Γερμανική άνοιξη

Νομίζω πως ό,τι καλύτερο τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο, προέρχεται από τη Γερμανία. Χθες το βράδι είδα τη συγκλονιστική ταινία του Ούλι Έντελ "Το σύμπλεγμα Baader Meinhof". Έπί δυόμισι ώρες έμεινα καθηλωμένος, να παρακολουθώ χωρίς να μπορώ ούτε να θέλω να πάρω ανάσα. Μια εκπληκτική ανατομία της τρομοκρατίας, χωρίς ηθικολογία. Εκπληκτική σκηνοθεσία και φωτογραφία, ερμηνείες μοναδικές. Η γνωστή μας και από τις "Ζωές των άλλων" Μαρτίνα Γκέντεκ ήταν μια αξεπέραστη Ούλρικε Μάϊνχοφ, όπως και ο Μόριτς Μπλαιμπτρόι που έπαιξε τον Αντρέας Μπάαντερ καθώς και η Γιοχάνα Βόκαλεκ που συγκλόνισε ως Γκούντρουν Έσλιν.
Όμως και ο παραμικρός ρόλος, ακόμη και η πιο μικρή σκηνή ήταν προσεγμένα σε κάθε λεπτομέρεια, μεταφέροντας με απίστευτο ρεαλισμό το κλίμα εκείνης της εποχής...
Πιστεύω πως κανείς δεν πρέπει να χάσει αυτή την ταινία.

Την ευκαιρία να δείτε μια ακόμη από τις κορυφαίες στιγμές του σύγχρονου γερμανικού κινηματογράφου, σας τη δίνει το φιλόξενο "Στέκι" της όδου Αβέρωφ στο Χαλάνδρι, όπου με ελεύθερη είσοδο, προβάλει κάθε βδομάδα μια ξεχωριστή ταινία:

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
ΑΒΕΡΩΦ 7α

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 8.30 μ.μ.
ΜΑΖΙ ΠΟΤΕ
του Φατίχ Ακίν(Ελάτε γιατί σας πεθυμήσαμε…)


Μαζί ποτέ
Gegen die Wand/Head On. Γερμανία /Τουρκία, 2003. Σκηνοθεσία-σενάριο: Φατίχ Ακίν. Ηθοποιοί: Μπιρόλ Ουνέλ, Σιμπέλ Κεκιλί, Κατρίν Στρίμπεκ, Γκούβεν Κιράκ. 121 λεπτά.
Ενας απραγματοποίητος έρωτας ανάμεσα σ' ένα ζευγάρι Τούρκων της Γερμανίας, σε μια ταινία που συνδυάζει την κωμωδία με το δράμα. Χρυσή Αρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
 Στην τουρκική κοινότητα της Γερμανίας μας μεταφέρει στη βραβευμένη με τη Χρυσή Αρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου ταινία του ο Τούρκος σκηνοθέτης (που εδώ και χρόνια εργάζεται στη Γερμανία) Φατίχ Ακίν. Η νεαρή Σιμπέλ, Γερμανίδα τουρκικής καταγωγής που ζει στο Αμβούργο, θέλει να δραπετεύσει από την καταπιεστική ζωή της μουσουλμανικής οικογένειάς της, γι' αυτό και προσποιείται απόπειρα αυτοκτονίας. Για να γλιτώσει από την ντροπή που η απόπειρά της φέρνει στην οικογένειά της αλλά και να μπορέσει να ζήσει μια ανεξάρτητη ζωή, η Σιμπέλ πείθει έναν άλλο απογοητευμένο από τη ζωή, τον 40χρονο Καχίτ, που κι αυτός είχε αποπειραθεί ν' αυτοκτονήσει, να την παντρευτεί, μ' έναν έστω λευκό γάμο.
 Η συζυγική ζωή τους περιορίζεται στο διαμέρισμα που μοιράζονται, ενώ ο καθένας ακολουθεί τη δική του ζωή: η Σιμπέλ απολαμβάνοντας την ελευθερία της, πηγαίνοντας με διάφορους άντρες κι ο Καχίτ βλέποντας την πρώην γυναίκα του. Κάποτε όμως ο έρωτας θα χτυπήσει και τους δύο…
 Με βάση ένα επίκαιρο θέμα, τη σύγκρουση του ισλαμικού με το δυτικό πολιτισμό, ο Ακίν έφτιαξε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ταινία που στηρίζεται σε καθαρά ρεαλιστικά στοιχεία για να αναπτύξει την πλοκή της.
 Ο σκηνοθέτης, όπως ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο, στηρίχτηκε σε προσωπική εμπειρία (μια πολύ καλή φίλη του του είχε κάποτε προτείνει να κάνουν λευκό γάμο) για να αφηγηθεί μια ιστορία έρωτα, συνδυάζοντας το κωμικό στοιχείο με το δράμα και την τραγωδία.
 Η Σιμπέλ εκφράζει την αγωνία και το μαρτύριο πολλών νεαρών Τουρκάλων που σε μια σύγχρονη κοινωνία (και όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και μιας Τουρκίας που θέλει να ενσωματωθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση) έρχονται σε σύγκρουση με τις στενές, καταπιεστικές αντιλήψεις των ορθόδοξων μουσουλμανικών οικογενειών τους, όπου η γυναίκα είναι υποχείριο του ανδρός που την προστατεύει και την μεταχειρίζεται σαν σκλάβα του. Από την άλλη, ο Καχίτ είναι ένας «χαμένος», παντρεμένος κάποτε με μια γυναίκα για την οποία δεν ξέρουμε πολλά και ο οποίος βρίσκει καταφύγιο στα ναρκωτικά. Αν για τη Σιμπέλ ο γάμος σημαίνει ελευθερία, για τον Καχίτ αυτός είναι ένας τρόπος να ξεφύγει από τη μανία αυτοκτονίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι την πρωταγωνίστριά του ο Ακίν τη βρήκε κυριολεκτικά από το δρόμο, με μόνη εμπειρία της ρόλους σε πορνοταινίες).

Ο Ακίν στήνει με πάθος τις σκηνές του (ολόκληρη η ταινία γυρίστηκε σε χρονολογική σειρά), τονίζοντας τα ρεαλιστικά, όσο ωμά κι αν είναι συχνά, στοιχεία τους, καταφέρνοντας τελικά, με το πάθος και το πείσμα του, να πείσει το θεατή.