Ένα ξεχωριστό βιβλίο, μερικές αισιόδοξες σκέψεις

Αν θέλουμε να βρούμε τις ρίζες της σημερινής κρίσης, θα πρέπει να ταξιδέψουμε πολύ πίσω στο χρόνο. Όμως, σίγουρα, η δεκαετία του '80, ελάχιστα μελετημένη από καλλιτέχνες και ιστορικούς θα μπορούσε να μας δώσει πολλά «κλειδιά» για να διαβάσουμε το σήμερα. Το Όλα λάθος; της Μαρίας Πετρίτση (εκδόσεις Κέδρος) μας προσγειώνει στην ελληνική επαρχία εκείνης της δεκαετίας και χωρίς να κάνει άμεσες πολιτικές αναφορές, μέσα από την εξαιρετική αποτύπωση της καθημερινότητας της εποχής, μέσα από τα πορτρέτα ανθρώπων από διάφορες γενιές μάς δίνει ένα μίτο της Αριάδνης για να «διαβάσουμε» το λαβύρινθο.
Ενδιαφέροντες αντιφατικοί ήρωες, μακριά από το άσπρο και το μαύρο, η αδυναμία να ζήσουμε της ζωή μας, αλλά και οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει αν βρούμε τη δύναμη να το κάνουμε. Η δύσκολη εφηβεία που ψάχνει να βρει δρόμους και συχνά πέφτει σε αδιέξοδα... Η συγγραφέας μέσα από τις αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο των ηρώων της, φτιάχνει ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα, από τα πιο ενδιαφέροντα που διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό.



Στο Δρόμο του Σαββάτου, δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη από τη Μαρία Πετρίτση. Από εκεί ένα ενδιαφέρον απόσπασμα:

Θα γράφατε ένα μυθιστόρημα για την Ελλάδα της κρίσης; Διάβασα πως είστε αισιόδοξη. Υπάρχει, άραγε, ακόμη έδαφος για αισιοδοξία;
Είναι προτιμότερο σε εποχές κρίσης να στεκόμαστε αισιόδοξα απέναντι στο μέλλον, παρά να αυτοοικτιρόμαστε ή να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά αφήνοντας τα πάντα αμαχητί στα χέρια του αντιπάλου. Αυτό θα έκανε τα πράγματα χειρότερα και σίγουρα δεν θα πρότεινε ουσιαστικές λύσεις.
Είναι κάπως τολμηρό να λέω πως είμαι αισιόδοξη σήμερα που η χώρα μου βρίσκεται υπό κατοχή και που όλα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Παρ' όλα αυτά προτιμώ να ελπίζω παρά να απελπίζομαι.
Η Ελλάδα είναι εμπνευστική σε όλες τις εποχές της, σε κάθε στροφή της Ιστορίας της, σε καιρούς δόξας όσο και σε καιρούς κατάπτωσης. Συνεπώς ναι, νομίζω πως θα έγραφα ένα μυθιστόρημα για την Ελλάδα της κρίσης προσπαθώντας να τοποθετήσω την επόμενη μέρα σε ένα πλαίσιο πολύ πιο ηθικό και δημοκρατικό από το σημερινό.

Μαθαίνουμε, τελικά, από τα λάθη μας;
Εξαρτάται. Πολλές φορές έχω νιώσει ανεπίδεκτη μαθήσεως. Άλλες φορές μου έχει τύχει να το μάθω πολύ καλά το μάθημά μου. Δεν λειτουργούμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο. Το πάθημα γίνεται μάθημα σε μερικούς, ενώ σε άλλους γίνεται απλώς αιτία εθισμού και εμμονής στο ίδιο λάθος.
Τα λάθη δεν είναι όλα κακά. Μερικά, θα έλεγα, είναι προτιμότερα από κάθε τι «σωστό». Και σαφώς ελκυστικότερα. Αν τα πάντα γύρω μας και μέσα μας ήταν πάντοτε ολόσωστα -και τι ακριβώς να σημαίνει αυτό, άραγε;- η ζωή μας θα ήταν αφόρητα βαρετή.
Kατά συνέπεια, εναπόκειται στον καθένα μας ξεχωριστά να τοποθετηθεί απέναντι στα λάθη του και να τα αξιοποιήσει ελεύθερα, όπως του ταιριάζει.



Αξίζει να επισκεφθείτε και το προσωπικό ιστολόγιο της Μαρίας Πετρίτση: http://www.thethreewishes.wordpress.com