Όταν ακούσαμε πως πέθανε ο Ούγκο Τσάβες

Μετά το ξημέρωμα

Οδός Μεσογείων

Το τραγούδι στο ραδιόφωνο μιλάει για τον Μπολιβάρ:

Πρώτη σκέψη ο «Μπολιβάρ» του Εγγονόπουλου:

 Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γεν-

ναίους, τους δυνατούς,

Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γεν-

ναία, τα δυνατά,

Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή,

γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι,

κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια

Όπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και

γράφουνε στους σκοτεινούς ορίζοντες των

λιμανιών,

Γι’ αυτούς είναι τ’ άδεια βαρέλια που σωριαστήκανε στο

πιο στενό, πάλι του λιμανιού, σοκάκι,

Γι’ αυτούς οι κουλούρες τ’ άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσί-

δες, οι άγκυρες, τ’ άλλα μανόμετρα,

Μέσα στην εκνευριστικιάν οσμή του πετρελαίου,

Για ν’ αρματώσουνε καράβι, ν’ ανοιχτούν, να φύγουνε,

Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ’ στη

νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων,

Μ’ ένα σκοπό του ταξιδιού: π ρ ο ς τ’ ά σ τ ρ α

Δεύτερη σκέψη:

Πέθανε ο Τσάβες

Η σκέψη με σιγουριά καρφώνεται στο μυαλό

Ένα μούδιασμα

Αλαρμ. Στάση. Το τραγούδι τελειώνει

Η αναγγελία

Ήδη τα κοράκια αρχίζουν να κάνουν βόλτες πάνω από τη ζουμερή σάρκα της Βενεζουέλας

Πανηγυρίζουν οι δυνατοί του Κόσμου

 Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην

πέτρα, νάρχουνται αργότερα οι άνθρωποι να

προσκυνούν.

Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω –έτσι ήτανε, λεν, ο

Μπολιβάρ– και παρακολουθώ

Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.

58 χρονών. Ο άνθρωπος που με τη στήριξη του λαού,

Νίκησε πανίσχυρους πραξικοπηματίες

Μέσα σε δυο μέρες

-Αλλά όχι τον καρκίνο

 …Κι εμείς ελπίζουμε, περιμένουμε, φοβόμαστε, διστάζουμε, επιθυμούμε

Να ξεκινήσουμε ένα δικό μας ταξίδι στ’ άστρα…