Η Άννα- γούλα, ο Πελεκουδάκης και τα σκουπίδια

Για τη Διαμαντοπούλου , το Λοβέρδο και τον Ραγκούση μιλάω. Τα τρία πρωτοπάλικαρα του ΔΝΤ που ανέλαβαν τη διάλυση της υγείας, της παιδείας και του κοινωνικού κράτους. Σήμερα ξεσπαθώνουν με κοινό τους άρθρο. Αρνούμαι να σχολιάσω έστω και μια γραμμή. Νιώθω μόνο απέραντη αηδία...

...Σήμερα πήγαμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και απολαύσαμε τη μοναδική παραμυθού Σάσσα Βούλγαρη. Πραγματικά αξίζει να περάσετε εκεί ένα Κυριακάτικο μεσημέρι, ακούγοντας την να ζωντανεύει παραμύθια απ' όλο τον κόσμο.

Τώρα τι σας τα λέω αυτά; Οι συνειρμοί είναι παράξενοι... Ένα από τα πιο διασκεδαστικά παραμύθια που ακούσαμε σήμερα (η κόρη μου κόντεψε να πέσει κάτω από τα γέλια), ήταν αυτό με τον Πελεκουδάκη.


Ένας γέρος και μια γριά ζούσαν ευτυχισμένοι, αλλά δεν είχαν παιδιά κι η γριά παραπονιόταν. Έτσι μια μέρα ο γέρος έφτιαξε από ένα κομμάτι ξύλο ένα μωρό και η γριά το έβαλε στην κούνια, το έντυσε με ρουχαλάκια και το κανάκευε...
Ένα μεσημέρι κάθισαν να φάνε, όταν ακούστηκε μια αγριοφωνάρα:
"Πεινάωωωω!!!"
Το ξύλινο μωρό είχε ζωντανέψει. Η γριά του έβαλε με χαρά να φάει, όμως εκείνο -που το είχαν ονομάσει Πελεκουδάκη- αφού απόφαγε, συνέχισε να πεινάει κι έτσι έφαγε και τη γριά και το γέρο...
Να μη σας τα πολυλογώ, έφαγε κατά σειρά τους γείτονες και τα παιδιά τους, ένα βοσκό μαζί με τα σαράντα του πρόβατα και τον βασιλιά μαζί με την άμαξα του...

Στο τέλος φτάνει σε μια λιπόσαρκη γριά. Της λέει πως τους έφαγε όλους και τώρα ήρθε η σειρά της. Αυτή του απάντάει:
"Πριτς!!!" και του ρίχνει μια με τη μαγγούρα της. Τότε ο Πελεκουδάκης αρχίζει να συρρικνώνεται και γίνεται πάλι ένα κομμάτι ξύλο. Τα μάγια λύνονται κια όσοι είχαν φαγωθεί είναι πια ελεύθεροι!

Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό της η αγαπημένη μας παραμυθού, όμως εγώ σκέφτηκα την κατάσταση που ζούμε σήμερα. Που το αδηφάγο τέρας και οι τοπικοί υπάλληλοι του, τρώνε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε...
Μήπως να πάρουμε μάθημα από το θάρρος της γριάς του παραμυθιού;

Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς ανηφορίζω τη βροχερή Πειραιώς... Φτάνω σπίτι και διαβάζω διάφορα σχόλια για τους απεργούς υπάλληλους καθαριότητας. Ακούω πως ο ...αριστερός και ...οικολόγος Καμίνης θέλει να τους κάνει μήνυση και δεν ξέρω τι άλλο...
Θυμάμαι την εποχή που στην τηλεόραση κάναμε ακόμη ρεπορτάζ και δεν κυριαρχούσαν τα παράθυρα και τα τηλεοπτικά σκουπίδια (που είναι πολύ πιο δύσοσμα και επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία).
Τότε λοιπόν, μια νύχτα, ανέβηκα στο σκουπιδιάρικο και ακολουθήσαμε με την κάμερα τη διαδρομή του στο Κολωνάκι. Απίστευτη εμπειρία. Μεροκάματο του τρόμου. Πέρα από τα σκουπίδια που ήταν παντού σκορπισμένα, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε κάθε γωνιά εμπόδιζαν τη διέλευση του απορριματοφόρου. Οι εργάτες μαζί με τον οδηγό αναγκάζονταν κάθε τόσο να σηκώνουν στα χέρια τα αυτοκίνητα και να τα μετακινούν. Όπως είχα μάθει κανείς δεν γλίτωνε από τη δισκοπάθεια...
Μετά πήγαμε στη χωματερή. Δεν ξέρω αν έχετε πάει ποτέ... Νομίζω πως δεν μπορείτε να διανοηθείτε τη μυρωδιά. Δεν αντέχεις πάνω από λίγα λεπτά. Νιώθεις μια αναγούλα, σα να διάβασες άρθρο της Διαμαντοπούλου!

Αυτή η δουλειά είναι που απαξιώνεται από παπαγαλάκια -"συναδέλφους"...
Και κάτι ακόμη: Τα σκουπίδια είναι μεγάλη "μπίζνα". Μαζί με τα ναρκωτικά και τα όπλα. Στη Νάπολη σκεφτείτε τι έγινε με το θέμα και τη Μαφία...
Θα σας γράψω κάποια άλλη φορά για γνωστό Δήμο της Αττικής και το μεγάλο πάρτι εκατομμυρίων που είχε στήσει ο δήμαρχος με τα σκουπίδια. Είχαμε μάθει απίστευτα πράγματα. Η δικαιοσύνη που είχε σπεύσει να κυνηγήσει τους απεργούς, τότε όπως και τώρα κοιμόταν...