Το Καλλιτεχνικό Καφενείο των Αχαρνέων, σας προσκαλεί, την Κυριακή 5 του Δεκέμβρη στις 6.00 το απόγευμα, σε μια γιορτή από χρώματα, λέξεις και νότες. Θα μπορέσετε να δείτε ζωγραφιές που έγιναν παραμύθια και να ακούσετε παραμύθια που έγιναν ζωγραφιές!!! Μια χρωματιστή αλληλεπίδραση με "ταχυδρόμο" το ... facebook. Θα παρουσιαστούν το Κόκκινο, το Κίτρινο και το Πορτοκαλί παραμύθι, που έγραψε ο Κώστας Στοφόρος με αφορμή τις παραμυθοζωγραφιές και θα δείτε τις παραμυθοζωγραφιές που φτιάχτηκαν για να ντύσουν τα χρωματιστά παραμύθια, από τη Στεφανία Βελδεμίρη.
Θα ακούσουμε και πολύχρωμα τραγούδια!
Η διάρκεια της έκθεσης ζωγραφικής είναι από 5-16 έως Δεκέμβρη.
Η γιαγιά κοίταξε προς το Βορρά και είδε μια γυναίκα να ζωγραφίζει ανακατεύοντας τα όμορφα χρώματά της… Μετά κοίταξε στο Νότο: Κάποιος πάλευε να γράψει μια ιστορία και την ίδια ώρα μπερδευόταν ο ίδιος…Καλλιτεχνικό Καφενείο των Αχαρνέων, Αθανασίου Χειλίου 16, Παλαιό Μενίδι Αχαρνών (πίσω από το Λαογραφικό Μουσείο).
Σας περιμένουμε, για χρώμα, λέξεις, νότες, παιχνίδι και χαρά!
Αυτό είναι το κείμενο της πρόσκλησης. Περισσότερα θα δείτε εδώ.
Προς το παρόν, μια έκπληξη αλλά και... πρόκληση για τη Στεφανία. Η αρχή του τέταρτου και τελευταίου παραμυθιού. Με το Λευκό παραμύθι κλείνει ο κύκλος τεσσάρων χρωματιστών παραμυθιών, ένα για κάθε εποχή:
Κόκκινο για την Άνοιξη
Κίτρινο για το Καλοκαίρι
Πορτοκαλί για το Φθινόπωρο
Λευκό για το Χειμώνα
Το Λευκό Παραμύθι/ Η αρχή
Καλοκαίρι σε μια χώρα του Βορρά… Ο Σοκοφλής περπατάει χέρι- χέρι με τη φίλη του τη Σελίνα, δίπλα στη θάλασσα που μοιάζει με λίμνη. Πηγαίνουν ν’ αγοράσουν το περίφημο παγωτό –κρέμα του Βέσα που έχει το μικρό ξύλινο σπιτάκι του λίγο πιο κάτω στην άκρη μιας ξύλινης εξέδρας όπου οι άνθρωποι του χωριού δένουν τις βάρκες τους…
Τον Σοκοφλή -όπως μάλλον θα καταλάβατε- στην πραγματικότητα τον λένε Σοφοκλή. Όταν όμως ήταν μικρός και κρατούσε στο χέρι του συνέχεια μια άσπρη σοκολάτα, όποτε κάποιος τον ρωτούσε πως τον λένε, απαντούσε «Σοκοφλή». Έτσι οι φίλοι του, τον λένε ακόμη έτσι! Κι επειδή κι εγώ νιώθω φίλος του, δεν θα τους το χαλάσω και θα τον λέω Σοκοφλή, όσο κι αν με διορθώνει η κόρη μου όταν της λέω την ιστορία.
Μόνο τον Σοκοφλή και τον Τρελαντώνη ανέχεται από αγόρια- ήρωες. Γιατί συνήθως θέλει να ακούει ιστορίες που να έχουν τουλάχιστον μία πριγκίπισσα. Για να μην πω δύο!
Ο Σοκοφλής ο ίδιος μοιάζει με παγωτατζή έτσι που φοράει άσπρο μπλουζάκι και άσπρο παντελόνι. Η μαμά του είναι απελπισμένη. Στο σπίτι έχουν τρία πλυντήρια και μια ντουλάπα λευκές αλλαξιές γιατί όπως καταλαβαίνετε τα άσπρα ρούχα του Σοκοφλή λερώνονται συνεχώς και δεν προλαβαίνουν να τα πλένουν.
Ο Σοκοφλής θα μπορούσε να τρέφεται μόνο με γάλα και παγωτό κρέμα. Λατρεύει ότι είναι άσπρο, δεν αντέχει ότι χαλάει τη λευκότητα στο φαγητό. Νερό δεν πίνει ποτέ γιατί είναι άχρωμο. Να μην πούμε για πορτοκαλάδες και χυμούς: Τίποτα. Φίλοι και συγγενείς απορούν…
Κάθε μέρα ρύζι στον ατμό ή πουρές πολύ αραιωμένος. Ρυζόγαλο και κρέμα. Μακαρόνια με κρέμα γάλακτος, τυρί φέτα, κατίκι, γιαούρτι, ξυνόγαλο…
Κατά τα’ αλλά είναι ένα ήρεμο παιδί χωρίς παραξενιές που λατρεύει το χιόνι και τις Λευκές Νύχτες στα καλοκαίρια του Βορρά.
Ποτέ δεν είναι τόσο ευτυχισμένος ο Σοκοφλής όσο όταν βουτάει στο παχύ άσπρο χιόνι, όταν κάνει σκι ή τρέχει με έλκηθρο…Όταν παίζει χιονοπόλεμο… Όταν φτιάχνει τους πιο όμορφους χιονανθρώπους που έχετε δει! Χιονάνθρωποι βγαλμένοι απ’ όλα τα παραμύθια…
Αυτό αρέσει και στην κόρη μου: Ο Σοκοφλής (καμιά φορά τον φωνάζουν και σκέτο «Σόκο») φτιάχνει τέλειες Άριελ, Πεντάμορφες και φυσικά Χιονάτες. Εννοείται πως η Χιονάτη είναι από τα πιο αγαπημένα του παραμύθια. Ονειρεύεται κι αυτός να βρει κάποτε ένα κοριτσάκι με δέρμα άσπρο σαν το χιόνι…
Να όμως που βρίσκονται μπροστά στον χαμογελαστό Βέσα που μοιάζει με αγαθό γίγαντα. Χωρίς να τους ρωτήσει γεμίζει ένα χωνάκι με παγωτό κρέμα για τον Σοκοφλή και φράουλα –σοκολάτα- κρέμα για τη Σελίνα, που αγαπάει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, αλλά στο παγωτό διαλέγει πάντα το κόκκινο- άσπρο –καφέ….
Πήραν λοιπόν τα παγωτά τους και κάθισαν στην άκρη της εξέδρας. Έβγαλαν τα παπούτσια τους και βουτούσαν τα πόδια τους στη θάλασσα.
-Τι λες, πάμε για ψάρεμα μετά; Ρώτησε η Σελίνα
-Ναι! Ναι!! Είπε ενθουσιασμένος ο Σοκοφλής, που του άρεσαν πολύ τα μεγάλα ψάρια με τη λευκή σάρκα τους, αφού καθάριζε σχολαστικά την πέτσα. Και καλύτερος ψαράς από τη Σελίνα δεν υπήρχε! Μάζευαν σκουλήκια στα χωράφια, τα δόλωναν και μετά… Γινόταν το πανηγύρι του ψαρά. Περήφανοι τάιζαν τους γονείς και τ’ αδέλφια τους. Δεν ήθελαν κανείς να ανακατεύεται. Μόνοι τους καθάριζαν τα ψάρια, μόνοι τους τα έψηναν, μόνοι τους τα σερβίριζαν.
Όποτε η Σελίνα έπιανε κάποιο μεγάλο ψάρι το έκαναν καπνιστό, με τον τρόπο της χώρας του Βορρά.
Μέσα σε ένα μεγάλο σιδερένιο κουτί έβαζαν ροκανίδια από μυρωδάτα ξύλα και τα άναβαν. Έβαζαν το ψάρι πάνω σε μια σχάρα και έκλειναν το κουτί. Ήθελε κάποιες ώρες για να γίνει. Κάθονταν τότε μαζί περιμένοντας, πλάι- πλάι στη ξύλινη βεράντα κοιτούσαν τη θάλασσα να λαμπυρίζει ανάμεσα στα δέντρα και μιλούσαν ασταμάτητα…
…Συνεχίζεται…
1 σχόλιο:
Λες να προλάβουμε; :)
Δημοσίευση σχολίου