...για μια κάμερα... (συνέχεια)

...άκουγα την περιγραφή της αθλιότητας. Το πισώπλατο μαχαίρωμα. Δεν του άφησαν καν το περιθώριο να δώσει με τη θέληση του την κάμερα. Ο Μανώλης θα μπορούσε να είναι ένας φίλος, ένας συγγενής, ένας γνωστός. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας. Ανυποψίαστος. Μέσα στην πιο χαρούμενη αναμονή. Ένα δεύτερο παιδί σε δύσκολους καιρούς. Θα τα βγάλουμε πέρα. Το θέλουμε. Το αδερφάκι του θα έχει παρέα. Δεν θέλουμε ένα μοναχοπαίδι....
...Λόγια που θα λέγαμε κι εμείς... Δεν είναι κινηματογραφική ταινία! Γείτονες είδαν τον άνθρωπο μέσα σε μια λίμνη αίματος. Μια λίμνη που έσβησε κάθε χαρά. Λίγες ώρες αργότερα η γυναίκα του γέννησε σε μια ιδιωτική κλινική...
...ένα παιδάκι που φέρνει το δυσβάσταχτο βάρος. Ένα παίδί που θα γεννιόταν μέσα στην αγάπη, βγαίνει σε έναν κόσμο δηλητηριασμένο.
Η βία γεννά βία. Το μίσος γεννά μίσος. Ήδη άρχισε πογκρομ επί δικαίων και αδίκων. Με μόνο οδηγό το χρώμα του δέρματος...
...κι από την άλλη αν δεν βλέπουμε τον κόσμο με ροζ γυαλιά θα καταλάβουμε πως δεν υπάρχει καμιά εξίσωση που να λέει κατατρεγμένος= καλός άνθρωπος...
...πληρώνουμε, πληρώνουμε... Λάθη και εγκλήματα... Τη φθηνή εργατική δύναμη που ήρθε ως "μαννα" εξ ουρανού για τη νεόπλουτη ελληνική κοινωνία... Όσο βόλευε μας άρεσε... Τώρα μας "χαλάει".
...Θυμηθήκαμε την καθαρότητα της φυλής, χωρίς να αναρωτιόμαστε ποιός καθαρίζει τα σπίτια, τους δρόμους, τα γραφεία, τα νοσοκομεία, τους σταθμούς, τα αεροδρόμια, τα τρένα, τις σκάλες...
...τα πογκρομ των ανεγκέφαλων ανθρωποειδών θα φέρουν νέο κύκλο αίματος... Η αστυνομία αντί να ασχολείται να προστατεύει την "τάξη", με τεράστια δύναμη κάθε φορά που γίνεται διαδήλωση, καλό θα ήταν να προστατεύει τους πολίτες!
Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πως είναι τόσο (απο)φασιστικοί και δραστήριοι στις διαδηλώσεις ή όταν προστατεύουν τους "λαοφιλείς" μας πολιτικούς, αλλά εξαφανισμένοι από εκεί όπου χρειάζεται...
Τους έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια να είναι στον κόμο τους στην Ομόνοια την ώρα που γύρω τους γίνεται ανεξέλεγκτο εμπόριο ναρκωτικών, σωματεμπορία κι ένας θεός ξέρει τι άλλο. Αυτοί συζητούν αμέριμνοι καπνίζοντας το τσιγαράκι τους, σε αντίθεση με τη δράση τους στις διαδηλώσεις...
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ζήτημα καταστολής. Η βαθιά αρρώστια της Ελλάδας δεν θεραπεύεται με γκλομπ...
...και κανείς δυστυχώς δεν θα φέρει τον Μανώλη πίσω να καμαρώσει το παιδί του που γεννήθηκε...
...ας είναι αυτό το παιδί το πρώτο μιας γενιάς που θα ζήσει σε έναν άλλο κόσμο καλύτερο... που θα σβήσει το μίσος και τις αιτίες που το γεννούν...

ΥΓ. Ας μας κάνει αυτή η ιστορία να σκεφτούμε πόσο τυχεροί είμαστε που βρισκόμαστε κοντά στα παιδιά μας, αλλά και τι κόσμο τους χρωστάμε για να μεγαλώσουν...