Ο ...Κινέζος δάσκαλος

-Τι κάνατε σήμερα στο σχολείο;
-Μάθαμε Κινέζικα!
-Τι;
-Ήρθε Κινέζα δασκάλα!!
Μπράβο, σκέφτομαι, κοίτα να δεις ο παιδικός σταθμός… Παίρνουν τα μέτρα τους οι άνθρωποι γιατί τώρα με την κρίση μετανάστες στην Κίνα τα βλέπω τα παιδιά μας…
-Και τι άλλο κάνατε;
-Παίξαμε μπάλα
-Που;
-Μέσα στην τάξη.
-Με ποιόν;
-Με έναν Κινέζο!

Καλά, πολύ προχωρημένο και διαπολιτισμικό. Δεν ήξερα πως οι Κινέζοι είναι και μάστορες της μπάλας. Αλλά μήπως κάτι δεν πάει καλά; Λίγο περίεργα δεν είναι όλα αυτά για μερικά τρίχρονα;

-Τι έκανε αυτός ο Κινέζος;
-Σκότωσε τη δασκάλα και μετά μας έμαθε μπάλα!
-Τι;;;;
-Την φτιάξαμε μόνοι μας τη μπάλα!! (λες και αυτό ήταν το θέμα)

Ανύποπτος και χαρούμενος μας δείχνει πως φτιάξανε τη μπάλα και πως τη γέμισαν… Εγώ φανταζόμουν τη νεκρή –Κινέζα- δασκάλα και τα παιδάκια να παίζουν μπάλα πάνω από μια λίμνη αίματος. Όχι και πολύ ενθαρρυντικό!
-Παίζαμε όλη την ώρα και μετά γυρίσαμε με το σχολικό.
-Με τον Κινέζο;
-Ναι!
-Ήρθε και στο σχολικό;
-Όχι, έμεινε στο σχολείο. Θα ξανάρθει όμως!

Υπόσχεση ή απειλή;

Εννοείται πως όλα αυτά γίνονται μέσα στην παιδική φαντασία. Δεν αλληλοσκοτώνονται –ακόμη- Κινέζοι δάσκαλοι μέσα στα Νηπιαγωγεία και στους Παιδικούς Σταθμούς…Όμως αφού γελάσαμε αρκετά και αφού έφερα και μια ζωγραφιά με έναν Κινέζο που ο μικρός μας διαβεβαίωσε πως αυτός ήταν που σκότωσε τη δασκάλα και τους έμαθε μπάλα, άρχισα να σκέφτομαι διάφορα.



Η ζωγραφία είναι της Στεφανίας Βελδεμίρη από το Κίτρινο Παραμύθι. Ελπίζω να μην είναι αυτός ο Κινέζος που ...σκότωσε τη δασκάλα του παιδιού μου!!!

Επικοινωνία …

Πολλοί γονείς παραπονιούνται που τα παιδιά τους δεν τους μιλάνε. Δεν τους λένε τι έκαναν στο σχολείο, πως πέρασαν τη μέρα τους, με ποιους έπαιζαν, τι μάθανε… Οι απαντήσεις ξεκινάνε από τις μονολεκτικές, όπως «όχι», «ναι», συνεχίζουν με τα «δεν ξέρω» ή «δεν θυμάμαι» ή απλώς είναι παραπληροφόρηση με σουρεαλιστικές τάσεις…
Συχνά εμείς οι γονείς, νιώθουμε κάπως προδομένοι, ειδικά αν το παιδί μας πηγαίνει πρώτη φορά στο σχολείο. Μέχρι χθες μας τα έλεγε όλα. Μοιραζόταν τις χαρές και τις λύπες του και τώρα… Έχει έναν δικό του κόσμο κι εμείς είμαστε αποκλεισμένοι. Κι αν νομίζετε πως κάποτε αυτός ο κόσμος θα ανοίξει, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά όσο πάει θα κλείνει. Στην εφηβεία οι γονείς τρώνε πια κανονικά «πόρτα»…
Αν θέλετε να είσαστε κοντά στα παιδιά, τότε θα πρέπει να μάθετε από νωρίς να μην τα «ανακρίνετε». Οι πιεστικές ερωτήσεις θα φέρουν ακόμη πιο …ανύπαρκτες απαντήσεις! Αφήστε το χώρο ελεύθερο, κρατήστε τα αυτιά σας ανοικτά και κάντε υπομονή….
Αλλιώς θα έχετε αντιδράσεις όπως αυτή της πεντεμισάχρονης (υπάρχει τέτοια λέξη;) κόρης μου.
Την είδαμε με ένα αγοράκι από την τάξη της και όταν τη ρωτήσαμε ποιος είναι άρχισε να (μην) απαντάει όλο νάζι. Δεν μας είπε καν το όνομα του! Όταν το μάντεψα, κοκκίνισε ολόκληρη, και μόλις πήγα να μάθω περισσότερα, ξαφνικά θύμωσε και έφυγε για το δωμάτιό της!
Τώρα θα μου πείτε, να μη μαθαίνουμε για τα παιδιά μας; Υπάρχουν και οι πλάγιοι τρόποι «ψαρέματος» και θα πρέπει να εξαντλήσετε όλη σας την ευστροφία. Αν παραμείνετε χαλαροί, είναι πιθανόν σε ανύποπτο χρόνο, το παιδί να αρχίσει να σας αραδιάζει όλα όσα θέλατε να μάθετε. Το ζήτημα είναι να έχετε κι εσείς ανοιχτά τα αυτιά σας!
Πολλές φορές, κουρασμένοι από τη δουλειά, διαλυμένοι από υποχρεώσεις, με το μυαλό μας αλλού, ακούμε μηχανικά και όσα μας λέει το παιδί μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο… Τα παιδιά αυτό το καταλαβαίνουν και το εισπράττουν ως αδιαφορία. Καλύτερα είναι να πείτε στο παιδί καθαρά ότι δεν μπορείτε να το ακούσετε εκείνη τη στιγμή και να μιλήσετε αργότερα, παρά να εφαρμόσετε την τακτική του «κάνω πως ακούω».
Βεβαίως η στιγμή μπορεί να φύγει και να μην ξανάρθει… Μια καλή τακτική είναι το αυτοκίνητο. Μπορείτε να μάθετε πολλά όταν οδηγείτε και έχετε το παιδί στο πίσω κάθισμα. Καθώς δεν υπάρχει άμεση οπτική επαφή, το παιδί μιλά και εξομολογείται πολύ πιο εύκολα….

….και φαντασία

…Μου φαίνεται πως σας προσγείωσα, όπως προσγειώθηκα κι εγώ! Εκλογικεύοντας, μετρώντας και διαβάζοντας, πολλά μπορεί να μας ξεφύγουν. Ας αφήνουμε τη φαντασία των παιδιών να πετάει και να δημιουργεί. Όλο αυτό το παράξενο σύμπαν που φτιάχνουν ξεκινώντας από το πιο απλό πράγμα της καθημερινότητας, θα έρθει ο καιρός που θα τους το στεγνώσουν και θα το εξαφανίσουν για να μπουν στον κόσμο των μεγάλων:
Εκεί που οι Κινέζοι δεν ξέρουν μπάλα και οι δάσκαλοι δεν σκοτώνονται μεταξύ τους.
Να μάθουμε λοιπόν τι κάνουν τα παιδιά, να τα προσέχουμε, αλλά να τα αφήνουμε και μόνα τους, να έχουν το χώρο όπου εμείς δεν θα είμαστε από πάνω τους, που θα αυτενεργούν, που θα αφήνουν τη φαντασία να καλπάζει. Κι εμείς διακριτικά στο πλάι τους, έτοιμοι να πιστέψουμε την πιο παράλογη αφήγηση, αλλά και έτοιμοι να νικήσουμε μαζί τους ακόμη και τους φανταστικούς εχθρούς, όταν εμφανίζονται.
Τα παιδιά έχουν τους δικούς τους τρόπους να ξορκίζουν τους φόβους τους, όμως μερικές φορές δεν τα καταφέρνουν. Κι αν γίνονται Σπάιντερμαν, Ζορό, Μπάτμαν ή πειρατίνες και Κορίν (Μπάρμπι –Σωματοφύλακας), αν θέλουν οι Κινέζοι να μπαίνουν στο σχολείο, ωστόσο υπάρχουν και οι στιγμές που ζητάνε από εμάς να τους διαβεβαιώσουμε πως μερικά πράγματα γίνονται μόνο στα παραμύθια.
Δύσκολο να εξηγήσεις πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μάγισσες, όταν μετά ακόμη και από μια «αθώα» ταινία το παιδί μπορεί να έχει τρομάξει. Μια ζεστή αγκαλιά με μια φωνή καθησυχαστική, μπορεί να διώξει τα φαντάσματα που κρύβονται μερικές φορές κάτω από τα κρεβάτια..
Δεν ξέρω αν καταλάβατε τι ήθελα να πω κι αν κάτι απ’ όλα αυτά μπορεί να σας φανεί χρήσιμο… Καμιά φορά θα ήθελα να μπορώ κι εγώ να λέω ιστορίες απίθανες, σαν τα παιδιά ή τον Σεβάχ το Θαλασσινό και να με πιστεύετε. Ως τότε μπορώ να μοιράζομαι μαζί σας αυτό το Ημερολόγιο…



ΥΓ Σήμερα είναι μια απολύτως θλιβερή μέρα για μένα... Προτιμώ να αποδράσω για λίγο μέσα στη φαντασία των παιδιών...