Το παρόν ήταν κομμάτι της ομιλίας που ετοιμάζω για το Σάββατο το βράδυ που θα βρεθώ στον Τύρναβο στο Εμμανουήλειο Πνευματικό Κέντρο στο πλαίσιο σειράς εκδηλώσεων με τον γενικό τίτλο "Γονέα Μέρα" που οργανώνει το Δίκτυο Ξένων Γλωσσών QLS σε συνεργασία με το Κέντρο Ξένων Γλωσσών Κολίτσα (Κιλελέρ 1, Τύρναβος, τηλ. 24920 22400)...
Θα μιλήσω για τη "Θετική γονεϊκότητα", οπότε αν διαβάσετε τις πιο κάτω γραμμές θα καταλάβετε γιατί δεν το συμπεριέλαβα ....
135 φορές το χρόνο...
Γυρίσαμε μόλις από την παιδική χαρά. Βάζω να πιω ένα χυμό
(τα αναψυκτικά απαγορεύονται λόγω παιδιών, όπως και τα παγωτά, οι σοκολάτες, τα
τσιπς, οι ξηροί καρποί –αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Απλώνομαι στην πολυθρόνα
και πιάνω το αρχινισμένο αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο Φαμπιό Μοντάλ, βρίσκεται σε
μια κακόφημη συνοικία της Μασσαλίας: «…ένα χέρι πρόβαλε απ’ το πίσω παράθυρο.
Ένα χέρι οπλισμένο με περίστροφο. Τρεις πυροβολισμοί εξ επαφής. Η BMW αναπη-»
…Το «-δησε» θα το διάβαζα αρκετές ώρες αργότερα,
παίρνοντας βαθιές ανάσες για να συνέλθω.
Προς το παρόν πετάχτηκα όρθιος αποχαιρετώντας τη γαλήνη…
-Έπλυναν τα χέρια τους τα παιδιά;
Η φωνή της μαμάς έχει την απόχρωση της βεβαιότητας πως
«όχι, δεν τα έχουν πλύνει διότι ο μπαμπάς προτίμησε να διαβάσει το βιβλιαράκι
του αντί να ασχοληθεί με τα πατρικά του καθήκοντα και σίγουρα περιμένει από
εμένα να το κάνω και αυτό»
Σηκώνομαι με ένοχο ύφος και καλώ τα παιδιά στο νιπτήρα. Η
κόρη έρχεται υπάκουα και πλένει μόνη τα χέρια. Ο μικρός δηλώνει ψευδώς –αγνοώντας τις συνέπειες του νόμου-
πως κάπως μυστηριωδώς αυτός τα έχει ήδη πλύνει. Παρ’ όλο που είναι θεόστεγνα.
Καθώς τον πλησιάζω ουρλιάζει σα να βλέπει τον Βασανιστή του:
-Τα έπλυνα! Τα έεεεπλυυυνααα!! Φυυυυυυυυυυύγε! Όοοοοοοοοοοοχι!
Καταφέρνω τελικά με διαπραγματεύσεις να τον οδηγήσω στο
μπάνιο. Δεν έχουμε σκουπίσει τα χέρια, όταν η φωνή της μαμάς με συλλαμβάνει και
πάλι, με μια ακόμη ερώτηση, όπου η απάντηση θα ήταν σίγουρα αρνητική:
-Το έφτιαξες το πόμολο;
Ωχ, όχι! Πάλι το ξέχασα…
-Τώρα θα το έφτιαχνα!
Παγερή σιωπή από την άλλη άκρη του σπιτιού. Θυμάμαι την
έρευνα που διάβασα:
Δεύτερη αιτία καβγάδων στο σπίτι είναι η «Αναβολή για τα
απαραίτητα μερεμέτια». Η πρώτη αιτία είναι τα…
Η μαμά εμφανίζεται κρατώντας το φούτερ μου και μου το
παραδίδει κοιτάζοντας -ταυτόχρονα-υποψιασμένα το κατσαβίδι που κρατάω στο άλλο χέρι.
-Υπάρχει και κρεμάστρα, δηλώνει σα να υπογραμμίζει τη
λέξη.
Τι έλεγα λοιπόν; Α, ναι. Για την πρώτη αιτία οικιακών
καβγάδων. Είναι όπως καταλάβατε τα «πεταμένα
ρούχα εδώ και εκεί στο σπίτι» (ποσοστό 35% -έχουμε ρεύμα!)
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, τα ζευγάρια καβγαδίζουν κατά
μέσο όρο 135 φορές τον χρόνο με αφορμή τις δουλειές του σπιτιού. Αυτό
μεταφράζεται αλλιώς σε 264 λεπτά την εβδομάδα. Αν προσθέσουμε τις ώρες
καταλήγουμε ότι 10 ημέρες τον χρόνο τις ξοδεύουμε σε οικογενειακούς καβγάδες
για τις δουλειές του σπιτιού!
Το 13% των ερωτηθέντων ανέφεραν, πως μαλώνουν τουλάχιστον
μία φορά την ημέρα για αυτά τα θέματα με το σύντροφό τους.
Οι άνδρες παραδέχθηκαν, πως είναι περισσότερο πιθανό να
πουν ψέματα στις συντρόφους τους για να αποφύγουν κάποια δουλειά του σπιτιού. Η
πιο συνηθισμένη δικαιολογία που χρησιμοποιούν για να αποφύγουν μια δουλειά
είναι οι πόνοι στη μέση ή ακόμη και κάποιοι παλιότεροι τραυματισμοί, που δεν
τους επιτρέπουν να σκύβουν ή να σηκώνουν βάρη!
Παράλληλα ένα ποσοστό της τάξης του 30% τόσο στους άντρες
όσο και στις γυναίκες, παραδέχθηκαν, πως συχνά χρησιμοποιούν την πίεση της
δουλειάς σαν δικαιολογία, για να αποφύγουν μια «αγγαρεία» στο σπίτι ενώ το 24% ρίχνουν
το φταίξιμο στα παιδιά για την ακαταστασία που τυχόν επικρατεί!
Σωστά. Δίκιο έχουν οι άνθρωποι. Τα παιδιά φταίνε!
…Μερικά (ακόμη) από τα 264 λεπτά…
Φτιάχνω το πόμολο (μεταξύ μας επί ένα μήνα το ανέβαλα
συνεχώς). Μου πήρε δυο- τρια λεπτά. Να λοιπόν που δεν αξίζει να καβγαδίζουμε
για μικροπράγματα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως την επόμενη φορά που θα
χαλάσει κάτι, θα επιληφθώ ταχύτατα. Βαδίζω όλο σιγουριά προς την πολυθρόνα και
το αναποδογυρισμένο βιβλίο μου. Ο Φάμπιο με περιμένει να λύσουμε τη σκοτεινή
υπόθεση.
-Μπαμπά! Η κορούλα μου με φωνάζει με εκείνο το βελούδινο,
γλυκό της ύφος. Ο Φάμπιο μπορεί να περιμένει. Θέλει βοήθεια για μια δουλειά που
κάνει. Την καμαρώνω… Όχι όμως κι ο μικρός, που ζηλεύει:
-Έχω κι εγώ δουλειά. Θέλω να γράψω! (άσχετο που πάει ακόμη
στο Νηπιαγωγείο) Πρέπει να του δώσω χαρτί –Α4 λευκό, αλλιώς θα βάλει τις φωνές-
και να τον αφήσω να χρησιμοποιήσει τα μολύβια και τους μαρκαδόρους της αδερφής
του, αλλιώς…
Ξαφνικά ακούγονται Ημισκούμπρια, διαπασών. Η πάντα κλειστή
πόρτα του Μεγάλου έχει ανοίξει. Έρχεται και μου δίνει μια εκτύπωση από τον
υπολογιστή.
-Το βρήκα σε ένα μπλογκ.
Είναι οι απαντήσεις παιδιών της Α Δημοτικού σε ερωτήσεις
για τις μαμάδες:
Γιατί έφτιαξε ο Θεός τη μαμά;
-Γιατί είναι η μόνη που ξέρει που βρίσκεται το σελοτέϊπ
-Κυρίως για να είναι καθαρό το σπίτι
Ποιος είναι το αφεντικό στο σπίτι σου;
-Η μαμά μου δεν θέλει αλλά αναγκάζεται γιατί ο μπαμπάς
είναι χαζούλης
-Η μαμά. Φαίνεται από τον έλεγχο δωματίου. Βλέπει πράγματα
και κάτω από το κρεβάτι. Ο μπαμπάς είναι εύκολος. Απλώς τον αγκαλιάζεις.
-Μάλλον η μαμά, αλλά μόνο γιατί έχει πολύ περισσότερα να
κάνει από τον μπαμπά
Τι διαφορά έχουν οι μαμάδες από τους μπαμπάδες;
-Οι μαμάδες δουλεύουν στη δουλειά και στο σπίτι ενώ οι
μπαμπάδες μόνο στη δουλειά
Τι κάνει η μαμά σου τον ελεύθερο χρόνο της;
-Οι μαμάδες δεν έχουν ελεύθερο χρόνο!
-Τι δουλειά είχες να σερφάρεις; Λέω σε αντιπερισπασμό.
Έχεις τελειώσει τα μαθήματά σου;
Δεν προλαβαίνει να πει το «ναι» και ακούγεται η φωνή της
μαμάς. (Μήπως έχει σκορπίσει μικρόφωνα στο σπίτι;)
-Γράφει τεστ στην Ιστορία αύριο. Στο είπε;
-Δεν θέλω βοήθεια, πετάγεται ο Μεγάλος
-Μόνο θα σε ρωτήσω, λέω εγώ…
Γενικώς γίνεται μύλος. Φτάνω ξέπνοος στην ενάτη νυχτερινή.
Ο μικρός δεν κοιμάται με τίποτα. Εγώ «κάνω την πάπια». Πιάνω πάλι την
περιπέτεια του Φάμπιο Μοντάλ
-Πήγαινε στη μαμά!
-Να το κοιμίσεις εσύ! Ακούγεται η φωνή της μαμάς.
Είναι η ώρα που αρχίζει ο «διαγωνισμός κούρασης»:
-Εγώ ξύπνησα στις έξι
-Εγώ δεν κοιμήθηκα καθόλου, είχα πονοκέφαλο
-Εμένα με έπρηξαν στο γραφείο
-Εμένα με τρέλαναν
-Έτρεχα και στις παιδικές χαρές
-Εγώ έβαλα πλυντήριο…
Ευτυχώς συνάψαμε ανακωχή. Όση ώρα διαφωνούσαμε ο μικρός
είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ.
Ήπιαμε από μια μπύρα και αναβάλαμε για άλλη φορά τη
διευθέτηση των διαφορών μας για τις «παιδικές» και τις «οικιακές» εργασίες…
…και του στραβού το δίκιο…
Δυστυχώς ως μπαμπάς νιώθω να στριμώχνομαι όταν
αντιμετωπίζω τα στοιχεία, που δεν έχουν καθόλου …χιούμορ. Οι μαμάδες, μάλλον
έχουν όλα τα δίκια του κόσμου όταν διαμαρτύρονται. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο
Εργασίας ΓΣΕΕ οι εργαζόμενες μητέρες αφιερώνουν καθημερινά 1 ½ ώρα για τα
παιδιά- Οι άντρες 36 λεπτά. Και μη νομίζετε πως είναι ελληνικό το φαινόμενο. Σε
έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ αποδείχθηκε ότι από 89 διαφορετικές δραστηριότητες
που έχουν σχέση με το παιδί, μόνον 8 θεωρήθηκαν αρμοδιότητα του πατέρα, ενώ στη
γειτονική μας Ιταλία οι γυναίκες αφιερώνουν 7 ώρες για το σπίτι και την
οικογένεια την ώρα που οι άντρες αφιερώνουν μόλις 1 ½ ώρα…
Ευρωπαϊκές έρευνες αποκαλύπτουν, ότι οι μπαμπάδες
ασχολούνται κατά μέσο όρο 20 λεπτά την ημέρα -των Σαββατοκύριακων
συμπεριλαμβανομένων- με τα παιδιά τους…
Μια λύση, όπως λένε οι ειδικοί, αλλά και η κοινή λογική
είναι να βάλουμε ένα πρόγραμμα, εναλλάσσοντας και τις δουλειές στο πλαίσιο της
λογικής. Επίσης καλό είναι να μπορέσουμε να μπούμε ο ένας στη θέση του άλλου:
Να αναλάβουμε από
μόνοι μας κάποια δουλειά που θεωρητικά δεν είναι στην «αρμοδιότητά» μας. Να
βοηθήσουμε τον άλλο να χαλαρώσει λίγο (και να τελειώσει το κεφάλαιο στο
αστυνομικό του μυθιστόρημα)…
Και ένα πρόγραμμα, όπως λέμε στους καλούς μαθητές, βοηθάει
πολύ. Τα ψώνια, το πλύσιμο, το μαγείρεμα, οι καθημερινές δραστηριότητες της
οικογενειακής ρουτίνας γίνονται πιο απλά και εύκολα όταν τις έχουμε οργανώσει.
Θα το εφαρμόσω και θα σας πω την άλλη φορά τι έχει
συμβεί!!!
