Ένα γράμμα...

Χωρίς άλλα σχόλια....

"Η ζωή είναι ένα ταξείδι με αρχή-μέση-τέλος όπου κάποιοι άνθρωποι συναντώνται σε σταυροδρόμια, χάνονται και ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια. Αυτή τη φορά, αφορμή ήταν ένα βιβλίο και δυό άνθρωποι: ο συνονόματος θείος του συγγραφέα με την τραγική κατάληξη στον εμφύλιο πόλεμο πριν 65 χρόνια κι ο παππούς μου (που πέθανε δυό χρόνια αργότερα, μάχιμος φιλόλογος καθηγητής).

Οσα ακούστηκαν στην χθεσινή εκδήλωση, τόσο από τον φίλο Κώστα όσο και τους εκλεκτούς καλεσμένους του (ιδιαίτερη μνεία στην προσέγγιση μακρο- & μικρο-ιστορίας που επιχείρησε η συμπατριώτισά μου Βασιλική Λάζου) ήταν εξαιρετικά χρήσιμα για τους δύσκολους καιρούς που περνούμε. Το συμπέρασμα περί απροθυμίας στον πόλεμο εκείνον που τόσο στενόμυαλα οδήγησαν επιλογές "ηγεσιών" εκατέρρωθεν, συμφωνεί και με τις δικές μου οικογενειακές μαρτυρίες όσο και ιστορική και πολιτική έρευνα.

Ομως, πέρα και πάνω απ'όλα, με συγκίνησε ο εν ζωή θείος του συγγραφέα, ιατρός Χαράλαμπος Στοφόρος, όχι μόνον για την ουσιαστική μαρτυρία του για τα γεγονότα της εποχής αλλά και την αναφορά του στον παππού μου (έμμεση κατά την μικρή παρέμβασή του στην εκδήλωση - συγκεκριμένη σε μια παράγραφο του βιβλίου):

"Στο Γυμνάσιο στο Δαδί δώσαμε εξετάσεις ως «κατ' ιδίαν διδαχθέντες». Οι εξετάσεις αυτές έγιναν στην πηγή της Αγίας Ελεούσας κοντά στην Αγοργιανή. Την ημέρα εκείνη παραδόθηκε στους αντάρτες η φρουρά των Ιταλών στην Αράχοβα, ένα τάγμα περίπου.

Θυμάμαι τον καθηγητή Γιαννιτσιώτη ένα σοφό διδάσκαλο φιλόλογο με πόση αγάπη μας περιέβαλλε εξετάζοντας μας στο ύπαιθρο"

Με το πέρας της εκδήλωσης, του συστήθηκα ευχαριστώντας τον για την αναφορά του στον παππού μου. Η αντίδρασή του μας έφερε δάκρυα στα μάτια (για τον παππού που δεν γνώρισα - για τον δάσκαλό του):

"Με τον παππού σου καθηγητή δεν γινόταν να είσαι κακός μαθητής. Ηταν τέτοια η αγάπη και η στοργή με την οποία μας περιέβαλε, που δεν μπορούσες παρά να γίνεις καλός μαθητής. Δυστυχώς, τέτοιοι ΔΑΣΚΑΛΟΙ δεν υπάρχουν σήμερα".

Κώστα, σε ευχαριστώ (και εκ μέρους του πατέρα μου που, συμπτωματικά, χθες συμπλήρωσε αισίως 83 έτη ζωής) για την διατήρηση της ΜΝΗΜΗΣ ως συστατικού στοιχείου-ρίζας ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Σημείωση: Η ζωή χωρίς ιστορική μνήμη είναι απλώς ανερμάτιστη καθώς έχει χάσει την ρίζα, την αφετηρία της. Η συνάντησή μας προ σχεδόν 25ετίας, μάλλον τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Γιώργος Γιαννιτσιώτης"

ΥΓ. Σχόλιο για τη χθεσινή παρουσίαση, όπως δημοσιεύτηκε σήμερα στο facebook ...