-Μπαμπά θα ανεβώ στον ουρανό, να πάρω ένα αστέρι και θα κατεβώ στο δρόμο!
Βράδυ χθες. Το κεφάλι σκοτισμένο. Μια κουραστική μέρα... Τελευταία στάση το Ωδείο, όπου χωρίς πολύ κέφι συμμετείχα σε διάφορα παιχνίδια γιατί ο μικρός δεν ήθελε να ξεκολλήσει από κοντά μου...
...Με περιμένει και συνέχεια. Συνέλευση Πολυκατοικίας. Είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω...
Η βραδιά ωστόσο είναι γλυκιά, φθινοπωρινή... Ο μικρός στο καρότσι και προχωράμε... Κοιτάζει τον ουρανό και μου λέει τη μαγική φράση που διαβάσατε και στην αρχή:
-Μπαμπά θα ανεβώ στον ουρανό, να πάρω ένα αστέρι και θα κατεβώ στο δρόμο!
Δίνει και συνέχεια στο όραμά του, μα εγώ πια δεν προσέχω... Επαναλαμβάνω μέσα μου τη φράση, ενώ νιώθω τα μάτια μου να υγραίνονται. Μήπως φταίει η νυχτερινή υγρασία; Το βαρομετρικό;
Μεγαλώνω, μεγαλώνω...
Θάθελα να πιάσω κι εγώ ένα αστέρι ανεβαίνοντας στον ουρανό. Να το κατεβάσω στο δρόμο...
Να ξυπνήσει η κοιμισμένη πόλη... Το βαρομετρικό του εαυτού μου μεγαλώνει...
Πλησιάζουν με καλπασμό τα γενέθλιά μου καθώς ετοιμάζομαι να μπω σε νέα σκοτεινή, απολύτως φθινοπωρινή δεκαετία...
"Είσαι τώρα η Άνοιξη, θάρθει καλοκαίρι κι ύστερα φθινόπωρο θάρθει σκυθρωπό", που λέει και το τραγουδάκι που αρέσει στην κόρη μου...
Ο μικρός στο καρότσι, διασκεδάζει. Λέει δικές του ιστορίες και τραγουδάκια... Φτάνουμε στην Πολυκατοικία. Ανοίγω σιγά την πόρτα. Τον ανεβάζω στο σπίτι και φεύγω για τη Συνέλευση...
Τα αστέρια έχουν χαθεί πίσω από τα σύννεφα...
Θα κλείσω εδώ, με δανεικά λόγια από τον Κώστα Ουράνη και τις Αποχρώσεις του, που γράφει για το Άστρο των Μάγων:
«… όταν συλλογιέμαι τα χρόνια εκείνα, που πίστευα στο Άστρο των Μάγων, νοιώθω τον εαυτό μου τώρα σαν απογυμνωμένο από μια βασιλικιά πορφύρα, σαν ένα ζητιάνο μπρος στην κατάκλειστη πύλη ενός κατάφωτου γιορταστικού παλατιού. Και μόνο που θυμάμαι τη ζεστασιά εκείνη, που η πίστη αυτή έβαζε σ’ όλο μου το είναι, αισθάνομαι πιο παγωμένο τον εαυτό μου σήμερα.
Σήμερα, ξέρω πως το άστρο που μ’ έβαζαν να περιμένω δεν υπάρχει. Αλλά αν λυπάμαι κατάκαρδα δεν είναι γιατί μ’ απατούσαν, αλλά γιατί δεν μπορώ σαν τότες ν’ απατηθώ…»
4 σχόλια:
Η πτήση
"Δεύτερο δεξιά και ευθεία ως το πρωί". Αυτός ήταν ο δρόμος για την χώρα του Ποτέ Ποτέ, όπως είχε πει ο Πήτερ στη Γουέντι, αλλά ούτε καν τα πουλιά - ακόμα κι αν κουβαλούσαν μαζί τους χάρτες και τους συμβουλεύονταν σε απάγκιες γωνίες- δεν θα την έβρισκαν μ΄αυτές τις οδηγίες. Βλέπετε, ο Πήτερ έλεγε ότι του κατέβαινε.
Στην αρχή, οι σύντροφοί του του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη κι ήταν τόσο ενθουσιασμένοι που πετούσαν, ώστε έχασαν πολύ χρόνο πετώντας γύρω από καμπαναριά ή οποιαδήποτε άλλα ψηλά κτίρια τους έκαναν εντύπωση.
Ο Τζον και ο Μάϊκλ έκαναν αγώνα δρόμου, αν και ο Τζον άφηνε τον Μάϊκλ να ξεκινήσει πρώτος.
Με περιφρόνηση θυμήθηκαν ότι πριν από όχι και τόσο πολλή ώρα πίστευαν ότι κάτι έτρεχε, επειδή μπορούσαν να πετάνε μέσα σε ένα δωμάτιο.
Πριν από όχι πολλή ώρα. Αλλά πόσο πολλή ώρα; Πετούσαν πάνω από τη θάλλασα....
...ο Πήτερ πετούσε ξυστά πάνω από το νερό αγγίζοντας τις ουρές των καρχαριών, ακριβώς όπως περνάς τα δάκτυλά σου πάνω από τα κάγκελα ενός φράχτη.
(Πήτερ Παν και Γούντι, Τζέιμς Μ. Μπάρι).
http://www.youtube.com/watch?v=fFBf63gHmpI
Γιατί όσοι πετάμε ακόμη, πρέπει να κρατιόμαστε σφικτά, κοντά στα αστέρια. Κι αν κάποιος πάει να πέσει, τότε του θυμίζουμε πως έχει πετάξει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να πετάει...
Και ο μικρός σου, αφού πέταξε όσο ήταν στο καρότσι, έχει ακόμη πολλές πολλές πτήσεις!
Εκει αχουμε φτασει...
Δεν εχουμε πιστη,χασαμε τον μπουσουλα,βαδιζουμε με στοχο το πολυ κοντινο,το αυριο....
Μπορεις να αφεθεις να "απατηθεις",σε μικρα και ομορφα πραγματα,σε αυτα που κανουν τη ζωη μας φωτεινωτερη,σ' αυτα που θα σε ξαλαφρωσουν απο την σοβαροφανεια και την υποκρισια που μας περιβαλει!
Ας ξανακοιταξουμε τη ζωη μας,μεσα απο ομορφα γυαλακια που παιζαμε μικροι,να δουμε το φως με περισσοτερα χρωματα,τα χρωματα του ουρανιου τοξου...
Αλλωστε αυτο το βλεπουμε παντα μετα απο καθε καταιγιδα!!!...
Δημητρης Βελλιος Καστελλια
Εκει αχουμε φτασει...
Δεν εχουμε πιστη,χασαμε τον μπουσουλα,βαδιζουμε με στοχο το πολυ κοντινο,το αυριο....
Μπορεις να αφεθεις να "απατηθεις",σε μικρα και ομορφα πραγματα,σε αυτα που κανουν τη ζωη μας φωτεινωτερη,σ' αυτα που θα σε ξαλαφρωσουν απο την σοβαροφανεια και την υποκρισια που μας περιβαλει!
Ας ξανακοιταξουμε τη ζωη μας,μεσα απο ομορφα γυαλακια που παιζαμε μικροι,να δουμε το φως με περισσοτερα χρωματα,τα χρωματα του ουρανιου τοξου...
Αλλωστε αυτο το βλεπουμε παντα μετα απο καθε καταιγιδα!!!...
Δημητρης Βελλιος Καστελλια
Είναι τόσο ωραία αυτά που σημειώνετε, που δεν θέλω να τα φτωχύνω με δικά μου σχόλια. Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου