Στις 5 Δεκεμβρίου όλους εσάς που έχετε αγαπήσει τα παραμύθια και τις ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη σας περιμένει μια μεγάλη έκπληξη! Περισσότερα προσεχώς... Προς το παρόν το παραμύθι μας:
Φθινόπωρο;
Όταν ο ποιητής Ντιέγκο Σόλομον απομακρύνθηκε αρκετά, η Ισαβέλλα της μίλησε για μια ακόμη εφεύρεση του προ-προ-πάππου της, δώρο για τον παππού του Ντιέγκο Σόλομον. Ο Πάμπλο Σόλομον ήταν μεγάλος συγγραφέας της Πορτοκαλίας. Χρησιμοποιούσε τόσα πολλά ψευδώνυμα που κανείς ακόμη δεν γνωρίζει πόσα ακριβώς βιβλία έγραψε. Η έμπνευση του ήταν ατέλειωτη και καθώς έζησε και σχεδόν ενάμιση αιώνα γράφοντας ασταμάτητα, λένε πως αν μπορούσε κανείς να μαζέψει όλα τα γραπτά του θα έφτιαχνε μια σκάλα που θα τον οδηγούσε στ’ αστέρια!
-Με την εφεύρεση του προ-προ-παππού μου, ο Πάμπλο όπου πήγαινε έσπερνε στο χώμα κεφαλαία και μικρά γράμματα, κι έτσι φύτρωναν βιβλιολούλουδα, χρωματιστά, που έδιωχναν τα σύννεφα και τις βροχές. Από όποιο χωριό της Πορτοκαλίας κι αν περνούσε, είχε λιακάδα, ουρανό γαλάζιο και παχουλά κάτασπρα συννεφάκια....
Ακόμη και σήμερα που δεν είναι πια κοντά μας, γύρω από το μνημείο που του έχουν φτιάξει με ένα τεράστιο πορτοκάλι, φυτρώνουν κάθε Άνοιξη βιβλία με καινούργιες ιστορίες που τελειώνουν πάντα το φθινόπωρο. Μπορείς να τις διαβάσεις μόνο εκεί. Αν κόψεις ένα λουλουδοβιβλίο μαραίνεται αμέσως και η ιστορία χάνεται για πάντα. Όπως καταλαβαίνεις χιλιάδες άνθρωποι το επισκέπτονται Άνοιξη και Καλοκαίρι…
Την άλλη φορά που θα έρθεις…
-Την άλλη φορά;
-Τώρα τα φύλλα γίνονται πορτοκαλί και καφετιά, φυσάει ο άνεμος της μουσικής που σε καλεί να γυρίσεις πίσω στο δικό σου ταξίδι. Να έχεις όμως πάντα στην καρδιά σου την Πορτοκαλία…
Η Μαριάννα είδε την Ισαβέλλα να φεύγει ξαφνικά, απογοητευμένη… Ευτυχώς επάνω που πήγαιναν τα μάτια της να πάρουν το χρώμα του συννεφιασμένου ουρανού, η Ισαβέλλα με μια περίτεχνη στροφή, γύρισε πίσω, την αγκάλιασε σφιχτά στο αέρα και της ψιθύρισε:
-Κι εμείς θα σε έχουμε στην καρδιά μας. Κάθε φορά που θα τρως ένα πορτοκάλι η σκέψη σου θα πετάει σε μένα. Κι αν θελήσεις να ξανάρθεις στίψε ένα μανταρίνι και πες τις μαγικές λέξεις «πορτοκάλι –μανταρίνι κι ένας ώριμος λωτός» τρεις φορές και χτύπα παλαμάκια…
Πορτοκαλιά φύλλα και μουσικές άρχισαν σαν δίνη να τη στροβιλίζουν. Στο στόμα της μια γεύση μανταρινάδας… Ζάλη… Τα μάτια της κλείνουν…
Τα μάτια της ανοίγουν καθώς ακούει την απαλή φωνή της μητέρας της:
-Φτάνουμε… Κοίτα κάτω!
Η Μαριάννα τα είχε χαμένα. Που βρισκόταν; Κοίταξε κάτω μια όμορφη πόλη με ποτάμι… Μα καμία σχέση με την Πορτοκαλία…
-Μια καραμέλα;
Η αεροσυνόδος η Λουτσία της χαμογέλασε και της έκλεισε το μάτι.
-Είναι από τις αγαπημένες της φίλης μου της …Ισαβέλλας! Πορτοκάλι και μανταρίνι…
Η Μαριάννα πήρε μια καραμέλα. Καθώς η γεύση απλωνόταν στο στόμα της άρχισε να συνέρχεται.
-Διάβασε τι γράφει το χαρτάκι της καραμέλας, είπε η Λουτσία
Άνοιξε και έκπληκτη διάβασε τους (διορθωμένους) στίχους του Ντιέγκο Σόλομον:
Έπλενες τα σεντόνια σου στην όχθη στο ποτάμι
Ντυμένη στα πορτοκαλιά, μουρμούριζες τραγούδι
Γι’ αστεράκια που κλαίνε απλωμένα στο σκοινί
καθώς τα λεπτά σου δάχτυλα κρατούσαν το μαντίλι
-Να περάσεις καλά της είπε η Λουτσία, θα δεις ότι κι εδώ είναι πολύ όμορφα, όπως στην Πορτοκαλία…
Το αεροπλάνο ακούμπησε στο έδαφος. Λίγη ώρα αργότερα μαζί με τους γονείς της βρέθηκαν μπροστά στο πορτοκαλί αυτοκίνητο των ονείρων της. Ο μπαμπάς είχε φροντίσει να το νοικιάσει και να της κάνει έκπληξη. Τις επόμενες μέρες θα ανακάλυπτε πως δεν χρειάζεται να πετάς για να ζήσεις ένα όμορφο και μαγικό ταξίδι και να φτάσεις στην άκρη του κόσμου…
Θα ξαναπήγαινε κάποτε στην Πορτοκαλία και θα ζούσε απίστευτες περιπέτειες. Όμως αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Η δική μας τέλειωσε εδώ!
ΤΕΛΟΣ
Διαβάστε όλο το Πορτοκαλί Παραμύθι στο μπλογκ της Στεφανίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου