Ένα ποίημα για τη Δευτέρα

Κρύο, ψιλόβροχο σε μια άθλια γκρίζα πόλη με κυρίαρχο το βουητό της κυκλοφορίας. Κι όλα αυτά συμβαίνουν Δευτέρα, όπου κοπαδιαστά βαδίζουμε προς εργασίες που κατά πάσα πιθανότητα έχουν χάσει κάθε νόημα... Τι κι αν τα έγραφε ο Μαρξ στα "Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα", τι κι αν μας τα έδειξε καταπρόσωπο ο Ίταλο καλβίνο στις "Αόρατες Πόλεις" του; Εμείς ψηφίζουμε τα ίδια άθλια κόμματα, έντρομοι σα μικρά φοβισμένα παιδάκια μπροστά στην κάθε αλλαγή...
Τα είπε και ο Φρόιντ: Αναζητούμε τον μπαμπά- ηγέτη που θα μας σφίξει στοργικά στην αγκαλιά του, μέχρι να μας πνίξει.
Τα έγραψε και ο Αλτουσέρ, που ανάλυσε την ισοπεδωτική λειτουργία των Ιδεολογικων Μηχανισμών του Κράτους...
Εμείς αποβλακωμένοι, με άδειο βλέμα, έχουμε πεισθεί πως προσωπικά φταίμε για την οικονομική κρίση: Πρέπει να πληρώσουμε το λογαριασμό!
...Αυτά σκέφτομαι και ξαφνικά έρχεται ένα ποιήμα -σα χαμόγελο- από τη Στυλιάνα Γκαλινίκη. Μια συγγραφέα που κατάφερε μέσα από ένα σύντομο μυθιστόρημα, το "Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)", να ανοίξει το ρολόι και να μας δείξει τι κρύβεται μέσα στα αδυσώπητα γρανάζια του...
Μοιράζομαι το όμορφο ποίημα μαζί σας:

Αντί χορού
Πετάω καμιά φορά
Ανάμεσα στους σκυθρωπούς
Κουνώντας συνέχεια το σινιάλο
Με λογιάζουν σαν
Ενόχληση του ματιού
Σταγόνα βροχής ευσυγκίνητου σύννεφου
Τσίμπημα κουνουπιού ξαφνικά στο καταχείμωνο
Ε, και;
Θα βγάλω γλώσσα κι ας φοβάμαι
Αναιδής απέναντι στον θάνατο της κάθε μέρας
Που αυγατίζει σαν στοίβα υπηρεσιακών εγγράφων
Ενώ η άνοιξη μέσα μου σπαρταράει
Σαν σπόρος που σκάει μέσα σ’ ένα καμένο δάσος
Αχ! Ποτέ δεν αποχαιρέτησα όσα θα έπρεπε
Δεν μεγάλωσα αρκετά για να μην ελπίζω άλλο
Ονειρεύομαι ανάμεσα σε χαλάσματα
Με έναν επίμονο θυμό για τις ενδεχόμενες αρνήσεις
Ότι όλα μπορεί να συμβούν
Όπως τα επιθυμήσαμε.


Φωτογραφία της Στεφανίας Βελδεμίρη