνας είναι η περιστολή των δαπανών για φαγητό και έξοδο.

Από το σύνολο των ερωτηθέντων το 63% δηλώνει ότι περιορίζει σημαντικά τις εξόδους για φαγητό σε ταβέρνα- εστιατόρια, το 54% μειώνει την έξοδο για ποτό και το 34% την έξοδο για καφέ!

Αξιοσημείωτη επίσης είναι και η μείωση της συχνότητας εξόδου για φαγητό. Πριν την οικονομική κρίση το 20% δεν έβγαινε πότε για φαγητό έξω ενώ τώρα το ποσοστό έχει υπερδιπλασιαστεί και φτάνει στο 46%. Ακόμα όμως το 41% βγαίνει μια φορά την εβδομάδα έξω όπως και πριν. Το ποσοστό των ατόμων που βγαίνει 2 φορές την εβδομάδα υποδιπλασιάζεται από 25% σε 10%. Μειώνονται όμως σημαντικά τα ποσοστά των ατόμων που βγαίνουν 3 φορές (από 10% πέφτει στο 2%) και μηδενίζονται τα ποσοστά των ατόμων που βγαίνουν παραπάνω από 3 φορές.


Επιστροφή στο σπιτικό φαγητό.
Παρόμοια συμπεριφορά με την έξοδο για φαγητό παρουσιάζουν οι Έλληνες και σε σχέση με την παραγγελία έτοιμου φαγητού. Υπερδιπλασιασμός του ποσοστού των ατόμων που δηλώνουν ότι μετά την οικονομική κρίση δεν παραγγέλνουν φαγητό από έξω (29% πριν, 54% μετά), σημαντική μείωση για τις 2 φορές και παραπάνω παραγγελία φαγητού την εβδομάδα από έξω 8% από 20% και στασιμότητα για την 1 φορά 35% πριν και 34% μετά.

Αν και φαινομενικά υπάρχει μια στάσιμη κατάσταση, τα μεγέθη είναι συμβατά με το πρώτο εύρημα του υπερδιπλασιασμού του ποσοστού των ατόμων που δεν παραγγέλνουν φαγητό από έξω. Επίσης το ποσοστό των ατόμων που παραγγέλνουν 2 φορές την εβδομάδα από έξω πέφτει στο μισό είτε γιατί τρώνε πλέον μόνο μια (έτσι εξηγείται και μερικά η σχετική στασιμότητα του παραγγελία μια φορά την εβδομάδα από έξω), είτε γιατί δεν τρώνε καθόλου πια έξω.

Πρέπει να τονιστεί ότι η παραγγελία φαγητού από έξω αποτελεί την πρώτη και κορυφαία περικοπή δαπάνης 67% και συνδυάζεται και με υπολογισμό του κόστους της παραγγελίας. Πριν την οικονομική κρίση το 22% παράγγελνε αδιαφορώντας για το κόστος ενώ τώρα παρόμοια συμπεριφορά δείχνει μόνο το 7%. Αντίθετα ο προϋπολογισμός της παραγγελίας αποτελεί σήμερα δεδομένο για το 59%, ποσοστό σχεδόν τριπλάσιο σε σχέση με το πριν 23%

Επιστροφή στο φαγητό – πακέτο από το σπίτι.Μια ακόμα συμβατή με τα παραπάνω μεταβολή που αναδεικνύεται από τα δεδομένα της έρευνας, είναι και η κατανάλωση φαγητού στο γραφείο. Το 64% των ερωτηθέντων που απάντησαν στην ερώτηση αν καταναλώνουν κάτι στο χώρο του γραφείου απάντησε θετικά.

Ακόμα και πριν τα οικονομικά μέτρα η προέλευση του φαγητού από έξω ή από το σπίτι είχε μια σημαντική διαφορά από την προμήθεια φαγητού από έξω. 51% έφερνε φαγητό ή κάτι πρόχειρο από το σπίτι έναντι 34% που έτρωγε κάτι σε φαγητό ή πρόχειρο από έξω ή από την καντίνα / εστιατόριο στο χώρο της εργασίας. Μετά την οικονομική κρίση η προμήθεια τροφής στην εργασία από έξω έχει πέσει στο μισό 16%. Τα αποτελέσματα είναι απόλυτα συμβατά με όλα τα παραπάνω ευρήματα μιας και η προμήθεια πρόχειρου φαγητού έχει μειωθεί από το 21% στο 12% και η παραγγελία φαγητού από έξω έχει μειωθεί από το 5% στο 1% ή κανονικού φαγητού. Ακόμα και το φαγητό στην καντίνα / εστιατόριο στο χώρο της εργασίας έχει μειωθεί στο μισό από 6% στο 3%.


Τροποποίηση της καταναλωτικής συμπεριφοράς

Προσεκτικά ψώνια
Αν και λίγο πολύ όλοι χρησιμοποιούσαν μια κάποια λίστα για να κάνουν τις αγορές τους από τα καταστήματα τροφίμων πριν την οικονομική κρίση 71%, υπάρχει μια παραπέρα αύξηση κατά 15% και η χρήση λίστας φτάνει στο 86%. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην χρήση λίστα για τα ψώνια έχει να κάνει με το πόσο πιστά την τηρούν οι ερωτηθέντες, δηλαδή αν ψωνίζουν παραπάνω τρόφιμα από αυτά που έχουν προγραμματίσει. Τα δεδομένα είναι εκπληκτικά. Η οικονομική κρίση τιθασεύει την καταναλωτική μανία των Ελλήνων. Πριν την κρίση το 79% πραγματοποιούσε επιπλέον αγορές από τις προγραμματισμένες, μετά την κρίση παρόμοια συμπεριφορά παρουσιάζει το 29% μόνο. Μια μείωση της τάξης του 50%.

Το αντιλαμβάνεται κανείς αυτό εύκολα αν δει τις επιμέρους περικοπές που κάνουν οι Έλληνες καταναλωτές στις αγορές τους.

Περικοπές σε περιττά είδη ή σε είδη που δεν είναι πρώτης ανάγκης.
Για παράδειγμα υπάρχει μια σημαντική πτώση των ειδών delicatessen .
Έτσι τα τυριά και τα αλλαντικά περιορίζονται κατά 45-46% αντίστοιχα. Ανάλογη μείωση κατά 42% παρουσιάζουν τα γλυκά και τα παγωτά. Από ότι φαίνεται οι γευστικές απολαύσεις είναι το πρώτο θύμα της οικονομικής κρίσης.

Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη επίσης η σημαντική μείωση της προμήθειας βιολογικών προϊόντων κατά 38%. Έτσι λοιπόν δίπλα στις γευστικές απολαύσεις τον δρόμο της μείωσης ακολουθούν και οι υγιεινές επιλογές. Μικρότερη αλλά παρόμοια μείωση με τα βιολογικά προϊόντα 35% εμφανίζουν και τα συμπληρώματα διατροφής. Δύσκολα όμως μπορεί κάποιος να πει αν είναι λόγω τιμής ή γιατί θωρούνται είδος πολυτελείας.

Τα ειδικά προϊόντα δίαιτας ( μπισκότα- ψωμί κλπ) γνωρίζουν και αυτά μείωση 25-19 % αντίστοιχα. Όπως και τα υπόλοιπα ειδικά προϊόντα δίαιτας – 23%. Είναι προφανές ότι οι Έλληνες πλέον λόγω οικονομικής δυσκολίας κάνουν από μόνοι τους δίαιτα χωρίς τη χρήση ειδικών προϊόντων.
Τα τρόφιμα ειδικού τύπου/ εμπλουτισμένα δημητριακά, εμπλουτισμένα γαλακτοκομικά, μαργαρίνη ειδικής διατροφής) έχουν και αυτά μια παρόμοια μείωση (-14%-16%-18%) αντίστοιχα.
Συνολικά η εικόνα δείχνει μια τάση περιορισμού κάθε τι περιττού (delicatessen) και κάθε τι που μπορεί να έχει κάποιο κόστος παραπάνω από το κανονικό ( βιολογικά προϊόντα συνολικά που παραδοσιακά οι τιμές τους είναι πιο μεγάλες από τα υπόλοιπα συμβατικά προϊόντα).
Τα προϊόντα δίαιτας ειδικής διατροφής μάλλον μειώνονται πιθανότατα επειδή θεωρούνται είδη μη πρώτης ανάγκης.

Κριτήρια αγορών
Τα παραπάνω όλα μπορεί κανείς να τα επικυρώσει βλέποντας και τα κριτήρια με τα οποία γίνονται οι αγορές. Έτσι λοιπόν η τάση της αγοράς προϊόντων με ένδειξη χαμηλότερης τιμής ή με την επιδότηση εκπτωτικού κουπονιού είναι αυξημένη 62% έναντι 51%.
Σημαντική αύξηση παρουσιάζουν οι προσφορές της ημέρας 41% έναντι 29% και οι προσφορές των διαφημιστικών φυλλαδίων 37% έναντι 26%.
Μικρότερη αύξηση παρουσιάζουν οι προσφορές που σχετίζονται με την αγορά ενός προϊόντος και την προσφορά δώρου ενός άλλου ταυτόχρονα.
Και αυτό ίσως γιατί το δώρο προσφορά να μην είναι είδος πρώτης ανάγκης και για αυτό να μην αποτελεί ελκυστικό στοιχείο για τη πραγματοποίηση κάποιας αγοράς.
Αν και πάντοτε οι μεγάλες συσκευασίες προϊόντων αποτελούσαν μια κάποια μορφή οικονομίας (57% πριν 60% μετά) η εμπορική ονομασία ενός προϊόντος αποτελούσε ένα κριτήριο αγοράς του και προτίμησής του. Σήμερα όμως η τάση όπως είναι αναμενόμενο έχει ριζικά διαφοροποιηθεί. Σχεδόν ένας στους δύο (49%) έναντι 32% επιλέγει προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας (προϊόντα με ονομασία του super market). Η αύξηση είναι σημαντική.

Ποιότητα ή τιμή;
Στο ερώτημα αυτό φαινομενικά οι πιο πολλοί συντάσσονται με την ποιότητα. 67% επιλέγει με βάση την ποιότητα και 31% με βάση την τιμή. Πιστεύουμε ότι το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο.

Αν λάβουμε υπ’ όψιν το γεγονός
ότι πολλοί καταναλωτές αναζητούν οικονομικές προσφορές μέσα από τα φυλλάδια και τις προσφορές της ημέρας,
ότι η συντριπτική πλειοψηφία δηλώνει ότι ήδη κάνει οικονομία για την αγορά τροφίμων
ότι ακολουθούν αυστηρά την λίστα αγορών
ότι περικόπτουν συγκεκριμένα είδη που δεν τα θεωρεί πρώτης ανάγκης
και αν προσθέσουμε στα παραπάνω ότι 40% δηλώνει ότι δεν μπορεί να κάνει μεγαλύτερη οικονομία στην προμήθεια των τροφίμων (57% μπορεί) τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξαιρετικά δυσοίωνη εικόνα.
Υπάρχει αυτή την στιγμή ένα σημαντικά μεγάλο και πιθανότατα αυξημένο ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται ένα βήμα πριν από σημαντικό πρόβλημα εξεύρεσης τροφής.


Μελλοντικά ζητήματα
Στο τελευταίο στάδιο της έρευνας έχουν τεθεί μια σειρά από ζητήματα που σχετίζονται όλα τόσο με την αυτοεκτίμηση του διατροφικού επιπέδου όσο και με την διερεύνηση πιθανών μελλοντικών διατροφικών επιλογών.
Αν και παραδοσιακά το ερώτημα ΠΟΣΟ ΚΑΛΟ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ/ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΣΑΣ έχει σε μεγάλο ποσοστό δώσει εκτιμήσεις πάνω από το κανονικό, σε γενικές γραμμές θα λέγαμε ότι το ζήτημα του καλού επιπέδου της διατροφικής κατάστασης είναι γενικά αποδεκτό. Ένα ζήτημα που μένει να διευκρινιστεί είναι κατά πόσο η εκτίμηση είναι γενικά συμβατή με τα κοινά αποδεκτά μέτρα και συνθήκες και κατά πόσο αυτό επηρεάζεται από αντικειμενικά ή υποκειμενικά ζητήματα.

Υπάρχει μια γενική παραδοχή ότι η ποιότητα της διατροφής θα επηρεαστεί από την κατανάλωση τροφίμων 60% ναι αλλά με 37% να δηλώνει όχι. Εδώ βλέπουμε το ανασταλτικό χαρακτηριστικό που προβάλει το Ελληνικό καταναλωτικό κοινό και δεν προχωρά στην αγορά προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας. Ο φόβος ότι το φτηνό δεν είναι και ποιοτικό ή ότι η φτηνή τροφή είναι και ποιοτικά υποβαθμισμένη. Αυτή η βαθιά ριζωμένη αντίληψη όμως είδαμε πιο πάνω ότι σταδιακά υποχωρεί μιας και όλο και πιο πολλοί προχωρούν στην αγορά προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας στη προσπάθειά τους να κάνουν μεγαλύτερη οικονομία.
Όμως είναι ξεκάθαρο ότι για ένα σημαντικό ποσοστό των ερωτηθέντων είναι πιθανή η επιλογή ποιοτικά υποβαθμισμένων τροφίμων για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οικονομικά 33%. Παρόμοιο ποσοστό 37% βρίσκουμε ότι αντιπροσωπεύει και αυτούς που πιστεύουν ότι η κατανάλωση φτηνών τροφίμων δεν θα επηρεάσει την διατροφή τους. Παρόμοιο ποσοστό 31% βρίσκουμε και σε αυτούς που επιλέγουν με βάση την τιμή. Παρόμοιο και μεγαλύτερο ποσοστό 40% βρίσκουμε και σε αυτούς που δηλώνουν ότι δε μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη οικονομία στην αγορά τροφίμων, και μικρότερο αλλά σημαντικό ποσοστό 25% εκφράζει τους ερωτηθέντες που δηλώνει ότι η οικονομική τους κατάσταση επηρεάζει την αγορά τροφών που αφορούν τα παιδιά.
Όλα αυτά μαζί συνθέτουν μια εικόνα με πολλές αρνητικές επιπτώσεις. Είναι δεδομένο ότι ένα μεγάλο κομμάτι των ερωτηθέντων αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό το οικονομικό του μέλλον. Αι είναι δεδομένο επίσης ότι πολλοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να κάνουν οικονομία.
Αυτό που είναι πλέον σίγουρο είναι ότι το 40% δεν μπορούν να περιορίσουν παραπέρα τα χρήματα που διαθέτουν για την διατροφή τους. Ήδη κάποιοι από αυτούς έκαναν περικοπές στην ποιότητα των τροφών που αφορούν τα παιδιά τους.
Είναι σχεδόν δεδομένο ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θα βρεθεί μπροστά σε επιστημονικά αδιέξοδα. Τόσο το χαμηλό εισόδημα όσο και το υψηλό κόστος αγοράς τροφίμων οδηγεί αρκετούς σε διατροφικούς συμβιβασμούς.
Είναι αναγκαίο να υπάρξει μια συγκεκριμένη διατροφική πολιτική που σε πρώτη φάση θα ανακουφίσει τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις εξασφαλίζοντας τους πρόσβαση σε φτηνά τρόφιμα και σε δεύτερη φάση θα εισάγει νέα δεδομένα στην διατροφή ειδικότερα των παιδιών που θα εξασφαλίσουν ένα σωστό διατροφικό επίπεδο.
Είναι ανάγκη να υπάρξει ο θεσμός του σχολικού πρωινού ή της σχολικής καντίνας –εστιατορίου.
Είναι σημαντικό αυτά τα μέτρα – κινήσεις να μην είναι επιδοματικού χαρακτήρα αλλά να αφορούν άμεσες χορηγήσεις τροφής.

Η έρευνα συνεχίζεται καθώς και η παραπέρα ανάλυση των δεδομένων."

Μια νέα (ιστο)σελίδα για τη Φωκίδα!

Παρέμβαση Πολιτών... και βλέπουμε.
Με αυτό τον τίτλο άρχισε το ταξίδι της μια νέα ιστοσελίδα για τη Φωκίδα: http://dimosdelfon.blogspot.com/
Έχω ήδη γράψει για την πρώτη συνάντηση της Πρωτοβουλίας για την Αυτοδιοίκηση που γίνεται την Κυριακή στις 11 το πρωί στην Ιτέα (Παλιό Δημαρχείο).
Ας ελπίσουμε να γεννηθεί κάτι καλό. Το χρειαζόμαστε και είμαστε δίπλα του!

Παράλληλα το Σάββατο στο Δρόμο, μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό άρθρο: Η Φωκίδα απαντά στον Καλλικράτη!

Αυτό το τεύχος της εφημερίδας έχει πραγματικά εξαιρετική θεματολογία. Διαβάστε μια πρώτη επιλογή:

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Γκρεμίζουν με τον πιο κυνικό τρόπο και τη δημόσια υγεία
Λεωνίδας Σακλαμπάνης - Δημήτρης Υφαντής

Κοζάνη: Συνθήκες δουλεμπορίου στη ΔΕΗ
Γιώργος Κατερίνης

Το ρεπορτάζ ενός συμβασιούχου της ΕΡΤ

ΜΕΤΡΟ: Επόμενη στάση, Απολύσεις

Στη φυλακή επειδή φορούσε μπλουζάκι με τον Τσε
Αριάδνη Αλαβάνου

ΔΙΕΘΝΗ
Ματωμένη Κυριακή, η υποκρισία μιας συγνώμης
Χρήστος Γιοβανόπουλος

Ινδία, Μπομπάλ: Γενοκτονία για μια χούφτα δολάρια

Η Εβίτα στην αγκαλιά του Καραγκούνη
Μάριος Διονέλλης

ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
Η αγροτική εξέγερση των Τρικάλων του 1925
Χρήστος Σταμόπουλος

BLOGODROMIOΟ αειθαλής navarino-s
http://navarino-s.blogspot.com/
Επιμέλεια: Τασία Σταματοπούλου

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Πράσινο Ακρωτήρι (Capo Verde)
Εκεί που τα παιδιά είναι πάντα γελαστά…
Μια συνομιλία με τον σκηνοθέτη Αλέξη Τσάφα

Ο αντίπαλος στην άκρη του δρόμου
Δημήτρης Σεβαστάκης

Γιώργος Κοτζιούλας
Ποιητής και σύντροφος του Άρη Βελουχιώτη
από τη Σοφία Κολοτούρου

Μα το ναυτικό δεν ήταν πάντα για τις δεξιώσεις;
Δέσποινα Κουτσούμπα

ΓΝΩΜΕΣ
Το Μουντιάλ των αντιθέσεων
Πάτρικ Μποντ
Ντέρμπαν, Ν. Αφρική

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ
περιπτεράς ο Στέλιος Ελληνιάδης
Γιούρι Αβνέρι: Το Ισραήλ πάσχει από σοβαρή διανοητική ασθένεια

ΕΝ ΤΕΛΕΙ…Ένα κείμενο… της Αλίντας Δημητρίου

www.edromos.gr

Βραδιές Κινηματογράφου και Πολιτισμού στο Resistance festival 2010

Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να πάω και έχω σκάσει! Το Resistance festival 2010 (18-19-20 Ιουνίου/ Γεωπονική) έχει απίστευτες εκδηλώσεις σε όλους τους τομείς

Ως κινηματογραφόφιλος, δεν μπορώ παρά να σας προτείνω τις τρεις εξαιρετικές ταινίες που προβάλλονται Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 10μ.μ


Παρασκευή, 18/6: ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ (2009)
Σκηνοθεσία: Σταύρος Ψυλλάκης
Σενάριο: Σταύρος Ψυλλάκης, Ματθαίος Φρατζεσκάκης

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή (2 από τους 6 επικηρυγμένους αντάρτες που κρύβονταν στο Νομό Χανίων για 14 περίπου χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου στην Κρήτη). Ένα συγκινητικό και αποκαλυπτικό οδοιπορικό στα χνάρια των ανταρτών του ΔΣΕ στις κορυφογραμμές της Κρήτης. «Είναι η ιστορία κάποιων ανθρώπων που ο καθένας χωριστά και με το χαρακτήρα του, σε απίστευτες για τα σημερινά δεδομένα συνθήκες, έδωσαν έναν αγώνα αξιοπρέπειας, ένα παράδειγμα στάσης ζωής, με πολλούς κλυδωνισμούς, απογοητεύσεις και διαψεύσεις και που όμως δεν είναι ηττημένοι. Δεν ξέρω αν είναι νικητές ή πως αισθάνονται οι ίδιοι για τη ζωή τους, όμως στα μάτια μου τους βλέπω να περπατούν όρθιοι» (Σ. Ψυλλάκης). Η ταινία απέσπασε βραβείο ντοκιμαντέρ της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Την ταινία προλογίζει ο σκηνοθέτης Σταύρος Ψυλλάκης. Στη συζήτηση συμμετέχει ο λογαχός του ΔΣΕ Ηλίας Μεταλλίδης με αφορμή και την πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του «Θυμόμαστε, διδασκόμαστε, προχωράμε!» από τις εκδόσεις Α/συνεχεια.



Σάββατο, 19/6: THE WOBBLIES (1979)
Σκηνοθεσία: Stewart Bird, Deborah Shaffer

«Αλληλεγγύη! Όλοι για έναν κι ένας για όλους!». Μ’ αυτό το σύνθημα, οι Wobblies (ΙWW), οι «Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου», άρχισαν να οργανώνουν ανειδίκευτους εργάτες σε μια μεγάλη ένωση κι άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Εκτός από τη διεκδίκηση και κατάκτηση του 8ώρου και των δίκαιων μισθών στις αρχές του 20ου αιώνα, οι Wobblies υπήρξαν συνδικάτα που αγωνίστηκαν σκληρά ενάντια στο ρατσισμό και τις διακρίσεις με αποτέλεσμα να βρίσκονται συχνά αντιμέτωποι με την ωμή βία του κράτους και με αυστηρές ποινές φυλάκισης. Μέλη των Wobblies αφηγούνται, στα βαθιά τους γεράματα, τις συγκλονιστικές τους εμπειρίες στη διεκδίκηση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας για όλους τους εργάτες και την αντίσταση στον άκρατο καπιταλισμό και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα σπάνιο «ντοκουμέντο», μια εξαιρετικά προκλητική ματιά στη σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία.


Κυριακή, 20/6: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΓΕΡΙΟΥ (1966)

Σκηνοθεσία: Gillo Pontecorvo
Σενάριο: Franco Solinas
Ένα πολιτικό θρίλερ που ορκίζεσαι ότι είναι ντοκιμαντέρ καθηλώνει ακόμα και τώρα με τον καταιγιστικό ρυθμό, τον αγωνιστικό παλμό και την αφηγηματική του δύναμη. Ο Τζίλο Ποντεκόρβο, μας μεταφέρει στο ταραχώδες Αλγέρι και στη μάχη για ανεξαρτησία από την Γαλλική κατοχή, σε μία χρόνια-κλειδί, στα μέσα του 1950. Με την προτροπή της Αλγερινής Κυβέρνησης και πρωταγωνιστές ακόμη και στελέχη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (FLN) του Αλγερίου, ο σκηνοθέτης εστιάζει στην ατομική και συλλογική δράση των αγωνιστών της επανάστασης, εδραιώνοντας τη σχολή του δυναμικού ρεαλισμού, επηρεάζοντας δεκάδες σκηνοθέτες όπως τους Oliver Stone, Spike Lee και Steven Soderbergh. Ο Spike Lee (25η ώρα, Malcolm X, Do the Right Thing κ.α.), δήλωσε κάποτε για την ταινία: «Εσύ λες πως εγώ είμαι τρομοκράτης κι εγώ λέω ότι είμαι αγωνιστής. Το θέμα αυτής της ταινίας κρύβει παγίδες. Αν και όλα είναι σκηνοθετημένα μοιάζουν τόσο αληθινά. Δεν ξέρω πως το κατάφεραν αυτό…» Η ταινία προτάθηκε για 3 Oscar, ενώ απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1966.

Στο χώρο του Resistance festival θα υπάρχει μεγάλη συλλογή σημαντικών κινηματογραφικών έργων και ντοκιμαντέρ απ’ όλο τον κόσμο που κυκλοφορούν από τη NEW STAR.

Όλο το πρόγραμμα με σημαντικές συζητήσεις, συναυλίες αλλά και παρουσίες έκπληξη, μπορείτε να το δείτε εδώ.
www.resistancefestival.gr

Όμως δεν μπορώ να μην αναφερθώ και σε τρία σημαντικά πολιτιστικά δρώμενα:

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/6: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΚΙΤΣΟΥ στις 7.30μμ
Ο Carlos Latuff στο Resistance festival 2010
Ο Carlos Latuff έχει γίνει παγκόσμια γνωστός για τα σκίτσα και την υποστήριξή του σε όλα τα κινήματα που ξεσπούν παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια. Γεννημένος το 1968 στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, ένας ακτιβιστής σκιτσογράφος που με ταλέντο και καυστικότητα σκιτσάρει για την κατάσταση στην Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Ελλάδα και σε πολλές ακόμα χώρες όπου διεξάγονται αγώνες. Τα σκίτσα του δεν κυκλοφορούν στα επίσημα ΜΜΕ, αλλά σε χιλιάδες ιστοσελίδες και μπλογκ του διαδικτύου, χρωματίζοντας έτσι τις αντιστάσεις και τα κινήματα. Είναι τέτοια η επίδραση των σκίτσων του, που μέχρι κι ο πρώην γ.γ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν κριτίκαρε την «προκλητικότητα του έργου του». Ο Latuff θα βρίσκεται την Παρασκευή 18 Ιούνη στις 7.30μ.μ στο Resistance festival, στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. Μαζί με τους Σπύρο Δερβενιώτη, Πέτρο Ζερβό, Γιάννη Καλαϊτζή και Βαγγέλη Χερουβείμ συζητούν για το πολιτικό σκίτσο, τον καλλιτεχνικό ακτιβισμό, για μια τέχνη στην υπηρεσία των αγώνων.

Περισσότερες πληροφορίες για τον Latuff και το έργο του:
http://twitter.com/carlosLatuff
http:/latuff2.deviantart.com/gallery
http:/ferroviasdobrasil.blogspot.com


ΣΑΒΒΑΤΟ, 19/6: ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ στις 9μμ
«ΟΥΤ’ ΟΡΦΑΝΟ, ΟΥΤΕ ΦΤΩΧΟ, ΟΥΤ’ ΑΠ’ ΤΑ ΞΕΝΑ ΞΕΝΟΝ»
Ένα θέαμα για τα εργατικά ατυχήματα

Μια αυτοσχέδια θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία Έλενας Πατρικίου
130 νεκροί κατά μέσον όρο την τελευταία δεκαετία. Άγνωστο πόσοι οι ανάπηροι και οι ακρωτηριασμένοι. Μέσα στα στοιχειωμένα κτίρια, πάνω στους δρόμους και τις γέφυρες όπου “χτίζονται” αυτοί οι 130 νεκροί κάθε χρόνο, κυκλοφορούμε εμείς, διαβάτες. Πέρα από την ενοχή των ανώνυμων εταιρειών, υπάρχει και η δική μας ευθύνη για μια κοινωνία στην οποία θεωρείται “λογικό” να θυσιάζουμε τον φτωχό, το ορφανό, τον ξένο, για να στεριώσουμε τα ετοιμόρροπα έργα και τις παραλυτικές αναπτυξιακές μας υποδομές. Στοίχημα αισθητικό και πολιτικό: πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα τέτοιο θέαμα, μέσα σε συνθήκες ακραίας αισθητικής λιτότητας και ακραίας πολιτικής αμεσότητας.

Κυριακή, 20/6 στις 7.30μμ
Σεμινάριο παραδοσιακών και αφρικανικών κρουστών
Από την ομάδα «τα κρουστά της Τάκη»

Η ομάδα της οδού Τάκη στου Ψυρρή αποτελεί χώρο συνάντησης μουσικών και Μουσικών. Ρυθμοί και τραγούδια της Δυτικής Αφρικής με κρουστά (Djembe,Doundouns) και έγχορδα (Ngoni). Ελληνικό, βαλκανικό, κέλτικο ρεπερτόριο για γκάιντες, συνοδευόμενο από παραδοσιακά κρουστά (νταούλια, νταχαρέδες, τουμπελέκια). Ηλεκτρονικά περιβάλλοντα, hip hop λούπες, μαύρα φωνητικά, ενώ το ακαταμάχητο groove μετατρέπει κάθε συναυλία της ομάδας σε ξέφρενη χορευτική βραδιά. Την Κυριακή 20/6, στο Resistance festival μια μικρή γεύση της δουλειάς τους σ’ ένα σεμινάριο παραδοσιακών και αφρικανικών κρουστών για όλους.

Εκδήλωση Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων – Πανεπιστημιακών για την κρίση

«Παύση πληρωμών του χρέους και διαγραφή του. Έξοδος από το ευρώ»
«Όχι στο μνημόνιο κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ»

Ομιλητές θα είναι:
Λεωνίδας Βατικιώτης, Δημήτρης Καζάκης, Στάθης Κουβελάκης, Κώστας Λαπαβίτσας, Σπύρος Μαρκέτος, Πέτρος Παπακωνσταντίνου και Κώστας Σαρρής

Σήμερα, Πέμπτη, 17 Ιουνίου, Σίνα 16 στις 7 μ.μ.

Η πρωτοβουλία Οικονομολόγων – Πανεπιστημιακών ξεκίνησε με την έκδοση ενός κειμένου υπογραφών υπό τον τίτλο “παύση πληρωμών – έξοδος από το ευρώ”.

Το κείμενο βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.gopetition.com/online/36271.html

Αν δεν μπορέσετε να πάτε, ακούστε το ζωντανά:

http://www.thepressproject.gr/

Ο Πρόεδρος της Ντροπής...

Αν, λέω αν ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας δεχτεί να συμπράξει στο Πραξικόπημα της Κυβέρνησης που συντρίβει και τα τελευταία δικαιώματα των εργαζομένων παρακάμπτοντας τη βουλή, θα μείνει στην Ιστορία ως ο Πρόεδρος της Ντροπής... Θα ορθώσει επιτέλους το ανάστημα του; (αν υπάρχει...) Θα αρνηθεί να υπογράψει το "προεδρικό διάταγμα", που μέχρι και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ χαρακτήρισε ως ωμά αντισυνταγματικό;
Ή είναι πια τόσο γλυκός αυτός ο "θρόνος";

Το ρεπορτάζ -χωρίς σχόλια- από το in.gr
"...Η κυβέρνηση με τα Προεδρικά Διατάγματα που έδωσε χθες στην Δημοσιότητα εναρμονίζεται πλήρως με τις παρεμβάσεις που ζήτησε η τρόικα για την «ενδυνάμωση των θεσμών της αγοράς εργασίας», καθώς προχωρεί σε μείωση κατά 50% της αποζημίωσης σε περιπτώσεις απόλυσης, σε αύξηση στο 5% των επιτρεπόμενων απολύσεων, χαμηλότερες από τα κατώτατα όρια αμοιβές για τις προσλήψεις νέων έως 25 ετών, σε κατάργηση της προσφυγής στη διαιτησία κατά τη σύναψη συλλογικής σύμβασης, σε μείωση της αμοιβής των υπερωριών και σε έμμεση κατάργηση της σύμβασης της ΓΣΕΕ με την παροχή δυνατότητας επί τα χείρω ρυθμίσεων σε κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις.

Έντονη ήταν η αντίδραση του προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ.Παναγόπουλου, ο οποίος έκανε λόγο για Προεδρικό Διάταγμα που παραβιάζει ωμά το Σύνταγμα, καταργεί κάθε κανόνα εργατικού δικαίου και ανατρέπει κάθε μέτρο προστασίας για τους ανθρώπους του μόχθου. Η ΓΣΕΕ θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να ανατρέψει αυτό το σχέδιο, υπογράμμισε.

Ο υπουργός Εργασίας Ανδέας Λοβέρδος αναμένεται να ενημερώσει το κλιμάκιο για το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των ρυθμίσεων και τις αλλαγές που αυτές επιφέρουν στο εργασιακό τοπίο.

Οι νέες ρυθμίσεις θα προχωρήσουν με διαδικασίες-εξπρές, καθώς το Προεδρικό Διάταγμα εστάλη στους κοινωνικούς εταίρους προκειμένου να καταθέσουν τις απόψεις τους εντός δέκα ημερών, στη συνέχεια θα αποσταλεί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για υπογραφή και θα ξεκινήσει η ισχύ του με τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Η αμοιβή των υπερωριών θα επέλθει με διάταξη που θα συμπεριληφθεί στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, ενώ οι ρυθμίσεις για τις ανατροπές στις συλλογικές συμβάσεις περιέχονται στον νόμο με τον οποίο κυρώθηκε το μνημόνιο για τη δανειοδότηση της χώρας από τον μηχανισμό στήριξης της τρόικας.

Συγκεκριμένα, οι ρυθμίσεις του Προεδρικού Διατάγματος περιλαμβάνουν τα εξής:
Αποζημιώσεις. Το ποσό μειώνεται κατά 50%, θέτοντας σε εφαρμογή το τρικ της προειδοποίησης. Έως τώρα ίσχυε η χορήγηση της μισής αποζημίωσης εφόσον ο εργοδότης προειδοποιήσει γραπτώς τον εργαζόμενο ότι θα τον απολύσει. Η προειδοποίηση έπρεπε να γίνει τόσους μήνες πριν όσοι είναι οι μηνιαίοι μισθοί αποζημίωσης που δικαιούται ο απολυόμενος. Τότε θα λάμβανε τη μισή αποζημίωση. Με τις νέες ρυθμίσεις μειώνονται στο ελάχιστο οι μήνες προειδοποίησης. Γίνονται από ένας έως τέσσερις, αντί από ένας έως 24 μήνες που ίσχυε έως τώρα. Ως εκ τούτου οι εργοδότες θα μπορούν κάλλιστα να επιλέγουν την οικονομικότερη λύση προκειμένου να απολύσουν.

Όριο απολύσεων. Αυξάνεται το όριο των απολύσεων για τις επιχειρήσεις με προσωπικό άνω των 20 ατόμων, καθώς στις επιχειρήσεις με λιγότερο προσωπικό οι απολύσεις είναι ελεύθερες. Οι επιχειρήσεις με προσωπικό από 20 έως 150 εργαζομένους μπορούν να απολύουν έξι άτομα τον μήνα και οι επιχειρήσεις με προσωπικό άνω των 150 ατόμων μπορούν να απολύουν το 5% του προσωπικού με οροφή τους 30 εργαζομένους τον μήνα.

Διαιτησία. Ουσιαστικά καταργείται η διαδικασία προσφυγής στη διαιτησία, με αποτέλεσμα να παραμένουν σε «μόνιμη εκκρεμότητα» οι συμβάσεις όταν υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Καταργείται η μονομερής προσφυγή στη διαιτησία και απαιτείται είτε συμφωνία των δύο μερών είτε μονομερής προσφυγή μόνο στην περίπτωση που ένα μέρος αρνηθεί τη μεσολάβηση.

Απολυμένοι μεγάλης ηλικίας. Δίνεται η δυνατότητα αυτασφάλισης σε απολυμένους μεγάλης ηλικίας για το διάστημα της επιδότησής τους από τον ΟΑΕΔ. Το 50% του κόστους της αυτασφάλισης πληρώνει ο εργοδότης για απολυμένους ηλικίας από 57 έως 60 ετών και το 80% για ασφαλισμένους από 60 έως 64 ετών. Ο ΟΑΕΔ θα μπορεί να καλύψει το υπόλοιπο κόστος. Ο αριθμός των απολυόμενων ηλικίας 55 έως 64 ετών δεν πρέπει να υπερβαίνει το 10% του συνολικού αριθμού των απολυμένων.

Αμοιβές νέων 85% του κατώτερου μισθού. Οι νέοι έως 21 ετών θα παίρνουν το 80% του κατώτερου μισθού, ενώ οι μαθητευόμενοι από 15 έως 18 ετών το 70% του κατώτερου μισθού ή ημερομισθίου της εθνικής συλλογικής σύμβασης...."

Μια μοναδική έκθεση ζωγραφικής

Το κατέβασμα στον Πειραιά χθες ήταν μια Οδύσσεια. Ο συνδυασμός καύσωνα -Ηλεκτρικού πραγματικά... σκότωνε.
Όμως άξιζε τον κόπο. Μέσα στο καταπληκτικό κτίριο του Παλαιού Ταχυδρομείου, όπου λειτουργεί η Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά(Φίλωνος 29 -5' με τα πόδια από τον Ηλεκτρικό)είχα την ευκαιρία να δω πίνακες του Πάνου Ελευθερίου που καλύπτουν πολλές δεκαετίες δημιουργίας...
Ένας ολόκληρος κόσμος με πίνακες που βρίσκονται στην κατοχή του ζωγράφου και δείχνουν όχι μόνο το ταλέντο του, αλλά και την πολύπλευρη προσωπικότητά του...
Από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, στα τοπία και τους μύθους.


Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 23 Ιουνίου και οι ώρες κοινού θα είναι τις καθημερινές το πρωί μεταξύ 10πμ - 1μμ και το απόγευμα μεταξύ 6μμ - 9μμ ενώ την Κυριακή μεταξύ 10πμ - 2μμ.

Η συγκλονιστική συνέντευξη ενός χανσενικού που "νίκησε το στίγμα"

Χθες με αφορμή μια συνέντευξη για την Ημέρα του Πατέρα (που είναι τελικά την Κυριακή), είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Ελένη Ξενάκη, δημοσιογράφο του Βήματος (Η συνέντευξη θα δημοσιευτεί στο Βήμα της Κυριακής)
Σήμερα θέλησα να ρίξω μια ματιά σε δικά της θέματα και έπεσα πάνω σε ένα εξαιρετικό θέμα με το οποίο με δένουν μερικές συμπτώσεις...
Η πρώτη είναι ότι πρόσφατα βρέθηκα στην παρουσίαση της Άρρωστης Πολιτείας της Γαλάτειας Καζαντζάκη που επανεκδόθηκε από τα Ελληνικά Γράμματα με ένα εξαιρετικό επίμετρο της Κέλης Δασκαλά. Στο κείμενο της η κ. Δασκαλά (που είχα την τύχη να ακούσω και δια ζώσης στο Φλοράλ)αναλύει με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο το ζήτημα της "λέπρας" και τον τρόπο που λειτούργησε όχι μόνο στο βιβλίο της Καζαντζάκη αλλά γενικότερα στη λογοτεχνία και στην κοινωνία...
Η δεύτερη σύμπτωση είναι ότι είχα τη τύχη να γνωρίσω και να συζητήσω επί μακρόν με τη Βικτόρια Χίσλοπ, που επί της ουσίας έδωσε την αφορμή με το βιβλίο της να αναμετρηθούμε όλοι με αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας.
Γι' αυτό με θλίψη βλέπω να αντιμετωπίζεται απαξιωτικά από διάφορους "διανοούμενους" ως "μυθιστόρημα παραλίας". Στην ουσία, έστω κι αν δεν έχει τον καταγγελτικό -εξεγερτικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος του Κορνάρου, ακόμη κι αν σε κάποια σημεία εξωραίζει την πραγματικότητα, βοήθησε όσο τίποτε άλλο να σπάσει η προκατάληψη...

Όμως το ρεπορτάζ της Ελένης Ξενάκη, είναι συγκλονιστικό. Το αντιγράφω:

Ο χανσενικός που νίκησε το στίγμα

Μανώλης Φουντουλάκης: Ο άνθρωπος που πάλεψε με τη νόσο του Χάνσεν και τις προκαταλήψεις μιλάει στο «Βήμα»
Κυριακή 11 Απριλίου 2010

ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΟΣ από τη νόσο του Χάνσεν- και τυπικά από το 1980, οπότε πήρε και το εξιτήριο από το νοσοκομείο της Αγίας Βαρβάρας-, «εξιτηριούχος», όπως γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του «Μνήμες από τον Αντιλεπρικό Σταθμό της Αγίας Βαρβάρας», που κυκλοφορεί από χέρι φίλου σε φίλο εδώ και μερικούς μήνες. Οι μηχανές
αναζήτησης του Διαδικτύου εντοπίζουν εύκολα πια τον Μανώλη Φουντουλάκη, 87 ετών, ίσως επειδή πρώτη το έκανε η διάσημη (από «Το Νησί») βρετανίδα συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ, της οποίας το βιβλίο προλογίζει στην ελληνική έκδοσή του. Σήμερα, που το παγκόσμιο μπεστ σέλερ γίνεται σίριαλ από το Μega και επαναφέρει τη Σπιναλόγκα και τους χανσενικούς στην επικαιρότητα, ο κ. Φουντουλάκης είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να μοιραστεί
ιστορίες και εμπειρίες από τη δοκιμασία, από μια άλλη εποχή. Τον αναζητήσαμε στον λαβύρινθο της Πάνω Ελούντας. Με το δαμασμένο από την αρρώστια σώμα του να στέκει στο κατώφλι του σπιτιού του και από εκεί να μας γνέφει. Εστιάζω στο φύλλο δάφνης που κοσμεί το παλιομοδίτικο πέτο του: «Από την πρώτη ανάσταση του Κυρίου» εξηγεί ευλαβικά και τείνει το χέρι του για μια θερμή χειραψία.

- Πότε νοσήσατε;
«Στις 18 Φεβρουαρίου 1949, είκοσι έξι χρονών τότε, αστυφύλακας στον Πειραιά, έδειξα στον γιατρό της Αστυνομίας μια κόκκινη κηλίδα που είχα πάνω από το δεξί φρύδι... Με βάζουν σε ένα τζιπ και πάμε στο “Λοιμωδών Νόσων” στην Αγία Βαρβάρα. “Τι είναι εδώ; ” ρωτάω. “Αντιλεπρικός σταθμός” μου απαντά. Από λέπρα ήξερα, στην Κρήτη ζούσα. Είχε αρρωστήσει κι ο ξάδελφός μου, κι ένας γείτονας... Και επειδή ήξερα όλη αυτή την κατάσταση, σωριάστηκα σ΄ ένα σκαμπό και μ΄ έπιασαν τα κλάματα. Ηταν ένα παλικάρι πιο ΄κεί, συνασθενής, και μου λέει: “Μην κλαις, τώρα υπάρχουν φάρμακα, θα γίνουμε καλά”. Σκεφτόμουν τους γονείς, τη Λενιώ μου την αγαπημένη μου, το χωριό. Θα γινόμασταν “λεπρόσογο”. Εγραψα στους γονείς και- το πιο δύσκολο- στο Λενιώ, στη Νεάπολη Λασιθίου: “Εδώ τελειώνουν όλα. Κοίταξε να βρεις κάπου αλλού την τύχη σου”. Και μετά από λίγο καιρό διάβαζα στο γράμμα της: “Οπου εσύ κι εγώ μαζί. Κι εδώ στη Σπιναλόγκα κι επάνω, όπου θέλεις εσύ”. Από εκεί και ύστερα ζω με το όνειρο να ξαναβρεθώ μαζί της».

- Τους δικούς σας τους βλέπατε;
«Ηρθε η μάνα μου το ΄50. Πήγα από μια πόρτα και με είδε. Απλωσε τα χέρια της μέσα από τα κάγκελα και μ΄ αγκάλιασε, κόλλησα το κεφάλι μου στα σίδερα... Το 1951 παίρνω μια άδεια έξι μηνών, καθώς οι κηλίδες είχαν εξαφανιστεί και οι εξετάσεις ήταν καθαρές. Τις άδειες τις ανανεώναμε όταν ήταν καλές οι εξετάσεις. Βρήκα δουλειά φύλακας σε μια αποθήκη του υπουργείου Δημοσίων Εργων στο Κερατσίνι και το ΄54 πήρα το Λενιώ μου και στεφανωθήκαμε στο Σεληνάρι, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς της. Ο κόσμος για εμάς ήταν υπέροχος κι ας ζούσαμε φτωχικά. Η αρρώστια φαινόταν να είναι πίσω μας και η ευτυχία μπροστά μας. Κάναμε και την κόρη μας έναν χρόνο μετά, χτίσαμε σιγά σιγά το σπίτι...». - Η αρρώστια δεν είχε πει ακόμη την τελευταία κουβέντα; «Οχι. Τον Νοέμβριο του 1973 παθαίνω την υποτροπή. Χειροτέρευα μέρα με τη μέρα, ένιωθα ξανά αυτή την ντροπή. Στην κόρη μου δεν είχα πει τίποτα και είχε έρθει η ώρα να της το φανερώσω. Περίμενα να μπει στην Ιατρική, να γίνει γιατρός, για να μην είναι “η κόρη του λεπρού”, να μπορεί να το τινάξει από πάνω της».

- Πώς αντέδρασε η κόρη σας όταν το έμαθε;
«Σαν γιατρός: “Αφού υπάρχει θεραπεία, μη στενοχωριέσαι”με παρηγόρησε. Αλλά εγώ βάρυνα, ήθελα να μπω στο νοσοκομείο να ποθάνω. Μέσα σε μια βδομάδα είχα παραμορφωθεί. Κοίταξα τον καθρέφτη τότε και είπα: “Ποιος είναι αυτός; Ο Μανώλης είναι;”. Δεν είχα δει τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Είχα χάσει τη μύτη μου, ντρεπόμουν να βγω έξω. Αρχές του ΄74 τα έχασα όλα: μύτη, φρύδια... Με είχε τουμπάρει η αρρώστια. Αλλά έζησα και τη νίκησα την αρρώστια. Η γυναίκα μου ερχόταν κάθε μέρα στην αρχή, μετά δυο και τρεις φορές την εβδομάδα. Επρεπε να φροντίσει και το κορίτσι μας. Το ΄78 η κόρη μας είναι στο τέταρτο έτος κι έχουμε χαρές, θα βγω έξω όπου να ΄ναι, αλλά ο κερατάς ο Χάρος ζήλεψε και μου πήρε τη Λενιώ μου. Ηθελα να πεθάνω αλλά είχα την κόρη μου. Από τότε έχω μπει στην “υπηρεσία” της κόρης μου: χαίρομαι με τις χαρές της, με τα παιδιά της. Δεν το βάζω κάτω, αγωνίζομαι. Αυτός είμαι, 87 χρόνια τώρα».

- Το χωριό πώς αντέδρασε όταν σας είδε ξανά,με τα σημάδια της αρρώστιας;
«Κανείς τους ως τώρα δεν έχει πει βαριά κουβέντα για μένα. Ανταποδίδουν την αγάπη που τους δίνω».



- Η πραγματικότητα της Σπιναλόγκας ήταν πιο σκληρή φαντάζομαι από τη μυθιστορία της κυρίας Χίσλοπ.
«Πριν από το 1936, οπότε και έφτασε στο Νησί ένας φωτισμένος ασθενής,ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης,η κατάσταση ήταν τραγική.Αλλά δόθηκαν αγώνες και από μια στιγμή και μετά το Νησί δεν ήταν το κολαστήριο.Ηταν ένα χωριό εγκλείστων,με τους καλούς,τους κακούς,τους τζαναμπέτηδες και τους ζαμανφουτίστες».

- Αν δεν είχατε αρρωστήσει,πώς θα ήταν η ζωή σας;
«Δεν ξέρω και δεν ήθελα ποτέ να το σκεφτώ.Διδάχτηκα από την αρρώστια μου.Ηταν ένας ασθενής στην Αγία Βαρβάρα που δεν άκουγε μήτε έβλεπε από την αρρώστια.Κι ερχόταν ο νοσοκόμος και του ΄φερνε το φαγητό και τον χτυπούσε στον ώμο,για να καταλάβει πως ήρθε η ώρα του να φάει,και τον τάιζε.Κι όταν τελείωνε το φαγητό,έλεγε σχεδόν ευτυχισμένος: “Δόξα τω Θεώ,φάγαμε και σήμερα”- είναι σπουδαίο να ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις».

- Νιώθετε ακόμη στιγματισμένος;
«Σου είχα πει στο τηλέφωνο ότι το “Νησί” της Χίσλοπ θα βάλει τέλος στην προκατάληψη.Δεν είναι και λίγο να μιλάει κανείς για τον γάμο μιας άρρωστης με τον γιατρό της.Ομως ταφόπλακα δεν μπαίνει τελικά στην προκατάληψη.Είναι άξιος ακόμη κάποιος να με δείξει με το δάχτυλό του και να πει: “Να,αυτός είναι ο λεπρός”».

Φωτογραφίες: Βastian Ρarschau
Το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ, «Το Νησί», έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλερ με 2.000.000 πωλήσεις, εκ των οποίων 185.000 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα (εκδόσεις Διόπτρα). Από την επόμενη τηλεοπτική σεζόν αναμένεται στο Μega η ομώνυμη σειρά σε σενάριο, διασκευή του βιβλίου, από τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου και σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Παπαδουλάκη.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=325014&ct=1&dt=11/04/2010#ixzz0r0UBxCLT

ΥΓ. Λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση της ανάρτησης, έμαθα πως ο Μανώλης Φουντουλάκης, εδώ και τρεις εβδομάδες δεν είναι πια κοντά μας...

Κάτι κινείται στη Φωκίδα

Πρωτοβουλία για τα Αυτοδιοικητικά στην Φωκίδα κάνει εκδήλωση την Κυριακή στην Ιτέα -11πμ, Παλιό Δημαρχείο
Αναρτήθηκε από iteanet

Μια νέα πρωτοβουλία ξεκινάει στην Φωκίδα.
Κάνουμε μια προσπάθεια για την δημιουργία "Αυτοδιοικητικού κινήματος περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας" και θέλουμε να μπορέσουν να λειτουργήσουν παρόμοιες πρωτοβουλίες σε όσες περισσότερες πόλεις της Στ. Ελλάδας και Εύβοιας εάν αυτό είναι δυνατό και εφικτό.
Είμαστε πολίτες που βρεθήκαμε μαζί το προηγούμενο διάστημα, σε κινήσεις πολιτών που δημιουργήθηκαν για την προστασία του Κορινθιακού, σε εργατικές κινητοποιήσεις, σε κινήσεις για την υπεράσπιση των βουνών μας, σε προσπάθειες αντίστασης στον «Καλλικράτη», σε Πολιτιστικούς Συλλόγους.
Βρεθήκαμε μαζί παρόλο που πιθανότατα πολλοί από εμάς ψηφίζουν διαφορετικά κόμματα, αυτό συνέβη γιατί ξέρουμε ότι αν θέλουμε να έχουμε αποτελέσματα πρέπει να ενωθούμε με κοινούς στόχους.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια δύσκολη περίοδο για τον τόπο και για την τοπική Αυτοδιοίκηση. Όλοι γνωρίζουν ότι σε ολόκληρη της Ευρώπη ξεκινάει μια προσπάθεια από τους οικονομικά ισχυρούς με πρόθεση να φορτώσουν την οικονομική κρίση στους εργαζόμενους, δυστυχώς με πρώτη χώρα εφαρμογής αυτού του σχεδίου την Ελλάδα.
Στα πλαίσια αυτών των μέτρων έχουμε και την μείωση της Δημοκρατίας, με την κυβέρνηση να παραχωρεί την διακυβέρνηση σε διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς που αδιαφορούν για το συμφέρον των κατοίκων και ενδιαφέρονται μόνο για κέρδη.
Αν στην κεντρική πολιτική σκηνή έχουμε την Τρόικα, στην Αυτοδιοίκηση έχουμε τον «Καλλικράτη» με τον οποίο καταργείται ουσιαστικά η τοπική αυτοδιοίκηση και αντικαθίσταται από την τοπική διοίκηση και τους ιδιώτες.
Πολλές φορές νιώσαμε στο παρελθόν την άρνηση και την έλλειψη πληροφόρησης για όσα συνέβαιναν στον τόπο μας τόσο από την Νομαρχιακή όσο και τις Δημοτικές αρχές.
Αποφασίζουμε ότι δεν πρέπει να περιμένουμε οι λύσεις να πέσουν
από τον ουρανό, ή να αφήσουμε κάποιους άλλους να αποφασίσουν για μας, αποφασίσαμε να δραστηριοποιηθούμε ανεξάρτητα από κομματικές απόψεις σε μια νέα προσπάθεια στην αυτοδιοίκηση με τον ίδιο τρόπο που παρεμβαίνουμε και στις άλλες εκδηλώσεις της ζωής μας.
Ξεκινήσαμε την προσπάθεια σε όλη την Στερεά Ελλάδα και την Εύβοια μετά από συνεννόηση με άλλες κινήσεις πολιτών από τους γύρω νομούς.
Σας καλούμε να συμμετέχετε κι εσείς σε αυτήν την προσπάθεια και να εκθέσετε τις απόψεις σας για να δούμε αν θα μπορέσουμε να βρούμε μια κοινή συνισταμένη συνεννόησης και κοινής δράσης.
Τον τόπο δεν μπορούν να τον αλλάξουν ούτε οι Δήμαρχοι ούτε οι
περιφερειάρχες όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν.
Οι πόλεις αλλάζουν από τους ενεργούς δημότες που είναι παρόντες,
δραστηριοποιούνται και αλλάξουν την ροή των γεγονότων. Ήρθε η ώρα της πράξης , της πολιτικής δράσης , της αντίστασης και της δημιουργίας
Σας περιμένουμε την Κυριακή 20 Ιουνίου στο Παλαιό Δημαρχείο της Ιτέας στις 11:00

Βανδώρος Χρήστος
Καλύβας Ηλίας
Καράμαλης Γιώργος
Καλοθανάσης Ανδρέας
Κόλλιας Γιώργος
Μέγκου Παναγούλα
Παπαδημητρίου Ευθύμης
Τσιάμης Αποστόλης