Όταν γράφτηκαν, δεν είχε δολοφονηθεί ο Αλέξης. Και η νεολαία δεν είχε εξεγερθεί με αυτό τον τυφλό τρόπο.
Κι όμως όλοι εμείς οι ενήλικες προετοιμάζαμε τόσο το έγκλημα, όσο και την εξέγερση. Σε έναν κόσμο βυθισμένο στη διαφθορά και στην υποκρισία, γεμάτον από "φίλους της νεολαίας", όπως τα "Free Press" που διευθύνονται από 50αρηδες και ζουν ανάγοντας σε μόνη αξία την κατανάλωση.
Σε γονείς που δεν έχουν καμία επαφή με τα παιδιά τους.
Σε μια κοινωνία όπου διδάσκουμε από νωρίς πως ο "θάνατός σου είναι η ζωή μου".
Μοναδική αξία είναι το χρήμα.
Η εκκλησία πέταξε κάθε μάσκα και ασχολείται με μεταβιβάσεις ακινήτων (η τιμή των ψυχών έχει πέσει επικίνδυνα)
Τα Μέσα Ενημέρωσης πουλάνε καθημερινά σκουπίδια (και μεις οι ενήλικες συμμετέχουμε στην παραγωγή των σκουπιδιών παντοιοτρόπως)
Το έλεγε κάποτε η Μελίνα: "Είμαστε όλοι υπεύθυνοι". Και είχε δίκιο.
Μακάρι να μπορούσα να ξαναγράψω το κείμενο που ακολουθεί. Ας είναι...
"..Μήπως αντί να υποταχθούμε στη μοίρα μιας Ελλάδας που σπάει όλα τα ρεκόρ διαφθοράς, ήρθε η ώρα να που ένα «όχι», ένα «φτάνει πια»; Μήπως όλοι εμείς που είμαστε γονείς μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα παιδιά μας; Και στο κάτω- κάτω ακόμη κι αν θεωρούμε πως ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός, μήπως θα έπρεπε να τους δείξουμε ότι θα μπορούσε να είναι και διαφορετικός;
...Έψαξα στα χαρτιά μου και βρήκα ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα. Κάθησα και το ξαναδιάβασα:
Που πήγαν οι ήρωες;
Ποιόν μπορούν να έχουν ως πρότυπο τα παιδιά μας;
Τον αγαπημένο τους ποδοσφαιριστή που εκτός φάσης κλωτσάει τον αντίπαλο και μετά πετάει τη φανέλα του στο διαιτητή;
Τη χρυσή Ολυμπιονίκη που αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι έκανε χρήση ουσιών για να κερδίζει στους αγώνες;
Τους στρατηγούς που ρίχνουν τις βόμβες τους στον άμαχο πληθυσμό; Τους αστυνομικούς που ρίχνουν διαδηλωτές σε «ζαρντινιέρες» ή βασανίζουν λαθρομετανάστες;
Το ανορεξικό μοντέλο που στα διαλείμματα παίρνει κι ένα κοκτέιλ ναρκωτικών;
Ευτυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν ήρωες –απλώς κανείς δεν τους δίνει αρκετή σημασία. Όμως εσείς μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας να τους εκτιμήσουν και να τους ευχαριστήσουν:
Τον δάσκαλο ή τον προπονητή που ενδιαφέρεται πραγματικά για τα παιδιά και τη δουλειά του.
Τη νοσοκόμα που νοιάζεται τους ασθενείς και αντιμετωπίζει με υπομονή τα προβλήματα και τις απαιτήσεις τους.
Τον δημόσιο υπάλληλο που εξυπηρετεί χαμογελαστός.
Τον πυροσβέστη που ριψοκινδυνεύει ή φτάνει ακόμη και να θυσιαστεί...
Εντάξει, σκέφτομαι. Υπάρχουν οι άνθρωποι που θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα, από την άλλη όμως με βασανίζουν ερωτήματα όπως:
Πώς μπορούμε να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας σε σημαντικούς στόχους, όταν στη σημερινή κοινωνία αυτός που δεν δίνει αξία στο χρήμα, στα υλικά αγαθά και στη δύναμη, θεωρείται αποτυχημένος;
Πώς μπορούμε να τα διδάξουμε να νοιάζονται για τους άλλους όταν επιτυχία σημαίνει να έχεις χρήματα για να αγοράζεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι, ενώ αλλού κάποια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα;
Πώς μπορούν να μάθουν τα παιδιά μας τη διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού σε έναν κόσμο που έχει γίνει κυνικός;
Πώς μπορούμε εμείς –ως γονείς– να βρούμε τις ηθικές αξίες που θα κρατήσουν τα παιδιά μας στο δρόμο της «αρετής»;
Και άραγε, αφού δεν μπορούμε να βρούμε πρότυπα στην πολιτική, στον αθλητισμό, στην ψυχαγωγία ή στις επιχειρήσεις, είναι πραγματικά λύση η επιστροφή σε κάποιες αξίες του παρελθόντος, ή μήπως αυτό είναι μόνο και μόνο ένας αναχρονισμός;
Ο πολιτισμός μας κυριαρχείται από τις αξίες της αγοράς. Η νεότητα, η ομορφιά, η αγάπη και η ευτυχία δεν πουλιούνται ούτε αγοράζονται, αλλά ολόκληρες βιομηχανίες προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά μας για το αντίθετο.
Ήρθε η ώρα –έστω και ενάντια στο ρεύμα– να διδάξουμε τα παιδιά μας για την αξία της αλήθειας, της ειλικρίνειας, του δικαίου, της αφοσίωσης, της γενναιοδωρίας και όλων των άλλων σημαντικών πραγμάτων, που δεν θα έπρεπε να έχουν τιμή..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου