Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ναι οι τελευταίοι
οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
σε κάποιον άλλον ουρανο που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
(Εποχές 3, 1951)
Επίλογος
Κι όχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς
προβολείς μες στην ομίχλη
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν
με τη μοναδική λέξη: ζω.
«Γιατί» Όπως πολύ σωστά είπε κάποτε ο φίλος μου ο Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα.»
Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.
("Ο Στόχος", 1970)
Μανόλης Αναγνωστάκης (Θεσσαλονίκη 1925 - Αθήνα 2005):
Ιατρός ακτινολόγος, ποιητής και δοκιμιογράφος.
Η αληθινή ποίηση είναι πάντοτε επίκαιρη. Οι στίχοι του Αναγνωστάκη, είναι σα να γράφτηκαν μόλις χθες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου