...Η Χούντα δεν τελείωσε το '73...

...συνεχίζεται με κοινοβουλευτικό μανδύα... Ο Γιάννης Βούρος, η Άννα Νταλάρα, η Πέμυ Ζούνη, η Άντζελα Γκερέκου και οι υπόλοιποι συνάδελφοι τους παρέδωσαν τη χώρα στο ΔΝΤ και στο Διεθνές Κεφάλαιο... Ξεπουλώντας τα πάντα λες και είναι προσωπική τους περιουσία...
Τα 155 ονόματα των δωσιλόγων που ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο θα πρέπει να αναρτηθούν σε κάθε πλατεία της χώρας...

Η 29η Ιουνίου θα γραφτεί σαν μια μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας. Η Ελλάδα που γνωρίζαμε δεν υπάρχει πια!

Κατέβαινα οδηγώντας για να πάρω το μετρό και άκουγα στο ραδιόφωνο την ψηφοφορία για το Μεσοπρόθεσμο. Σε κάθε «ναι» πάθαινα σοκ, ακόμη κι όταν δεν περίμενα τίποτε καλύτερο… Πιο αηδιαστικά μου φάνηκαν τα χειροκροτήματα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ… Τι ακριβώς χειροκροτούσαν; Την παράδοση και το ξεπούλημα της χώρας; Τα κορόιδα που τους ψήφισαν για να κάνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνουν;
Δεν μπορώ στ’ αλήθεια να βρω χαρακτηρισμό που να τους ταιριάζει… «Μύγες» θα τους έλεγε ο Νερούδα.

«…και πάνω στους ξεχασμένους νεκρούς, πάνω στους ταραγμένους ήρωες
που καταχτήσανε το μεγαλείο, τη λευτεριά και τις σημαίες
ίδρυσε την «Όπερα Μπούφα» της:
αλλοτρίωσε τις λεύτερες θελήσεις, πρόσφερε καισαρικά στέμματα
εξαπέλυσε το φθόνο, κουβάλησε τη δικτατορία της «Μύγας»
……………………………………………………
μύγες ποτισμένες με αίμα ταπεινό και μαρμελάδα
μύγες μπεκρούδες που βουίζοντας,
πάνω στα ομαδικά λαϊκά νεκροταφεία
μύγες τσίρκου, σοφές μύγες ειδικευμένες στην τυραννία…» (Κάντο Χενεράλ)

Βαραίνω. Σκέφτομαι να μην κατεβώ στο Σύνταγμα. Αλλάζω γνώμη. Με κακή διάθεση μπαίνω στο μετρό. Είναι πια η κατάσταση μια αναστρέψιμη ή υπάρχουν περιθώρια ακόμα; Στο Σύνταγμα εικόνες πρωτοφανείς. Εκατοντάδες άνθρωποι προσπαθούν να πάρουν ανάσα. Όσο προχωρώ προς την έξοδο η ατμόσφαιρα γίνεται και πιο βαριά.

Κάνω μεταβολή, ξαναπαίρνω το μετρό και πάω στο Μοναστηράκι. Στην πλατεία νιώθω τη γεύση της ήττας. Ανηφορίζω την Ερμού. Πυκνός κόσμος, που αρνείται να φύγει παρά την ασφυκτική ατμόσφαιρα. Άνθρωποι όλων των ειδών και των ηλικιών. Η αισιοδοξία ξαναγυρνά παρά τους πυκνούς καπνούς που υψώνονται από το Σύνταγμα. Παρά τις ειδήσεις για τους δεκάδες τραυματίες. Παρά τους κρότους που ακούγονται και θυμίζουν εκρήξεις.


Με ψεκάζουν με μαλόξ και μπαίνω κι εγώ στη χορεία των «άσπρων» διαδηλωτών. Οι περισσότεροι έχουν και μάσκες. Νέες δουλειές για τους Πακιστανούς: Γυαλιά θαλάσσης και μάσκες. Πουλιούνται κατά δεκάδες. Είναι το νέο αξεσουάρ της πόλης. Συναντάω πολλούς γνωστούς, αλλά με δυσκολία αναγνωριζόμαστε με τα μαλόξ και τις μάσκες.


Παραφράζω τον στίχο του Ελύτη που είδα στο μετρό:

«Βουλή μου, πόσα χημικά ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε»!

Κρυμμένη από ντροπή, πίσω από πυκνούς καπνούς, πίσω από ένα σύννεφο χημικών… Το σύνθημα που ακούγεται συνέχεια είναι:

Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία- Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73


Το σχέδιο Κυβέρνησης- Αστυνομίας εκτελείται με ακρίβεια: Συν-εργαζόμενοι κουκουλοφόροι, ΜΑΤ και τα καθάρματα στις μηχανές, που πέφτουν κατά αγέλες μέσα στον κόσμο και χτυπάνε όποιον πετύχουν κι όποιον βρουν. 40 περιστατικά φύγανε μόνο από μετρό στο Σύνταγμα με φορεία…

Στόχος να μας διαλύσουν… Λίγη ώρα αργότερα ξεκινά ανθρωποκυνηγητό μέσα σε δρόμους και στενά. Φτάνω τελικά στου Ψυρρή. Δίνω οδηγίες σεένα ζευγάρι ηλικιωμένων τουριστών για να γλιτώσουν από τους Δίες και τους Δέλτα…

Στην πλατεία Ψυρρή συναντάω τον παλιό μου φίλο Αλέξη Βάκη. Στα πενήντα και οι δυο έχουμε βρεθεί σε διαδηλώσεις και διαδηλώσεις… Συμφωνούμε πως όλο το σκηνικό θυμίζει χούντα… Με καλεί στο Κόκκινο (105,5) να κάνουμε εκπομπή 7 με 8. Βρίσκω κι εγώ άσυλο!


Σχόλια, μουσικές, ενημέρωση. Η οργή φουντώνει με τα νέα που έρχονται. Ξανά επίκαιρη η Ρωμιοσύνη, ο Τζαβέλλας, ο παλιός Σαββόπουλος (ο καινούργιος χειροκροτά φαντάζομαι την επιβολή της τάξεως και κοκκινίζει με τα τραγούδια του…). Με τον Αλέξη προσπαθούμε να ξαναβρούμε το χαμόγελο μέσα σε όλα αυτά. Παρ’ όλα αυτά!


Όταν φεύγω περνάω από το Μοναστηράκι. Ο κόσμος έχει ξαναμαζευτεί και κάνει συνέλευση!


Σήμερα θα δείξουμε σε όλους εμπράκτως, με την παρουσία μας στο Σύνταγμα, ότι το σχέδιο τους έχει πέσει στο κενό…

Για το τέλος κρατάω τη θλιβερή δήλωση του ανθρώπου που θέλει να λέγεται πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ιδού τι είπε το ανθρωπάριο: «….τα τελευταία αποτελέσματα που πήρα πριν από λίγο είναι καλά. Η κυβέρνηση ξεπέρασε ένα μεγάλο εμπόδιο. Πήρε ψήφο από τη Βουλή και τώρα δεν μένει παρά να αποδείξει με τη δουλειά της ότι είναι άξια της εμπιστοσύνης του λαού…»

Δεν γνωρίζει άραγε ότι έχει χάσει από καιρό την εμπιστοσύνη του λαού; Δεν γνωρίζει πως υπάρχει πλήρης δυσαρμονία της Βουλής με το λαϊκό αίσθημα;