Το Μωρό κοιμάται, η Πριγκήπισσα είναι στον παιδικό σταθμό και ο Μεγάλος λείπει στο χωριό με τη γιαγιά. Θα ήταν όλα ειδυλλιακά αν ο εργολάβος που χτίζει την απέναντι πολυκατοικία είχε αγοράσει ένα πιο ακριβό μηχάνημα για το τσιμέντο του (;) κι όχι αυτό που κάνει το δαιμονισμένο όρυβο που σου τρυπά το κρανίο από τις 7.15 το πρωί και έχεις γίνει ο καλύτερος πελάτης του φαρμακείου αναζητώντας δυνατά παυσίπονα και ωτοασπίδες...
Όταν το Μωρό είναι ξύπνιο ακούμε τουλάχιστον τέσσερις φορές την επιτυχία "Αρκούδα καφέ" από τη Λιλιπούπολη, που το καθένα από τα παιδιά για διαφορετικούς λόγους αγάπησε από νωρίς:
Ο Μεγάλος γιατί πίστευε ότι πρόκειται για τραγούδι- παράγγελμα, ήτοι ότι η Αρκούδα θα του έφερνε τον καφέ στο κρεβάτι μεγαλώνοντας.
Η Πριγκήπισσα γιατί της άρεσε να τραγουδάει βάζοντας δικούς της στίχους και αντί του "τρέχει με έναν ξύλινο μπουφέ", έλεγε "τρέχει με έναν ξύλινο- κουφέ!"
Το δε Μωρό διότι χρησιμοποιώντας τη λέξη "Αρκούλα" κατάφερε να λέει δυο τραγούδια: Το "Αρκούλα καφέ" και το "Βγαίνει η Αρκούλα του ψαρά".
Μετά έδειχνε την αελφούλα του και έλεγε τρυφερά "Αρκούλα" - κάτι που μάλλον δεν ήταν κοπλιμέντο!
(Επειδή όμως τα παιδιά εξελίσσονται μέρα με τη μέρα, με το που έγραψα αυτές τις γραμμές, το Μωρό έδειξε ένα αρκουδάκι και είπε "αρκούλα" -δείχνοντας μου πως εννοεί ό,τι λεει)
Προς το παρόν το CD της Λιλιπούπολης αναπαύεται σιωπηλό και νομίζω πως μπορώ απερίσπαστος να ασχοληθώ με το ακανθώδες θέμα της ζήλιας, παρόλο που εμείς το έχουμε περάσει μάλλον ξώφαλτσα.
Ωστόσο είναι κάτι που δεν παύει στιγμή να μας ανησυχεί. Συχνά αποδεικνύεται πως ποτέ δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Το δηλητηριώδες αυτό συναίσθημα κινείται ύπουλα ακόμη και κάτω από φαινομενικά ήρεμα νερά.
Είναι κάπως σαν την κουφόβραση. Ενώ κάνει φοβερή ζέστη, αναγνωρίζεις από τα σημάδια πως η καταιγίδα όπου νάναι θα ξεσπάσει!
Κόκκινο πανί η ζήλια
Ξεκινώντας πρέπει να πω ότι τα μικρά περιστατικά που συμβαίνουν στην οικογένειά μας απέχουν πολύ από τα δραματικά που έχω ακούσει από άλλους.
"Για να δω το μωράκι μας!" είπε με το πιο γλυκό του χαμόγελο ο μεγάλος γιος μιας φίλης όταν έφτασαν από το μαιευτήριο. Εξακολουθώντας να χαμογελά δίπλα στην ευτυχισμένη μανούλα, πλησίασε το χέρι του για να χαϊδέψει το μαγουλάκι της αδελφούλας του και της άστραψε ένα δυνατό χαστούκι -τύφλα να 'χει ο Φούντας!
Ένα άλλο καλό αδελφάκι το πιάσανε την τελευταία στιγμή πάνω από την κούνια του μωρού με ένα πηρούνι. Και οι εξηγήσεις του για το ζήτημα φάνηκαν μάλλον ανεπαρκείς...
Όπως καταλαβαίνετε προσπαθώ να παρηγορηθώ με το περίφημο "υπάρχουν και χειρότερα...", αλλά πολλές φορές δεν πιάνει.
Χθες π.χ. είχαμε πάει μια απογευματινή βόλτα με τα αυτοκίνητο. Μια χαρούμενη οικογένεια... Οι γονείς μπροστά, τα 3 παιδιά πίσω. Η Πριγκήπισσα και το Μωρό στα παιδικά καθίσματα και στη μέση ο Μεγάλος.
Φορούσαμε όλοι τις ζώνες μας, ακούγαμε τις επιτυχίες "Φύγε ποντικάκι, Μικρό παιδάκι με σώμα γερό κ.α." -αν θέλετε μπορώ να σας το αντιγράψω. Μας το χάρισε μια κυρία που ασχολιόταν με τη φύλαξη παιδιών και λειτουργεί συνήθως ηρεμιστικά και καταπραϋντικά (για τα παιδιά -εγώ μόλις μεγαλώσουν σκοπεύω να το θρυμματίσω και να μην ξανακούσω ποτέ πια γι' αυτό!).
Το Μωρό παρέμενε γαλήνιο, αλλά από τις άλλες δυο θέσεις άρχισαν να έρχονται ανεπάισθητοι ήχοι που στα ευαίσθητα υτιά της Μαμάς και του Μπαμπά, δεν προοιώνιζαν τίποτε καλό.
Το πρώτο ουρλιαχτό δεν άργησε να έρθει από την πλευρά της Αυτού Υψηλότητος.
"Αυτή άρχισε!" έσπευσε να πει ο Μεγάλος, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι -ατυχώς- θα δεχτεί την πρώτη επίπληξη. "Εγώ απλώς τη χάιδεψα."
"Ναι. Αλλά ήθελε εκείνη να τη χαϊδέψεις;" ρώτησα αυστηρά, αλλά ήπια προς το παρόν.
"..." Ο λαλίστατος Μεγάλος, έχει βρει τελευταία νέα μέθοδο. Κάνει πως δεν ακούει τις δύσκολες ερωτήσεις. Απαντάει συνήθως μετά την τρίτη ή τέταρτη φορά και αφού ο τόνος της φωνής έχει ανέβει αρκετά ώστε να μπορούν να απαντήσουν και από τα διπλανά αυτοκίνητα!
Το αστείο είναι πως ανησυχήσαμε και στην πρώτη ευκαιρία ρωτήσαμε και τον παιδίατρο μηπως συμβαίνει κάτι με την ακοή του. Τον εξέτασε και βεβαίως δεν ανακάλυψε τίποτε...
Τα προβλήματα ακοής είναι μάλλον παρωδικά. Ή ίσως οφείλονται στην πούωρη και εντατική ακρόαση Hip Hop μουσικής. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Αντ' αυτού παρενέβη στο διάλογο η Κόρη.
"Μμμμμμμμμ! Μμμμμμμ! Μ' ενοχλεί!" Τελευταίως, μετά τα προβλήματα ακοής του Μεγάλου, έχουμε και το μουρμουρητό της Πριγκήπισσας. Θεωρώντας πως οι υπήκοοι πρέπει αν καταλαβαίνουν τις θελήσεις και τις επιθυμίες της πριν τις διατυπώσει, όταν δεν είναι ευχαριστημένη μιλάει ακατάληπτα, μέχρι αν καταλάβεις τι είναι αυτό που θέλει από μόνος σου. Και τότε σε ανταμείβει με ένα χαμόγελο του στιλ "Ευχαριστώ παιδί μου!". Και είναι μόλις τριών!
Αλλά θεωρεί πως είναι Μεγάλη. Ο όντως Μεγάλος το ξέρει αυτό κι όταν θέλει να την οδηγήσει σε νευρική κρίση της λεει πως είναι μικρή κι ακόμη χειρότερα... μωρό!
Έτσι και τώρα. Διακρίνω τον ψίθυρο που θα οδηγήσει σε...
"Δεν είμαι μωρό!" ουρλιάζει κλαίγοντας και από το ύψος του παιδικού καθίσματος εξαπολύει μια φαρμακερή κλωτσιά στο πρόσωπο αυτού που την πρόσβαλε.
Ο Μεγάλος αδερφός παίρνει το ύφος οσιομάρτυρα στην αρένα του Κολοσσαίου:
"Με χτυπάει!"
Ο καυγάς φουντώνει. Το Μωρό περιέργως γελάει και ταυτοχρόνως ουρλιάζει μιμούμενος την αδελφή του. Η Μαμά -που προσπαθεί να οδηγήσει, μου λεει:
"Κάνε κάτι!"
"Σταματήστε!" φωνάζω μάλλον δυνατά. Με ακούει ακόμη και ο αθίγγανος με το κάμπριο BMW που έχει κολλήσει δίπλα μας στην πρώην ταχεία Αττική Οδό. Η φωνή μου έχει ξεπεράσει ακόμη και τα "Τσίκι τσίκι" που ακούγονται από τα μεγάφωνα του αυτοκινήτου του!
"Δεν εννοούσα αυτό!" λεει η Μαμά με κάποιον τόνο επίπληξης (το γράφω πιο ήπια, καταλαβαίνετε!)
Περιέργως, όμως, η φωνή πετυχαίνει. Έρχεται και ο αγαπημένος τους "Μπαρμπα Μπρίλιος" από το CD και ηρεμούν...
------------------------------------------------------------------------------------
Είμαστε στην εξοχή. Συναντάμε φίλους -με παιδιά, εννοείται- και είναι όλι ευχαριστημένοι. Στο μεταξύ πριν έρθουν και μαζί τους επέλθει και η ηρεμία, το Μωρό πρόλαβε να μπει αποφασιστικά στην αρένα της διαμάχης. Η Μαμά κρατούσε αγκαλιά την Πριγκήπισσα, ο Μπαμπάς μιλούσε με τον Μεγάλο προσπαθώντας να τον φέρει στο φιλότιμο και τότε...
Το αγνοημένο Μωρό (14 μηνών μαντράχαλος) χάιδεψε την αδελφούλα του και μετά της έρριξε μια γερή... δαγκωνιά! Όσο και να του φωνάξαμε, του φάνηκε μάλλον αστείο. Όμως καθόλου αστείο δεν ήταν το μελάνισαμ στο μπράτσο της Κόρης. Ευτυχώς που πάνω στην ώρα ήρθαν οι φίλες της και ξεχάστηκε.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Στην επιστροφή, θα περίμενε κανείς -που δεν έχει παιδιά- ότι θα ήμασταν χαρούμενοι και ήρεμοι, αφού περάσαμε ωραία, τα παιδιά έπαιξαν χωρίς να υπάρξει κανένα δυσάρεστο συμβάν και ο χρόνος κύλησε χωρίς να το καταλάβουμε.
Όμως...
"Μου είχατε υποσχεθεί παγωτό", λεει ο Μεγάλος. Ήταν αλήθεια. έχουμε μάθει στα παιδιά πως πάντοτε τηρούμε τις υποσχέσεις μας. Κι ευτυχώς είναι ένας από τους κανόνες που σε γενικές γραμμές καταφέρνουμε να εφαρμόζουμε.
Σταματήσαμε λοιπόν σε ένα περίπτερο.
"Κι εγώ θέλω τσιπς!" δήλωσε η Πριγκήπισσα. Κοιταχτήκαμε με τη Μαμά. Θα την κάναμε την παρασπονδία:
α. Για να μη ζηλέψει
β. Για να ταξιδέψουμε ήρεμα
γ. Άνευ λόγου και αιτίας -ίσα για να χαρεί
Κατέβηκα και ψώνισα. Ευτυχώς το Μωρό μασουλούσε ένα μπισκότο.
Ξεκινήσαμε και ο Μεγάλος άνοιξε το παγωτό του.
"Θέλω το παγωτό! Δεν θέλω τα τσιπς". Η Κόρη έκλαιγε γοερά. Εντελώς αντιπαιδαγωγικά παρακάλεσα τον Μεγάλο να κάνουν ανταλλαγή, δίνοντας του υποσχέσεις για κάποιο άλλο παγωτό.
"Έλα σε παρακαλώ. Εσύ είσαι μεγάλος"
"Κι εγώ είμαι μεγάλη!"
"Ναι αλλά εγώ είμαι μεγαλύτερος!"
"Όχι!" (νεά ουρλιαχτά).
Ευτυχώς ο Μεγάλος υποχώρησε και το υπόλοιπο της επιστροφής μας έγινε με ηρεμία -χάρις στο παγωτό!
Το σκαλοπάτι της Αταξίας
Αν τώρα όλα αυτά σας φαίνονται απολύτως αντιπαιδαγωγικά, ίσως θα άξιζε να ρίξετε μια ματιά στην περίφημη "Νταντά πρώτων βοηθειών", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μοτίβο. Είναι αυτή η κυρία η Τζο Φροστ, που βλπεουμε στον Σκάι και θαυμάζουμε τις παρεμβάσεις της σε οικογένειες με διαφόρων ειδών προβλήματα.
Εκεί διάβασα μια καλή ιδέα που ίσως μπορέσω κι εγώ να εφαρμόσω την επόμενη φορά: Το "σκαλοπάτι της Αταξίας".
Στην ερώτηση λοιπόν "πως θα κάνω το παιδί μου να με ακούει" ή "πως θα το κάνω να σταματήσει μια κακή συμπεριφορά απέναντι στα αδέλφια του" η "νταντά" προτείνει μεταξύ άλλων -αφού βεβαίως το προειδοποιήσουμε να το στείλουμε να καθήσει για λίγα λεπτά στο "σκαλοπάτι της Αταξίας".
Εξηγούμε γιατί το κάναμε αυτό και φεύγουμε να ασχοληθούμε με τα άλλα παιδιά. Αν παέι να σηκωθεί το καθίζουμε και πάλι, μέχρι να κατανοήσει ότι δεν μπορεί να φύγει χωρίς την άδεια μας.
Επιστρέφουμε και εξηγούμε.
Μετά από πέντε λεπτά πηγαίνουμε και κάνουμε το παιδί να ζητήσει συγγνώμη και να εξηγήσει γιατί. Να "απολόγηθεί".
Η λήξη: "Μόλις ζητήσει συγγνώμη, λέμε "Σε ευχαριστώ". Δείχνουμε ότι αποδεχόμαστε τη συγγνώμη, χρησιμοποιώντας ψηλότερο τόνο στη φωνή για να δείξουμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι. Δίνουμε ένα φιλί και μια αγκαλιά και το καλούμε να συμμετέχει πάλι στην οικογενειακή δραστηριότητα ή να πάιξει οπως πριν"
Εννοείται πως το σκαλοπάτι είναι μεταφορική έννοια. Μπορεί να είναι ένα σημείο στο σπίτι, ένα καρεκλάκι κλπ.
Το παν είναι ο τρόπος που θα γίνει αυτή η διαδικασία. Με ηρεμία, κατεβαίνοντας στο ύψος του παιδιού, κοιτάζοντας το στα μάτια. Δεν θέλουμε να το εκφοβίσουμε, αλλά να το νουθετήσουμε.
Το κακό είναι πως δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε στο αυτοκίνητο!
(Τζο Φροστ, Ρωτήστε τη Νταντά πρώτων βοηθειών, εκδόσεις Μοτίβο, μετάφραση Κάλη Κιγιτζή, σελ.224)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου