Η σιωπή γίνεται πιο εκκωφαντική... Η "φωνή της Αργεντινής" σίγησε. Διαβάζω:
Πάνω από μισό αιώνα τραγούδησε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την πολιτική ελευθερία, την αγάπη και την ειρήνη.
H Μερσέντες Σόσα δάνεισε τραγούδια σε νεότερους καλλιτέχνες, όπως η Σακίρα, ενώ μοιράστηκε τη σκηνή και με τη Μαρία Φαραντούρη Χθες «η φωνή της Αργεντινής» σίγησε. Η Μερσέντες Σόσα, σε ηλικία 74 ετών, πέθανε σε νοσοκομείο του Μπουένος Αϊρες όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Αντιμετώπιζε προβλήματα στο συκώτι εξαιτίας νεφρικής ανεπάρκειας. Τον επόμενο μήνα ο τελευταίος της δίσκος «Cantora 1» διεκδικεί το βραβείο του δίσκου της χρονιάς (και άλλα δύο βραβεία) στα Λάτιν Γκράμι, που θα απονεμηθούν στο Λας Βέγκας.
Η «Νέγρα», όπως την αποκαλούν χαϊδευτικά οι συμπατριώτες της, χάρη στη μισή ινδιάνικη και μισή γαλλική καταγωγή της, δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται με τα τραγούδια της για έναν καλύτερο κόσμο. «Για μένα το να τραγουδάς είναι όπως το να μιλάς και να περπατάς. Δεν το διάλεξα εγώ, το τραγούδι με διάλεξε», έλεγε η ερμηνεύτρια των «Gracias a la vida», «Si se calla el cantor».
Γεννημένη στις 9 Ιουλίου του 1935 στην επαρχία του Τουκαμάν, λάτρεψε από παιδί τη λαϊκή παράδοση. Αρχικά έγινε καθηγήτρια λαϊκών χορών, ώσπου σε ηλικία 15 ετών οι φίλοι της την ενθάρρυναν να λάβει μέρος σε ραδιοφωνικό διαγωνισμό τραγουδιού. Αυτό ήταν. Κέρδισε και έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι, πολλές φορές δύσκολο και κακοτράχαλο.
Η Σόσα υπήρξε κινητήρια δύναμη του «nueva cancion», ενός μουσικού και λογοτεχνικού κινήματος που βασιζόταν κατά κύριο λόγο στη λαϊκή αργεντίνικη παράδοση και είχε σαφείς πολιτικές αναφορές υπέρ των κομμουνιστικών κινημάτων. Τα παθιασμένα τραγούδια της άρχισαν γρήγορα να γίνονται απειλή για το στρατιωτικό καθεστώς. Με το πολιτικό άλμπουμ «Hasta la Victoria» (Μέχρι τη νίκη) του 1972 μπήκε για τα καλά στο μάτι της αργεντίνικης χούντας του 1976. Το 1979 αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στην Ευρώπη (κυρίως σε Ισπανία και Γαλλία). Από τότε, διεύρυνε το ρεπερτόριό της, ενώνοντας το φολκλόρ με τις μπαλάντες, το ροκ και τη μουσική της πόλης. Κατάφερε να κάνει γνωστούς σε όλη τη Γη τους μοναδικούς ήχους της παραδοσιακής μουσικής της Αργεντινής, αλλά και όλης της Νοτίου Αμερικής: τσακαρέρα και σάμπα, τάνγκο και μιλόνγκα.
Επέστρεψε στη χώρα της το 1982, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών της δικτατορίας. Ενα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Μερσέντες Σόσα» με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της: «Un son para Portinari», «Maria Maria», «La maza», «Corazon maldito» κ.ά. Η ίδια στήριζε με θέρμη τους νεότερους καλλιτέχνες της πατρίδας της, ενώ ήταν πάντα πρόθυμη να τους «δανείζει» τα τραγούδια της (ηχογράφησε συνολικά 70 άλμπουμ).
Στην Ελλάδα μάς ήρθε το 2001. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε και ο δίσκος των Απουριμάκ «Στις γειτονιές του νότου». Η Σόσα ερμηνεύει εκεί στα ελληνικά το τάνγκο «Βράχια γυμνά». Η σορός της θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στην Εθνοσυνέλευση της Αργεντινής.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ
ΥΓ. Είχα την τύχη να τη δω στο Λονδίνο κάποια στιγμή το 1999. ήταν μαγεία..."
Ευχαριστούμε κυρία Μπάρκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου