Ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Η είδηση μιλάει μόνη της και δεν χρειάζεται ούτε σχόλια, ούτε εικονογράφηση. Η αλήθεια της υπό ξένη κατοχή Ελλάδας:
Η πείνα σήμερα
Ένα παιδί λιποθύμησε τη Δευτέρα στο σχολείο του.
Οι δάσκαλοι το μετέφεραν στο νοσοκομείο και η διάγνωση μας έστειλε όχι στο 2004, που λέει ο καλοθρεμμένος υπουργός Οικονομικών, αλλά στο 1944: υ-πο-σι-τι-σμός.
Το είπε και το παιδάκι, όταν το πίεσαν οι γιατροί, με κατεβασμένο το κεφάλι από την ντροπή: δεν είχαν κάτι στο σπίτι για να φάει.
Σοκ προκάλεσε η καταγγελία εκπαιδευτικών ότι μικροί μαθητές λιποθυμούν πλέον στα σχολεία επειδή πεινάνε. Η καταγγελία έγινε κατά τη διάρκεια σύσκεψης σωματείων και φορέων της εκπαίδευσης του 7ου Διαμερίσματος Αθηνών. Πείνα, ποιος θα το φανταζόταν ότι αυτός ο εφιάλτης θα επανέκαμπτε για να χτυπήσει μαθητές από σχολεία των υποβαθμισμένων γειτονιών του 6ου Διαμερίσματος. Λιποθυμούν επειδή πάσχουν από ασιτία, γιατί οι γονείς είναι άνεργοι, τα τελευταία λεφτά φαγώθηκαν από καιρό και το ψυγείο είναι άδειο. Ποιος να αντέξει αυτή την είδηση. Ποιος μπορεί να αντέξει την είδηση, που ειπώθηκε και πάλι στη σύσκεψη, ότι γονιός μαθητή από σχολείο του 7ου Διαμερίσματος αυτοκτόνησε γιατί δεν μπορούσε να θρέψει την οικογένειά του."
Από το alfavita
ΥΓ1 Χθες μόλις έμαθα πως σε σχολείο της Αγίας Παρασκευής (!) υπάρχει ανάλογο κρούσμα και γίνεται προσεκτική προσέγγιση προς τους άνεργους γονείς για να βοηθηθούν. Σε αντίθεση με την ...Ελληνική Κυβέρνηση και τους 154 χειροκροτητές της, ακόμη και πεινασμένοι Έλληνες δείχνουν αξιοπρέπεια...
ΥΓ Αυτός ο κύριος που θέλει αν λέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι περήφανος για όσα γίνονται; (θα μπορούσε αύριο με μια κίνηση να μας απαλλάξει από την Κυβέρνηση)
2 σχόλια:
Αυτές οι ειδήσεις είναι πολύ λυπηρές ως προς την πραγματικότητα τους αλλά και για ένα άλλο λόγο. Η κοινωνία έχει χάσει την συνοχή της ο ένας δεν βλέπει τον άλλο, μπαίνουμε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας μας και δεν λέμε καλημέρα ο ένας στον άλλο, πόσο μάλλον να δούμε το πρόβλημα του άλλου.
Στη γειτονιά μου έξω από τους φούρνους μονίμως υπάρχουν σακιά με ψωμί για πέταμα, πολλοί πετούν το φαγητό της προηγούμενης μέρας.
Τα όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι πρωτόγνωρα για τους νέους που συνωστίζονται στην ουρά της αλυσίδας καφέ για ένα καφέ των 5 ευρώ!!! Αλήθεια που τα βρίσκουν όταν το ποσοστό της ανεργίας στις νέες ηλικίες είναι στα ύψη;;
Η πολιτική και η οικονομική κατάσταση ως δια μαγείας δεν θα αλλάξει σύντομα, κατά τη γνώμη μου, και το ποσοστό του 20% της ανεργίας δύσκολα θα επανέλθει σε ανεκτές καταστάσεις.
Τι κάνουμε λοιπόν σαν κοινωνία;;; μόνο διαμαρτυρίες νομίζω δεν αρκούν ας ακούσουμε προτάσεις πριν είναι και το δικό μας παιδί στην ίδια κατάσταση.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία του μεγάλου μηνύματος.
Ξυπνήσαμε από τον ύπνο πολλών ετών και τώρ βλέπουμε ολοζώντανο εφιάλτη. Μόνο όπλομας η αλληλεγγύη.
Δημοσίευση σχολίου