Διαβάζεις την είδηση, σοκάρεσαι... Μετά έρχονται όλα τα δικά σου, μικρά και μεγάλα και το ξεχνάς. Ίσως και να το εξορκίζεις. Η μέρα κυλάει. Όλα είναι στη θέση τους. Εκτός από το 17χρονο παιδί που έτρεξε στο απράθυρο του σχοείου του για να συνατήσει το τίποτα. Το κενό. Για τους βαθμούς; Από ερωτική απογοήτευση; Δεν έχει σημασία...
Το σπίτι βυθίζεται στη σιωπή. Ακούγονται οι ανάσες των παιδιών που κοιμούνται. Τα παιδιά που τα μαλώνεις γιατί δεν κοιμούνται, γιατί δεν έφαγαν το φαγητό τους, γιατί έκαναν φασαρία, γιατί δεν διάβασαν όσο έπρεπε, γιατί...
Έχεις ήδη ξεχάσει τα σημαντικά! Πηγαίνεις κι εσύ να κοιμηθείς. Είσαι κουρασμένος και βυθίζεσαι στον ύπνο γρήγορα. Χωρίς όνειρα.
Κάποιος θόρυβος σε ξυπνάει. Σηκώνεσαι για λίγο. Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο. Σκοτάδι και η πόλη έχει επιτέλους σιωπήσει. Το ρολόι δείχνει λίγο μετά τις τέσσερις.
Πέφτεις πάλι στο κρεβάτι. Κάτω από το ζεστό και ασφαλές πάπλωμα. Και τότε έρχεται. Το σύνθημα από τα παλιά:
"Οι αυτοκτονίες των στρατιωτών, είναι δολοφονίες των στρατοκρατών"
Στριφογυρνάς. Γυρίζεις στην αθλιότητα του στρατού και τον ποτισμένο με αίμα εκσυγχρονισμό του. Το σύνθημα αλλάζει στο μυαλό σου: "Οι αυτοκτονίες των παιδιών, των μαθητών είναι δολοφονίες των..."
Ποιών;
Ναι είναι δολοφονίες. Αλλά ποιοί είναι οι δολοφόνοι; Ποιά είναι τα αόρατα χέρια που σπρώχνουν από το παράθυρο του τρίτου ορόφου έναν 17χρονο;
Είναι ο ανελέητος ανταγωνισμός στον οποίο σπρώχνονται τα παιδιά από το νηπιαγωγείο; Είναι το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα που προωθεί την κάθε είδους ανισότητα; Είναι όλη η κοινωνία που πνίγει τους ανθρώπους με ευαισθησίες;
Παλιά έλεγαν "θα σε στρώσει ο στρατός". Μέχρι εκεί είχες σχετική ελευθερία. Τη συντριβή και την προσαρμογή σου αναλάμβανε η στρατοκρατία, ώστε να σε αποδώσει στην κοινωνία απονευρωμένο και έτοιμο για στίψιμο. Αν δεν άντεχες ...
Τώρα τη δουλειά του στρατού ανέλαβε το σχολείο. Ο στρατός τείνει πλεόν να γίνει μισθοφορικός. Δεν χρειάζεται το σύστημα την "εκπαιδευτική" του συμβολή.
Το κακό είναι ότι το σχολείο έχει να κάνει με πιο τρυφερές ηλικίες. Πιο ευαίσθητες. Υποκύπτουν πιο εύκολα, αλλά και λυγίζουν πιο εύκολα.
Παιδιά αφιονισμένα για την επιτυχία, φορτωμένα με άχρηστες γνώσεις, αποβλακωμένα από την τηλεόραση, χωρίς δυνατότητες για εκτόνωση, για παιχνίδι. Χωρίς χώρο για να ανασάνουν.
Τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα, της αγάπης τα βρίσκουν εκεί. Την ώρα που τους λένε πως παίζουν το μέλλον τους στα ζάρια. Διλήμματα. Καυγάδες. Βάζουν τα ακουστικά και χάνονται στη μουσική.
Αναζητούν αλήθειες στο λαβύρινθο. Βλέπουν γύρω τους ατιμώρητους πολιτικούς που βυσσοδομούν πάνω στο σώμα της χώρας και παριστάνουν μετά τους πατριώτες. Βλέπουν τους κλέφτες να γίνονται αξιοσέβαστοι πολίτες. Τους αστυνομικούς να δολοφονούν συμμαθητές τους. Τους γονείς τους να γκρεμίζονται νωρίς- νωρίς από τα βάθρα που μικροί τους είχαν ανεβάσει...
Χωρίς οράματα. Για να δικαιολογήσουμε το συμβιβασμό, λέμε πως όσα πιστέυαμε παλιά ήταν ουτοπίες. Ουτοπίες τα κάναμε εμείς με την παραίτηση μας...
Και μετά να η είδηση:
ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΧΑΜΗΛΩΝ ΕΠΙΔΟΣΕΩΝ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ...
Εφτασε στο σχολείο από τους πρώτους. Το ρολόι έδειχνε 7.30. Είχε μπροστά του 45 λεπτά μέχρι το πρώτο κουδούνι. Δεν είχε πάρει μαζί του τσάντα - αλλά ποιος μπορούσε να το παρατηρήσει και τι να υποθέσει; Ο 17χρονος μαθητής ανέβηκε στον τρίτο όροφο, κατευθύνθηκε προς τις τάξεις της Γ΄ Λυκείου και βγήκε στη βεράντα. Αρχισε να συνομιλεί με κάποιον στο κινητό. Ξαφνικά, οι υπάλληλοι από το διπλανό γραφείο τον βλέπουν να ρίχνει το τηλέφωνό του στο κενό. Δευτερόλεπτα μετά, βούτηξε και ο ίδιος.
Η πτώση ήταν μοιραία, ο θάνατος του παιδιού διαπιστώθηκε στο νοσοκομείο Αγία Ολγα όπου διακομίσθηκε εσπευσμένα. Η αστυνομία ερευνά το κινητό -με ποιον επικοινώνησε ο μαθητής;- ενώ το υπ. Παιδείας διέταξε ΕΔΕ. Από χθες ακούγονται πολλά. Οι υπεύθυνοι των Εκπαιδευτηρίων Μάνεση στο Νέο Ηράκλειο, όπου φοιτούσε ο 17χρονος, συγκλονισμένοι, κάνουν λόγο για έναν «ήσυχο» μαθητή, που «κλεινόταν στον εαυτό του» - μα ποιος έφηβος δεν περνά «μαύρες» περιόδους; «Ηταν εσωστρεφής», όπως λέει στην «Κ» ο ιδιοκτήτης του σχολείου κ. Π. Μάνεσης, υπογραμμίζοντας την οδύνη του («είναι όλα τους παιδιά μου»). «Ομως ποτέ δεν είχε δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα». Ναι, στην πραγματικότητα, κανείς δεν γνωρίζει.
Αυτό, με έναν τρόπο, είναι και το πρόβλημα. Οι καθηγητές, παρά την αφοσίωσή τους, δεν έχουν εκπαιδευτεί να αναγνωρίζουν τα σημάδια. Το ίδιο και οι περισσότεροι γονείς - παρά την αγάπη για τα παιδιά τους. Γιατί, σύμφωνα με τους ειδικούς, οι αυτοκτονίες εφήβων σπάνια αποτελούν παρόρμηση της στιγμής. «Συνήθως, τα παιδιά επεξεργάζονται για μήνες αυτή την κίνηση», εξηγεί στην «Κ» ο επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου κ. Ευστράτιος Παπάνης. «Βιώνουν ένα αδιέξοδο και η αυτοκτονία είναι σαν ένα είδος τιμωρίας προς την κοινωνία, προς τους γονείς τους, μια μορφή οργής εναντίον του συστήματος και ταυτόχρονα μια κραυγή για προσοχή. Μια διέξοδος». Ο ίδιος έχει μελετήσει σε βάθος το θέμα της κατάθλιψης και της αυτοκτονίας στην εφηβική ηλικία. Σε έρευνά του, είχε προκύψει ότι το 24,7% των κοριτσιών και το 9,9% των αγοριών βιώνουν συναισθηματικό κενό και κατάθλιψη συχνά ή διαρκώς. Την ίδια ώρα, το 89,2% και το 95,1% αντίστοιχα δηλώνουν ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις τούς προκαλούν αισθήματα θλίψης. «Η εφηβική κατάθλιψη έχει αυξηθεί δραματικά τελευταία και συχνά οδηγεί σε απόπειρες. Τα ποσοστά των αγοριών και κοριτσιών που προχωρούν σε απόπειρα είναι μοιρασμένα, ωστόσο τα αγόρια είναι συνήθως πιο αποτελεσματικά».Πίσω από την εφηβική κατάθλιψη, συνεχίζει ο κ. Παπάνης, κρύβεται η απομόνωση. «Τα παιδιά που προχωρούν σε μια τέτοια κίνηση αισθάνονται ότι δεν ελέγχουν τη ζωή τους, πως ό,τι και να κάνουν τα πράγματα δεν θα αλλάξουν». Στην τρέλα της καθημερινότητας, γονείς και εκπαιδευτικοί δεν παρατηρούν την ξαφνική έλλειψη προσοχής, τα βίαια επεισόδια, την ταραχή στο βλέμμα...
Από ΠΡΕΖΑ TV
ΕΔΕ από το υπ. Παιδείας
Ένορκη Διοικητική Εξέταση διέταξε η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, προκειμένου να διερευνηθούν οι συνθήκες και να αποδοθούν τυχόν ευθύνες για τον τραγικό θάνατο του μαθητή. Όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας, η αρμόδια διεύθυνσή του, σε συνεργασία με το Συμβουλευτικό Σταθμό Νέων και τους Υπεύθυνους Αγωγής Υγείας του αρμόδιου Γραφείου, θα παρέχει ψυχολογική στήριξη σε μαθητές του σχολείου.
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου εξέφρασε τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του μαθητή για το τραγικό συμβάν.
Σημείωση: Λίγο αργά δεν είναι για τύψεις; Το υπουργείο "...και Θρησκευμάτων" και όλες οι ηγεσίες του μέχρι σήμερα θεωρούν πιό σημαντική την παρουσία θεολόγων και όχι ψυχολόγων στα σχολεία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου