....έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία
χωρίς λεφτά
γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια
και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...
Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη
Θα μου πείτε "τι λέει τώρα αυτός".... Όμως δεν ξέρω πως να περιγράψω τη συγκίνηση που ένιωσα κρατώντας στα χέρια μου ένα αντίτυπο της "Μαρίας Νεφέλης" με το παλιό εξώφυλλο και όχι το κακόγουστο που -για άγνωστο λόγο - κυκλοφορεί τώρα πια...
Τώρα το έχω δίπλα μου, σαν ένα παλιό φίλο χαμένο από καιρό: Κάθε φορά που τον κοιτάζεις οι αναμνήσεις ξεχειλίζουν. Νομίζω ότι αν μου έλεγαν ότι μπορώ να κρατήσω μόνο ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου ίσως να ήταν αυτό...
Πολλούς στίχους τους ξέρω απ' έξω. Πολλοί με στοιχειώνουν:
"Δε πα να ξενυχτάς/ να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους/ ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους/ οι άλλοι θα σε βλέπουν πάντα σαν ένα διανοούμενο/ και μόνο εγώ που σ' αγαπώ/ στα όνειρά μου μέσα -έναν κρατούμενο..."
Στίχοι που σημαδεύουν κομμάτια της ζωής...
Δεν ήθελα όμως να γράψω μια πραγματεία περί "Μαρίας Νεφέλης"...
Ήθελα να γράψω για την Αλεξία Πολυμενοπούλου και το παλαιοβιβλιοπωλείο Πελαργός (Ιπποκράτους 75, τηλ. 210 3392359). Μου τη σύστησε ο συγγραφέας και φίλος Τάσος Μελίτης. Πήγα από εκεί και της είπα ότι έψαχνα την παλιά έκδοση της Μαρίας Νεφέλης που κάποιος μου είχε δανειστεί και χάσει...
Να πω ότι το βιβλιοπωλείο ανατρέπει τα στερεότυπα. Όλα είναι καθαρά και τακτοποιημένα και η ιδιοκτήτρια έχει πλήρη εποπτεία του χώρου. Νιώθεις αμέσως άνετα και φιλικά να πεις τον ...πόνο σου. Έτσι κι εγώ. Της τα είπα. Και δεν πέρασε ούτε μήνας που δέχτηκα το τηλεφώνημά της: Το βιβλίο βρέθηκε!
Εννοείται πως παράτησα ό,τι έκανα και πήγα στην Ιπποκράτους...
...Καθώς όμως τελευταία μου συμβαίνουν διάφορες παράξενες συμπτώσεις να πω ότι τη μέρα που δέχτηκα το τηλεφώνημα στριφογυρνούσε στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω κάτι για το πόσο η κρίση μας έχει κάνει να μιλάμε συνέχεια για χρήματα. Πόσα μου "κόψανε", πόσα μου ζητάνε για τα διάφορα "χαράτσια" . Πόσα πρέπει να πληρώνεις πλέον για φάρμακα και νοσοκομεία αν έχεις την ατυχία να αρρωστήσεις στην Ελλάδα του Μνημονίου...
Αλλά κια γενικώς τα πάντα αποτιμώνται σε χρήμα: Έχουν καταφέρει να μας νεκρώσουν κατ' αυτόν τον τρόπο.
Να μας κάνουν ένα είδος λοβοτομής...
Οι δανειστές, τα επιτόκια, τα χρέη, οι τράπεζες: Όλοι αυτοί που παράγουν αέρα κοπανιστό και πληρώνονται με το αίμα των ανθρώπων...
Αυτοί που μας φόρτωσαν το ευρώ και περήφανοι αφεθήκαμε σε μια δίνη που ήταν σίγουρο πως θα οδηγούσε στην καταστροφή. Μόνο που αρνιόμασταν να το δούμε...
Σε αυτό που θα έγραφα σκόπευα να χρησιμοποιήσω ως μότο τους στίχους από τη Μαρία Νεφέλη που έβαλα στην αρχή...
Θα τα γράψω κάποια στιγμή αυτό που θέλω...
Προς το παρόν θα κλείσω με το τραγούδι που θα έβαζα. Των Pink Floyd
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου