Διακοπές!

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

...για μια κάμερα...

...δεν θα ζήσει ποτέ την πιο όμορφη στιγμή της ζωής του. Δεν θα δει ποτέ το παιδί του που μόλις έρχεται στον κόσμο. Το παιδί του θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα. Σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο μαύρος, όλο και πιο άθλιος, όλο και πιο βίαιος. Όλο και πιο αβίωτος....
Πήγε να φέρει το αυτοκίνητο για να πάει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο. Πήρε μαζί του την κάμερα. Για να κρατήσει τις όμορφες στιγμές που έρχονταν για πάντα. Τον μαχαίρωσαν. Το νήμα της ζωής του κόπηκε... Μια σκοτεινή Άτροπος...
...Η κάμερα στα χέρια των δολοφόνων του θα γράψει άλλες ιστορίες, όχι τη δική του... Τρεις άγνωστοι τον μαχαίρωσαν θανάσιμα για να τον πάρουν. Στο κέντρο της πόλης. Της Αθήνας, της κάποτε "πιο ανοικτής πόλης του κόσμου". Της Αθήνας που ποτέ δεν κοιμόταν. Της Αθήνας που οι άνθρωποι ήξεραν να διασκεδάζουν και να κυκλοφορούν άφοβα...
Τα παιδιά μου απορούν όταν τους λέω πως κάποτε γυρίζαμε την Ελλάδα με σκηνές και σλίπινγκ μπαγκ. Που κοιμόμασταν έξω. Που ποτέ κανείς δεν είχε κλέψει τίποτε απ' όσα αφήναμε έξω αφύλακτα. Ακόμη και κάμερες...
Ποιός θέλει πια να ζει σε αυτή τη χώρα έτσι όπως κατάντησε;
...για μια κάμερα;
...για λίγα ευρώ;
...κι ας μην αρχίσουν τα ξενοφοβικά πάλι οι συνήθεις ύποπτοι...
Όλοι θηρία γίνονται... Πείνα, ανεργία... Μίσος που τυφλώνει. Φθόνος... Κανένα συλλογικό όραμα. Να τη βγάλω εγώ καθαρή...
...και τότε από μια σκοτεινή γωνιά πετάγονται εκείνοι που είναι πιο κάτω και από το κάτω, παιδιά της παγκόσμιας θηριωδίας, του δίκιου του ισχυροτέρου... Όποιος έχει το όπλο στο χέρι κυβερνά...
Δεν ξέρω τι να πω. Αλλά δεν μπορούσα να σωπαίνω. Όλοι εμείς που είδαμε τα παιδιά μας να γεννιούνται, που τραβήξαμε τα βίντεο και τις φωτογραφίες μας, ποτέ δεν καταλάβαμε πόσο πολύτιμη κι εύθραυστη είναι η ευτυχία μας. Την θεωρούμε αυτονόητη. Κάτι που δικαιούμαστε.
Στον κόσμο της νέας τάξης τίποτε δεν υπάρχει. Τα εκατομμύρια απελπισμένοι, η βυθισμένη στη μιζέρια χώρα, οι παραλυμένοι από το φόβο πολίτες, η Κυβέρνηση που επενδύει στο φόβο...
...Δεν ξέρω πια τι μας σώζει. Ξέρω το λιγότερο που μπορύμε να κάνουμε: Να αντισταθούμε...

3 σχόλια:

Christina Markoulaki είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο Κώστα αν και θλιβερό... Πραγματικά πρέπει να αντισταθούμε!

Katerina ante portas είπε...

Πολύ ωραίο, ευαίσθητο ποστ. Είναι όμως, ιδιάζουσα η περίπτωση της περιοχής. Μην την συγχέουμε με τη συνήθη παραβατικότητα που μπορεί να συμβεί οπουδήποτε. Το παιδί φίλου ένοιωσε λάμα μαχαιριού από πίσω και του ζήτησαν κινητό και πορτοφόλι. Αλλοδαποί, στην Φωκίωνος Νέγρη που βγήκε με παρέα για καφέ..
Καταγγελία έγινε από τους γονείς του αλλά, ούτε αναγνώριστη δεν θα μπορούσε να γίνει..
Ας είναι ελαφρό το χώμα που θα σκεπάσει τον κύριο Μανώλη και ας παρηγορηθεί η γυναίκα του και η μάνα του..

kostasst είπε...

...ένιωσα μεγάλη θλίψη... Δεν θέλω να κάνω αυτόν που είναι έξω από το χορό και πολλά τραγούδια ξέρει. Καθώς δουλεύω στο κέντρο καταλαβαίνω πολλά απ' όσα λέει η Κατερίνα...